Istria i Brač - dwie twarze Chorwacji

10.09 - c.d. Blaca

Zjeżdżamy z Vidovej i zgodnie z drogowskazami odbijamy w stronę Blacy. Po chwili asfalt przechodzi w szuter i jakieś 7 pozostałych do celu kilometrów pokonujemy wśród kurzu i kamieni. Droga okazuje się być całkiem przyjazna nawet dla takiego niskiego auta jak nasze. Szkód w zawieszeniu nie odnotowaliśmy, ale miejscami trzeba uważać na kamienie i dziury.

199.


200.




Z każdą chwilą coraz bardziej się wypogadza, a zamiast niezliczonych chmur mamy nad głową coraz więcej błękitu. Patrząc w ten nieoglądany jeszcze od przyjazdu na Brač kolor nieba wpada mi do głowy myśl, którą nieśmiało dzielę się z mężem. Paweł natychmiast podchwytuje mój pomysł. Naszej wędrówki nie skończymy dzisiaj przy pustelni, ale pomaszerujemy sobie dalej popływać w Uvala Blaca .
Wg mapy to tylko następne 2,5 km, do tego w bardziej płaskim terenie. "Sprzęt plażowy" na szczęście tak "na wszelki wypadek" wozimy w aucie .


Zostawiamy auto na parkingu i zgodnie z oznaczeniami ruszamy na szlak. Nakrycie głowy i woda OBOWIĄZKOWE.

201.




Pierwsze skojarzenie jakie mamy z tym miejscem to wąwóz Samaria w wersji mini .

202.


203.


204.


205. Idę na plażę, na plażę...




Kamienista, dobrze oznakowana ścieżka prowadzi w dół w stronę samostanu. Szczególnego obuwia ta trasa nie wymaga, w sandałach idzie się po tych kamieniach całkiem wygodnie. A jakie wrażenia
Piękne widoki, zapach ziół i pinii, a przede wszystkim niesamowity koncert cykad.
Jedynym ponurym i niestety istotnym elementem krajobrazu są ślady, jakie zostawił po sobie pożar z 2011 roku - całe połacie spalonego lasu.

206.


207.


208.


209.


210.


211.


212.




Do pustelni docieramy po około 40-45 minutach. Niegdyś słynna głagolicka pustelnia z XVI w., a od 1926 również obserwatorium astronomiczne, ze względu na swoje położenie faktycznie okazuje się być miejscem niezwykłym. Wizytę tu gorąco polecamy wszystkim, którzy postawią nogę na Bracu.
Zdecydowanie warto, nawet jeśli z jakichś powodów zamknięte jest muzeum. Albo tak jak my nie macie zamiaru ani ochoty, żeby zwiedzać muzeum .

213.


214.


215.


216.


217.


218.


219.


220.


221.


222.


223.


224.


225.


226.




Pustelnię założyli głagoliccy mnisi w 1550 roku, którzy dotarli tu z zamiarem schronienia się przed najazdem tureckim. Budowa trwała w sumie ok 200 lat. Początkowo była tu tylko jaskinia obrzeżona kamieniami, później dołączono do niej niewielki domek służącym mnichom jednocześnie na wiele sposobów (za kuchnię, piwnicę, palenisko itd.). Następnie dobudowywano kolejne coraz wyższe budynki,a w 1588 roku postawiono kościół przyklasztorny. W wybudowanym własnymi siłami kompleksie mnisi żyli niezależnie około 400 lat aż do 1963 roku zajmując się pszczelarstwem, hodowlą zwierząt oraz uprawami warzyw, owoców, oliwek i winorośli.
W pustelni powstała też biblioteka, z bogatymi zbiorami ksiąg, mszałów, cennych pism, a nawet obrazów i portretów. Z ok. 10.000 pozycji w klasztornej bibliotece znaczna część pochodzi z czasu przed rokiem 1800. Przez pokolenia mnisi zapisywali m.in. przebieg codzinnych prac rolnych i gospodarczych, notowali okresy kwitnienia roślin, spisywali zebrane plony, opisywali zmiany klimatyczne itp. Zwłaszcza wartościowe jest dziedzictwo astronomiczne ostatniego z pustelników Nikoli Miličević, który z murów pustelni dokonywał obserwacji nieba.
W muzemu poza zbiorami książkowymi oglądać można także dawne maszyny drukarskie i przyrządy astronomiczne (to z netu, bo nie sprawdziliśmy ).

CDN

Pustelnia Blaca od 2007 roku jest jedną z chorwackich kandydatur do wpisania w przyszłości na listę światowego dziedzictwa UNESCO.


Upał coraz większy, a słońce mimo popłudniowej już pory grzeje niezmienne mocno. Również ochota na kąpiel w Jardanie coraz większa. Przed nami tylko kolejne 40 minut spaceru do uvali. A więc komu w drogę ... Nasz cel przynajmniej z lotu ptaka prezentuje się kusząco

fotka z netu




Trafiłam gdzieś tu na forum na dyskusję czy do pustelni lepiej dotrzeć idąc z góry z wnętrza wyspy czy raczej od strony morza przypływając wycieczkowym statkiem z Bolu. Ponieważ własnymi nogami przetestowaliśmy oba warianty trasy czuję się kompetentna , żeby wyrazić swoje zdanie.
My zdecydowanie opowiadamy się za wariantem pierwszym. Fakt, że jest bardziej stromo i może fizycznie trochę bardziej męcząco, ale za to widoki ładniejsze, a urozmaicenie terenu sprawia, że droga się nie dłuży, w przeciwieństwie do wariantu drugiego. Trasa samostan - uvala i uvala - samostan, bez różnicy w którą stronę pokonywana, zdawała się nie mieć końca. Na zegarek spojrzałam chyba kilkanaście razy próbując po czasie marszu oszacować jak daleko jeszcze. Poza tym im bliżej byliśmy zatoki tym krajobraz coraz bardziej zdominowany był przez spalone kikuty drzew. Widok przygnębiający, zwłaszcza gdy do świadomości dociera, że sprawcą tego spustoszenia najprawdopodobniej był człowiek.
I jeszcze jeden aspekt. Przyjeżdżając autem mamy sporą szansę, że do pustelni będziemy schodzić sami, tylko my i przyroda. Przypływając z wycieczką i idąc w większej grupie coś się moim zdaniem straci.


No więc idziemy, idziemy, idziemy ... po drodze tylko ruiny i spalona ziemia

227.


228.


229.


230.





Nareszcie jest

231.


232.


233.


234. Nasi .


235.


236.




Woda fantastyczna. Po takim spacerze, aż nie chce się wychodzić. Zwłaszcza, kiedy ma się w perspektywie jeszcze jakieś półtorej godziny dreptania spowrotem, do tego pod górkę .
Uvala Blaca to pierwsza i jedyna podczas tych wakacji plaża, którą mieliśmy wyłącznie dla siebie. Ok, prawie wyłącznie, bo zatoczkę upodobały sobie dziesiątki os i mimo rozstawionych słodkich pułapek uprzykrzały plażowanie . Pierwsze ukąszenie (trafiło na męża ) skutecznie motywuje nas, żeby ruszyć już w drogę powrotną. Zapas wody też mamy już zresztą na wykończeniu.


Ostatnie spojrzenie na plażę ...

237.




... i przez spalony las ruszamy w stronę w drogę powrotną do pustelni.

238.


239.


240.


241.


242.




Po minięciu pustelni aparat jako główny sprawca spowalniania wędrówki ląduje w plecaku. Do auta docieramy mocno spragnieni. Błyskawicznie znikają wszelkie resztki wody, jakie udaje się jeszcze znaleźć w aucie. Pierwsze co zrobimy po dojechaniu do Nerezisce to szturm na sklep i zakup zimnej Jamnicy. Ta ze szkła smakuje najlepiej .

Kusi mnie ta Blaca, oj kusi...
Mam nadzieję, że współtowarzyszy przyszłorocznego wyjazdu też skusi .
Bo chyba już ją ujęłam w planach .

Blaca wspaniale wygląda na Waszych fotkach . Spoodobała mi sie już kiedyś, gdy wejście tam relacjonował Bober, jeśli tylko kiedyś dotrę na Brač, na pewno tam się znajdę:) . Kto wie, może nawet pokusze się wtedy o "spacer" aż do plaży?

No to niezły spacerek sobie zrobiliście ,
ale uvala Blaca wygląda super .

morgana napisał(a):Kusi mnie ta Blaca, oj kusi...
(...)
Bo chyba już ją ujęłam w planach .

I słusznie .

dangol napisał(a): Kto wie, może nawet pokusze się wtedy o "spacer" aż do plaży?

W relacji z Ižu widzę, że lubicie spacerować na plażę .
Tylko te osy . Cały rój, póki się siedziało w wodzie problem niezauważalny, ale na ręczniku w zasadzie nie było minuty, żeby się nie opędzać. Rozstawione na plaży słodkie wabiki dowodzą, że to na uvala blaca całosezonowy problem. Nigdzie indziej się z tym nie spotkaliśmy.

mysza73 napisał(a):No to niezły spacerek sobie zrobiliście

W sumie to specjalnie długi nie był .
Nasz "rejestrator" GPS pokazał dystans nieco ponad 9 km z parkingu do plaży i z powrotem. Uwinęliśmy się mniej więcej w 4 godziny.

10.09 c.d. - Nerežišća

Parkujemy tuż obok największej atrakcji miejscowości, XIV-wiecznego kościółka św. Piotra, na którego dachu od ok. stu lat rośnie sosna - brački bonsai. Skąd to drzewko? Legenda głosi, że wszystko za sprawą Artemidy, Afrodyty i niedobrych chrześcijan .

"Zgodnie z legendą, gdy Artemida opuszczała wyspę, zebrała do worka wszystkie drzewa, ale wypadło jej jedno nasionko. Złapało się kamieni na Vidowej Górze i wyrosła z niego mała sosenka. Spadkobierczyni wyspy - Afrodyta - kiedy smutna obchodziła kamienistą okolicę zauważyła jedyne drzewko. Chcąc je ochronić, zdmuchnęła z niego kamienny kurz, a kolejne uniesione jej oddechem nasionko spadło na miejsce gdzie dzisiaj są Nerežišca. Tu wyrosło mocne drzewo, wokół którego wybudowano osadę, pod nim gromadzili się mieszkańcy wyspy, aby schronić się przed deszczem i wiatrem. Nasiona z sosny stopniowo rozsiewały się na całej wyspie. Kiedy przybyli tu chrześcijanie, chcąc pokazać dominację nad greckimi Bogami, ścięli drzewo i w tym miejscu postawili kościół św. Piotra. Ku ich zdziwieniu na dachu kościoła wyrosło drzewko, dokładnie w miejscu drzewa Afrodyty. Zgodnie z legendą, co 500 lat będzie tam wyrastać nowe drzewko na pamiątkę opiekunki wyspy - Afrodyty." /W Kraju Lawendy i Wina/

243.


244.


245.


246.




Pierwsze kroki kierujemy do znajdującego się vis a vis studenaca . Kupujemy jamnice, siadamy na murku i racząc się zimną wodą czytamy co o Nerežišćy piszą Bezdroża.

Miasto zbudowali uciekinierzy z Solony i Epetium, zniszczonych przez Awarów i Słowian w VII w. Jego nazwa po raz pierwszy pojawia się w dokumencie, w którym król chorwacki Dmitar Zvonimir nadał przywileje księciom bračkim. Przed przeniesieniem siedziby władz do Supetaru w 1827 roku Nerežišća były administracyjnym centrum wyspy.


Poza tym Nerežišća kościołami stoi . Oprócz kościółka Św. Piotra, wjeżdżając do miasta widzieliśmy już kościół Św. Małgorzaty. Teraz pokonując dziesiątki schodów udamy się do kościoła Matki Boskiej Karmelitańskiej. Wg przewodnika to największy kościół na Braczu, noszący ślady stylów gotyckiego (XIII w.), renesansowego (przebudowa w XVI w.) i barokowego (XVIII w.). Dzwonnicę wybudowano w 1750 roku.

247.


248.


249.


250.


251.


252.


253.


254.


255.




Wracając do auta znajdujemy jeszcze jeden kościół, schowany nieco w rzędzie zabudowy mieszkalnej kościół Św. Teodora (?).

256.


257.


258.




Ten udany dzień kończymy nieudaną kolacją w Supetarze. Forumowych zachwytów nad pizzerią-restauracją Riva niestety nie podzielamy . A już na pewno nie polecamy kalmarów, ani praženych, ani na žaru.

marze_na napisał(a):Zdecydowanie warto, nawet jeśli z jakichś powodów zamknięte jest muzeum. Albo tak jak my nie macie zamiaru ani ochoty, żeby zwiedzać muzeum .

Po Waszych zdjęcia i mnie się wydaje, że zdecydowanie warto.

marze_na napisał(a):Uvala Blaca to pierwsza i jedyna podczas tych wakacji plaża, którą mieliśmy wyłącznie dla siebie. Ok, prawie wyłącznie, bo zatoczkę upodobały sobie dziesiątki os i mimo rozstawionych słodkich pułapek uprzykrzały plażowanie

O ile łatwiej znajduje się takie plaże w Gr.
Co do os całkiem możliwe, że to właśnie słodkie pułapki ściągają wszystkie osy z wyspy, żeby ich mniej było na łatwiej dostępnych plażach. Parę dobrych kilometrów w upale z czapką na głowie wymagało poświęcenia.

marze_na napisał(a):Nasz "rejestrator" GPS pokazał dystans nieco ponad 9 km z parkingu do plaży i z powrotem. Uwinęliśmy się mniej więcej w 4 godziny.

W chorwackim słonku to całkiem niezły "spacerek".
Wypalone lasy na Bracu i z Hvaru było widać.

pzdr

Lidia K napisał(a):
Co do os całkiem możliwe, że to właśnie słodkie pułapki ściągają wszystkie osy z wyspy, żeby ich mniej było na łatwiej dostępnych plażach.

Na to nie wpadłam. Bardzo możliwe.

longtom napisał(a):Wypalone lasy na Bracu i z Hvaru było widać.

Pożar objął ogromny teren. Osobiście najbardziej przygnębiające wrażenie zrobiła na mnie droga z Sutivanu do Milnej.

11.09 - Sutivan

Nareszcie budzi nas słońce, Cieszę się tym bardziej, że po wczorajszej wycieczce nie mamy ochoty na nic innego niż lenistwo na plaży. Zresztą czas już najwyższy żeby się tym plażom w Sutivanie przyjrzeć bliżej.

Nieśpieszne śniadanie z widokiem na Split .

259.




I wymarsz. Mijamy plażę, którą mamy pod nosem i kierujemy się w stronę uvala likva. Likva urocza i dobrze zagospodarowana. Są prysznice i duży bar przy drodze. Pewnie za chwil pare zaroi się tu od plażowiczów. Wolimy znaleźć coś bardziej kameralnego, najlepiej tylko dla siebie. Odbijamy z głównej drogi w ścieżkę prowadzącą przez piniowy las i rozglądamy się za jakąś miłą plażyczką. Okazyje się, że na tym kawałku wybrzeża jest ich całkiem sporo. Mijamy kilka, ale wszystkie zajęte na przemian przez tekstylnych i nieteksylnych. Po kilkuset metrach znajdujemy miejsce dla siebie.





Plaża ładna, na razie kompletnie pusta. Zostajemy .

260.


261.


262.


263.


264.


265.


266.




Plaża oczywiście z kamyczków .

267.


268.


269.


270.




Leżymy, czytamy, pływamy ...

271.


272.


273.


274.


275.




Paweł dodatkowo spaceruje z aparatem po okolicy

276.


277.


278.


279.


280.


281.


282.


283.


284.


285.


286.


287.


288.




A jak nie spaceruje to fotografuje z poziomu plażowej maty .

289.


290.


291.


292.




Po paru godzinach zamarzyła mi się kawa, najlepiej mrożona. Małżonek dla odmiany rozmażył się o palacinkach z czekoladą. Nie było więc innej rady jak opuścić to urocze miejsce i zapoznać się z ofertą baru przy uvala likva.

293.


294.


295.


296. Po paru minutach ukazuje się Likva.




W menu była i mrożona kawa i palacinki . Wszystko w widokiem na Adriatyk .

297.




Potem kontynuowaliśmy jeszcze plażing na u.likva, choć znaleznienie tu wolnego miejsca na nasze dwa ręczniki łatwe nie było.

Dla zilustrowania uvali likva w pełnej krasie posłużę się zdjęciem ze strony visitbrac.com .





Późne popołudnie i wieczór spędzimy na odkrywaniu uroków Sutivanu.

Też plażowaliśmy w Sutivanie właśnie w okolicach tej plaży. Niestety nie byliśmy tam sami... Cudne zdjęcia Rozmarzyłam się...

A my chodziliśmy jeszcze kawałek dalej i byliśmy samiuteńcy, tylko za kolejnym zakolem czy tam rogiem plażowali ci, co tekstyliów nie lubią .
Rany, jak mi tęskno po tych obrazkach...

I tak się tylko zastanawiam, czy ta uvala to na pewno livka... a nie czasem likva?

maslinka napisał(a):Niestety nie byliśmy tam sami...

My też nie. Za jakiś czas plaża wpadła w oko jeszcze dwóm paniom.

morgana napisał(a):Rany, jak mi tęskno po tych obrazkach...

Mnie też. Zwłaszcza, że listopad paskudny, a tym razem jeszcze wyjątkowo nie czakam na zimę .

morgana napisał(a):likva?

Poprawione .

morgana napisał(a):A my chodziliśmy jeszcze kawałek dalej i byliśmy samiuteńcy, tylko za kolejnym zakolem czy tam rogiem plażowali ci, co tekstyliów nie lubią .

Z tego co pamiętam "ci co tekstyliów nie lubią" już tam plażowali w latach '80-tych. Ja byłem za smarkaty, ale starszy brat często tam na "spacery" chodził