Milos u schyłku sezonu 2014

Ponownie nadmorska Klima, a w zasadzie tylko syrmata (oraz jej najbliższe otoczenie), w której będziemy nocować. Z powodu coraz większych fal, jakoś nie miałam ochoty na ponowne dotarcie do skupiska kolorowych domków. Nie zabrałam bowiem z auta niczego na przebranie, na wypadek gdyby fala mnie dopadła . Zresztą, widok przez wrota garażu oraz z przyległego „tarasu”, zupełnie mi wystarczał .





Do tego winogrona i melony oraz troszkę retsiny (tsiopouro jak dla mnie stanowczo za mocne), no popołudnie nie wiadomo kiedy przechodzi w wieczór…

Wypadało także zaznajomić się z naszym gospodarzem i jego kotami







No i usmażyć nasze kalmary





Te sałatkowe lądują w lodówce, zostawiamy je do zjedzenia na kolejny dzień. Teraz na kolację wystarczą nam większe, nadziewane fetą, papryką, pomidorami i natką pietruszki. Kombinacja naprawdę smaczna, a samo smażenie trwa zaledwie kila minut.



Obawialiśmy się, że nasz gospodarz trochę przesadził i zacznie rozrabiać.



„Greek szatan” (jak sam się nazwał ):



W razie czego, Grzesiek postanowił związać go jego własnym szlauchem . Na szczęście potrzeby takiej nie było .
Na naszym pięterku był spokój (nie licząc donośnych odgłosów szalejącego morza, docierających przez otwór „naturalnej klimatyzacji” tuż nad moim posłaniem), czasem tylko jakiś kot chciał nam dotrzymać towarzystwa.

Wtorek, 30 września







Gdy się budzimy, Arisa już nie ma... Wieczorem pokazał nam miejsce, gdzie mieliśmy zostawić klucz, rano musiał pędzić do roboty! Od tej pory z dystansem podchodziliśmy do każdej mijanej nas kopalnianej ciężarówki, bo jeśli więcej jest takich, co siadają za kierownicą po tsipourowo-trawkowym wieczorze….

Mamy wprawdzie zaproszenie na kolejne noclegi w Klimie, ale raczej nie skorzystamy, nawet jeśli gospodarz miałby nocować w Triovasalos. Trzeba jednak przyznać, że na trzeźwo jest dość sympatycznym facetem, chociaż nieco pokiereszowanym przez los. Fakt, trochę na własne życzenie …

Kilka „pożegnalnych” fotek z klimatycznej Klimy ...

Ale daliście czadu z tym Grekiem demonem
Ale on momentami wygląda jakby bawił się w karaoke

W co się bawił, to trudno było zrozumieć . Pod nosem też coś sobie nucił, ale głosu dobrego nie miał , więc nawet jeśli było to coś z "koszulkowych" Zeppelinów, to nie rozpoznałam. Nie leciał też niczym z TSA (chociaż zapewne znał niejedno), ale z heavy metalem (w kolanie, w udzie i w głowie - "musieliśmy" sprawdzić, jak mu żelastwo gruchocze) żyje na co dzień.

Spotkanie z ciekawym człowiekiem - piękna przygoda.

Dziś przekładana kilka razy wizyta w Place… Pobyt na Milos zbliża się do końca, różne miejsca możemy odpuścić, ale nie stolicę wyspy!

Z Klimy mamy niedaleko, widoczność OK, wiatr może nawet się przyda przy podejściu na szczyt Kastro, przynajmniej się nie spocimy . Decyzja jest więc oczywista .

Najbliżej jest wąską uliczką przez Trypiti, ale nie będziemy ryzykować kolejnego spotkania z kimś jadącym pod prąd, "własne" straty mamy już z Klimy. Jedziemy więc do głównej drogi, przy okazji Triovasalos odwiedzamy piekarnię, aby kupić na śniadanie po tyropicie (w syrmacie zjedliśmy tylko połówkę melona).



Plaka (Πλάκα) jest urokliwie położona u podnóży Kastro. Zostawiamy auto w cieniu tamaryszków na rozległym parkingu na skraju Plaki, możemy zacząć spacer .

kulka53 napisał(a): W XVIII wieku stolicą wyspy była założona jeszcze przez Wenecjan Zefiria. Epidemie i trzęsienia ziemi w tym czasie spowodowały znaczne zmniejszenie liczby ludności stolicy i całej wyspy, ci którzy przeżyli przenieśli się do położonego nad wejściem do zatoki na wysokości 280 m n.p.m. , zbudowanego również przez Wenecjan dla obrony przed piratami jeszcze w XIII wieku Kastro. Liczba ludności szybko rosła, krótko potem, z początkiem XIX wieku nieco poniżej niewielkiego Kastro zbudowano Plakę, Triovasalos, Tripiti i Plakes . Wewnętrzne i zewnętrzne Kastro straciło na znaczeniu po odzyskaniu przez Grecję niepodległości, popadło w ruinę po bombardowaniach II wojny światowej.

„Czerwony dom” wyróżnia się kolorystyką z daleka - fajnie widać to z Trypiti, wstawiałam zdjęcie opisując spacer z Klimy do teatru. Teraz fotka zrobiona już w Place.



Po Place krążyliśmy dość chaotycznie, niektóre wąskie uliczki przemierzaliśmy wielokrotnie, a do wielu zaułków nie trafiliśmy… Chociaż Plaka duża nie jest, powinniśmy spędzić tam dwa razy więcej czasu, niż na to przeznaczyliśmy, może wówczas udałoby się wszystko zobaczyć .

To, co pokażę poniżej, nie będzie dokładnie według chronologicznej kolejności naszego spaceru – ale czy to ma jakieś znaczenie?

Na początek podejście do Kastro ( tę część spaceru najłatwiej ”ogarnąć” po ponad dwóch miesiącach od czasu, gdy tam byliśmy). Zaczynamy spacer tuż przy budynku z początku XVIII wieku (był herb, ale nie mam go na fotkach). Można oczywiście zacząć w innym miejscu, ale my idąc z parkingu, tu natrafiliśmy na pierwszy drogowskaz . Naprzeciwko znajduje się kafejka "Enplo" – kawkę wypijemy jednak gdzie indziej. Teraz kontynuujemy podejście do Kastro. Łagodnie, ale coraz wyżej, a potem schodkami już bardziej stromo.







Widoki są coraz fajniejsze .



Na fotce poniżej widać białą kopułę i wieże kościoła Panagia Korfiatissa oraz szarą kopułkę katolickiego kościoła Panagia ton Rodon.







Widać też wzgórze nad Klimą z kościółkiem Profitis Ilias (to, na które poprzedniego dnia nie chciało nam się wspinać).

W XIII-XIV wieku Wenecjanie zbudowali Kastro na wzgórzu górującym ponad obecną Plaką.
Wcześniej w tym miejscu znajdował się antyczny akropol, a około VII wieku przenieśli się tu mieszkańcy ze zniszczonego Melos (antycznej Klimy). Przy budowie weneckiego kastro wykorzystano materiały z antycznego miasta. Kastro składało się z dwóch części – dolnej (zewnętrznej) oraz górnej (wewnętrznej – Mesa Kastro), obie części dzielił niski mur.

Dziś niestety to głównie ruiny … Kastro zostało opuszczone po rewolucji z 1821 roku, zniszczenia dopełniło zbombardowanie przez aliantów w czasie II wojny światowej (na szczycie Niemcy umieścili działo przeciwlotnicze). Jakieś domy jednak się zachowały , a po odrestaurowaniu całkiem nieźle się prezentują.



Tutaj mogłabym zamieszkać ...



Ta uliczka trochę mi przypomina marokańskie zaułki starego Rabatu...

Na terenie Kastro zachowały się cztery kościoły, jeden na samym szczycie (tam zmierzamy), pozostałe trzy mniej więcej na granicy zewnętrznego i wewnętrznego Kastro, blisko obok siebie.

Dwa kościoły to właściwie małe kaplice (nie udało mi się dociec, jakich mają patronów).







Myślałam, że może trafię na szczęśliwy moment, kiedy któryś z kościółków Kastro będzie otwarty. Widocznie jednak wyczerpałam “limit” w zwykle zamkniętym Agios Ioannis Siderianos…

Najważniejszym kościołem na terenie Kastro jest Panagia Thalassitra, świątynia Matki Bożej Morza , opiekunki miloskich żeglarzy. Pierwsza budowla (wówczas pod wezwaniem Panagia Eleousa) stanęła tutaj w 1228 roku, zbudowała ją rodzina Crispi władająca miastem w imieniu księcia Naxos – Marka Sanudo. Herb Giovanniego IV Crispi (ostatniego przedstawiciela rodziny przed zajęciem Cyklad przez Turków) z datą 1552, znajduje się ponad zachodnim wejściem do świątyni. Kościół powiększono w 1738 r. (? 1728 r.) , odnowiono w 1837-1839. Wewnątrz znajdują się cenne XVII-wieczne ikony autorstwa Emmanuela Skoridilisa , jest też kilka ikon namalowanych przez jego syna Antoniosa (być może z powodu obecności tych ikon, świątynia nie jest cały czas otwarta?).

Widoki z tarasu Talassitry są bardzo ładne , szybko więc mija żal, że do świątyni wejść nie mogłam.











Widoczki mamy przez całe dalsze podejście na już niedaleki szczyt.

Na samym szczycie znajduje się kościółek Mesa Panagia, zwany też Panagia Skiniotissa od ikony, jaka została znaleziona w krzakach (skinos). Kościółek zbudowali Wenecjanie około 1270 r., a więc pierwotnie była to świątynia katolicka, prawosławna dopiero od XVI wieku. Stara kaplica została zniszczona przez Niemców, którzy w czasie II wojny światowej w jej miejscu zainstalowali działo przeciwlotnicze. Po wojnie wyspiarze odbudowali kościółek .





Kościółek oczywiście zamknięty, ale na szczycie i tak nastawiałam się przede wszystkim na rozległe widoki . No i nie zawiodłam się!

Plakes i Triovasalos, w oddali Sarakiniko.







Fyropotamos:



Plathiena:







Oglądanie ze szczytu Kastro zachodu słońca to ponoć magiczne chwile… Wierzę, że tak jest , ale jakoś nie mieliśmy motywacji, by wrócić do Plaki i podejść na wzgórze właśnie w takim momencie.

dangol napisał(a):Teraz na kolację wystarczą nam większe, nadziewane fetą, papryką, pomidorami i natką pietruszki. Kombinacja naprawdę smaczna, a samo smażenie trwa zaledwie kila minut.

Piękny ten Wasz Milos. A tymi kalmarami takiego smaka narobiłaś, że nie wiem czy zasnę

Witam
Właśnie udało mi się nadgonić relację
Serdecznie pozdrawiam

ajdadi napisał(a): udało mi się nadgonić relację

Kilka kolejnych odcinków będzie łatwiej strawić, bo treści dużo nie będzie. Co do fotek ...