Indonezja, miejsce niezwykłe

To już koniec naszej wyprawy. Lecimy przez Singapur do Dunaju. Tu nasze nadzieje na zwiedzenie miasta. Mamy 7 godzin przerwy. Lecimy liniami Emiratów, czyli tutejszymi, linie z resztą bardzo zacne, doskonałe, najnowsze samoloty, obsługa na wysokim poziomie, międzynarodowa, spełnia większość zachcianek pasażerów...
Mamy glejt od linii, że możemy czasowo udać się na zwiedzanie Dubaju, bo jesteśmy pod opieką. Z układów prawnych do 3 dni pobytu nie obowiązuje tutaj wiza, ale w Polsce nie mamy ambasady królestwa, taka była ostatnio polityka za poprzednich rządów, głównie braci K., więc mamy to tylko na papierze...
Zorganizowaliśmy grupę chętnych, głównie z tych, którzy nie mają wbitej wizy Izraela, bo to dyskryminuje wstępu do większości krajów Allacha...

Lotnisko, bramka pierwsza, potem druga, coś nie tak. Wracamy. Urzędnik nas nie przepuszcza, odsyła do kierownika. Tu wyraźny brak chęci, zmiękczanie. Po kolejnych 30 minutach okazuje się, że potrzebna będzie łapówka, tak gdzieś 1500 dolarów. No i co, zawsze w tych krajach mam kłopoty. Może dla nich taka suma to tyle co splunąć, ale dla nas pod koniec wycieczki, to już debet. Rezygnujemy...
Pozostało smętnie poobserwować złoty port lotniczy, wszędzie przepych, nawet zegary na ścianach marki Rolex...

Obrazy typowe, elegancko ubrany Arab, galabija za setki a może tysiące dolarów, łypie na mnie podejrzliwym okiem...




Małżonka lub małżonki podążają zawsze za nim, też ubrania z górnej półki, ale kolory zastrzeżone, Arab na biało, Arabka na czarno...



Nawet murzynki są również ubrane w arabskie stroje, taki tu zwyczaj...



Jak samochody i motory, to tylko z górnej półki, dużo wykończeń ze złota. Tu super limuzyna BMW i najbardziej znany motor świata...



I bez Porszaczka też się nie obejdzie...



W sumie Dubaj nie zaliczony, trudno, przyjdzie się jeszcze w przyszłości z nim zmierzyć, w końcu nigdy nie mów nigdy...
Z lotu ptaka, największy plac budowy na świecie, najwyższy budynek świata, najdroższa Avenue na świecie...,




Zdjęcie trudne, zawsze w powietrzu unosi się dużo piasku... trzeba było poprawić w fotoszopie...



A potem we Frankfurcie, gdy przesiadaliśmy się do polskiego samolotu, obsługa opieprzyła nas od razu za zbyt duży bagaż podręczny, o opieszałość w zajmowaniu miejsc, o wszystko... Do tej pory zawsze pomagano nam w samolotach, nawet na końcu świata, no ale w domu to właśnie jak w domu... I już wiedzieliśmy, że to koniec i że Polska już blisko...

Pozdrawiam wszystkich, dziękuję za wyrozumiałość i to już koniec...

Pozdrawiam. Grzegorz.

Wielkie dzięki za super wycieczkę
Pozdravki

Czy Ty "win" któryś z tych luxury car's" ?
A potem we Frankfurcie przesiadaliśmy się ... jak się nie ma kapelusza i płaszcza to za co innego się zbiera
Ależ to był kawał świata.
Dziękuję.

Przykro mi, tym bardziej że nie wygrałem tego cara, ale zawsze miło powrócić do tematu, bo wakacje już za pasem.

A gdyby ktoś z was zawędrował do Indonezji, to zobacz.
To będzie twoja wyspa którą zdobędziesz po drodze na Komodo, jedna z malowniczych wysp rafy koralowej, tu spędzisz kilka dni...



Na komodo zaprzyjaźnisz się z wybranym waranem, to właśnie ten twój... Długi na przeszło 3 metry, po prostu bestia...




Poznasz koloryt wysp morza Indonezyjskiego, oszałamiającej roślinności niezapomnianych krajobrazów...



Oczywiście zaprzyjaźnisz się z ludnością miejscową, kilka niezapomnianych dni w tej etnicznej wiosce...



Pewnego dnia wejdziesz na aktywny wulkan na wyspie Jawie lub Flores...



I w końcu spalony słońcem i żarem wulkanu, zgryziony przez tutejsze owady, pająki no i oczywiście jeżeli zdołasz obronić się przed waranem, pewnego dnia dotrzesz do tego spokojnego miejsca, nad cichym i ciepłym morzem, cóż, że rekiny, mniejsza o to, teraz należał ci się będzie odpoczynek...



Miłej podroży, pozdrawiam, Grzegorz.

Przeglądając fotki z Indonezji, moje i przyjaciół, postanowiłem się jeszcze raz przypomnieć, jeśli dobrze, to dobrze, jeśli źle, to też dobrze...

Temat wcale nie banalny. Dzieci antypodów. Tyle razy przyglądamy się własnym dzieciom. Są bardzo charakterystyczne dla wyznacznika europejskiego, a może nawet bardziej dla naszej orientacji geograficznej, w sumie miejsce- Polska.
Tam gdzieś daleko, przyglądamy się dzieciom, ich twarzom, bo są skrajnie i to widać na pierwszy rzut oka, po prostu inne...

tu rzucę kilka zdjęć , fotek zupełnie innych twarzy, charakterów, sytuacji...
To głównie fotki mojej znajomej, która te fotki poczyniła...



Singapore River, tu przy licznych rzeźbach z brązu stojących wokół nabrzeża rzeki, taki motyw, skaczących, rozbawionych...



Jawa, miejscowość, gdzieś tam po drodze, dzieci jak wszystkie, rozbawione, obiektyw aparatu to dla nich także rozrywka.



wieś , Jawa, gdzieś na obrzeżach Yogyakarty, zawsze wszędzie dużo dzieci, tu nie martwię się o to, czy przyszłe pokolenie wychowa sie w dostatku, trzeba zachować ciągłość, nie ma tam naszych problemów egzystencjalnych...



Po drodze mijamy małe miejscowości, często przypominające slamsy, budy sklecone z tego co pod ręką, nigdy nie widzieliśmy jakiegoś przerażającego smutku na napotkanych buziach...



Wioska rybacka , to samo...



Tu ubrane odświętnie, Bali, święta hinduistyczne to ciągle wielkie wydarzenie, wszyscy w strojach religijnych, nastrój radosny, to zawsze miły sposób spędzania czasu, dobre jedzonko, modły za dusze przodków...



Czy nie mam racji...



niekiedy skupienie, gdy sytuacja tego wymaga, mężczyźni zawsze noszą na głowie odświętne przykrycie głowy...



A jak pokazać to zawsze warto, coś znaczącego, nawet na końcu świata...

Proszę o opinie, czy mam kontynuować wątek, pozdrawiam jak zawsze serdecznie, Grzegorz.

Normalnie slamdog...na mnie Możesz liczyć - dalej proszę.

Aby Jacek nie był samotny w prośbie, to też się do niej przyłączam

Też poproszę ...

Ależ Grzegorz ... wiedzy nigdy za dużo. Ponadto robisz to po mistrzowsku.
pzdr.

Masz kontynuować

i ja grzecznie czekam

pozdrawiam również serdecznie

Czemu przegapiłam finał relacji, to nie wiem Dzięki wielkie Grzegorz za wycieczkę!!! Od samego patrzenia na to odjazdowe jedzenie aż mi tu zapachniało A do tego bajeczne widoki... Ech

Wrzucaj co tam jeszcze masz! Wszystko to strasznie ciekawe!

Spośród wysp Indonezji właśnie Bali pozostaje tą, która należy zapamiętać jako perłę niespotykanej kultury, oryginalnej religii i barwnych postaci ludzkich. Balijczycy wierzą w odwieczny cykl reinkarnacji, a swój pobyt na ziemi uznają za jeden z etapów ludzkiej egzystencji, dlatego w ich życiu tak ważną rolę odgrywają kolejne rytuały inicjacji religijnej, w których uczestniczą całe rodziny oraz cała lokalna społeczność.

[list=]

Właśnie dzieci są nieodłącznym atrybutem życia, kwestia jego odnawialności. Dzieci uważa się za reinkarnacje przodków i z tego względu okazuje się im wielki szacunek, nie szczędząc pieniędzy na ich stroje, co również podkreśla doniosłość obrzędów religijnych...



Ilość świąt i ich znaczenie jest niespotykana. Święta zwane Tumpek to dni, podczas których czci się rozmaite przedmioty. Na przykład przedmioty służące do walki, do zbierania plonów. Podczas Tumpek Wariga dziękuje się drzewom za owoce, kwiaty i drewno, przywiązując do pni woreczki z ryżem jako ofiarę. Generalnie znaczne święta dotyczą dziękczynienia za plony, za to co można spożyć, również zwierzęta, ryby... Tu w obchodach i świeceniu udział biorą całe rodziny, a dzieci są podstawą ceremonii religijnej, zawsze ubrane z odpowiednim kolorytem...





Na odpowiednie święta, stroje są dobierane określonymi kolorami. Stroje dziecięce zawsze posiadają swój szczególny charakter...




To kobiety i dziewczynki noszą na głowach poświęcane przedmioty, jedzenie. To z reszta sprawdza się potem w normalnym życiu. W Indonezji rzadko przedmioty są niesione ot tak w rękach, tu zwyczajem jest noszenie ich na głowie...



Tylko balijskie psy są zawsze spokojne, z sobie znaną spolegliwością odnoszą się do świata i biegnącego czasu...



Ale nie tylko świętami człowiek żyje na tych dalekich wyspach, codzienność nie zawsze i nie wszędzie jest ostatecznie wesoła...
Ale z drugiej strony nigdzie nie widzieliśmy w Indonezji wychudzonych i zbyt brudnych dzieci, ot właśnie tak...




Pozdrawiam, Grzegorz,

Cd...
Sorry, trochę mnie nie było, ale w czerwcu to jak zwykle chroniczny brak czasu...

Płyniemy do kraju gdzie rządzą smoki. Wyspa Komodo.



Tu dzieciarnia włącza się w tok życia dorosłych, nie ma lekko, co by handel szedł. A jak handel to wyroby miejscowe pseudo artystyczne, pamiątki, głównie smocze i oczywiście całe mnóstwo pereł...



A jak nie kupisz na straganie, to perłopławy, bo tak ich nazywaliśmy, dogonią cię na krypie wycieczkowej, i tu już jesteś przyparty do muru, no może raczej do burty...



Takie maluchy, wydrążonymi łódeczkami potrafią dogonić cie wszędzie. Zawsze dobrze mieć pod ręką jakiś cukierek, bardzo poszukiwane tutaj długopisy lub podobne suweniry z naszego kraju...



Zdarzało się również, że udzielaliśmy medycznej pomocy dzieciakom, które zbyt agresywnie wspinały się na burty aby opanować nasz okręt...



Mam kilka charakterystycznych zdjęć usmarowanych twarzyczek z wiosek wyspy Flores...
Pozdrawiam już wakacyjnie. Grzegorz.

Czyli mają na twarzy esy floresy