Portugalia, Madera, Azory

Nazwa miejscowości pochodzi od rzeki, płynącej kanionem, u wylotu którego ulokowało się miasto. "Ribeira" - to rzeka, zaś "brava" może mieć kilka znaczeń, jednak tutaj użyto go dla określenia dzikości, wściekłości. Wściekła Rzeka. Ale to nie o tej porze roku. Zwykle jesienią, po dużych opadach rzeka stanowi zagrożenie dla niżej usytuowanych budynków.

Wracamy przez tunel, wkraczając w niewielki labirynt miejskich uliczek. Nie jest tu nadzwyczaj urodziwie, szybko więc docieramy pod kościół Sao Bento, który ma podobno interesujący strop. Niestety, to już czas sjesty, więc pozostaje nam wierzyć słowu pisanemu.

Nieopodal kościoła znajduje się ratusz miejski, a przy nim ogród publiczny. Jak by to nie brzmiało - zaglądamy do niego. Alejkę otaczają z jednej strony palmy, a z drugiej inne, egzotyczne dla nas krzewy i rośliny. Budynek obecnego ratusza został postawiony w połowie XVIII wieku przez cukrownika - producenta i handlarza - i teraz w tylnej części ogrodu można zobaczyć różne części dawnego młyna cukrowego.

Już kiedy kierowaliśmy kroki w tę stronę, do uszu dobiegały przeciągłe ni to wycia, ni skrzeczenia. Kojarzę ten dźwięk. I za chwilę naszym oczom ukazuje się paw. Ba! Żeby jeden! Stadko liczy sobie kilka sztuk i od razu widać, kto tutaj jest panem i władcą.

W drodze do samochodu kupujemy najpotrzebniejsze płyny życiowe z białym winem i skrzynką piwa włącznie, po czym ruszamy dalej w kierunku zachodnim. Zatrzymujemy się na skraju Madaleny do Mar, gdzie sprawdzamy jakość zakupionego przed chwilą piwa, delektując się jednocześnie widokiem wulkanicznego klifu. Niestety, niebo zaciąga się szybko i kiedy w kolejnym kroku docieramy do Calhety, zaczynają spadać pierwsze krople deszczu. Jeszcze rozważamy próbę dotarcia do najbardziej na zachód wysuniętego cypla Madery, ale nie - w tej pogodzie to nie ma sensu. Zważywszy prognozy, to i tak udało nam się odrobinę z tego dnia wyrwać. Wracamy do hotelu.







Przy kawie oglądamy jeden z licznych przygotowanych na deszczowe dni filmów, a tymczasem za oknem zaczyna się przejaśniać. Do tego stopnia, że decydujemy się na drugi tego dnia wypad. Może akurat coś się uda zobaczyć. Do wieczora czasu zostało niewiele, dokąd więc moglibyśmy się udać? Ano, jest takie miejsce - wczoraj już nie zdążyliśmy zajrzeć na punkt widokowy w pobliżu naszej pięknej trasy po Sao Lourenco. Zatem wskakujemy do wozu i obieramy kurs na wschód, odbijając na koniec do Punta do Rosto.

O ile prawie cała wyspa zaciągnięta jest burymi chmurami, to tutaj, na jej cienkim, wijącym się jak wąż, wschodnim skrawku udaje nam się złapać krótkie chwile ze słońcem. Mamy stąd wgląd w zatokę przy Pedras Blancas z wychodzącym w morze Ponta do Castelo i samotnymi skałami z Ilheu do Guincho w roli głównej. Spadające prawie pionowo do oceanu skały o wystawie północnej silnie kontrastują swoim mrokiem z jaskrawo en-face oświetlonymi, niewiarygodnie kolorowymi urwiskami na wprost nas.

No co tu dużo pisać... ładnie bardzo!

Aguha napisał(a):No co tu dużo pisać... ładnie bardzo!

To prawda, bardzo fotogeniczny odcinek

pzdr

longtom napisał(a):

Aguha napisał(a):No co tu dużo pisać... ładnie bardzo!

To prawda, bardzo fotogeniczny odcinek

Bo okolice Sao Lourenco mają coś w sobie. A z uwagi na niewielką wysokość, mają też najładniejszą pogodę na Maderze.

Pozdrawiam,
Wojtek

longtom napisał(a):To prawda, bardzo fotogeniczny odcinek

To prawda.

mariusz-w napisał(a):

longtom napisał(a):To prawda, bardzo fotogeniczny odcinek

To prawda.

Ale od tego momentu musieliśmy już gonić coraz rzadsze przebłyski słońca. Aż całkiem ustały...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):
..........niewiarygodnie kolorowymi urwiskami na wprost nas.

P20G0333.JPG

......niewiarygodnie - można nadużywać tego słowa przy każdym Waszym kroku

O "Trójkącie Bermudzkim " wszyscy słyszeli......a Ty przedstawiasz trójkąt wysp szczęśliwych....Kanarki - Madera - Azory według Franza.....




Pozdrowionka.

CROberto napisał(a):

P20G0333.JPG

CROberto napisał(a):O "Trójkącie Bermudzkim " wszyscy słyszeli......a Ty przedstawiasz trójkąt wysp szczęśliwych....Kanarki - Madera - Azory według Franza.....

Dokładnie tak.

Pozdrawiam,
Wojtek

To jednak już ostatnie chwile ze słońcem. Jeszcze przez moment niebiański reflektor rzuca pojedyncze snopy światła to na któryś wierzchołek, to znów ześlizguje się na siodło przełęczy, ale na tym ten spektakl się kończy.

Zwracamy wzrok w stronę centrum wyspy, a tam coraz gorzej. To co - zanurzamy się?

Rzeczywiście z tą pogodą to średnio.