Kilka spojrzeń na Paryż - niekoniecznie obiektywnych.

kw napisał(a):

ANITA:) napisał(a):moim zdaniem koniecznie trzeba zaliczyć też rejs Sekwaną i najlepiej wieczorem. Przecudnie wszystkie zabytki są oświetlone. Wrażenia naprawdę niesamowite. My ruszaliśmy stateczkiem spod Wieży Eiffla o 22.00 a o tej godzinie ją podświetlają co też jest świetną dodatkową atrakcją.

Zdjęcie nie najlepsze, ale pokazuje to zjawisko:

nam też za dobre zdjęcia nie wyszły a szkoda

Co zrobić... "batomusz" się kiwa.
Czy w czasie Waszego rejsu małolaty też tak kwiczały pod każdym mostem?

Krzysztof

hihihi nie wiem co rozumiesz przez "kwiczały" ale faktycznie pod każdym mostem jak płynęliśmy to albo siedziała jakaś grupa młodych ludzi popijająca winko, albo miziająca się zakochana para
Tak im pozazdrościliśmy że jednego wieczorku też się zapuściliśmy pod któryś z mostków z buteleczką wina i chłoneliśmy niesamowitą atmosfere tego miasta.
Co nas najbardziej zaskoczyło to to że po północy towarzystwa te grzecznie zbierali wszystkie buteki i opakowania i z siateczkami ruszali na ostatni kurs metra. U nas to nie do pomyślenia.

W czasie przepływania pod mostem, takim jak ten:

co młodsi pasażerowie, a zwłaszcza pasażerki krzyczały:
"Boziur!!!" "Iiiiiiii!".
Muszę filmik znaleźć i gdzieś zamieścić.

Krzysztof

Dziękuję za zainteresowanie. Pora lecieć dalej.

Świetnie , ehhh wróćiły wspomnienia z Paryża , szkoda że byłem tam tylko 2 dni czekam na c.d

W cieniu bazyliki przycupnął kościół Saint Pierre de Montmartre z XII w. (później przebudowywany) - początkowo klasztor benedyktynek.







W czasie "wielkiej" rewolucji, hm, antyfrancuskiej przeoryszę dla porządku zgilotynowano, a kościół zamieniono na Świątynię Rozumu. Ciekawy przypadek, jak ktoś czyni przedmiotem kultu coś, czego najwyraźniej mu brakuje. Jednak dość szybko się zorientowano, że od rozumu ważniejszy jest telegraf i z uwagi na położenie urządzono tu centrum telegrafu. (Przypominam, że bazylika Sacre-Coeur powstała dopiero ok. 100 lat później.)
I ciekawostka: spoczywają tu prochy znanego rzeźbiarza o nazwisku Jean-Baptiste Pigalle (rokokoko ). Tak, to ten sam. Mieszkał kiedyś na słynnym placu, ale ta sława nie jest jego winą (albo zasługą, jakby chcieli niektórzy).

W sąsiedztwie bazyliki znajduje się słynny (a co w Paryżu nie jest słynne?) plac du Tertre, oraz sieć uroczych uliczek, po których można spacerować i spacerować.

Jedno zdjęcie coś mi się nie otwiera. Na wszelki wypadek powtarzam.

Widać na oko, czym się różni mur francuski od pruskiego




Buty mają się lśnić, jak bruk. Ale bruk paryski wysiada przy chorwackim




Montmartre nie jest już siedliskiem wielkich malarzy. Na placu du Tertre i w jego okolicy królują malarze mniejsi i całkiem mali. Ale i tak miejsce to ma charakter i atmosferę jedyną w swoim rodzaju.

Komercja placu du Tertre.











Królują widoki Montmartre`u.





Jedni siedzą, udając, że nic ich nie obchodzi,





inni natrętnie nagabują potencjalną zwierzynę....





Podobieństwo nie wydaje się uderzające. Najważniejsze, żeby na portrecie była ładniejsza.

Niesamowici są Ci artyści. Portrety w biegu robią - tylko stań i sie zainteresuj a już jesteś kupiony. Fajny jest tez widok z łuku Tryiumfalnego (starego i nowego) bo wieża oczywiście zaliczona była prawda?

JacYamaha napisał(a): bo wieża oczywiście zaliczona była prawda?

Prawda. I to nie raz.

Rue St Rustique - najstarsza ulica Montmartre`u z typowym średniowiecznym rynsztokiem.




Pusto. Ale kto by tam biesiadował obok rynsztoka?





Ale przy lepszej pogodzie rynsztok nikomu już nie przeszkadza.





Wypić i zakąsić można w centrum placu i wielu innych miejscach - w końcu człowiek żeby żyć, musi jeść.













Ale żeby zaszaleć, trzeba najpierw złowić złotą rybkę






To właśnie tu, w La Mere Catherine, Kozacy okupujący Paryż w 1814 roku poganiali obsługę znanymi nam skądinąd słowami: bystro, bystro! Nieważne, czy tak im się spieszyło z powodów służbowych, czy też z niewiadomych powodów tak ich suszyło, ale faktem jest, że tak narodziło się bistro.

Zajrzyjmy jeszcze na północną stronę wzgórza Montmartre.
Lapin Agile - niegdyś mordownia, potem coraz bardziej legendarny kabaret literacki.








To właśnie tu na początku XX w. pisarz Roland Dorgeles chcąc dopiec entuzjastom sztuki nowoczesnej, a głównie Apollinairowi , osiołkowi do ogona przywiązał pędzel i podstawił płótno. Efektem było dzieło pokazywane potem ku uciesze wtajemniczonych w Salonie Niezależnych, a nazywało się ......"Zachód słońca nad Adriatykiem."
Tak się złożyło, że jakoś nigdy nie natrafiłem na którąś z tradycyjnie odbywających się tu imprez, np konkurs spożywania naleśników, bo myślę, że miałbym jakieś szanse.

Mam teraz dwie nowiny: dobrą i złą. Złą - bo opuszczamy wzgórze Montmartre (ale jeszcze nie opuszczamy Montmartre`u). Dobrą - bo teraz mamy cały czas z górki. Schodzimy słynną (tak jest, wszystko, czego się w tym Paryżu dotkniemy, jest słynne) rue Lepic.





Jeden z ostatnich zachowanych wiatraków Montmartre`u - Moulin de la Galette.







To ten z obrazu Renoira. Sam obraz można obejrzeć w Muzeum d`Orsay, które polecam szczególnie - na mnie zrobiło większe wrażenie, niż Luwr.
Wiatraki, jak wiadomo, służą do mielenia. Ale mielono w nich nie tylko zboże - również wytłaczano wino i produkowano proch. Potem nieliczne ocalałe zamieniono na sale taneczne i miejsce spotkań towarzyskich, ktoś mógłby więc powiedzieć, że od tej pory mielono tu tylko ozorem.





Kończy się ulica Lepic. W oddali złoci się kopuła kościoła Inwalidów. Gdzieś na tej ulicy znajduje się kawiarnia des 2 Moulins, w której pracowała Amelia Poulain, ale musiałem ją przeoczyć, a poza tym chyba już tam nie pracuje.

Janie - w Paryżu mnie nie było (zawsze myślałam, że Paryż nie zając...), ale jak oglądam Twoje zdjęcia, na których depczecie historii po piętach, to zaczynam odliczać dni do wyjazdu (chociaż nie wiem, kiedy ta data nastąpi )

pozdrawiam

Tymona napisał(a):Janie - w Paryżu mnie nie było , ale jak oglądam Twoje zdjęcia, to zaczynam odliczać dni do wyjazdu

Żeby tylko liczba, od której rozpoczniesz odliczanie nie miała zbyt wiele zer.