... to Mykonos!

No to muszę Cię rozczarować... Aten nie będzie Z perspektywy odległej Mykonos wydawało mi się, że będziemy mieć masę czasu, zobaczymy może nawet Akropol, a już na pewno wypijemy kawę na słynnym placu... Nic z tego. Na miejscu okazało się, że doba jest za krótka. Ścigaliśmy się z czasem od momentu przypłynięcia do portu w Rafinie. Potem szybki nocny tour po knajpach w poszukiwaniu pomidorowej dla Nadii i zaśnięcie o 2 w nocy. Rano śniadanie, wyścig z czasem, gonitwa przez pół miasta z tobołami, by dotrzeć do metra, metrem 1,5 godzinna podróż na lotnisko i już. Tyle Ateny A ja miałam na nie taaaki apetyt. Nic to, innym razem. Tym bardziej, że mamy tam już swoją przystań
Epizod ateński przypomina mi trochę powrót z Pag-u. O ile jednak z Wiednia (tak, wiem, miałam napisać relację ) mamy masę pięknych zdjęć, o tyle z Aten... żadnego!

Dzień 11.

Co można robić w przedostatni, a w zasadzie ostatni dzień pobytu na wakacjach? Tęsknić! Jeszcze przed odpłynięciem. Tęsknić za obłędną bielą, za wszystkimi odmianami cykladzkiej bieli, od której człowiek ma zawroty głowy, a której pewnie prędko nie zobaczy...



Za oszałamiającymi krzewami bugenwilli, której gałęzie uginają się do samej ziemi, jakby to były jabłka a nie kwiaty






Za meltemi (a jednak!), który dodaje uroku Cykladom, a teraz znów się zrywa, żegnając nas powoli. Powitał nas, zniknął, a teraz znów powrócił. Może to jakiś znak


I za masą innych kolorów, zapachów i dźwięków.


Zanim zobaczymy Chorę w innym, dziennym świetle, robimy pożegnalną rundkę wokół poziomu +2. I coraz bardziej jesteśmy zadziwieni powierzchnią zajmowaną przez hotel. Pieczołowitość, z jaką ogrodnicy uwijają się pośród krzewów, krzaków, palm, trawy i kwiatów, budzi szacunek. Tak jest codziennie.


Aleksandros zawiezie nas hotelowym busikiem do Chory. Jeśli się uwiniemy, możemy razem z nim wrócić powrotnym kursem o 22.15. Nie zdążymy. I nie żałujemy, bo to, co nam się przytrafi w drodze powrotnej z Chory, zasługuje na osobny odcinek

Tymczasem czekamy w lobby. A ja wysyłam profilaktycznie sms-s do Pawła:
- Hej! I co, udało Ci się załatwić samochód? Nawet nie zdążę zebrać myśli, czy: 1) w ogóle odpisze, 2) zapomniał, że obiecał przygarnąć nas na noc, 3) udaje, że on to nie on etc., kiedy dostaję odpowiedź: - Aniu, nie wiem jeszcze, co będzie z samochodem, ale będę na Was czekał. Bez względu na wszystko. I to mi wystarczy. Mogę już się zgubić w Chorze. O, jest Aleksandros! Nadia, idziemy!

Bardzo fajny odcinek. Zazdroszczę bardzo kwitnących krzewów. I oleandrów i bugenwilli. Ja zachwyciłam się nimi po raz pierwszy właśnie w Grecji, po czym kupiłam u nas 4 małe krzaki i 2 do dziś kwitną u rodziców na tarasie a jeden u mnie. Czekam niecierpliwie na dalszy ciąg.

Widzę, że lubisz kwiatowe odcinki? Ja bugenwille pierwszy raz zobaczyłam na Krecie. A potem z Korculi wiozłam gałązkę, bo naiwnie sądziłam, że wyrośnie z niej piękny krzew. Padł był, oczywiście, dlatego wyobrażam sobie, jaką macie radość patrząc na Wasze piękne krzaki

mahadarbi napisał(a):

Róż, błękit i zieleń.

Pozdrawiam,
Wojtek

a biel w podstawie

Aniu, gdzie się podział woka? Brakuje mi Waszych sporów.

Pojęcia nie mam
Chyba się obraził za te niewierności i zdrady
Też mi go brakuje, tym bardziej, że jest nas tu tylko czworo

Zaraz, zaraz...

Ja nie lubię robić wpisów typu: siadam w kąciku i czytam, podziwiam, etc.
Śledzę, obserwuję, popytam, czasami coś wtrącę...

Oj, wiem, wiem Tak prowokuję tylko, żeby sobie licznik ponabijać Pozdrawiam Cię

mahadarbi napisał(a):Otóż to! Dlatego po powrocie, kiedy chcemy to jakoś w miarę wiernie przelać, pokazać innym, robi się kiczowata papka. bo gros uznaje, że albo pokazujesz cały czas to samo, albo za dużo w Twojej relacji zachwytów nad przysłowiową trawką Tak czy siak, zawsze będzie nie tak

Wiem o czym mówisz.
To chęć zrozumienia przez innych na tych samych pokładach przekazu.
Nie przejmuj się, każdy z tym walczy w relacji.
Przelewanie emocji z własnych wspomnień i odczuć podczas pobytu będzie zawsze skazane na utrudnienia w odbiorze.

Doznania, chwile i miejsca, trudno to oddać zamykając tylko w słowach i zdjęciach.

Ważne, że przyciągają Ciebie te miejsca, gdzie się dobrze czułaś.
Dało się to odczuć, więc spoko.

Pozdrawiam.

Tylko, czy jest sens walczenia z tym? Myślę, że nie. Dlatego każda z relacji jest tak różna, to nas, na szczęście, odróżnia od siebie.
Czemu jeden przyciąga stylem pisania a drugi umiejętnością pokazania świata? Trzeci natomiast i jednym, i drugim? Fajne jest to, że ludziom się podoba, a nam przy okazji sprawia radochę dzielenie się emocjami. Suchy przekaz nie jest tego wart

Dzięki, nomad, że jest nas więcej

Pozdrawiam!

Wszystkie kolory Chory

Opowiedziałam Wam o niej już chyba wszystko. Niebywałe jest to, że wciąż nie mam jej dość, choć jesteśmy tu prawie każdego dnia. Że nie sfotografowałam kolejnego, drewnianego, turkusowego balkonu (to co, że kilka już mam ), kolejnej doniczki stojącej na schodach, prowadzących do maleńkiego mieszkanka na poddaszu, kolejnych drzwi pomalowanych na bordowo...

W ten ostatni dzień przejdźmy się tymi urzekającymi uliczkami raz jeszcze. Nie mam już żadnych wątpliwości, że znawcy Cyklad nie przesadzali z jej urokiem. W dzień jeszcze tu nie byliśmy.



Balkonom, doniczkom i drzwiom powinnam poświęcić osobny odcinek...




Jest godzina 19.00. O tej porze w Chorze jest niemal zupełnie pusto. Za dwie godziny nie będzie można już tędy przejść. Sezon rozpoczął się na dobre. Czas na ucieczkę.


Ale przedtem zanurkujmy głębiej...


cdn.

Widzę, że dziś przy piątku odcinek sporo wcześniej . Przed Tobą długi weekend, możesz dorzucić jeszcze trochę Chory

W długi weekend mam zamiar nie robić NIC Ale Chory sobie jeszcze dziś nie odmówię, możesz być spokojna