Dolomity - skalne twierdze

Wojtku !

Wiem, że Cię jeszcze nie ma ...

ale !

... wreszcie i na nas przyszedł czas !

Jutro o czwartej rano stratujemy.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Wiem, że Cię jeszcze nie ma ...

Jesteś tego absolutnie pewien?

mariusz-w napisał(a):Jutro o czwartej rano stratujemy.

Pora paskudna. Ale cel znakomity!

Pozdrawiam,
Wojtek

Chłopaki Dopiero teraz to czytam ... Ciepło na sercu się robi a i kostka,co to ją skręciłem na Gran P. boli jakby mniej

Teraz pora trzymać kciuku za Mariusza ! Po chwilowym ubiegłotygodniowym załamaniu pogody w Alpach może i do Nich uśmiechnie się słońce ...

A ja zdążyłem jeszcze na Rosengarten ...

To pokażę , jak nam było ...

pozdrawiam serdecznie

Pora na przygodę chyba taka zła nie jest?
Ja też wolę wyjechać wcześniej, niż o takiej porze do celu dotrzeć.

Mariusz, zdaje się, na poważnie się w te góry szykuje

Będzie co porównać

Gdybym zdążył przeczytać Wojtkowe określenie o drodze na Passo Santner -ferratka - pewnie bym tak nie przeżywał pierwszego samodzielnego przejścia z synem tej trasy
Ale przewodniki potrafią wpływać na wyobraźnię - opisy takie jakie " jedna z najładnieniejszych", " średnio-trudna" , "spadające kamienie" nakręcają emocje. W istocie sama "żelazna droga" to ekscytujący ale krótki fragment całej trasy, która jest typowo tatrzańska, a chwyty na ręce i stopnie same się pokazują - tak są wyślizgane tysiącem, ba dziesiątkiem tysięcy używających ich rąk i stóp.

Ale gdy wysiada się z kolejki Laurin pod schroniskiem Fronza ( Koellner ) - widok ściany nie zapowiada łatwego spaceru ...



Rankiem jest chłodno, a "grozę" potęguje fakt, że trasa biegnie zachodnią ścianą Rosengartenspitze ( Catinaccio ) - prawie do samej przełęczy idzie się w cieniu. O zachodzie słońca ściana czerwienieje dolomitem - Wojtek szedł o zmierzchu, my o " brzasku " - kto wybierze się w tą najpiękniejszą porę dnia ?

Ścieżka biegnąca piarżystym tarasem dochodzi pod skały.
Oglądamy się za siebie ...



... i dotykamy dolomitu ...



... nie ma "żelastwa", jest wielka frajda z prostej wspinaczki, pozwalającej na podziwianie powietrza za sobą ...




... bo przed nami kominki, kanty, przełączki i szczerbinki
W końcu pojawia się drabinka, a za nią stalowa lina, która towarzyszy już do końca.








Nieśmiało na bardziej odstających od ściany filarach zaczyna pojawiać się słońce ...




.. ale do samego końca nie ogrzewa skały i żelaza. Niektórzy z gołymi rękami z zazdrością patrzą na nasze rowerowe rękawiczki.

Ostatni fragment to prawdziwa poezja dolomitowych kształtów - "makaroników" .





Ostatnie kilkadziesiąt metrów to piękna średnio-trudna ferrata.
A tak wygląda ten fragment już z przełęczy.



A potem schodzimy do schroniska Vajolet, mijając po drodze schronisko Re Alberto - tą oto trasą schodził Wojtek po ciemku !
Szacun i dobrze, że nie wysiadła Ci czołówka ...









pozdrawiam

plavac napisał(a):...przewodniki potrafią wpływać na wyobraźnię - opisy takie jakie " jedna z najładnieniejszych", " średnio-trudna"

Kurcze, mam nadzieję, że Mariusz, przy planowaniu tras, korzystał z innego przewodnika

weldon napisał(a):Kurcze, mam nadzieję, że Mariusz, przy planowaniu tras, korzystał z innego przewodnika

Zbyt dużo to ich nie ma ...; ale może nie ma tego złego - dobrze jest poczuć dreszczyk Przygody na karku

Myślałem Piotr, że polecisz nawet mini relacją z tej wyprawy.
Nie jest trudno Ciebie namierzyć, więc uznaję, że we właściwym bloku tematycznym jesteś.

Dla mnie znalezienie się już tylko w takich klimatach miejsc jakie pokazujesz uznałbym za sukces, a co do tego sięgać szczytów.

Pozdrawiam.

Witaj, Piotrze
Nie chcę dublować wątków, a tak się niezwykle układa, że Wojtek zawsze wędruje w Dolomitach wspomnieniami tam, gdzie ja właśnie jestem cialem
Tak jakoś "depczemy sobie po piętach" ...
Myślę ( mam nadzieję ) , że taki aktualny suplement do Wojtkowych ścieżek jest ciekawszy niż pisanie od podstaw. Szlaki te same - a że góry nigdy takie same - to uzupełniam.
Piotrek - mam liczne "cielesne ograniczenia" I swoje lata ! I zaręczam - to się da pokonać ! Choć cena nie dla wszystkich może być do zaakceptowania

pozdrawiam

P.S. Teide "nieodhaczona" czeka - muszę tylko pozbierać się po powrocie...

Piotrze, świetnie, że uzupełniłeś relację o Twoje doświadczenia! Wiedziałem, że mogę na Ciebie liczyć.
A tym bardziej jeszcze, że warunki oświetleniowe podczas mojej wędrówki były, jakie były. Co oznacza, ze ich już nie było.

piotrf napisał(a):Różyczki niczego sobie

Na środkowym zdjęciu jedna . . . nie rozkwitnięta
Przy tej skali , zapach musi być powalający . . . kamiennie

Joanka23 napisał(a):Ta na środkowym zdjęciu faktycznie jak róza wygląda!

Na tej fotce znalazły się między innymi turnie Vajolet - bardziej kojarzące się z fiołkami niż z różami.
Ale położony pośrodku wysokogórski kocioł, to własnie Gartl - według legendy to tam rosły róże króla Laurina - najcenniejszy skarb...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Na tej fotce znalazły się między innymi turnie Vajolet - bardziej kojarzące się z fiołkami niż z różami.

Ja się tam na botanice nie znam turnie bardzo piękne są , a wyobraźnia też spać nie chce

Franz napisał(a):Ale położony pośrodku wysokogórski kocioł, to własnie Gartl - według legendy to tam rosły róże króla Laurina - najcenniejszy skarb...

Z której strony by na to nie popatrzeć - wina białogłowy ewidentna . . .
A może to zachłanność karłów . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Z której strony by na to nie popatrzeć - wina białogłowy ewidentna . . .

Tak się dzieje, kiedy mężczyzna traci głowę dla kobiety.

Na szczęście, wciąż o zachodzie słońca Ogród Różany zakwita czerwienią...

Pozdrawiam,
Wojtek

Rozpoczynam długi dzień, spędzony w całości w Rosengarten. Posłużę się znowu relacją, jaka wtedy powstała - relacją nader lakoniczną. Ale myślę, że głównie fotki są ważne. Doświadczenie uczy, iż relacje, które w znacznie większym stopniu uzupełniam o opis słowny, wcale nie cieszą się większą popularnością. Gdyby jednak były jakieś pytania - oczywiście, postaram się odpowiedzieć, rozszerzyć temat, uzupełnić.









Ze schroniska wyruszam, gdy jeszcze jest szaro. Po chwili niebo zaczyna nabierać kolorów, wprawdzie jest pochmurno, jednak tu i ówdzie przebija błękit. Przede mną przełęcz Principe, na prawo pierwszy cel dzisiejszego dnia - Kesselkogel, za mną coraz piękniej się prezentujące turnie Vajolet.

Na przełęczy plac budowy - schronisko w remoncie. Za to na północ budzące szacunek ściany okalające kocioł Principe.









Kieruję się w prawo i wchodzę w ścianę najwyższego szczytu Rosengarten. Ferratka jest łatwa, a przy tym dobrze ubezpieczona.

Franz napisał(a):Na przełęczy plac budowy ...

To widać. Bardach, jak u nas

Franz napisał(a):

W głowie mi się zakręciło od samego widoku.

Pozdrawiam