Raportul z Rumunii

16 sierpnia (wtorek): Droga Transfogarska - część druga

Samochody już nie jadą, teraz głównie stoją w korku i tylko co chwilę podjeżdżają...



Wysiadam z auta, żeby trochę popstrykać. Najpierw uwieczniam to, co piękne:




Za chwilę pokażę zdjęcia, które nie będą ładnymi obrazkami, ale nie mam zamiaru przekłamywać rzeczywistości. Takiej, jaką zastaliśmy na Drodze Transfogarskiej 16 sierpnia 2022 roku.

Za jednym z zaparkowanych samochodów dostrzegam... nie, to nie niedźwiedź :



Przez moment tak sądziłam Prawie na niego weszłam i nieźle się przestraszyłam

Jednak zaraz moje przerażenie będzie rosło z zupełnie innego powodu... Idę wzdłuż sunących powoli aut, staram się nie wdychać spalin i mijamy kolejne stragany :




Po lewej wjazd na parking, ale wszystkie miejsca są już zajęte, po prawej kolejne "plac", żeby zostawić samochód. Za 10 lei za godzinę (mniej więcej 10 zł). Opinie w "internetach" nie zostawiają suchej nitki na zarządzających parkingami, które są wyboiste, błotniste, samochody wzajemnie się blokują, a do tego godzina to dla parkingowych 50 minut...

Przebolelibyśmy to wszystko, ale widoki, które mamy przed oczami (ja przeciskająca się przez tłum obok straganów i Małż tkwiący w sunącym z wolna Maździaku) sprawiają, że chcemy jak najszybciej opuścić to "piękne inaczej" miejsce:





Czyżbym miała być jedyną osobą na świecie, której nie spodoba się Trasa Transfogarska? Spokojnie, tylko ten fragment jest paskudny. Pewnie mieliśmy pecha, że największa drogowa atrakcja Rumunii ma dzisiaj takie obłożenie. Ale kto mógł to przewidzieć? W końcu dzień wolny był wczoraj...

Trochę żałuję, że nie podeszliśmy do Lacul Bâlea. Zobaczyłam inne jeziorko, tuż obok parkingu. Wyglądało bardziej jak kałuża :



W ulgą wjeżdżamy do tunelu:



Jest to najdłuższy tunel w Rumunii, liczy 884 m i znajduje się na wysokości 2034 m n.p.m.

Przejeżdżamy na drugą stronę:



i od razu jest przyjemniej :





Pogoda też zdecydowanie się poprawia

Idziemy zobaczyć Wodospad Mały Kozioł (Koziołek), czyli Cascada mică Capra:




Bardzo ładny :



Później zatrzymujemy się w kolejnym pięknym miejscu:



i podziwiamy widoki:



Oprócz motocyklistów na trasie spotykamy sporo kamperów:



Wodospad Capra (Kozioł, Koziołek) został, niestety, obstawiony straganami:



Tworzą się przy nim małe korki i trzeba uważać na ludzi, my tutaj nie wychodzimy z auta...



Kolejne kramy z wędlinami i serami, tym razem umiejscowione bardziej rozsądnie. Kiełbaski ze spalinami w gratisie



Góry po południowej stronie Transfogarskiej mają bardziej łagodne oblicze, przypominają przerośnięte Bieszczady lub Wielką Fatrę:



Wodospad Capra widziany z serpentyny poniżej prezentuje się imponująco:



Nie widać straganów

Ku przestrodze:



Żeby się za bardzo nie rozglądać, choć widoki kuszą...

Może to jakiś znak również dla nas - kierowca powinien odpocząć. Trzeba by też coś zjeść. Wzięliśmy kanapki, które zjemy w pięknych okolicznościach przyrody - przy małej zaporze na rzece (na razie - strumyku) Arges. Nie jest to jeszcze TA zapora



A Arges to w tym miejscu potoczek z krystalicznie czystą wodą:



Siedzimy i cieszymy się słońcem:



Po chwili przychodzi myśl o miśkach i zaczynamy nerwowo oglądać się za siebie...

Lepiej kończmy ten piknik A miśki wystąpią, w dodatku w rolach pierwszoplanowych , już w następnym odcinku

Sama przełęcz już kilkanaście lat temu była obstawiona straganami, ale po drodze takich korków we wrześniu nie mieliśmy. Najdłużej staliśmy wtedy, gdy przez szosę po zboczu przechodziło spore stado owiec .
Schronisko na przełęczy nie podobało nam się, a jeszcze bardziej stojące w pobliżu bardzo brudne toj-tojki .
Na szczęście pole namiotowe (za tą pokazaną przez Ciebie kałużą ) było spoko, a schronisko Bâlea Lac przyjazne ,także ze względu na możliwości umycia włosów w trakcie oczekiwania na zamówione jedzonko. No i okolice przełęczy przepiękne , na spacerowym kółeczku spotkaliśmy tylko nieliczne osoby.

O ile pamiętam , Danusiu , to byliśmy tam w tym samym 2011 roku , Wy z południa na północ , my odwrotnie . Żadnego szaleństwa kramowego nie pamiętam , tłoku też nie było . W 2018 i 2019 na Transalpinie też nie , nie licząc straganów z jedzeniem przygotowywanym na poczekaniu ( cascaval , mamałyga z bryndzą i ze śmietaną , sarmale ) i chyba trzech z pamiątkami przy zaporze . Najwięcej samochodów było koło "stanowiska z osiołkami" , korków zero
Sezonowa Rumunia w najpopularniejszych miejscach już chyba nie dla mnie . . .

Czekam na miśki


Pozdrawiam
Piotr

maslinka napisał(a):[

Trochę żałuję, że nie podeszliśmy do Lacul Bâlea.

Szkoda. Moim zdaniem najpiękniejsze miejsce tej trasy. Zwłaszcza w słoneczne dni.

Cóż, 15 sierpnia uchodzi za największe święto w Rumunii. Tłumy w miejscach turystycznych gwarantowane.

piotrf napisał(a):O ile pamiętam , Danusiu , to byliśmy tam w tym samym 2011 roku , Wy z południa na północ , my odwrotnie . Żadnego szaleństwa kramowego nie pamiętam , tłoku też nie było .

Fakt, kramów na przełęczy było zdecydowanie mniej, niż pokazała Agnieszka. Na jednym z nich skusiła nas afinata
Przy wodospadzie Capra nie było ani jednego kramu

Podczas naszych wakacji (lipiec 21) na całej trasie ani ludzi nie było zbyt dużo, ani kramów, . Tak akurat
Może to za przyczyną wielkiej ulewy, która nas dopadła po zejściu z Poenari .

dangol napisał(a):Najdłużej staliśmy wtedy, gdy przez szosę po zboczu przechodziło spore stado owiec

Właśnie kontaktów ze zwierzakami nam tam najbardziej brakowało. Czegoś w stylu przejazdu przez Durmitor, kiedy spowalniały nas stada owiec i kóz.

dangol napisał(a):No i okolice przełęczy przepiękne , na spacerowym kółeczku spotkaliśmy tylko nieliczne osoby.

Na taki spacer musimy się wybrać kiedyś w innym terminie. Może w lipcu będzie luźniej? W innych miesiącach u nas raczej ciężko...

piotrf napisał(a):Czekam na miśki

Będą jeszcze dzisiaj

Kiepura napisał(a):Szkoda. Moim zdaniem najpiękniejsze miejsce tej trasy. Zwłaszcza w słoneczne dni.

Słonecznie nie było, ale podejrzewam, że i tak by się nam podobało.

Kiepura napisał(a):Cóż, 15 sierpnia uchodzi za największe święto w Rumunii. Tłumy w miejscach turystycznych gwarantowane.

Tylko to nie było 15 sierpnia Celowo pojechaliśmy dzień później, być może niektórzy przedłużyli sobie "długi weekend"...

wiola2012 napisał(a):Podczas naszych wakacji (lipiec 21) na całej trasie ani ludzi nie było zbyt dużo, ani kramów, . Tak akurat
Może to za przyczyną wielkiej ulewy, która nas dopadła po zejściu z Poenari .

Pod wodospadem wygląda to dość podobnie. A ludzie w trakcie ulewy z pewnością "zniknęli"

Ta masa straganów, to tak mało zachęcajaco wygląda....
Poza sezonem na pewno jest tam pod tym względem lepiej (ale wiadomo, że nie każdy może się wtedy do Rumunii wybrać ).

Nefer napisał(a):Ta masa straganów, to tak mało zachęcajaco wygląda....

Na przełęczy wyglądała dla nas bardzo odstraszająco


16 sierpnia (wtorek): Trasa Transfogarska - część trzecia (Cztery miśki i pies )

Po małym pikniku nad strumykiem ruszamy w dalszą drogę. Mijamy zamknięty monastyr św. Eliasza Proroka:



oraz ładną kapliczkę:




A tuż obok niej plakat z ostrzeżeniem :



Wygląda na to, że wjeżdżamy na misiowe tereny

Nawierzchnia w tej części Drogi Transfogarskiej jest zdecydowanie gorsza, widoki również:



Czasami trafi się jakiś wodospad:



Ten jest trochę rozczarowujący:



Nawigacja pokazuje nam korek za kilkaset metrów. Po chwili okazuje się, z czego on wynika - samochody zatrzymują się, ponieważ przy drodze siedzi misiek Wygląda bardzo poczciwie i przyjaźnie :




Jak na złość, właśnie padła mi bateria w aparacie; szybko zmieniam, co widać w bocznym lusterku :



Do pierwszego miśka podchodzę z dużym respektem, nawet nie wychodzę z auta, tylko opuszczamy szybę i pstrykam:



Niedźwiadek jest zajęty jedzeniem batona, który ktoś mu rzucił:



Biedne miśki-żebraki zjadają wszystko, co rzucą im turyści Ci najbardziej nierozgarnięci częstują zwierzaki słodyczami Inni dają jabłka lub obwarzanki, które można było kupić na straganach na przełęczy.

Misiek wylizujący czekoladę z opakowania:



Zostawiamy koleżkę i jedziemy dalej. Po jakichś 10 minutach, tym razem bez ostrzeżenia ze strony nawigacji (bo bez korka), zjawia się kolejny niedźwiadek, zdecydowanie mniejszy. Samochody jeszcze nie stanęły, bo misiek dopiero co zaczął wyłazić z lasu na murek przy drodze:



Z wrażenia, chcąc otworzyć szybę, zamknęłam ją, bo nie zauważyłam, że już jest otwarta



A taki piękny portret bym miała!

No nic, trzeba wyjść z auta i przyjrzeć się miśkowi, w końcu niewielki jest i wygląda tak sympatycznie



Niedźwiadek jeszcze się gramoli:



Turyści rzucają mu trochę jabłek, dość ruchliwy jest, więc chowam się do auta

Po kolejnych kilkunastu minutach nawigacja znowu pokazuje nam fragment drogi na czerwono. Niestety, kiedy tam dojeżdżamy, widzimy ludzi biegnących w stronę lasu. Prawdopodobnie misiek poszedł w długą i tyle go widzieliśmy... A było to przy polecanej (średnia ocen 4,8) na Google Maps restauracji Transfagarasan Treehouse Village serwującej dania z grilla:



Może misiek najadł się w lokalu i już nie miał potrzeby prosić turystów o jedzenie

Przy kolejnej restauracji, którą mijamy (Cabana Zimbru), zamiast miśka, spotykamy oblizującego się psa :



Niedźwiadek nr 3 pojawia się pięć minut później Wyłazi z lasu całkiem niespodziewanie:



Nawiązuje kontakt wzrokowy z kierowcą innego samochodu:



Miś wygląda, jakby chciał powiedzieć: Sam sobie jedz te suche obwarzanki

Ten typek jest wybredny i nie tyka jedzenia, które rzucają mu turyści.

Bliskie spotkanie z motocyklistami:



Czyż ten miś nie wygląda poczciwie Zupełnie inaczej niż na plakacie, który zauważamy również w tym miejscu:



Ośmielam się podejść bliżej, ale wycofuję się, kiedy misiek zaczyna się wiercić:



Wygląda na to, że swędzą go plecy Używa barierki jako drapaka

Między drzewami dostrzegamy już zaporę na rzece Arges:



Tymczasem czeka nas ostatni misiowy przystanek. Czwarty niedźwiedź jest zdecydowanie największy ze wszystkich przez nas spotkanych. Turyści ostrożnie pstrykają z samochodu:



Misiek zmierza w naszą stronę:



Jego też coś swędzi, więc ociera się o metalowy słupek:



Podejrzewamy, że to ostatnie spotkanie z miśkiem (za chwilę Jezioro Vidraru i zapora). Postanawiam więc zdobyć się na odwagę (lub na szaleństwo - interpretacja dowolna ), wysiąść z samochodu i podejść trochę do niedźwiedzia. Dzięki temu mamy taką ładną fotkę :



Uspokajam, że odległość wydawała się bezpieczna i zaraz obok miałam otwarte drzwi Maździaka. Oczywiście jakiś element ryzyka istniał, ale podejrzewam, że wielokrotnie ryzykowałam w życiu bardziej. Taką już mam naturę

To był czwarty i ostatni misiek spotkany na Trasie Transfogarskiej. Niedźwiadki dostarczyły nam wielu emocji i dla mnie były najciekawszym elementem dzisiejszego dnia (który jeszcze będę podsumowywać), o ile nie całego pobytu w Rumunii

Co nie zmienia faktu, że zwierzaki te są biedne. Wyglądają bardziej jak bezpańskie psy niż niedźwiedzie Jedzą różne dziwne rzeczy, które mogą im zaszkodzić i niestety za bardzo oswajają się z człowiekiem...

Po emocjach związanych z miśkami czekają nas inne przeżycia - przed nami zapora na rzece Arges:



Ale o tym napiszę w następnym odcinku

Co nie zmienia faktu, że zwierzaki te są biedne. Wyglądają bardziej jak bezpańskie psy niż niedźwiedzie Jedzą różne dziwne rzeczy, które mogą im zaszkodzić i niestety za bardzo oswajają się z człowiekiem...

To ogromny problem nie tylko w Rumunii , dotyczy też lisów , wilków , jenotów i szakali , nawet piżmaków


Pozdrawiam
Piotr

Cztery misie ?
Nie ma sprawiedliwości na tym świecie

Przejechałem Transfogara, Transalpina, TransBucegi...
Kilkadziesiąt lat włóczenia sie po górach, Bieszczady całe, w tym te bez szlaku i te zabronione, Tatry, Karpaty Ukraińskie i jeszcze trochę innych gór by się znalazło a misia widziałem w cyrku jak miałem sześć lat

Misie fajne, ale pomimo tego, że wyglądały przyjaźnie, ja bym z samochodu nie wysiadła.
Odważna jesteś.

megidh napisał(a):Misie fajne, ale pomimo tego, że wyglądały przyjaźnie, ja bym z samochodu nie wysiadła.
Odważna jesteś.

Ja też bym się bał .

piotrf napisał(a):To ogromny problem nie tylko w Rumunii , dotyczy też lisów , wilków , jenotów i szakali , nawet piżmaków

W słowackich Tatrach też spotkaliśmy liski-żebraki, które były karmione przez turystów kanapkami z salami

Kiepura napisał(a):Cztery misie ?
Nie ma sprawiedliwości na tym świecie

No nie ma, wiem

Kiepura napisał(a):Kilkadziesiąt lat włóczenia sie po górach, Bieszczady całe, w tym te bez szlaku i te zabronione, Tatry, Karpaty Ukraińskie i jeszcze trochę innych gór by się znalazło a misia widziałem w cyrku jak miałem sześć lat

Że w Bieszczadach misia nie widziałeś, to dziwne. Ja też nie, ale za to w samym środku pandemii (początek kwietnia 2021) mieliśmy miłe spotkanie z żubrem w Mucznem, ale nie w zagrodzie pokazowej , tylko w innym miejscu - przy stanowisku z retortami. Nagle wyszedł z krzaków Był całkowicie na wolności.



A my byliśmy w szoku i trzymaliśmy zdecydowanie większy dystans niż w przypadków rumuńskich miśków.

Żubr wyglądał groźnie i nawet tupał na nasz widok.

megidh napisał(a):Misie fajne, ale pomimo tego, że wyglądały przyjaźnie, ja bym z samochodu nie wysiadła.
Odważna jesteś.

Albo głupia

Dawigs napisał(a):Ja też bym się bał .

To całkowicie normalne. Ale w tym wypadku myślenie było takie - poprzednie trzy misie nie zdradzały oznak agresji w stosunku do żadnego z turystów. Pewnie gdybym się za bardzo zbliżyła i naruszyła jego osobistą przestrzeń , mógłby machnąć łapą. Ale szczerze mówiąc, bardziej się obawiałam psów w Durmitorze, które tak mnie goniły, że szybko wskoczyłam na tylne siedzenie Maździaka (najbliższe drzwi) i niemal połamałam kajakowe wiosła, które tam leżały

Miśka żadnego nie widziałam ani w Rumunii, ani w Bieszczadach, zresztą nigdzie poza ZOO. Czy mi żal? Chyba jednak wolę oglądać niedźwiedzie na czyichś fotkach. Fajnie, że aż cztery były u Ciebie