Dolomity - skalne twierdze

tony montana napisał(a):...żona mi marudzi w górach

Może na lodowcu by....

przestała

pzdr

tony montana napisał(a):Wiem. Ale jak już wspominałem, ja nie mam alpejskiej praktyki a i żona mi marudzi w górach

Problem żony nie tak łatwo rozwiązać...

Pozdrawiam,
Wojtek

longtom napisał(a):Może na lodowcu by....

przestała

Myślisz, że to kwestia przymarzniętego do podniebienia języka?

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodząc stromo w kierunku dna doliny, widzę wspinającą się na przeciwległe zbocze ścieżkę. To dalszy ciąg szlaku, którym idę, ale mnie on już nie dotyczy. Po osiągnięciu Valle Antelao skręcam na rozstajach w lewo.

Wprawdzie początkowo brak jakiejkolwiek ścieżki, ale znaki są, a idzie się wygodnie. Za mną zostaje skalna ściana zamykającego dolinę kotła, a ja schodzę pomiędzy drzewa, gdzie już wkrótce dominują modrzewie, rosnące pod mocnym skosem, a niektóre wręcz w poziomie. Wiatrołom? Może taki niedokończony, bo jednak drzewa żyją i mają się chyba nieźle.
A może taki modrzewiowy kaprys...

Teraz sporo przez las, trochę suchym korytem potoku, jakieś małe polany. Po lewej mijam sporej wielkości niekształtne dziury w skalach niczym w szwajcarskim serze. Potem zejście jedną stroną żlebu, przejście na drugą stronę, następnie znowu lasem. Dobiega do uszu jakieś szuru-buru, jakiś łoskot spadających kamieni... Coś z drzewem robią? Ściągają w dolinę?

Kiedy docieram do prawie płaskiej, rozległej polany, siadam i łapię się za jabłko. Wtedy z lasu wyłania się grupka osób ciągnąca coś w rodzaju toboganu, na którym leży martwa zwierzyna.

Teraz już jasne, co, albo kto był odpowiedzialny za ten dziwny hurgot. Widać, że ciągną z wysiłkiem - musi to sporo ważyć. Mijam ich wkrótce, pozdrawiając i próbując zaglądnąć na zawartość toboganu, jednak zwierzyna przywalona jest plecakami, spod których wystaje jedynie jej zastygły uśmiech...

Polana się kończy i następuje kolejny odcinek stromego zejścia. Niebo zaciąga się już praktycznie całkowicie. Szkoda, ale tym bardziej się cieszę, że wczoraj przy tak pięknej pogodzie udało mi się przejść ten marmarolski maraton.

Szlak prowadzi lasem i jedyne, co przyciąga wzrok, to liczne kaskady Rio di Antelao.

Docieram wreszcie na dno Valle d'Oten i wkrótce jestem przy samochodzie. Łapię puszkę piwa i wlewam w siebie życiodajny płyn. Potem ściągam buty i robię kawę, rozkładając przy tym mapę. Trzeba podjąć decyzję, dotyczącą najbliższej przyszłości...

Z ogromną przyjemnością wróciłem na Twój szlak, Wojtku.
Nie ukrywam, że także z wielką tęsknotą - której w tym roku nie zaspokoję ...
Tym większa frajda z takiej ilości Dolomitów "na raz" - i to w tak cudownych odcieniach.
Nie tylko przecież la hora magica, ale i obmyślana kiedyś trasa przez Passo Ghiaccaio i ponad wszystko - nastrojowo opisana chwila w altanie "domowego" rifugio San Marco ...
Ale trasę zrobiłeś !!!
Nie dziwi zdziwienie dwójki Włochów ...

Cieszę się bardzo, że mogłem tu zajrzeć - znów mnie nie będzie przez miesiąc.
Jednakże - wiem, że gdy wrócę, czekać będzie kolejna porcja przygody i piękna "na raz"

Pozdrawiam serdecznie!
Piotrek

P.S. 15.08. - pomiędzy chmurami, deszczem a tęczą - Kozi z Gąsienicowej przez Kozią Przełęcz. Z synem. Przeprowadziliśmy dwóch napotkanych pod przełęczą młodych chłopaków - Duńczyka i Szweda. W adidasach i cieńkich kurteczkach. Widać, nie wydali Jagiełły w żadnym skandynawskim języku ... Albo nie czytali...

plavac napisał(a):Cieszę się bardzo, że mogłem tu zajrzeć - znów mnie nie będzie przez miesiąc.
Jednakże - wiem, że gdy wrócę, czekać będzie kolejna porcja przygody i piękna "na raz"

Cieszę się, że zajrzałeś.
Cieszę się, że zajrzysz znowu, gdy zerwę kolejny miesiąc z kalendarza.

Znów się trochę nazbiera, bo nie mogę nigdzie wyjechać. To nie jest kwestia zdrowia mojego - wygrałem tę batalię. Radioterapia zakończona pełnym sukcesem, a przerzutów nie stwierdzono.

Pozdrawiam,
Wojtek

A ta rysuje się nie najlepiej. Prognozy na najbliższe dwa dni znam i - niestety - wygląda na to, że nie mają zamiaru się zmienić. Około szóstej zjeżdżam doliną aż pod kaplicę, gdzie jest zasięg i wymieniam wiadomości z krajem, a następnie wracam na dobrze mi znane z wcześniejszego wyjazdu , zadaszone miejsce piknikowe. Najprawdopodobniej tutaj spędzę czas, jaki deszczowy front potrzebuje na przejście nad moją głową. A że oprócz stołu i ław znajduje się tu również miejsce na grill, więc ruszam w las w celu nazbierania chrustu. Kiedy się ściemnia, rozpalam ognisko, robię kolację, łapię się za kolejne piwka. Jakoś przetrwam...

Dzień trzeci

Ten dzień z założenia upłynie na piciu kolejnych szklanek herbaty z przerywnikiem na kawę - piwo zostawiam dopiero na późne popołudnie - oraz na lekturze jednej z książek, które zabrałem ze sobą właśnie na taką okoliczność. Tu mam pełen komfort, gdyż nie muszę siedzieć w aucie, a korzystam z dobrodziejstwa szczelnego daszku nad stołem i ławami. W pewnym momencie jednak pojawiają się goście - kosmaci, z kopytkami i okazałymi rogami. Nie zdradzający oznak nieśmiałości, śmiało przyłączają się do mojego towarzystwa.

W pierwszej chwili traktuję stadko kóz, jako urozmaicenie, pewnego rodzaju atrakcję, te jednak - czując się tutaj, jak u siebie - wpychają się coraz bardziej bezczelnie. Póki jeszcze wylizują jakieś smakowite pozostałości, czy choćby same zapachy po poprzednich ucztach, to pół biedy. Znacznie mniej już mnie bawią coraz liczniejsze kozie bobki.

Ciekawe, skąd wiedziały, że na ruszt nie trafią...