Macedonia - Sveti Naum, Ochryda

Czyli masz porównanie. To trochę tak, jakbyś zanurkował a przy tym się nie zamoczył.

M.

MirekB235 napisał(a):Czyli masz porównanie. To trochę tak, jakbyś zanurkował a przy tym się nie zamoczył.

Takie nurkowanie bardzo mi odpowiada...

Pozdrawiam,
Wojtek

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Niebo tworzy drugie góry.

Następnie ruszam w górę krętą szosą, obfitującą w serpentyny, zgodnie z drogowskazem na Galicznik. Szybko zyskuję wysokość, a kiedy znajduję się już na stokach szczytu Carewac, za kolejną serpentyną drogę zamyka mi potężny zwał zleżałego śniegu, uniemożliwiając dalszą jazdę...

To chyba strasznie stare zdjęcia w tej relacji.

Twoje zdjęcia z ostatniej serii przypomniały mi nasze pierwsze podejście do Transalpiny - jeden zakręt i utrata nadziei na dalszą jazdę Bywa .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Twoje zdjęcia z ostatniej serii przypomniały mi nasze pierwsze podejście do Transalpiny - jeden zakręt i utrata nadziei na dalszą jazdę Bywa .

Mój pierwszy przejazd Transalpiną - jeszcze przed jej ukończeniem - był prawdziwym horrorem. Drugi - z uwagi na wysokość - miał lekko zimowy wydźwięk...
Zaś z zasypaną śniegiem drogą - tym razem szutrową - spotkaliśmy się później również w Czarnogórze.

Pozdrawiam,
Wojtek

Czyżby tyle miało wyjść z moich zamierzeń na jutro?... Tej przeszkody nie pokonam, ale w tej chwili jest już zbyt późno na zmianę planów. Rozglądam się nieco bezradnie po okolicy. Niczego ciekawego teraz nie wymyślę, więc chyba najlepiej będzie poszukać miejsca na nocleg. Mijałem przed chwilą wąską drogę, odbijającą w prawo - może przy niej znajdę jakieś sympatyczne miejsce, gdzie stanie mój hotel. Zawracam, zjeżdżam odrobinę, by następnie wjechać w tę zauważoną drogę. Kiedy trafiam na opuszczone zabudowania, decyduję się tutaj właśnie spędzić tę noc. Ustawiam wóz względnie poziomo, ścielę posłanie, po czym oddaję się urokom niezmąconej niczyją obecnością samotności w samym sercu gór...

Dzień siódmy

Budzik odzywa się o piątej rano - jednak uważam, że nieco przesadził, i w efekcie wstaję dopiero po szóstej. Zwijam manele i pierwsze, co robię to postanawiam sprawdzić, dokąd wiedzie ta wąska droga, przy której spędziłem noc. Pokonuję kilka stromych serpentyn, opierając się w jednym miejscu o zachodzący na nią sporej wielkości płat śniegu, który jednak daje się szczęśliwie ominąć, zaś wkrótce potem wyjeżdżam na szeroką szosę - tę samą, która niżej była zablokowana przez potężny zwał zleżałego śniegu. Czyli szczęście jednak mnie nie opuszcza! Teraz już bez przeszkód wjeżdżam na rozległy płaskowyż.

Motocykliści piszą, że tam teraz prawie autostrada.

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Zaskoczyłeś mnie tą otwartą przestrzenią z drogi. Przypominają mi bardziej Islandie. Ten ból gdy jedziesz po suchym asfalcie...

ziemniak napisał(a):Zaskoczyłeś mnie tą otwartą przestrzenią z drogi. Przypominają mi bardziej Islandie. Ten ból gdy jedziesz po suchym asfalcie...

Czyli tak, jak mnie to spotkało w dniu poprzedzającym aktualnie opisywany.
Czasami jednak postarają się wyciąć wąwóz w śniegu...

Pozdrawiam,
Wojtek

ziemniak napisał(a):Zaskoczyłeś mnie tą otwartą przestrzenią z drogi. Przypominają mi bardziej Islandie. Ten ból gdy jedziesz po suchym asfalcie...

Załącznik 58.jpg nie jest już dostępny

Kuba , dokładnie tak wyglądało nasze pierwsze podejście do Transalpiny , dlatego gdy kolejnym razem zobaczyliśmy zaporę , to już jej nie ignorowaliśmy






Pozdrawiam
Piotr