Milos u schyłku sezonu 2014

Wiatr cały czas był mocny, ale ciepły . Na szczycie pobyliśmy więc czas jakiś (przez moment towarzyszyła nam para Francuzów), ale w końcu uznaliśmy, że nadeszła pora na kawkę. Ruszyliśmy więc z powrotem do Plaki.

Błąkając się po uliczkach Plaki z samego rana, jak tylko dojechaliśmy tutaj z Klimy, upatrzyliśmy sobie na kawkę „Palaios” - jedyne miejsce, w którym coś już się działo przy stolikach. Przysiadali tam może nie tyle turyści (tych przez cały czas spaceru po stolicy, spotkaliśmy zaledwie kilku), ile miejscowi.
Tradycyjny dom z kafejką mieści się przy głównym placyku Plaki.











Kawka jak kawka –wyśmienita . Największą atrakcją „Palaios” są jednak słodkości , ich wybór jest przeogromny. To właśnie po ciasteczka przybywają tu mieszkańcy Plaki, a zapewne i innych miloskich miejscowości. My jednakże byliśmy twardzi i deseru sobie odmówiliśmy (nie liczę ciasteczka, które było obowiązkowo „przynależne” do kawki).

Chociaż nie złakomiliśmy się na słodycze, to jednak nie poprzestaliśmy wyłącznie na kawce . Otóż... skusiła nas ladenia .
O tym, że coś takiego można zjeść na Milosie (być może także na innych Cykladach, ale tego nie wiem) dowiedzieliśmy się odlądając jeden z odcinków „Teorii smaku”, w którym Teo wraz ze swym synem przyrządzali ladenię na nabrzeżu w Pollonii. Nie wiemy, jak smakowała ta autorstwa Teo, ale jesteśmy pewni, że można trafić różnie. Próbowaliśmy piekarnianych ladenii w Adamasie… no i gdybyśmy na tym zakończyli doświadczenie, uznalibyśmy że nie warto. Na szczęście już sam widok tego, co zastaliśmy w „Palaios”, skusił nas do spróbowania tutejszego wypieku . Cóż mogę powiedzieć – niebo w gębie . Jeśli tylko ktoś będzie miał okazję, to ladenię trzeba zjeść tutaj obowiązkowo!





Czas spędzony w „Palaios” został wykorzystany także na ułożenie puzzli z kawalątków rozbitej lampy. Przy okazji wyszło, że nie tylko my „trafiliśmy” w tamto miejsce pod Klimą, bo niektóre czerwone fragmenty znalezione pod feralnym kamieniem, okazały się nie nasze .



Łatanie dziury w aucie zostawiliśmy na inny dzień, ważne żeby zdążyć z tym przed opuszczeniem wyspy. Teraz kontynuacja spaceru po Place.

Migawki z uliczek Plaki

Kościół Panagia Korfiatissa mieści się na skraju klifu w lokalizacji Marmara (zachodnia część Plaki), został zbudowany w 1810 r. Obecnie jest to kościół katedralny.
Powszechnie używana nazwa “Korfiatissa” pochodzi od umiejscowienia świątyni na szczycie wzgórza (“koryfi”) , na stromej skale Halara - ale oficjalnie jest to świątynia Genesion tis Theotokou (Narodzenia Matki Bożej).
Część dziedzińca wokół kościoła pokryta jest marmurowymi płytami (materiał z antycznego miasta), można też podziwiać kamyczkowe mozaiki. Wnętrza świątyni niestety zobaczyć się nie udało.













Z racji umiejscowienia kościoła na skraju klifu, ładne są widoki z dziedzińca na morze



Przez krótką chwilę naszła mnie ochota na wizytę w muzeum folklorystycznym mieszczącym się w zabytkowym domu naprzeciwko wejścia do katedry. Wówczas jednak muzeum było jeszcze zamknięte, a gdy przechodziliśmy obok po raz wtóry, chęć zwiedzania jakoś się ulotniła .
Nie dotarliśmy również do katolickiego kościoła Panagia ton Rodon, chociaż blisko byliśmy wielokrotnie.

Jeszcze trochę zdjęć zrobionych w Place .

Chociaż wybór pamiątek duży, żadnej nie kupiliśmy.



Nasza wizyta w Place zbliża się do końca…









Do muzeum archeologicznego nie weszliśmy…



Uznaliśmy bowiem, że trzeba jak najprędzej wykorzystać dobre słoneczko , aby porobić trochę nadmorskich fotek. Jak myślicie, dokąd pojedziemy

Do największej atrakcji Milos, czyli do Sarakiniko . Ładna, ale pusta Plaka .
pzdr.

tiwa napisał(a): Do największej atrakcji Milos, czyli do Sarakiniko

W nagrodę za trafną odpowiedź , fotki z kotem Sarakiniko będą specjalnie dla Ciebie

Fajnie się z Wami spaceruje po Milos. Wiele kątów znajomych, ale też sporo takich, w których nas nie było.
pzdr

Sarakiniko zawsze, i w każdych ilościach

Dziękuję za kota, wspomnienie lata i potwierdzenie, że Milos to mała wyspa na wielkie wakacje .
pzdr.

longtom napisał(a): Wiele kątów znajomych, ale też sporo takich, w których nas nie było

Przy ponownej lekturze Twojej relacji, mogłabym napisać dokładnie to samo . Milos duża nie jest…

tiwa napisał(a): Milos to mała wyspa na wielkie wakacje

… ale 10 dni okazało się dla nas za mało na jej dokładne zwiedzenie.

Pojechaliśmy ponownie do Sarakiniko.













W wichurze (niestety, tu wciąż trwała) i falach bijących o skały, nie mieliśmy zamiaru się kąpać. Grzesiek nie mógł sprawdzić, czy w wodzie jest bogate morskie życie… Zamiast kąpieli, zrobiliśmy sobie krótki piknik z przyrządzoną poprzedniego wieczora sałatką z małych kalmarów. Popstrykałam też trochę fotek

Słońce grzało mocno , ale wiatr skutecznie zniechęcał do plażowania. Owszem, jeśli komuś udało się znaleźć zaciszne miejsce, mógł się poopalać , ale śmiałków wchodzących do wody można było policzyć na palcach jednej ręki przez cały czas naszego pobytu na Sarakiniko. I wcale nie mam na myśli tych miejsc, gdzie fale z wielką siłą chlupały o skały , mało kto kąpał się nawet w spokojnej płyciźnie u wylotu wąwozu. Nawet jak ktoś wszedł do wody, to niemal natychmiast z niej wychodził. My nawet nie spróbowaliśmy…









Szukając osłony od wiatru, schowaliśmy się do wnęki w pobliżu wejść do tuneli.



Doskonałe miejsce, żeby zjeść kalmarową sałatkę bez „przyprawy” z białego piasku .



Oczywiście, zapach kalmarów natychmiast zwabił kota Sarakiniko, który kręcił po plaży w pobliżu tamaryszka. Może czekał na Krzysztofa ?





Z kotem trzeba było się podzielić ! Kalmary oczywiście wolał , ale bułeczką też nie wzgardził .





Grzesiek uznał, że w dziurze jest mu tak wygodnie, że nigdzie więcej chodzić nie musi . Został więc sam, oddając się lekturze, a ja wyruszyłam na łapanie fotek .

Kolejna porcja „maltretowania” Sarakinikiem dla tych, których nie zniechęciłam podobną ilością fotek z poprzedniej wizyty.

longtom napisał(a): Sarakiniko zawsze, i w każdych ilościach