V 2 (2015)

karin74 napisał(a):Halo, halo my tu siedzimy i czekamy

Hehe, przyznaję, zaniedbałem ostatnio relację, ale ciężki to okres... jednak dziś na pewno coś wrzucę, bo to jedyny dzień w tym tygodniu, kiedy będę miał taką możliwość...

22/06
Pogoda się trzyma, a że dzisiaj na eksperymenty nie mamy ochoty, pada propozycja Stonćicy. W sumie czemu nie? Dzieciom idea plaży piaszczystej się podoba, nam logistyka (blisko z/do kwatery, wygodny dojazd pod samą plażę). Ale najpierw ruszamy do Tommy’ego uzupełnić braki w lodówce. Potem chwila w domu i na plażę.

Czas wolny spędzamy na obserwacji przyrody...

...i produktów jej przetwórstwa

Tym razem pod Stonćicą samochodów jest już sporo zaparkowanych, z góry widać, że i jachtów nie brakuje. Ale na plaży jest całkiem sporo miejsca, wiele osób akurat się zbiera. No tak, jest dość późno – ze względu na rezerwację stolika w pobliskiej konobie na 19:30, nie chcieliśmy pojawić się na plaży zbyt wcześnie. Jest fajnie, korzystamy trochę wody, trochę z plaży, trochę z boiska do gry w piłkę plażową.

Kod Magića widziany z szosy Milna-Vis.

W konobie nie jesteśmy (uff!) pierwszmi gośćmi, jest już (usadzona na zewnątrz) para z Bośni. Siadamy przy przygotowanym dla nas stoliku tuż obok wyjścia na ogród winny. Nic nie mówimy, wszystko wiadomo, jak się później okaże. Zamawiamy wino (butelka swojego zwykłego „ekolośkiego”), sok od bezga (bzu) dla dzieci (który, tak bajdełej, okazał się strzałem w dziesiątkę i odtąd – nawet po powrocie do Polski – dzieci zawsze dopytują jak gdzieś jemy, czy nie ma przypadkiem soku z bzu), wodę i klasyczne predjela z wtrętem w postaci faszerowanych „kwiatów cukiniowych, specjału, z którego słynie Konoba Magić. Za farsz służy nie mięso mielone, a słone rybki i ser, mniam! Pysznie smakuje też marynowany tuńczyk, mają lepsze kapary niż (w tym roku) babcia z Podśpilja.

Główne danie wjeżdża na stół przed 20 i wygląda majestatyczne. Być może jest to najlepiej prezentująca się hoba jaką jedliśmy. De facto są to trzy hobki – jedna większa i dwie małe. Zrobione idealnie – nawet odrobinę nie twarde, ale też nigdzie nie przypalone – kucharz (kuchnia umiejscowiona jest na zewnątrz, przy głównym wejściu – jakaż ulga, musi to być najszczęśliwszy kucharz na Visie - w dodatku przecież to prowincja, więc jest świeże powietrze) zna się na swoim fachu. W międzyczasie przychodzą (chyba z Milny) i przyjeżdżają (przywożeni firmowym busikiem) goście. Dopiero po 21, kiedy zbieramy się (trzymając się za brzuchy) do wyjścia, zaczyna się tu naprawdę życie. Aha, w Magiću mają też pyszne (nie za słodkie!) rakije: idealnie wyważona w proporcjach między słodyczą a goryczą rogaćica i praktycznie wytrawna mirta. 55 za małą i 95 za dużą (0,75 l) flachę.

Szybciutko lecę z kolejną częścią relacji, a przy okazji z kolejnym dniem naszych wakacji. A był to dzień szczególny - Dzień Ojca

Po wczorajszym wieczorze pospaliśmy zdrowo i dopiero około 11:30, po śniadaniu, zbieramy się do auta, celem kąpieli doznania. Jedziemy na pobliski Tepluś, bo wiatr (jutro ma być znów nieładnie :<) przywiewa na Srebrną wielkie fale. Tepluś jest lepiej osłonięty od strony morza, stąd staje się dzisiaj naszym oczywistym lokalnym wyborem. Okazuje się też strzałem w „10” – mało ludzi (głównie na skałkach po prawej), idealnie leciutkie fale, słoneczne niebo – słowem idylla. Dzieci odnajdują dla siebie mikroplażyczkę na skałkach, a rodzice oddają się lekturze.
Tak odkrywaliśmy zatunelowy Vis

Po małej przekąsce w domu, ruszamy do Visu, z 3 celami: bankomat, lody i owoce/warzywa, wszystko w Kucie. Przypadkowo odkrywamy dla siebie...zatunelowy Kut! Przy wjeździe do Visu od strony Kutu (serpentynami) coś, co wydawało nam się zawsze jedynie zatoczką parkingową, okazuje się być drogą prowadzącą na miejski, bezpłatny i spory parking w bezpośrednim sąsiedztwie centralnego placu w Kucie. Dojeżdża się tam tunelem pod żwirową drogą prowadzącą na Grandovac, kilka dobrych razy przez nas pokonaną. A tu pod spodem, takie odkrycie! Tyle na forum było mowy o zatunelowym Hvarze, zatunelowym Peljeścu, a myśmy dotąd nie wiedziali o istnieniu zatunelowego Visu!
Ponieważ morze zwiastowało nadejście pogody barowej...
Po załatwieniu sprawunków udajemy się samochodem prosto na cypel w Rukavcu, do Konoby Dalmatino, celem pierwszego w Dzień Ojca ciepłego posiłku spożycia. Dziś idziemy w pewniaki – makarony dla dzieci, riżot od kozic dla Ani, prżene lignje i blitva z krumpirom dla mnie, do tego wino dla rodziców i soki dla dzieci. Na deser palaćinki z ćokoladom i (po raz pierwszy w tym roku w Cro!!!) kolać od rogaća – pyszne, czekoladowe ciasto przypominające nasze marchewkowe, tyle że z czekoladową polewą. Do tego (za słodkie) nalewki od rogaća i mirty. Obserwujemy jak fale coraz mocniej rozbijają się o przybrzeżne skały, a od zachodu nadciągają chmurzyska. Jutro ma padać, a może być nawet burzowo.
...to postanowiliśmy obserwować je z właściwej perspektywy

No...i o to chodziło.
Super

Bonusik do poprzedniego wrzutu, a ja już lecę z kolejnym

Leniwy dzień, leniwy wrzut. Za to dorzucę więcej zdjęć

24/06
Miało padać i pada, jest zimniej. Nie na tyle zimno, żeby nosić się na długo, ale siedzieć na dworze nie ma co. Zatem nie spieszymy się zbytnio z opuszczeniem kwatery głównej. Zauważamy braki w aprowizacji (%), stąd kurs na Podśpilje. U babci kupujemy 3x2,0 l i zjeżdżamy w dół do Komiży. Parkujemy przy hotelu i schodzimy na rivę na obiad, do „naszej” Pizzerii Zadruga. Po posiłku podążamy na plażę pod hotelem, gdzie moczymy się i obserwujemy dosyć pokaźne fale. To jeden z tych dni, kiedy człowiekowi po prostu się nic nie chce, stąd i my, leniwie, via Vis, wracamy na wieczór do siebie.
Dzwonnica Crkvy Gospy Gusarica widziana ze szczytu schodów prowadzących z drogi nad hotelem do plaży.Widać stąd też dobrze biśevskiego wieloryba (a po lewej Rt Stupiśće - pd.-wsch. kraniec Visu).Schodzimy na plażę!To już oczywiście Vis zoom na Prirovo

widoki z góry jak zawsze wyśmienicie oddające piękno;
ładny przegląd konob, zapewne na Vis nie trafię (za długo promem dla drugiej połówki), więc z przyjemnością czytam i oglądam, oj pospacerowałoby się w Komiży nabrzeżem

Dopiero co wyjechałam z Komiży, więc wspomnienia żywe.. Już tęsknię
Muszę jeszcze raz obejrzeć twoje zdjęcia na dużym ekranie, bo w trakcie urlopu to głównie telefon służy do podglądania cropli..
Chwalisz pizzerię Zadruga w Komiży, nie bylismy w niej, bo na początku wakacji rzucamy się głównie na plodovi mora, ale później odkryliśmy Pekarę Koldżeroj we Visie- byliśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni ich pizzą. Może byliście?
Pozdrav

te kiero napisał(a):oj pospacerowałoby się w Komiży nabrzeżem

Komiży zawsze brak... Chciałbym tam kiedyś po prostu przyjechać na kwaterę, ale - znając małżonkę - nie da rady, bo na Visie mamy swoje HQ gdzie indziej

Katerina napisał(a):Chwalisz pizzerię Zadruga w Komiży, nie bylismy w niej, bo na początku wakacji rzucamy się głównie na plodovi mora, ale później odkryliśmy Pekarę Koldżeroj we Visie- byliśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni ich pizzą. Może byliście?

Pekara Kolđeraj? Są dwa lokale tej firmy (jeden właściciel) w Visie, ale część restauracyjna jest chyba tylko w lokalu w Luce (w Kucie byliśmy tam tylko na lodach). Tak, jedliśmy u nich i poprzednio i teraz, też dobra pizza.

Co do pizzerii - wpadaliśmy tam po trosze ze względu na dzieci (które po paru dniach reagowały alergicznie np. na ryby czy ichnie mięsiwa), a po trosze z uwagi na budżet, pomiędzy obiadami w konobach. No a czasem po prostu się spieszyło. Jak widać na zdjęciu, ja nawet w pizzerii nie rezygnowałem z rybek - nie pamiętam, czy na zdjęciu to pizza Zadruga czy Plodovi mora, w każdym razie obie są rybne i obie jadłem.

oj pięknista ta Komiża...

karin74 napisał(a):oj pięknista ta Komiża...

Sam się zastanawiam czym się tak wyróżnia, dlaczego każdemu się podoba? Może dlatego, że ewidentnie jest miastem...ale malutkim? W dodatku pięknie położonym w półzamkniętej, szerokiej uvali? No i pewnie dlatego, że - poza budynkami mieszkalnymi - prawie cała usytowana jest na linii brzegowej? Ale w sumie, ten opis pasuje do wielu dalmatyńskich miasteczek. Nie wiem więc, może to eskpozycja zachodnia, dzięki której prawie cały czas jest dobrze oświetlona słońcem, które najczęściej świeci właśnie tu (Vis jest najbardziej nasłonecznionym skrawkiem Chorwacji, a Komiża znana jest już na samym Visie z najlepszej pogody - kiedy wszędzie buro i ponuro...jedź do Komiży! A, no i plaże...tylu pięknych plaż i plażyczek nie widziałem w żdanym innym miejscu (mieście!) w chorwackim wybrzeżu. Sam nie wiem, ale dla mnie ogromne znaczenie ma fakt, że z niej widać już tylko niezamieszkane wysepki (prawie - ale biśevska populacja zmieściłaby się na jednej motorówce) i bezkresne morze

Ależ tu miło ... i jak smacznie
Oj chyba ten Vis wezmę pod lupę i bliżej z nim się zapoznam

25/06
Kolejny dzień „na leniuchu”. Po śniadaniu postanawiamy sprawdzić czy wysprzątano Plażę Grandovac. Okazuje się, że tak! W porównaniu do sytuacji ubiegłotygodniowej, zniknęły śmieci i morskie nanosy, otworzyła się plażowa kafejka. Przybyło też ludzi, ale wciąż na tej niewielkiej plażyczce jest gdzie się ulokować. Rozkładamy się przed murem po lewej, ale szybko przenosimy się na skałki za murem, gdzie mniej wieje. Między skałami, gdzie małże i jeżowce, dzieci latają z siatką na motyle. Są fale, choć małe, nawet gdy Petar Hektorović wypływa do Splitu.
Grandovac widziany od strony Uvali Sv. Jurija, ze skałek. Widoczny charakterystyczny murek.Petar płynie, będą fale?No i niestety, nie ma fal krzew kaparowy
Znudzony plażowaniem, wybieram się na spacer w stronę centrum Kutu. Jest tu wiele opuszczonych, zrujnowanych budynków, kiedyś państwowych, których obecnie albo nie ma komu utrzymywać, albo posiadają niewyjaśnioną kwestię własnościową. Okazuje się, że nawet Ćeska Villa, która – co wiemy z opowiadań miejscowych – jeszcze kilka lat temu bywała miejscem wystawnych przyjęć – znajduje się obecnie w opłakanym stanie.
Ćeska Villa z oddaliA tak wygląda z bliska...droga z Grandovaca do Kutukolejny opuszczony budynekSchodki łączące dolną część Lućicy (wschodniej części Kutu) z górną drogą prowadzącą na Grandovac. Okazało się, że było ich nawet więcej niż schodów prowadzących do naszego mieszkania w Warszawie

Dziś obiad jemy w w barze/pizzerii/pekarne Kolderaj w Luce – pizza lub cevapcici. Więcej ma się dziać jutro – licząc na lepszą pogodę niż poprzednim razem, ponownie rezerwuję garbuska z wypożyczalni, żeby poszaleć po wyspie następnego dnia.

Faktycznie, ruina tego pięknie położonego hotelu mnie zaskoczyła
Lokalizacja świetna,ładne widoki i zostały tylko zgliszcza