Na nartach w Wagrainie było całkiem fajnie

Na nartach w Wagrainie było całkiem fajnie

Nasze trzecie narciarskie wakacje stały się historią. Po Zillertalu 2011 i Dolomitach 2012 (nieco zawiedzeni Włochami ) postanowiliśmy "wrócić" do Austrii. Wybraliśmy największy region narciarski Ski Amade położony niedaleko Salzburga - 5 dużych "podregionów", 860 km tras. Wszystko to możliwe w ramach jednego skipassu Noclegi rezerwowaliśmy dosyć późno, bo dopiero miesiąc przed wyjazdem. Wysłaliśmy setki maili i ostatecznie zdecydowaliśmy się na miejscówkę w miejscowości Wagrain.

Wyruszamy wcześnie rano w sobotę, 16 lutego. Droga mija szybko i przyjemnie.

Gdzieś w Salzburgerlandzie :



Przejazd przez Schladming, w którym właśnie odbywają się Mistrzostwa Świata w narciarstwie alpejskim:



Po ponad 7 godzinach jazdy docieramy do Wagrain:



Miasteczko podoba nam się od pierwszego wejrzenia. Pora zobaczyć naszą kwaterę.

Dom, w którym będziemy mieszkać przez najbliższy tydzień, jest położony na zboczu, prawie przy trasie narciarskiej. Do centrum Wagrain też niedaleko - dziesięciominutowy spacerek.

Nasza kwaterka:



Witamy się z przemiłą gospodynią, wypełniamy papiery meldunkowe , trochę się rozpakowujemy i... idziemy na narty Od razu, po co tracić czas! Okazuje się, że karnet siedmiodniowy, który kupujemy (sześciodniowy zresztą też), daje nam prawo do bonusowej jazdy dzisiaj po 15:00. Godzinka na nartach będzie dobrym rozruchem i rozpoznaniem terenu.

Musimy tylko trochę posuwać między zabudowaniami, później przejechać przez pole (dobrze, że jest dużo śniegu!) i jesteśmy na trasie narciarskiej



Zjeżdżamy do stacji gondolki, kupujemy skipassy i zaczynamy narciarską przygodę

Fotki z gondolki:





Wjeżdżamy na szczyt góry Grafenberg (1702 m). Teraz czeka nas czterokilometrowa czerwona trasa. Jedzie się przyjemnie, chociaż o tej porze stok jest już bardzo zmuldzony.





Dzisiaj wydaje mi się to śmieszne, ale po tych 4 kilometrach miałam dość i na jednym zjeździe się skończyło Zmęczenie po długiej podróży i prawie nieprzespana noc dawały w kość. Zjechaliśmy więc do domu, żeby dokończyć rozpakowywanie. Nie był to jednak koniec atrakcji tego dnia.

Późnym popołudniem chwyciliśmy tzw. dupoloty z zamiarem zjechania do miasteczka. Ale o tym napiszę w następnym odcinku

Zapraszam

Witam pierwszych Gości

tony montana napisał(a):Melduje się jako pierwszy wierny fan.

Hej Tony! Cieszę się, że jesteś

tony montana napisał(a):Będą zdjęcia z piwkiem?

Jasne, że będą Niejedno zdjęcie z niejednym piwkiem

Potter napisał(a):

maslinka napisał(a):
Późnym popołudniem chwyciliśmy tzw. dupoloty

że co proszę

Franz napisał(a):Po Schladminger Tauern włóczyłem się w sezonie letnim. U Ciebie mam okazję rzucić na przykryte śniegiem góry.

Pozdrawiam,
Wojtek

Witaj, Wojtku!
Wiem, że nie przepadasz za śniegiem... Ale może spodobają Ci się zimowe krajobrazy, zwłaszcza, gdy zaświeci słońce

CROberto napisał(a):Witaj Agnieszko nawet bez tych intrygujących mnie dupolotów(być może zawojujesz internet światowy niczym "Gangnam Style") to obowiązkowo musiałbym TU być

Dupoloty są intrygujące Eee tam, zwyczajna rzecz, chociaż daje... dużo radości


P.S. Robert, czy mi się wydaje, czy nazwa "dupolot" nie jest używana powszechnie, jak mi się wydawało

Fatamorgana napisał(a):A teraz najlepsze: Aga, wróciłem do nart...
Po 20 latach!
Trochę Waszej w tym winy!
Vratna się kłania.

Ooo! To się cieszę i gratuluję! Jest frajda, no nie?

piotrf napisał(a):Z przyjemnością popatrzę na Wasze szusowania Agnieszko

Witaj, Piotrze Zapraszam!

jozek75 napisał(a):Jak dechy, to ja nie odpuszczę

I słusznie!

Basiulinek napisał(a):Maslinko - ja też popatrzę i poczytam.
Co prawda - nart się boję,ale widok gór uwielbiam,więc..... jestem.

Będzie też coś dla nienarciarzy

Roxi napisał(a):Do mojego wyjazdu jeszcze tylko 3 dni!, rozgrzewkę zrobię tutaj

Śmiało, rozgrzewaj się

16 lutego (sobota): Dupoloty i wieczór w Wagrainie

Dupolot w dłoń i idziemy :



Niestety droga prowadząca do centrum Wagrainu (cała zaśnieżona) okazała się zbyt płaska dla tego rodzaju atrakcji

Ale skoro już wzięliśmy te "zabawki" , to znajdujemy skarpę, po której wydaje się, że można zjechać i przy okazji skrócić sobie nieco drogę.

Ostatnio jeździłam na dupolocie chyba z 17 lat temu Było to w Zakopanem, na zeskoku Wielkiej Krokwii ) Bardzo szybko zgubiłam wtedy swój pojazd Tutaj tak stromo nie jest. Nachylenie wydaje się odpowiednie, niestety ilość śniegu już nie... Puchu jest za dużo, od razu zapadamy się... częścią ciała, od której wzięła się nazwa naszego środka transportu



Jest zabawa! Musimy wybierać sobie śnieg spod nóg i ciągle zagarniamy nowy

Zjazd z małej górki trwa dosyć długo. I chociaż śnieg mamy wszędzie (dobrze, że wzięliśmy spodnie narciarskie!), cieszymy się jak dzieci Warto było!

Nasze ślady:



W tych wydrążonych rynnach będzie można zjechać jutro (o ile śniegu nie dopada) Przez moment zastanawiamy się, czy nie wdrapać się z powrotem na górkę i nie pobawić się raz jeszcze Ale ostatecznie stwierdzamy, że jesteśmy już trochę głodni.

Zmierzamy więc w stronę miasteczka:



po drodze zakopując dupoloty w śniegu w specjalnie oznaczonym miejscu

Docieramy do centrum Wagrain:





i zasiadamy w jednej z knajpek. Pałaszujemy pizzę i pijemy piwo (zasmakował mi salzburski Stiegl ).

Specjalnie dla Tony'ego Montany - zdjęcie z piwkiem:



Po posileniu się idziemy się przejść po miasteczku:



Po drodze spotykamy bałwana :





Jego brata bliźniaka zobaczymy jutro w bardziej narciarskich okolicznościach.

Dzień powoli dobiega końca. Wracamy na naszą kwaterę i kładziemy się wcześnie, żeby jutro być pierwsi na stoku