Hiszpania: od Andaluzji po Kraj Basków

plavac napisał(a):Sprawdzę ...

Może to w ogóle ta Wiedźma, do której cały skalny - wcześniej pokazany - zwierzyniec należy...

Pozdrawiam,
Wojtek

Przypatruję się uważnie temu miejscu. Trzeba by się wsunąć pod jeden spory kamol, wystawić skośnie obie nogi i oprzeć na jednej z dwóch śrub, wystających na około 2cm. Ale żeby dostać tam stopą, musiałbym najpierw wstawić prawą nogę w szparę, wywijającą się w lewo i to wszystko przy braku chwytów na obłym głazie, na którym stoję. Widzę, że był tu kiedyś jakiś sztuczny chwyt, ale został po nim tylko ślad, wystający raptem jakieś pół centymetra - bardzo nędzny chwyt, przy całej tej skośnej zabawie. Próbuję znaleźć alternatywne zejście, ale na próżno - wszędzie olbrzymie, obłe głazy. Wracam, lustruję ponownie paskudne miejsce, wreszcie próba. Chwytam prawą ręką ten mikroskopijny pseudochwyt, lewą próbuję złapać jakieś tarcie nad sobą na kamieniu, pod który muszę się skośnie wsunąć, opuszczam jedną nogę, ale kiedy próbuję oderwać drugą, czuję, że objeżdżam. Szybka decyzja, spory wysiłek i... udaje mi się wrócić do punktu wyjścia. Zmiana taktyki - spróbuję najpierw drugą nogą. Znów się opuszczam, lewą stopę opieram na kamieniu, ręce drżą, ale nie puszczam jedynego chwycika. Dosięgam drugą nogą do śruby i wtedy się okazuje, że ona jest ruchoma. Za późno na wycofanie się - zanim śruba się wysunie, gwałtowny ruch lewą nogą, szukanie oparcia, dłonie zjeżdżają po obłym, ale szorstkim głazie i jest! Stopa opiera się na pewnym stopniu - ufff... Serce wali, jak młot, ale kończy się to tylko podrapanymi dłońmi.

Franz napisał(a):Przypatruję się uważnie temu miejscu. .. Za późno na wycofanie się - zanim śruba się wysunie, gwałtowny ruch lewą nogą, szukanie oparcia, dłonie zjeżdżają po obłym, ale szorstkim głazie i jest! Stopa opiera się na pewnym stopniu - ufff... Serce wali, jak młot, ale kończy się to tylko podrapanymi dłońmi.

Dobrze, że to napisałeś ! Nie będę się tam pchał z Żoną Mam nadzieję, że na na tych wspomnianych wcześniej mapach jest jakieś obejście tej żółtej pułapki

Pozdrawiam!
P.S. Uczciwie uprzedzam, że nie mam zielonego pojęcia, kiedy zawitamy do cyrku Pedriza. Pewne jest natomiast, że jeżeli los pozwoli nam przybyć do Kastylii, do cyrku Pedriza zawitamy nieodwołalnie

plavac napisał(a):Dobrze, że to napisałeś ! Nie będę się tam pchał z Żoną Mam nadzieję, że na na tych wspomnianych wcześniej mapach jest jakieś obejście tej żółtej pułapki

Może poprawili już te urwane klamry.
Zawsze można się zadowolić południową częścią cyrku - jest co oglądać.

plavac napisał(a):P.S. Uczciwie uprzedzam, że nie mam zielonego pojęcia, kiedy zawitamy do cyrku Pedriza. Pewne jest natomiast, że jeżeli los pozwoli nam przybyć do Kastylii, do cyrku Pedriza zawitamy nieodwołalnie

A ja bym chciał do Picos de Europa...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dalej już takich atrakcji nie ma. Pojawia się więcej ścieżek, za to oznakowanie teraz gorsze. Przy skale w kształcie filiżanki z uszkiem trafiam już na łatwy, trawiasty teren. Malowane znaki znikły zupełnie, za to są kopczyki. Widzę w dole schronisko i zastanawiam się, czy Guzman już do niego dotarł. Ostatni odcinek przez las pokonuję skrótami i jestem w dolinie. Pięć minut podejścia i tuż po ósmej jestem na miejscu. Pusto. Schronisko zamknięte. A za tymi drzwiami jest piwo...



















Po półgodzinie widzę wyłaniającego się z lasu człowieka z psem i osłem. Guzman! Za chwilę się witamy, mój dobroczyńca parkuje osła, otwiera zamek i składam pierwsze zamówienie. Zimne, mokre, gorzkawe, jednym słowem - rozkoszne...

Wychodzimy na zewnątrz, by łapać jeszcze ostatnie chwile dnia.
- La hora magica - mówi Guzman. Rzeczywiście, jest coś magicznego w takich chwilach. W promieniach zachodzącego słońca nie tylko skały nabierają czerwonego poblasku. Wszystko wokół staje w ciepłych barwach. Magiczna godzina...
W wieczornej pogawędce dowiaduję się paru ciekawych rzeczy, w tym i tego, że Giner de los Rios jest najstarszym schroniskiem w Hiszpanii - ma już ponad sto lat. Obecnie właścicielem jest Klub Turystyczny Penalara. Guzman częstuje mnie dwoma kawałkami pysznych tostów, więc ja próbuję się zrewanżować, kupując u niego litr wina. Biorę swój kubek i pytam, gdzie on ma swój. Okazuje się, że mój gospodarz w ogóle wina nie pije i tak oto zostaję z litrem wina.

Już po zmroku Guzman schodzi w doliny. Ładuje moje śmieci na oślicę imieniem Leticia, obiecuje dostarczyć mi rano bochenek chleba i zostawia mnie samego, stwierdzając iż teraz jestem "el rey del refugio" - królem schroniska. Rzucam retoryczne pytanie:
- Y donde esta la reina?
Uśmiecha się i macha ręką na pożegnanie. Cóż, nie ma królowej - za to jest wino! No, to przede mną długi wieczór...

Franz napisał(a): Pusto. Schronisko zamknięte. A za tymi drzwiami jest piwo...

Zanim doczytałem resztę pod zdjęciami, chciałem napisać - Ostał Ci się ino kamienny kubek ... ( na drugim).
Ale z ulgą doczytałem i nie napiszę.

Franz napisał(a):- La hora magica ... i tak oto zostaję z litrem wina.

Znam.I jedno i drugie. Ale Ci było dobrze ...

Pozdrawiam!

plavac napisał(a):Znam.I jedno i drugie. Ale Ci było dobrze ...

Było.

Z Guzmanem pożegnam się następnego ranka. Ale wiesz - w życiu bym nie przypuszczał, że potem jeszcze kiedyś się z nim spotkam...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Z Guzmanem pożegnam się następnego ranka. Ale wiesz - w życiu bym nie przypuszczał, że potem jeszcze kiedyś się z nim spotkam...

O ! Ciekawe. Typowe dla Włóczykijów

plavac napisał(a):O ! Ciekawe. Typowe dla Włóczykijów

Oczywiście, nie nastąpi to w cyrku Pedriza, czy nawet ogólniej - w Sierra de Guadarrama. To by było zbyt proste.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):O ! Ciekawe. Typowe dla Włóczykijów

Oczywiście, nie nastąpi to w cyrku Pedriza, czy nawet ogólniej - w Sierra de Guadarrama. To by było zbyt proste.

Absolutnie nie jestem zaskoczony

plavac napisał(a):Absolutnie nie jestem zaskoczony

A mnie zaskoczyło zdanie skierowane do mnie dwa lata później:
- Yo te conozco.



Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień 5: Maliciosa, Siete Picos

Guzman trochę się spóźnia - kiedy wreszcie się pojawia wraz z nieodłączną Leticią, biorę od niego zamówiony chleb i zamykam plecak. Serdeczny uścisk dłoni na pożegnanie i w drogę.

Franz napisał(a):...
- Yo te conozco.

Miał pamięć wzrokową

Pięknie tam.
Nie wędruję od początku - to wiosna ? Tak się domyślam po kwitnących kwiatach.

Pozdrawiam

Franz napisał(a): Niestety, tutaj Cię rozczaruję. Moim zdaniem, góry na południu Hiszpanii nie są specjalnie zachwycające.

Dziękuję za odpowiedź. Mówi się trudno. Przy kolejnej mojej bytności w Hiszpanii wybiorę jej północną część. Póki co poszukam chociaż pojedynczych skał, które powinny mnie ucieszyć (takich jak w rejonie El Chorro, czy Torcal de Antequera)
Pozdrawiam i czekam na dalszą część relacji
Piotr

plavac napisał(a):Pięknie tam.
Nie wędruję od początku - to wiosna ? Tak się domyślam po kwitnących kwiatach.

Ano. Czerwiec.
Zielono, jeszcze słońce traw nie wypaliło...

Pozdrawiam,
Wojtek