Za miedzą: Žacléř

A to już zabudowa uliczki Na Návsi schodzącej w stronę koścoła.















Kościół św. Barbary zbudowany w 1579 r., przebudowany XVII i XVIII w. oraz rozbudowany koniec XIX w.

Tak oto dobiegła końca druga wyprawa winnymi szlakami Moraw Południowych. Jeszcze tylko ostatnie spojrzenia na Palavę przez samochodową szybkę...



... a potem kolejne rzepakowe majowe widoki, nieco zaburzone chmurami.

W aucie ciepło, więc wydaje nam się, że aura się poprawiła . Nic bardziej błędnego....Gdy dojeżdżamy pod Jesionki, szybko zmieniamy zdanie.





Majowy śnieg (zwłaszcza w górach) to w sumie żadne dziwo, ale po zaśnieżonym lesie w sandałkach to już dawno nie spacerowałam .
W sumie to nawet fajne takie połączenie zabielonych gałązek ze świeżutką wiosenną zielenią...

Podjazd serpentynami na Przełęcz Czerwonohorską mamy już w prawdziwej śnieżnej zadymce...



Nasze ulubione jesionickie (zaraz po Rejvizie) Filipovice też w bieli...



Ale sezon narciarski już zakończony , o czym świadczy międzysezonowa przerwa w Pepovej Boudzie. Na obiadek zasiadamy więc w Starej Poczcie, która ostatnimi czasy mocno się zmieniła na lepsze. Pewnie to wpływ kasy zostawianej przez narciarzy... Cóż, przed laty wyciągu nie było, więc i chętnych było mniej do korzystania z usług wszelakich...

Wino w Starej Poczcie oczywiście południowomorawskie .



A za oknem śnieg...



A potem, im bliżej granicy, tym bardziej zamiast śniegu pada deszcz .

Gdy dojeżdżamy do Wrocławia, znów jest wiosna . Dziś natomiast, gdy piszę te słowa, jest już lato . A jak lato, to sporo weekendowych (i nie tylko) wyjazdów, których nie sposób wszystkich opisać. Może jesienią?

nasza ekipa zawojowała całą granicę. Do tego stopnia, że pod naszym wpływem icon_rolleyes.gif nawet pewien bardzo dostojny profesor z Brna, który (jeśli wierzyć jego o wiele bardziej otwartej manżelce) nie tańczył od lat pięciu, też dał się wciągnąć w skoczne rytmy. Dzięki nam, potem tańczyłl również z własną żoną icon_wink.gif .


yhy:))) Danusia przez skromność nie napomknęła,że to ...ona we własnej osobie owego Pana Profesora rozruszała ))))

Gęsina na Świętego Marcina czyli listopadowe Jesioniki 2011

Rok temu zapoczątkowaliśmy w naszej grupie gęsią tradycję , połączoną ze jesiennym spacerem po Jesionikach.
Ponoć w naszym kraju też odradza się stary zwyczaj delektowania się w dniu 11 listopada pieczoną gąską , ale do naszych restauracji jakoś nam nie po drodze...

W tym roku świętujemy w wąskim, zaledwie czteroosobowym gronie. Tym razem to nie ja jestem pomysłodawczynią wycieczek, ale podporządkowuję się zupełnie i całkowicie mi to opowiada

Bazą wypadową jest Červenohorské sedlo (1013 m), a konkretnie apartamencik w jednej z tamtejszych chałup. Korzystamy z faktu, że jest przed sezonem narciarskim, więc ceny noclegów są korzystne .

Na przełęcz dojeżdżamy w piątek około południa. Zostawiamy auto pod chatą (z właścicielami apartamentów jesteśmy umówieni na późniejszą godzinę) i idziemy na spacer .
Czasu do zmroku nie ma zbyt dużo, więc na dziś trasa będzie wybitnie rekreacyjna .



Pierwsza część trasy to nieoznakowana łagodna droga stokowa, na którą wchodzimy bezpośrednio spod wejścia do naszej chaty.



Widok na przeciwległe stoki z nartostradami w tamtym kierunku ruszymy jutro.



Zaraz po wejściu w las...



Na znaki zielonego szlaku trafiamy na rozdrożu Pod Šindelnou (1045 m).



Do kolejnego rozdroża mamy 1,5 km , w tym czasie pokonamy około 230 m różnicy wysokości.

Po drodze mamy pierwsze widoki na Pradziada.







Kilka bliższych elementów listopadowego krajobrazu.







Coraz wyżej...



... coraz zimniej.





Umarłym lasem dochodzimy pod Bílý sloup (1227 m).

Krzesełka jeszcze nie wisiały, ale panowie łazili po podporach i coś tam robili, więc pewnie wszystko ruszy, jak śnieg spadnie .

Połączonymi szlakami zielonym i czerwonym, łagodnie w górę szeroką leśną drogą idziemy w kierunku Wrzosowej Studzienki, do której mamy tylko kilometr .

maslinka napisał(a): Ja również mam trochę widoczków z naszego wejścia na Keprnik (czerwiec 2009). "Podepnę" się tutaj, jeśli pozwolisz

Oczywiście

Przy okazji odgrzebię tamte październikowe i zrobimy porównanie z różnych pór roku

Vřesová studánka znajduje się na wysokości około 1290 m.



Historia tego miejsca zaczyna się w XV wieku, gdy myśliwy powiesił święty obrazek na drzewie w pobliżu źródełka, którego wodą uleczył przewlekłą chorobę oczu.
O istnieniu tego źródła dowiedział się kilka lat wcześniej, gdy podczas polowania ścigał rannego jelenia. Gdy jeleń wypił wodę ze źródełka, wróciły mu siły i szybko zniknął z oczu myśliwemu...
Kiedy po latach myśliwy poważnie zachorował na oczy, przypomniał sobie o tamtym zdarzeniu i postanowił sam zaznać leczniczej wody .
Od tego momentu coraz więcej ludzi przychodziło do źródła,aby zaznać jego cudownej mocy.

Tuż powyżej rozdroża znajdują się zarośnięte fundamenty dawnej drewnianej kaplicy, jaka stanęła tu w 2 połowie XVII wieku na zlecenie księcia Lichtenštejna. Gdy cesarz Józef II nakazał zamknąć kaplicę, znajdujący się w niej obraz Pięć Ran Chrystusa przeniesiono do kościoła w niedalekich Velkých Losinách.
Już w 1800 r. kaplica znów została otwarta, a w 1850 r. w jej miejscu stanęła nowa kamienna budowla.
Kaplicę tę przebudowano w 1927 r. na kościółek.
Obok kaplicy już na początku XIX wieku zbudowano schronisko dla pielgrzymów, które spłonęło w 1892 r., ale już w następnym roku stanęła nowa chata.



Niestety, wszystkie zabudowania spłonęły w 1946 r. od uderzenia pioruna. To co zostało, zburzono ostatecznie w 1987-1988 roku, została tylko mała kapliczka nad samym źródełkiem (odrestaurowana w 2006 r.). W miejscu spalonego kościółka, w 1990 roku postawiono żeliwny krzyż.









Rozdroże szlaków czerwony biegnie w kierunku Keprnika, my dalej pójdziemy za znakami zielonymi.

Od rozdroża przy kapliczce przez około pół kilometra podchodzimy lekko w górę do kolejnego węzła szlaków pod Czerwoną Górą (1313 m). Po drodze cały czas mamy widok na Vozkę i Keprnik.





Na rozdrożu do zielonego szlaku dołącza żółty. Kierujemy się w lewo, dla odmiany lekko w dół.
Tym razem mamy widok na to, co wcześniej przesłaniał nam główny grzbiet... W dole pojawia się dolinka, jaką z Jesenika podjeżdżaliśmy pod Czerwonohorską Przełęcz, w oddali widać również sam Jesenik. Pojawia się też Pradziad.













Po niecałej połowie kilometra, dochodzimy do głównego celu dzisiejszego spaceru Kamiennego Okna (1278 m).

Kamenné okno to ładne skałki położone tuż obok szlaku. Kompozycja ułożona przez człowieka, a nie przez naturę , ale czy to może komuś przeszkadzać?









Fajne miejsce, żeby tu pobyć przez kilkanaście minut. Nawet dłużej, gdyby było cieplej...









Wracamy na rozdroże pod Czerwoną Górą...







Dalej poprowadzi nas szlak żółty .

dangol napisał(a):Kamenné okno to ładne skałki położone tuż obok szlaku. Kompozycja ułożona przez człowieka, a nie przez naturę , ale czy to może komuś przeszkadzać?

Stonehenge to też nie natura, a ilu turystów przyciąga.

Pozdrawiam,
Wojtek