V 2 (2015)

Mocno się nakręciłam na Vis Zdjęcia mega kuszące.
W tym roku, to już nie da rady. Plan napięty...
Ale w przyszłym, chciałabym go odwiedzić

Grrr...nie znoszę tego - ledwie mam raz na tydzień czas zajrzeć na forum, wrzucam co mam i nawet nie ma kiedy spojrzeć na relacje innych, do których zaglądałem lub planowałem zajrzeć No nic to, jedziemy dalej...
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Kiedy budzę się około 5 rano, wszystko wskazuje na to, że znów nici z planów wypożyczenia kabrioletu– pogoda jest deszczowa, zachmurzenie spore. Kiedy jednak budzik dzwoni przed ósmą, jest już czyste niebo i lampa, ciepło.

Swój samochód zostawiam pod muzeum i udaję się prosto do Hotelu Tamaris. Uzgadniam co trzeba (minimum formalności) i z babką z wypożyczalni idziemy do garbusa (znanego w Chorwacji jako buba), który stoi zaparkowany pod apteką. Kobieta nie za bardzo umie go obsługiwać, żeby objaśnić mi np. jak otworzyć bagażnik. Zamiast awizowanej przez nią połowy, w bubie jest zaledwie ćwierć baku, jadę więc dotankować za 80 kun. Z pierwszych wrażeń jazdy: biegi wchodzą fatalnie, mocy nie ma wcale, kierownica lata na wszystkie strony, ale, z drugiej strony, dach zwinięty, wiatr we włosach. To co na początek smuciło mnie (jazda tylko po asfalcie, jak się niedługo okazuje, przestaje być problemem – nie chciałbym tym autem pojechać w trudny teren, bo po prostu mocy brak. Cztery biegi, na desce tylko minimum: pokrętła (raczej: „wyciągła”) do świateł awaryjnych, drogowych, wycieraczek (nie działają) i przycisk klaksonu.
Zelena Buba w całej okazałościpowalający minimalizm deski rozdzielczejbrak pasów z tyłu - cieszą się dzieci

No nic, jadę – nie bez trudu, bo biegi ciężko wchodzą (zwłaszcza dolne – 2,4 i RRRakieta), ponadto wspomagania niet, gablota chodzi w lewo i prawo, ciągle trzeba ruszać kierownicą, jak na starych filmach. Kiedy parkuję pod domem, córka radzi mi zmienić koszulkę, bo jest z tyłu cała mokra. No tak, w końcu w bubie nie ma też klimy.

Pakujemy się do garbusa, dzieci są wniebowzięte, że nie muszą siedzieć w fotelikach – ba, nie muszą nawet zapinać pasów, bo tych w bubie na tylnej kanapie zwyczajnie nie ma i ruszamy na zachód – do Komiży. Pierwszy stop w Pliskim Polju – staję przy winariji i schodzę do Konoby Roki’s, gdzie zamawiam pekę z jagnięciny na wieczór, na 19 (wcześniej się nie da – robią od 17, 2h na przygotowanie peki). Poza tym jest peka z hobą, teletiną i riba. Co do wyboru konoby, to długo nie mogliśmy wybrać pomiędzy podśpilskim Maxo (polecanym nam przez znajomego rodziny) i Roki’s – najlepszej restauracji na Visie wg tripadvisora. W końcu doszliśmy do wniosku, że miliony much nie mogą się mylić...
tradycyjne spojrzenie na Komiżę z HumuTym razem pod kapliczką św. Ducha panował ogromny tłok.Najlepsze zioła rosną na Humie!Buba z jednostką wojskową w tle

W Podśpilju kierujemy zielonego gada w prawo, na Hum. Wspinamy się pod górę i to nie bez trudu, nierzadko muszę wspomagać się garbusową jedynką na co bardziej stromych podjazdach. Na samym szczycie zastajemy pierdyliard zaawansowanych wiekowo piechurów pod kapliczką Sv. Duha. Tłok taki, że nie ma gdzie stanąć. Najlepsza z żon wykorzystuje wizytę na górze na zbieranie ziół „na wywózkę do PL” (szałwia spożywcza, cząber, rozmaryn). Robimy trochę fotek, a potem zjeżdżamy do Titovej Śpilji, gdzie byliśmy już 2 lata temu, więc tym razem wychodzę tylko ja z synem. Po drodze mijamy piechura z Czech, wymieniamy uwagi o południowym upale.
Kto wie, może będzie padać?
Wracamy, zjeżdżamy w dół do Komiży, z zamiarem sprawdzenia plaży Mlin i/lub Kamenice. Zjeżdżam tym razem prawie na sam dół, a potem odbijam w lewo, gdzie stoi już sporo samochodów. Jest i miejsce dla buby, gdzie parkuję pod oliwnym gajem. Do podmiejskich plaż jest tu stąd dosłownie parę minut piechotą. Mlin to tak naprawdę dwie plaże – pierwsza ze znakiem „psom wstęp dozwolony”, druga de facto nieoznaczona, jakaś pani opala się topless z torbą na głowie. Hmmm? Następna plaża w kierunku południowym to Kamenice, naprawdę świetna plaża, na której dziś mało ludzi. Jest bar, a komu wystarczy woda, ma ją za darmoszkę: przy wejściu na plażę z otworów w skale wylatuje świeża, źródlana woda.
powyżej i poniżej: plaża przyjazna dla psówPlaża Kamenice z góry......bar na plaży......i Kamenice z dołu Tu można napić się świeżej wody......a tu nie

Rozkładamy się na jedynej na Adriatyku plaży o podłożu pochodzenia wulkanicznego, gdzie słońce operuje od rana do godziny 20 (podziękowania dla TZ Komiża). Dziś fale są znów spore, przy takich jeszcze się chyba w Chorwacji nie kąpaliśmy. Nie ma tu skał, więc można cieszyć się falami jak w Bałtyku. Jest fajnie, woda ciepła, a ta do picia ze skały przyjemnie chłodna.

Ponieważ do Komiży jest stąd bliziutko (15 min. do rivy), ruszamy z synem po aprowizację. Peka dopiero pod wieczór, musimy się posilić. W piekarni kupujemy 3 burki z mięsem i 2 rurki z blitvą. Zgarniamy też po pozytywkę (potomek wybiera tę z hymnem Chorwacji).
droga z Kamenice do Komiżypozytywki - 50 Kn za sztukę, jakby ktoś pytał

Po posileniu się jeszcze trochę plażujemy (fale rosną), wciąż obserwując próbujący bezskutecznie zakotwiczyć (te fale!) statek z brazyliską banderą. Ok. 15:30 zwijka, celem zakupienia tego i owego na „upominki” dla rodziców-dziadków. Zajeżdżamy Bubą do Borivika, pamiętając z tego i poprzedniego wyjazdu okrągły znak anonsujący prodaj vina itepe. Siedzący przed domostwem gospodarz nawet byłby skłonny sprzedać nam butelkę czy dwie, ale z wnętrza wybiega kobiecina, doprowadzając go do porządku. „praszła godina kisza i kisza, ne ma niszto”. Cóż, (nie bez trudów) zawracamy i jedziemy dalej. Porzucam w międzyczasie plany przejechania polną drogą między Żeleną Glavą a Kriżem, ten samochód jednak jeszcze mniej się na to nadaje od naszego.
pożegnalne zdjęcia z bubą
Mijamy Plisko Polje, decyzja jest, żeby odstawić wózek (fajny, ale trudny jednak do jazdy) do Visu, zanim wybierzemy się jeść. Wcześniej podjeżdżamy pod górne schody w Lućicy (dla porządku, nie wiem czy wyjaśniałem: to wschodnia część Kutu, który z kolei jest wschodnią połową Visu) i schodzimy koło opuszczonej willi na dół. Przyuważona wcześniej pani od kaparów nie handluje dziś, ale zatrzymujemy się przy domu anonsującym na wieku peki prodaj vina i rakiji. Staruszek siedzący na schodach woła gorączkowo żonę, która jest chyba bardziej obrotna. Ta prowadzi nas do wewnątrz, gdzie w przedziwnym pomieszczeniu testujemy orahovicę (która okazuje się być rogaćicą) i lozę. Obie dobre, bierzemy litr rogaća dla nas (50 Kn) i po litrze (40 Kn) czyściochy dla dziadków. W drodze powrotnej okazuje się, że pani od kaparów otworzyła swój piwniczny straganik. Bierzemy słoiczek motaru i dwa kaparów, wsio po 25 Kn za słoiczek.
Potem zdaję Bubę (380 Kn), szczęściem znajduję to samo miejsce na rogu przy aptece wolne i oddaję kluczyk w hotelu.
To chyba nie TEN "Paradajz Lost"? Tradycyjnie, zerkamy na repertuar Kina Hrid.

Jedziemy do Roki’s, gdzie przybywamy o 18. Swojsko tu, jak zauważamy – nie tak „obco” jak w Magiću, nie tak „sztywno” jak w Golubie. Młody gość z kitką wita nas, wybieramy stolik, na który, w zacienionym przez olbrzymią morwę podwórzu, pada jeszcze odrobina zachodzącego za Humem słońca. Predjela typowe, jak w Magiću, jedna ryba, drugi tuna, poza tym slana riba, kapary, oliwki, motar, faszerowana papryczka, pomidory, rukola. Wina nie mają na litry, tylko na butelki. Bierzemy, facet wybiera dla nas muśkardin. Dobre, choć nie tanie (120 Kn za 0,75l). Peka przybywa jakiś czas później, jemy, ale bez zachwytu. Tłuszczu mniej niż w Golubie, za to sporo kości. Z rachunkowego 1,5 kg co najmniej trzecia część to gnaty. W dodatku kelner olewa nas później, więc prosimy o rachunek i spadamy, wyjątkowo nie zostawiając napiwku.

Dobry dzień, choć zakończony wieczornym rozczarowaniem. Jutro też szykują się atrakcje,
a z dzisiejszego dzionka zostały w głowie 3 rzeczy: Kamenice to fajna plaża, laguna to super wygodne auto, a „najlepsza knajpa na Visie” dla nas taką się wcale nie okazała. C’est la vie...

W uzupełnieniu do dzisiejszego wrzutu ładuję jeszcze zdjęcia pek z Roki's - ponieważ forum pozwala załączyć "tylko" 25 fotek w jednym poście

Tych żuczków z wypożyczalni trochę się kręciło po wyspie.
I to w różnych barwach,żółtym,czerwonym,zielonym itd.
A Kamenica w Komižy to jedna z najładniejszych plaż.

W końcu znalazłem trochę czasu, żeby skończyć relację. Dziś w sumie przed-przedostatni odcinek, ale za to ten najfajniejszy. Wg mnie Aha, dzielę na kilka postów, bo zdjęć mam dużo.
________________________________________________________________________________________

Dziś pobudka – po raz pierwszy od przyjazdu – rozbrzmiewa z telefonu. 6:30, trzeba zbierać się do Komiży. O 8 odchodzi rejsowy stateczek na Biśevo, gdzie spędzimy ponad pół przedostatniego dnia naszych chorwackich wakacji. W Komiży jesteśmy przed 7:30, parkujemy przy drodze na plażę Kamenice i w pekarze kupujemy śniadanie do wzięcia na Biśevo, w studenacu napoje. Chcemy też pobrać trochę kun z bankomatu (na Biśevie nie ma ani jednego), ale niestety, „internet se ne radi”, a więc bankomaty też. Nic to, ważne, że każdy ma po burku/pogaćy, coś do picia i że starczy nam na statek, a w kieszenie zostanie trochę drobnych na napoje i lody.
Wypływamy z Komiży, spoglądając na Plażę Kamenice.

Na pokład stateczku (mogącego zabrać tak na oko max 50 osób, może mniej) obsługiwanego przez Nauticką coś tam w Komiży, zajmujemy miejsca przy stoliku wewnątrz osłoniętej części statku. Okazuje się to być nietrafionym pomysłem – są fale i łajbą nieźle buja. Na efekty nie trzeba długo czekać: zanim dopłyniemy do brzegów Biśeva, ok. ¼ pasażerów zakrytej części pawiuje – to do zlewu (nawet jeden przez drugiego), to do rozdawanych przez załogę worków foliowych (mieli cały zwój zrywek – przygotowani na 100%!).

Niezapomnianym widokiem pozostaje siedzący na podłodze pracownik przystani obsługującej Modrą Spilję niewzruszenie konsumujący swoją kanapkę pomiędzy rzygającymi pasażerami. No nic, o 8:50 dopływamy do Mezoporatu, gdzie wysiadają głównie pracownicy przystani obsługującej Modrą Śpilję, 20 minut później do malutkiej Salbunary, a po kolejnych 10 minutach do przystani końcowej – do Poratu.

Podczas gdy część pasażerów doprowadza się jeszcze do porządku po morskich przygodach, reszta szturmuje pustą plaże w Poracie, chyba najładniejszą piaszczystą plażę na....yyy...południowy zachód od Pupnatskiej Luki – kto był, ten wie Na samej plaży i w jej bezpośredniej okolicy mieszczą się 2 konoby, z których dziś (przedsezon?) czynne są 2. Wyżej jest kilka prywatnych zabudowań. My zaklepujemy sobie miejsce z samego boku. przy konobach, spożywamy, popijamy, ja jako pierwszy tego dnia zażywam morskiej kąpieli w Uvali Biśevo, po czym żegnam czule dziatki maleńki oraz matkę ich i, żądny przygody, chwytam plecak. Albowiem za cel postawiłem sobie zdobycie któregoś z 3 najwyższych szczytów położonych w południowej części wysepki, a przynajmniej dotarcie na jej południowy kraniec.
Skały otaczające Uvalę Porat przyciągają czymś moją uwagę......tym czymś rzut oka w kierunku zachodnim, na majaczący w oddali kształt SvetacaTo pierwsza na południe od Poratu zatoczka - przystępna, ale za wcześnie na kąpiel. Dzięki takim oznaczeniom czuję się pewny, że nie zboczyłem z zarastającej momentami ścieżki.Po wspięciu się na płaskowyż robi się szerzej. Jak widać, miejscowi dojeżdżają tu czasem. Zbliżam się do Polja...

Ruszam w górę tym razem ścieżką wzdłuż przystani, kierując się na Polje. Mijam uśpione jakby chaty Polja, Velej Gory i dochodzę do złożonego z kilku chat Potoku, do którego poprzednim razem nie dane mi było dotrzeć. Ta osada jest chyba najbardziej „żywa” – w jednej chałupie gospodyni krząta się po obejściu, a po drugiej stronie drogi dwóch mężczyzn dokonuje oprysku winorośli.
...zostawiam za sobą Velą Gorę......i już prawie jestem w najbardziej na południe wysuniętej osadzie Biśeva - Potoku.Potok jest jedyną ze śródlądowych osad Biśeva, o której można powiedzieć, że tętni życiem.

(cz. 2 z 3)
winnice za Potokiem, z ekspozycją południowo-zachodniącisterna

Robię trochę zdjęć, konfrontując co chwila faktyczne położenie w terenie miejsc oznaczonych na dość ogólnej mapie wysepki – jedynej, którą posiadam. Mijam wejście na Pozor – najniższy z 3 szczytów, za to jedyny, do którego prowadzi oznakowana na mapie ścieżka. Ale widzę już, że może mi zabraknąć czasu, którego zbyt wiele poświęciłem na rozglądanie się po okolicy i horyzoncie od czas opuszczenia Poratu. Wyznaczam sobie zatem cel realistyczny: dotarcie do Rt Gatula – przylądku będącego najdalej na południe wysuniętą częścią najdalej na zachód wysuniętej w morze zamieszkanej chorwackiej wyspy Jadranu.
Droga skręca i prowadzi prosto na południe.Widać już ostatni półwysep, na krańcu którego znajduje się Przylądek Gatula.Widać, że zasoby wody są tu już skąpe - drzew i wyższych krzewów tu nie ma.Ale roślinność jakoś sobie musi radzić Morze wygląda kusząco, ale między mną a lustrem wody jest kilkudziesięciometrowa przepaść ;/Pod skałą, opisaną na mojej mapie jako Hrid Kamik, kąpieli zażywa dwójka pasażerów motorówki. Zazdroszczę.W manierce pozostał tylko łyk wody, a ja jeszcze nie doszedłem do końca. A przecież przede mną jeszcze droga powrotna!

Dochodzę tam w końcu, po drodze obserwując kąpiących się przy skale pasażerów motorówki, a także lokalną florę i faunę, wyraźnie zdziwioną obecnością na ich terenie intruza. Spozierając z pożądaniem morskiej kąpieli na zachodnie uvale Biśeva, wspinam się na kolisty półwysep, na szczycie którego natykam się na niespodzianki w postaci podziemnych schronów, a – nieco niżej, już przy zejściu na NAPRAWDĘ ostatni (nieprawda – przedostatni) kawałek biśevskiej ziemi, na coś na kształt oznakowanego miejsca (lądowisko dla helikopterów?), pod którym mieści się stanowisko snajperskie oraz pokaźnych rozmiarów schron, tylko na co – na łódź? 20 metrów nad poziomem morza?!
Gdzieś w najwyższej części półwyspu...Grzech nie zajrzeć...Dobra, dalej nie idę (dopiero na zdjęciu z fleszem coś zobaczyłem A tu znów co?Lądowisko? Dla minihoptera?Oglądam się przez ramię...??!!

3/3 - koniec tego odcinka
Okazuje się, że ten niby-ostatni półwysep ma swój półwysep. Nożesz...tak więc to dopiero jest Rt Gatula Rzut oka na wschodnią, osłoniętą od wiatru stronę...Piknie, tyle, że nie zejdę w najdalej na pd.-zach. wysuniętym chorwackim lądzie (nie licząc Palagruży)

Zaintrygowany, jednakże bardziej zainteresowany perspektywą kąpieli, znajduję dla siebie zaciszne miejsce (z którego przeganiam stado zdziwionych mew) osłonięte od wiatru. Morze, niestety, spokojne nie jest – co prawda wiatr jest zachodni i można by się wykąpać po wschodniej stroni wyspy, ale okoliczne uvale (całe dwie) choć przepiękne, dostępne są tylko z wody – od strony lądu dostępu do nich bronią wysokie skały, między innymi ta, której szczyt stanowi najwyższe wzniesienie Biśeva – Strażbenica. Ostrożnie wchodzę do wody (wiatr, ostre skały, jeżowce) i schładzam rozgrzane ciało. Chwila odpoczynku, parę zdjęć, krótki filmik, łyk wody z manierki i czas ruszać w drogę powrotną. Jeśli sprężę się, zostanie mi pół godziny na kąpiel w Poracie i wypicie zimnego piwka w konobie na plaży.
Przede mną długa powrotna.Teraz jednak będzie szybciej, już minimum obserwacji i zdjęć, poza tym pójdę krótszą trasą z Polje do Poratu.A oto Strażbenica - najwyższy szczyt Biśeva. W powiększeniu da się zauważyć motorówkę, która wpływa do mniej znanej biśevskiej groty (ang. Monk Seal Cave), w której kiedyś rezydował rzadki gatunek adriatyckich fok.Tu by się popływało!Po kilkudziesięciu minutach jestem w Poracie.Jest i nasz stateczek
Kiedy 2 godziny później siedzimy sobie w Pizzerii Zadruga w Komiży, ja rozmyślam jak to wspaniale byłoby kiedyś tak ze 3 dni spędzić na Biśevie. Połazić sobie do woli po górkach, odwiedzić łodzią niedostępne wschodnie plaże, a może nawet...widocznego przez cały czas na pn.-zach. Svetaca? Cóż, może kiedyś...? Tymczasem, czas na regenerację – po posiłku chłodzimy się jeszcze na miejskiej plaży (Lućica) i wracamy do domu po pełnym przeżyć dniu.
W drogę powrotną!SalbunaraOpływamy Biśevo od północnej, niedostępnej strony.MezoporatZgarniamy ostatnich turystów odwiedzających Niebieską Grotę i pracowników stacji.Na dziś zamknięte O, w Mezoporacie też jest jakaś konoba - może czynna tylko w sezonie?relaks na Plaży Lućica w Komiży

Ładna wycieczka, cudne zdjęcia, nawet nie pomyślałam że tam tak ładnie

Fantastyczne łazikowanie:) Pięknie tam
Wcale się nie dziwię, że ten dzień był dla Ciebie tym naj...

Dotarłam na końcówkę, ale nadrobiłam
Interesujący ten Vis

Też nadrobiłem... Ale sobie pozwiedzaliście! Garbuski czadowe. Żałuję, że nie byliśmy na Biśevie: ale może będziemy mieli swoje "V2" kiedyś w przyszłości. Nasza peka od hoby w Roki's była pyszna. Próbowaliście też jakiś czerwonych win od nich ? Wg mnie prima sort. Pozdrawiam i czekam na ciąg dalszy.

Hercklekot napisał(a):Też nadrobiłem... Ale sobie pozwiedzaliście! Garbuski czadowe. Żałuję, że nie byliśmy na Biśevie: ale może będziemy mieli swoje "V2" kiedyś w przyszłości. Nasza peka od hoby w Roki's była pyszna. Próbowaliście też jakiś czerwonych win od nich ? Wg mnie prima sort. Pozdrawiam i czekam na ciąg dalszy.

No, ja chciałem zamówić hopę ispod peke, ale małżonka się już przejadła hobą (tuż przed wyjazdem na wakacje robiliśmy hobę u siebie w domu, potem jedliśmy w Magiciu), więc poszliśmy w janjetinę. No cóż... Czerwonych nie próbowaliśmy, bo zasadniczo czerwonego wina prawie nie pijemy. Ale to białe było wyborne.

Co do c.d., to będzie jeszcze ostatni odcinek i coś na kształt epilogu

Kończmy zatem...

Niedzielne przedpołudnie spędzamy głównie na pakowaniu. Następnie wybieramy miejsce rytualnego pożegnania z Jadranem (tym razem tylko na rok – hurra!). Padło na Srebrną, gdzie – okazuje się – jest nawet coś na kształt baru (jakoś nigdy nie wchodziliśmy na tę plażę głównym wejściem, to i go dotąd nie zauważyliśmy), jest też toaleta... Trochę pływamy, trochę skaczemy ze skałek, trochę wspinamy się po skałach w kierunku plaży FKK Bili Bok. Ogólnie udane pożegnanie
pożegnanie ze Srebrną
Dylemat gdzie spożyć ostatnią wieczerzę – Rukavac czy Vis – rozstrzygamy na korzyść Visu. Parkujemy w Kucie za tunelem i spacerem udajemy się w stronę Luki, gdzie robimy drobne zakupy, a później – czekając na spodziewane o 18 otwarcie gostionicy poleconej mi przez Jarka z Łodzi jako skromne miejsce do spożycia dobrego posiłku za niewygórowaną cenę– odkrywamy, że vis a vis wyjazdu z promu znajduje się jeszcze jeden sklep (największy na wyspie, nie licząc Tommy’ego, spożywczak – Studenac). No cóż, człowiek wciąż się uczy

Kiedy spod parku palmowego widzimy, że kwadrans po 18 podwoje gostionicy u Ante Ilića (jeśli mnie pamięć nie myli) w końcu się otwierają, podążamy tam żwawo. Wita nas młody i wyluzowany (ale kulturalny) kelner, który wyjaśnia nam zawiłości menu jakbyśmy po raz pierwszy byli w Chorwacji. Nie jesteśmy, ale jest coś ujmującego w tym jego niewymuszonym zachowaniu.

Wybieramy dagnje i śkampi, których jakoś w tym roku jeszcze nie dane nam było skorzystać. Dla dzieci makarony, do tego jakieś rybne przystawki, flaszkę wina (z wizerunkiem pobliskiej wieży w Luce), a na koniec dnevny kolać, który okazuje się chyba najmocniejszym punktem programu, choć całość była smaczna. Tym samym, w miłej atmosferze kończymy Wielkie Chorwackie Żarcie, kierując się na Wielkie Chorwackie Lody do Slatkiego Kutu, gdzie – ku naszej niekłamanej radości – pojawił się nowy smak – Dark Chocolate!!! 10 kun za gałkę, a nie standardowe 8, jak za każdą inną w każdej z 5 lodziarni na wyspie, ale wart swojej ceny! O 21 hop do domu, mniej więcej razem z (niewielkim) tłumem przybyłych wieczornym promem ze Splitu. Trzeba się wyspać przed jutrzejszą drogą powrotną. Ostatnia noc na Visie będzie i tak za krótka...

Vis jest wart grzechu.
Szkoda że tak szybko mija tam czas,ja nawet nie zauważyłem jak minęło 14 dni
W Twojej relacji jak zwykle dużo gastronomi i kulinariów
Mam nadzieję że i ja sklecę w tym roku jakąś relację z Rukavacu

Cudny ten Vis.....mam w malutkich planach Komize Hotel Bisevo tym razem z biurem podróży.....przeżyje zobaczymy....może uda nam się zobaczyć wreszcie te cuda