Milos u schyłku sezonu 2014

„Wygłaskany” szuter skończył się niebawem, przy kaplicy Agia Sofia niedaleko małej osady Xylokeratia (Ξυλοκερατιά).



Skoro kościółek był przy drodze, to oczywiście tu też trzeba było stanąć .

















Postój był zresztą zaplanowany , a po z relacji Tomka (dzięki) pamiętałam, że w pobliżu kapliczki znajduje się część gospodarcza ze studzienką (no i wiadrem do wyciągania wody ).
A woda była nam potrzebna, bo w Adamasie dawno nie byliśmy i zapas był prawie zerowy. W każdym bądź razie wody do mycia , bo butelki z mineralną jeszcze się nie wyczerpały.
Wypełniliśmy więc baniaczek, ale na tym nie skończyliśmy . Korzystając z wygodnego stanowiska do mycia, na miejscu wymyliśmy włosy, dość zakurzone przecież już były…

Szuterki, skałki, „oczka wodne"...

Miód.

FUX napisał(a): Miód

Gdyby jeszcze tak nie wiało… Wówczas moglibyśmy zwiedzać to, co akurat chcieliśmy, a nie chować się tam, gdzie wiatr mniej dokuczał. Ale i tak... Miód

Pozamykaliśmy szczelnie okna, żeby tumany kurzu nie pokryły mojej świeżej i pachnącej rozmarynem (taki szampon miałam) fryzury, oraz naszego łóżeczka . Gładki kopalniany szuter ustąpił bowiem pola kamienisto-pylącej drodze. Tempo jazdy spadło, no bo przy niskim zawieszeniu auta, trzeba było uważnie śledzić układ luźnych kamieni na drodze, omijając co tylko się da. Na szczęście droga była dość szeroka, więc kierowca miał jakieś możliwości manewru .

Najpierw nieco mocniej pod górę, potem łagodnie w dół…
Z uwagą śledziliśmy, w którym miejscu zaczyna się szlak do Kleftiko (tam przecież musieliśmy pójść !) …









Potem ostatni podjazd (łagodny), a za „kozią farmą” końcówka trasy na ten dzień. Niestety najgorsza! Kręto, dość stromo, a kamieni na drodze całe mnóstwo. Dobrze, że nie musieliśmy jechać tędy po ciemku…

Na szczęście do celu było już blisko .



Uda więc się zrealizować kolejny (zaplanowany przed wyjazdem z Wrocławia) punkt programu miloskich wakacji udział w dorocznym święcie w monastyrze Agios Ioannis Siderianos.

Kiedy po powrocie Kulek z ich pierwszych wakacji na Cykladach, wtrąciłam takie oto słowa do ich relacji z Milosa:

dangol napisał(a):Co do święta w monastyrze, to faktycznie mają je w drugiej połowie września, wtedy jest nawiększy odpust na wyspie .
Fajnie byłoby zobaczyć cos takiego na własne oczy

… nawet nie śniłam o tym, że tak szybko uda mi się to zrealizować.

W zasadzie to nawet o tym święcie zapomniałam . Pamięć odświeżyło mi dopiero oglądnięcie jeszcze jednego (tym razem nr 3) odcinka „Teorii Smaku Teo Vafidisa”, gdzie Teo podał dokładną datę uroczystości. 25 września? Przecież właśnie wtedy będziemy na Milosie! Nie było innej opcji, musieliśmy przyjechać do monastyru dokładnie w tym terminie .
No i tak się stało , auto zaparkowaliśmy około 16:40.





Parking nie był (jeszcze) oblężony, więc zaczęliśmy się zastanawiać, czy oby na pewno coś tu będzie się działo wieczorem? Odgłosy docierające zza murów klasztoru oraz wcale nie mała ilość aut stojących przy samych murach (w zasadzie niemalże wszystkie z greckimi blachami, no i nie były to autka z wypożyczalni ), potwierdzała jednak właściwość terminu.

Danka. Te skany map to skąd masz?

Jedno było pewne - na πανηγύρι trochę zabawimy, więc nocleg musimy zaplanować gdzieś w miarę blisko. Na tyle jednak daleko , że jak świętowanie nam się znudzi, to po powrocie do „sypialni”, da się tam zasnąć. Czyli – absolutnie nie możemy zostać na parkingu przy samym monastyrze.

Zjazd na plażę Agios Ioannis (Άγιος Ιωάννης), nawet gdyby nasze auto to przeżyło bez szwanku , też nie byłby idealnym rozwiązaniem. Trochę jednak za daleko, żeby wracać tam nocą na piechotę. A tym bardziej - aby nocą zjeżdżać! A może jednak nie jest aż tak źle? Zanim święto wystartuje, dojdziemy do plaży i z powrotem, ocenimy ile czasu faktycznie byłoby nam na to potrzebne.



Szuter stromy i faktycznie niezbyt przyjazny. Szczególnie w górnej części były dwa miejsca tak dziurawe i rumoszowate, że volvo mogłoby mieć problem. Co prawda Grzesiek już zaczął rozważać, jak to wyrównać przy użyciu saperki … Niżej było już lajtowo , o niebo lepiej niż przy zjeździe do monastyru od „koziej farmy”.



Opcja ewentualnej próby zjazdu odpadła jednak definitywnie, gdy na dole zobaczyliśmy ilość stojących tam aut oraz... rozbitych namiotów. Poza samochodem czekającym na przypłynięcie kajakarzy, pozostałe auta były zapewne związane z „namiotowymi” Grekami , a oni przecież znaleźli się tu za sprawą święta w monastyrze, zabawią więc tu najpewniej do końca weekendu...



Czy nocleg na Agios Ioannis w dość licznym towarzystwie jest dla nas na tyle istotny, aby ryzykować zjazd nisko zawieszonym samochodem? Oczywiście NIE!

Obejrzymy więc plażę raczej mocno niedokładnie… Kąpieli już mieliśmy tego dnia aż za dużo , więc na tym nam wcale nie zależy. Długo czasu też tu nie zabawimy, no bo przecież musimy zdążyć na panigyri!

FUX napisał(a):Danka. Te skany map to skąd masz?

Prezent "pod choinkę" od longtoma . Mapa całego Milosa w dwóch częściach, na potrzeby mojej relacji wstawiam jej fragmenty.

Acha. To muszę „po drodze" do Wrocławia zaglądnąć...

Mapki są w wersji elektonicznej . Myślę, że Tomek chętnie podzieli się nimi z kolejnymi zdobywcami Milosa...

dangol napisał(a):

Płytki, po 15 miesiącach, nietknięte.



pzdr

Płytki faktycznie nietknięte , ale pobielone międzyczasie było

Fakt, ładnie tutaj. No i może gdybyśmy zeszli do drugiej i trzeciej zatoczki, moglibyśmy uznać Agios Ioannis za miejsce idealne do plażowania. No ale nie zrobiliśmy tego, a jedynie zaglądnęliśmy z góry na drugą plażę. Na dole była tylko jedna para – ale mieszana, nie tak jak w obserwacjach Kulek .

kulka53 napisał(a): sami faceci . Starsi, młodsi...jakoś tak dziwnie parami się porozkładali

Podeszliśmy wprawdzie górą kawalątek w kierunku plaży trzeciej, ale z zejścia zrezygnowaliśmy.
Głównie z mojego powodu , bo moje sandałki okazały się fatalne. Szwankującego kota w rzepie (oj , doskwierał mi rok temu podczas zdobywania najwyższego szczytu na Iżu!) wprawdzie wymieniłam , ale wyżłobienia podeszwy są już tak wytarte , że sandałki na stromym sypkim podłożu zachowywały się tak, jak na lodzie. Próba zejścia na cypelek oddzielający drugą plażę od trzeciej, o mały włos nie zakończyła się fatalnie szybkim zjazdem nie wiadomo dokąd. .

kulka53 napisał(a): Ale najtrudniejsze było tam na samej górze. Trzeba było przejść kilkanaście metrów po bardzo pochyłym i pokrytym drobnymi kamykami niestabilnym zboczu nie mając żadnej możliwości podparcia się.

Niestety, to co napisał Paweł, nie było przesadzone .
Tak więc, lepiej było dmuchać na zimne i wycofać się, póki jeszcze się dało. O dotarciu do któregoś z sypkich żlebków sprowadzających do plaży, nie mogło więc być mowy!















Wobec tego wracamy…

Czas jakiś posiedzieliśmy jeszcze na pierwszej plaży, obserwując kajakarzy kończących tu właśnie swój rejs (przypłynęli od strony Sykii).









Poza kajakarzami, obiektem naszych obserwacji były również kozy.



A właściwie to może one od czasu do czasu obserwowały nas ?



Początkowo myślałam, że może zostaniemy na zachodnim Milos dwie noce, poplażujemy sobie w bezludnej okolicy, odbędziemy dwie wycieczki (Sykia i Kleftiko - bo myśl o zdobyciu Profitis Ilias i dotarciu do Triades oraz Vani, nie rozwinęła się w plan)…
Siedząc na Agios Ioannis podjęliśmy jednak decyzję, że wycieczka będzie tylko jedna, a potem opuszczamy zachodnie szutry.









Na górze byliśmy kilka minut po 18-tej.
Przed powrotem do auta, oglądnęliśmy sobie z bliska upatrzone wcześniej miejsce na przeprowadzkę po (a w zasadzie jak się okaże – w trakcie) panigyri, żeby nocą nic nas nie zaskoczyło .
Potem było trochę czasu na przebranie się w skromne i czyste ciuchy, tak aby nie było wstyd wejść do monastyru.

W międzyczasie na parkingu zrobiło się zdecydowanie bardziej tłoczno, a aut wciąż przybywało… Nadciągały oczywiście nie drogą południową, ale północnym szutrem. Docierały nie tak zakurzone, jak nasze volvo, bo od jakiegoś czasu mogliśmy zaobserwować przygotowanie trasy na przyjęcie pielgrzymów (pieszych nie widzieliśmy, sami zmotoryzowani !). Oczywiście działały tu słynne miloskie polewaczki , dbające tym razem nie o drogi do kopalń, ale do świętego przybytku. W końcu było to święto bardzo ważne dla społeczności wyspy : !

Nasze auto, całe pokryte kurzem, przy pojazdach Greków nie prezentowało się dobrze. Zwłaszcza tylna klapa wyglądała fatalnie, na szczęście nie ma tutaj zwyczaju ( chyba nie ma ?) wypisywania słowa „brudas”.

Koleżanko Dangol jesteś podróznikiem roku 2014. Bez wygód, spanie na plaży, w aucie, mycie w strumieniu, gotowanie na powietrzu, woda, księżyc i piasek. Wsiąść do pociągu byle jakiego ...............................

Niby wszystko się zgadza, Kolego Darku... Jest jednak drobna rozbieżność - na Milosie jest kłopot ze strumieniami , a gdy dotarliśmy na wyspę, księżyc właśnie był w nowiu