Stambuł via Bułgaria

piekara114 napisał(a):Chyba źle się wyraziłam...

Stracony pod tym kątem, że ten czas przejazdu można było przeznaczyć na odwiedzenie np. Błękitnego Meczetu, który mieliście pod ręką i skorzystać z pobliskiej restauracji. A z drugiej strony jak było się już w części azjatyckiej to bp mogło choć jeden punkt wpleść w plan po tej stronie. Przynajmniej ja tego bym oczekiwała.

Zapewne masz rację, ale nigdy nie dogodzi się wszystkim. My potraktowaliśmy tą wycieczkę jako bezproblemowy sposób dotarcia do Stambułu, bez konieczności szukania transportu, zakwaterowania itd. I pod tym względem wycieczka spełniła nasze oczekiwania. W ofercie wycieczki tylko kilka pozycji było w cenie. Pozostałe atrakcje trzeba było wykupić fakultatywnie. Ceny tych atrakcji były wysokie, ale nawet jakby były niższe, to my byśmy z nich nie skorzystali, bo wolimy sami organizować sobie czas. Natomiast wiele osób z grupy zdecydowało się na te atrakcje i na dodatek byli zadowoleni.

Teraz musieliśmy odbębnić wizytę w sklepie ze skórami. Przed wyjazdem pytałam organizatora, czy musimy na tym pokazie być obowiązkowo, to odpowiedział, że nie. Ale dodał również, że pokaz jest krótki i że warto na niego iść z uwagi na świetną herbatę, którą tam zostaniemy poczęstowani. Początkowo nie mieliśmy zamiaru tam iść, ale jak się okazało, że ta wizyta jest zaplanowana w trakcie drogi powrotnej z części azjatyckiej Stambułu, to stwierdziliśmy, że jednak tam wejdziemy. Myślałam, że to będzie jakiś barak, ale okazało się, że było to w bardzo eleganckim sklepie. Byliśmy mile zaskoczeni wnętrzem tego sklepu, obsługą, która się wcale nie narzucała no i oczywiście herbatą, którą zostaliśmy poczęstowani jeszcze przed pokazem.





Po pokazie przeszliśmy do części sklepowej, gdzie mogliśmy napić się wody z takich kubeczków. Wyglądają jak szklane, ale były plastikowe. Natomiast woda była rewelacyjne zimna.


Później chodziliśmy po piętrach sklepowych, a było ich kilka, gdzie oglądaliśmy oferowane towary ze skóry i nie tylko. Ceny na metkach niskie nie były, ale oczywiście przewidziane były spory rabaty. My nie kupiliśmy nic, ale kilka osób z naszej wycieczki wyszło stamtąd z wielkimi torbami.






Po tej imprezie, która w całości trwała pół godziny, pojechaliśmy na obiad.






Obiad jedliśmy w restauracji niedaleko naszego hotelu.


Był to typowy szwedzki stół z dużym wyborem bardzo smacznych dań.



Po obiedzie, już na nogach, poszliśmy do hotelu, gdzie odświeżyliśmy się i o godzinie 14-tej rozpoczęliśmy samodzielne zwiedzanie Stambułu.

Zaraz po wyjściu z hotelu, w kantorze znajdującym się naprzeciwko hotelu, wymieniliśmy euro na walutę turecką. Za 100 euro otrzymaliśmy 2780 lir tureckich, które wydaliśmy podczas pobyty do ostatniego kurusza. Oprócz gotówki używaliśmy także karty płatniczej.
Naszym celem na ten dzień był Pałac Topkapi. Musieliśmy się spieszyć, żeby jak najszybciej do niego dotrzeć, bowiem można go było zwiedzać do godziny 18-tej, a zwiedzania w nim sporo.
Nie mogliśmy odłożyć Pałacu Topkapi na kolejny dzień, bowiem kolejnym dniem był wtorek, a we wtorki pałac jest nieczynny.
Według map Google przejście z hotelu do Pałacu Topkapi powinno było nam zająć 30 minut i faktycznie tak było.
Patrząc w głąb mijanych bocznych ulic widzieliśmy w dole Morze Marmara.



Minęliśmy Meczet Bajazyda, wybudowany w XVI wieku.


Trasa, którą pokonywaliśmy na nogach, pokrywała się z trasą linii tramwajowej Nr 1, jednej z najbardziej popularnych linii tramwajowych w Stambule.


Przeszliśmy obok kompleksu Sinan Paşa Medresesi. Jej założycielem był Koca Sinan Pasza, który był wielkim wezyrem w czasach Selima II, Murata III i Mehmeta III. Koca Sina Pasza nazywany jest także Zdobywcą Jemenu i Tunezji. Urodził się w Albanii w 1520 roku. Przechodząc przez różne stanowiska rządowe doszedł do rangi wielkiego wezyra i zmarł w 1596 roku. Został pochowany grobowcu, znajdującym się właśnie w tym kompleksie.


Mijając po drodze przystanki tramwajowe z ciekawością spoglądaliśmy na wejścia na te przystanki, które wyposażone są w bramki, jak w metrze.


Przeszliśmy obok Kolumny Konstantyna, która została tutaj wzniesiona w 330 roku n.e. na cześć cesarza Konstantyna I.
Kolumna składa się z ośmiu kolumn ustawionych jedna na drugiej i połączonych ze sobą za pomocą bransoletek. Każda z tych ośmiu kolumn ma średnicę trzech metrów i waży trzy tony.
Kolumna ta pochodzi ze świątyni Apolla w Rzymie. Miała wówczas 57 metrów długości a na jej szczycie znajdował się posąg Apolla witającego wschodzące słońce.
Cesarz Konstantyn kazał kolumnę przetransportować do Konstantynopola i postawić ją na obecnym miejscu. Kiedy jednak kolumna stanęła w tym miejscu, to cesarz Konstantyn kazał umieścić na niej swój własny posąg. W późniejszych latach ustawiano na niej posągi cesarzy bizantyjskich Juliana i Teodozjusza.
W roku 1081 kolumna spłonęła od uderzenia pioruna, a znajdujący się na niej posąg runął. Cesarz Aleksy I Komnen kazał naprawić kolumnę i umieścić na niej kapitel z podstawą i dużym krzyżem. Od tej pory kolumna nazywana była Kolumną Çemberlitaş. Obecnie ta część Stambułu, gdzie stoi Kolumna Konstantyna, także nazywana jest Çemberlitaş.
Po zdobyciu miasta przez Turków krzyż stojący na szczycie kolumny został rozebrany.
Kolumna została odnowiona za panowania sułtana Yavuza Selima w XIV wieku. Później, za panowania Mustafy II, kolumnę wsparto złotym murem i wzmocniono, otaczając ją żelaznymi obręczami, gdyż jej marmury zostały poważnie zniszczone w wyniku pożaru.



Bezdomne psy są stałym elementem krajobrazu w Stambule.


Doszliśmy do Parku Sułtana Ahmeda, który znajduje się pomiędzy Hagia Sophią a Błękitnym Meczetem.
Ale zanim weszliśmy do tego parku, musieliśmy pokonać liczne "zasieki", które ograniczały dostęp do tego miejsca. To właśnie tutaj stała kolejka chętnych do wejścia do Hagii Sophii. Musieliśmy obejść te ogrodzenia naokoło.


Doszliśmy do fontanny znajdującej się pośrodku parku Sułtana Ahmeda. Ta fontanna zauroczyła nas przepięknymi mozaikami ułożonymi wokół niej.



Stąd do Pałacu Topkapi jest już niedaleko, więc po chwili doszliśmy do niego.


Ale zanim weszliśmy na teren Pałacu Topkapi, obejrzeliśmy to, co znajduje się przed wejściem do niego, czyli stojącą tuż obok Hagię Sophię, której z tej strony nie widzieliśmy, bowiem rano wchodziliśmy do niej z drugiej strony.





Obejrzeliśmy też ze wszystkich stron przepiękną fontannę Ahmeda III, zbudowaną w 1728 roku. Powstała ona w miejsce istniejącej tutaj od czasów Bizancjum mniejszej fontanny. Miejsce to stanowiło punkt zgromadzeń dla Stambulczyków od wieków, którzy zdążali tutaj, by posłuchać najświeższych plotek. Fontanna utrzymana jest w stylu rokoko. Ozdobiono ją złotymi ornamentami, motywami kwiatowymi oraz wzorami zaczerpniętymi ze sztuki islamu. Fontanna wykończona jest błękitnymi i czerwonymi kaflami. Na jej ścianach umieszczono urywki wierszy, poświęconych wodzie. Należy je czytać przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, zaczynając od północnej ściany fontanny.

Te mozaiki przy fontannie robią wrażenie.

piekara114 napisał(a):Te mozaiki przy fontannie robią wrażenie.

Dokładnie tak , szczególnie wirujący derwisze


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

piekara114 napisał(a):Te mozaiki przy fontannie robią wrażenie.

Dokładnie tak , szczególnie wirujący derwisze

Na temat tej fontanny nie mogę wyszukać żadnych informacji, ale wydaje mi się, że jest to młody twór. Wokół fontanny ułożonych jest osiem takich mozaik, ale ja zrobiłam zdjęcia tylko dwóm, bo bardzo nam się śpieszyło do Pałacu Topkapi. Mozaiki przedstawiają scenki rodzajowe ze Stambułu. Oprócz wirujących derwiszy i sprzedawcy obwarzanków, można jeszcze obejrzeć gołębie na tle Mostu Bosforskiego, statki pływające po cieśninie Bosfor na tle różnych zabytków czy wędkarzy łowiących ryby w wodach cieśniny Bosfor. O ile wirujących derwiszy nie miałam okazji zobaczyć na żywo, to inne scenki nam się trafiły.
Między innymi widzieliśmy sprzedawcę obwarzanków, niosącego towar na głowie na specjalnej tacy.

megidh napisał(a):Na temat tej fontanny nie mogę wyszukać żadnych informacji, ale wydaje mi się, że jest to młody twór.

Pochodzi z 1728 roku, ufundowana przez Sułtana Ameda III.

Pozdrawiam i czekam na Twoje Topkapi

marekkowalak napisał(a):

megidh napisał(a):Na temat tej fontanny nie mogę wyszukać żadnych informacji, ale wydaje mi się, że jest to młody twór.

Pochodzi z 1728 roku, ufundowana przez Sułtana Mehmeda III.

Sułtan Mehmed III żył w latach 1566 - 1603, więc chyba nie on ufundował tą fontannę. Zresztą nie wygląda ona jak fontanny pochodzące z pierwszej połowy XVIII wieku, czyli z epoki tulipanów. Dla mnie wygląda ona na współczesną i zapewne dlatego nigdzie nie ma na jej temat żadnych informacji.


Z 1728 roku pochodzi fontanna stojąca przed wejściem do Pałacu Topkapi, ufundowana przez Ahmeda III, który w tym samym roku ufundował jeszcze jedną fontannę po azjatyckiej stronie Stambułu w dzielnicy Üsküdar.

megidh napisał(a):

marekkowalak napisał(a):

megidh napisał(a):Na temat tej fontanny nie mogę wyszukać żadnych informacji, ale wydaje mi się, że jest to młody twór.

Pochodzi z 1728 roku, ufundowana przez Sułtana Mehmeda III.

Sułtan Mehmed III żył w latach 1566 - 1603, więc chyba nie on ufundował tą fontannę.

Oczywiście chodziło o Ahmeda III, mój błąd, już naprawiłem, sorry.

No i dodatkowo nie załapałem, że chodziło Ci o fontannę na At Meydani. Tamta faktycznie wygląda na dosyć współczesną i raczej nie ma nic wspólnego z Osmanami.

Budowa Pałacu Topkapi rozpoczęła się po zdobyciu Konstantynopola w 1453 roku przez wojska Imperium Osmańskiego.
Pałac stał się centrum administracyjnym państwa.
Nie jest on jednolitą budowlą. Jest to ogromny kompleks, zajmujący ponad 70 hektarów powierzchni. Na jego terenie znajdują się dziedzińce, ogrody, budynki i pawilony. Dziedzińce są cztery. Do trzech pierwszych prowadzą trzy bramy. Natomiast na ostatni, czwarty dziedziniec wchodzi się przejściem pomiędzy budynkami. Obiekt imponuje rozmachem i bogactwem. Był rezydencją sułtanów przez prawie 400 lat. Pałac Topkapı został w dniu 3 kwietnia 1924 roku na polecenie Mustafy Kemala Atatürka przekształcony w muzeum i stał się pierwszym muzeum Republiki Turcji. Muzeum to jest jednym z największych muzeów pałacowych na świecie.
Poniższa mapa przedstawia Pałac Topkapi, więc można się zorientować, jaki jest on spory.


Miejsc do obejrzenia na terenie pałacu jest tak wiele, że żeby obejrzeć wszystko, trzeba by tam spędzić cały dzień. My mieliśmy tylko trzy godziny, więc nasze zwiedzanie było bardzo pobieżne.

Na teren Pałacu Topkapi weszliśmy przez okazałą Bramę Cesarską, pochodząca jeszcze z czasów Mehmeda Zdobywcy i będąca jednym z najstarszych fragmentów pałacu.


Za Bramą Cesarską znajduje się pierwszy z dziedzińców, nazywany Dziedzińcem Janczarów, bowiem to właśnie tutaj stacjonowali janczarzy, czyli doborowe jednostki sułtańskie.
Wejście na ten dziedziniec nie wymaga posiadania biletów, więc można na nim przebywać bezpłatne, ale dopiero po przejściu przez strefę bezpieczeństwa, która znajduje się w tym kosmicznie wyglądającym pomieszczeniu.



Przez bramki jak na lotnisku przeszliśmy bezproblemowo i udaliśmy się na poszukiwanie kas biletowych, bowiem biletów nie posiadaliśmy. Przede wszystkim dlatego, iż do końca nie wiedziałam, jak nam się ułoży pobyt w Stambule i czy w ogóle będziemy mieli okazję udać się do Pałacu Topkapi. W internecie jest możliwość zakupu biletów online u wielu pośredników, ale są one dużo droższe, niż biletu kupowane bezpośrednio w kasie. Pośrednicy oferują możliwość wejścia bez kolejki, albo wejścia z przewodnikiem. Natomiast na oficjalnej stronie muzeum nie znalazłam możliwości zakupu biletów online.

Po przejściu kilkudziesięciu metrów zobaczyliśmy kolejkę ustawioną do kasy, która ustawiona była tuż przy wejściu do kościoła Świętej Ireny, czyli Hagia Eirene.




Ustawiliśmy się w tej kolejce, ale żebyśmy nie tracili czasu oboje, to powiedziałam Waldkowi, żeby się przeszedł po Dziedzińcu Janczarów a ja w tym czasie będę stała w kolejce, a później się zmienimy.
Waldek poszedł,


ale po chwili wrócił, żeby mi powiedzieć, że dalej też są kasy biletowe i że jest ich więcej, więc kolejka posuwa się szybciej. Więc poszliśmy do tych kas usytuowanych w pobliżu wejścia na drugi dziedziniec.


Tam kolejka faktycznie posuwała się bardzo szybko i już po kilkunastu minutach byliśmy w posiadaniu biletów wstępu, które obejmowały wejście do pałacu, haremu i kościoła św. Ireny.



Cena biletu wynosiła wówczas 650 tureckich lirów. Niestety ceny biletów poszły drastycznie w górę i obecnie za taki sam bilet trzeba zapłacić 1500 lirów tureckich.
Mając bilety poszliśmy w kierunku drugiej bramy o nazwie Brama Pozdrowień. Podobnie jak Brama Cesarska, również ta brama została zbudowana za czasów panowania Mehmeda Zdobywcy. Ale dwie charakterystyczne, ośmiokątne wieże, widoczne po bokach tej bramy, zostały dobudowane w XVI wieku. Przez tą bramę konno mogły przejeżdżać tylko dwie osoby, a mianowicie sułtan oraz matka sułtana. Inne osoby musiały przez tą bramę przechodzić pieszo.


Ale zanim weszliśmy na drugi dziedziniec, to jeszcze rzuciliśmy okiem na Dziedziniec Janczarów widoczny stąd w całej okazałości.

Trzeba powiedzieć , że ceny biletów poszybowały w górę znacznie , najpewniej z powodu galopującej inflacji - dzisiaj 1500 to około 200 PLN , jednak ten pałac jest tego wart moim zdaniem


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Trzeba powiedzieć , że ceny biletów poszybowały w górę znacznie , najpewniej z powodu galopującej inflacji - dzisiaj 1500 to około 200 PLN , jednak ten pałac jest tego wart moim zdaniem

Masz Piotrze całkowitą rację. Pałac Topkapi to miejsce, które koniecznie trzeba zobaczyć, pomimo wysokiej ceny biletów.

Przeszliśmy przez Bramę Pozdrowień (Bab-üs Selâm), podziwiając nad głowami sklepienie tej bramy.


Drugi Dziedziniec, nazywany Dziedzińcem Dywanu, wygląda jak park.
Ścieżką biegnącą od drugiej bramy poszliśmy dalej, w kierunki widocznego w oddali budynku.


Wewnętrzna część drugiego dziedzińca przez wiele stuleci służyła jako centrum ceremonialne Cesarstwa Wschodniego. Decyzje państwowe zapadły w znajdującej się w budynku przed nami Sali Rady Cesarskiej (Divan-Hyumayun).


Weszliśmy do tej sali przez te przepiękne złote wrota.


Podczas posiedzeń Rady sułtan czasami podsłuchiwał tych obrad przez złotą kratę umieszczoną w ścianie nad miejscem, w którym siedział wielki wezyr. Nikt nie wiedział, kiedy sułtan podsłuchiwał, więc niewidzialne oko sułtana stanowiło ogromną zachętę do sumiennego wykonywania powierzonych obowiązków.






Następnie weszliśmy do znajdującego się obok pomieszczenia, w których prezentowane są zegary z kolekcji pałacowej. Ta grupa ludzi widoczna na zdjęciu poniżej wchodzi właśnie do tego pomieszczenia.


Zegary wystawione w tej sali są przepiękne.





Moglibyśmy jeszcze długo oglądać te zegary, bo było ich tam sporo, ale czas nas naglił, więc ruszyliśmy dalej do Haremu.

Pałac Topkapi oznaczyłam gwiazdką i mam nadzieję, że zanim go odwiedzę cena znów nie poszybuje ponad 100% do góry . Dobrze też wiedzieć o drugich kasach, które Waldek odkrył .

wiola2012 napisał(a):Pałac Topkapi oznaczyłam gwiazdką i mam nadzieję, że zanim go odwiedzę cena znów nie poszybuje ponad 100% do góry .

Mnie to już nie dotyczy, ale też mam nadzieję, że ceny utrzymają się przez dłuższy czas.

wiola2012 napisał(a):Dobrze też wiedzieć o drugich kasach, które Waldek odkrył .

Odkrył .

Gdybym wcześniej dotarła do mapy Pałącu Topkapi, to o usytuowaniu kas mielibyśmy pojęcie i może dzięki temu zyskalibyśmy kilkanaście minut.
Te kasy, w których kupiliśmy bilety, są oznaczone na mapie nr "7" (wskazałam je pomarańczową strzałką).
Natomiast kasy znajdujące się przy wejściu do kościoła św. Ireny nie są na tej mapie oznaczone, dlatego wskazałam ich usytuowanie niebieską strzałką.


Te kasy przy kościele św. Ireny znajdują się w drewnianej budce i są tam tylko dwa stanowiska kasowe. Zdjęcie zrobiłam już przy wychodzeniu z Pałacu Topkapi, dlatego nie ma przy nich ludzi.