Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Zaintrygowały mnie też te mrożone ziemniaki ... mówisz, że smakowały.
Hmmm ... mocno były zmrożone ? ... może przeprowadzę eksperyment przy pomocy zamrażalnika !
Potem jak zrozumiałem normalnie gotowane tak jak w "mundurkach"... no i ser ... tylko jaki ser ! ?

pozdrawiam.

CROberto napisał(a):Czy to był jakiś" inny " rodzaj ziemniaków czy mogę "nasze"zaprawić wodą i wystawić na parapet

Pamiętam, że kiedyś zdarzyło mi się jeść nasze polskie przemarznięte ziemniaki. Były paskudne w smaku - słodkawe.

Czytałem kiedyś, że w dawnym Peru wyhodowano około 400 rodzajów ziemniaka.

mariusz-w napisał(a):Zaintrygowały mnie też te mrożone ziemniaki ... mówisz, że smakowały.
Hmmm ... mocno były zmrożone ? ... może przeprowadzę eksperyment przy pomocy zamrażalnika !
Potem jak zrozumiałem normalnie gotowane tak jak w "mundurkach"... no i ser ... tylko jaki ser ! ?

Mariusz...
Przecież mnie menu prawie w ogóle nie interesuje.
Gdybym się nie wspomagał notatkami Tomka, nie miałbym zielonego pojęcia, co myśmy tam wtedy jedli. Za wyjątkiewm jednego awokado, które mi utkwiło w pamięci i paru innych paskudztw.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Czytałem kiedyś, że w dawnym Peru docjowano się około 400 rodzajów ziemniaka.

.... i w tym może leżeć cały problem !

Zawsze odwiedzając targowiska w Niemczech, Austrii podziwiam ilość rodzajów ziemniaków i dokładne opisanie do czego każdy gatunek służy.

Franz napisał(a):Przecież mnie menu prawie w ogóle nie interesuje.

... no chyba, że pomidory oraz tortellini ... jedno i drugie oczywiście z cebulką !

pozdrawiam.

weldon napisał(a):A my, czasami, nie jesteśmy potentatem w produkcji ziemniaków?
Wydaje mi się, że i u nas jest tych odmian jak mrówków

Tylko "konia z rzędem" temu, kto od handlowca dowie się, które do czego się nadają !
U nas dla nich to jeden miszmasz ... a właściwie jedno ... po prostu ziemniaki, pyra, kartofel, grule etc.

pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):... no chyba, że pomidory oraz tortellini ... jedno i drugie oczywiście z cebulką !

Najlepiej z czosnkiem i cebulą.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Wydaje mi się, że i u nas jest tych odmian jak mrówków

Nie wiem. Za to pamiętam, ze o tych 400 gatunkach ziemniaków wyhodowanych w Peru, autor pisał w kontekście obecnego często występującego niedożywienia w ojczyźnie ziemniaka..

mariusz-w napisał(a):Tylko "konia z rzędem" temu, kto od handlowca dowie się, które do czego się nadają !
U nas dla nich to jeden miszmasz ... a właściwie jedno ... po prostu ziemniaki, pyra, kartofel, grule etc.

Podchodzą do tematu, jak ja.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Tak mi się teraz przypomina, że w jakimś programie kulinarnym, ostatnio, tez słyszałem o "głębokim przemrażaniu ziemniaków", co miało podnieść ich walory smakowe, tylko kompletnie nie pamiętam gdzie i po co przemrażali :/

Może... żeby były słodkie? W końcu bataty to też ziemniaki, a są (tfu!) słodkie.

weldon napisał(a):Tak mi jeszcze przyszło do głowy, że, może, po prostu, takich co do podłoża przymarzły to nikt w nocy nie zaiwani?

Rano ktoś je jednak musiał od ziemi oderwać.
A w nocy - no cóż, w promieniu kilku kilometrów nikogo oprócz nas nie było.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Rano słońce wschodzi
A w nocy usłyszelibyście, że ktoś kuje

Wykuli je jeszcze przed wschodem. Nawet nas obudzili jeszcze znaim słońce wtargnęło do obozowiska!

weldon napisał(a):Ojciec nie jadał bananów, bo mu rozgotowane, słodkie ziemniaki przypominały

Tak właśnie i ja mówię. Znalazłem wspólny język z Twoim ojcem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Żienia wysforował się do przodu. Idę jako drugi, ale dystans rośnie. Spoglądam za siebie - odległość do Tomka i Agustina również się stopniowo powiększa. Przystanki są coraz częstsze, ale przecież nic nas nie pogania. Przyglądam się dwom stawom u stóp ściany Salcantaya; są jak oczy kota znad jeziora Van - jedno niebieskie, drugie zielone. Długo się przyglądam... Serce tylko nieznacznie zwalnia - nic to, przełęcz już rośnie w oczach. Jeszcze dwieście metrów w pionie, jeszcze sto pięćdziesiąt, sto... Nie, chyba jeszcze nie sto, może sto dwadzieścia?..

Kolejny przystanek, kolejne kilkadziesiąt kroków podejścia i tak w kółko. Wreszcie - jest! Żienia już rozkulbaczony, swobodny, a ja sapię, stawiając ostatnie kroki. Przełęcz Incachiriasca - Miejsce, Gdzie Schładza się Inka. Zrzucam garb na ziemię - jest lekki, ale bez niego jednak lżej.

- Miało być 5000m - mówi Żienia.
- A ile jest? - pytam, widząc, że zdążył już uruchomić swój żółty GPS.
Okazuje się, że jego urządzenie pokazuje 4968m. Cóż, brakło kilkudziesięciu metrów do równej liczby. Spoglądamy obaj na wznoszącą się stromo, szeroką grań nad nami. Potem patrzymy na siebie. Widzę, jak Żienia się uśmiecha. Dobra - w górę!

Niestety, po kilku metrach teren robi się kruchy. Po kilkunastu - bardziej kruchy. Ostrożnie, powoli... sprawdzam każdy chwyt, każdy stopień. Coś się odkrusza spod stopy. Idziemy równolegle, żeby jeden drugiemu czegoś na głowę nie spuścił. Paskudnie krucho. Cholernie krucho! Może mamy już te trzydzieści metrów? Wykręcam trochę w prawo i jestem kilka metrów wyżej niż mój towarzysz, kiedy słyszę, jak woła: Jest pięć tysięcy! Wyciąga w moją stronę żółte bawidko, ale stąd i tak nie odczytam. Zatrzymuję się i sprawdzam na swoim - u mnie brakuje sześciu metrów. Ale przecież Żienia jest niżej... No cóż - kwestia dokładności urządzeń.

Obok mnie piętrzy się mały kamienny kopczyk z wystającym badylem. Domyślam się jego znaczenia - czyli nie muszę już ryzykować wyżej. Wyciągam przed siebie rękę z aparatem fotograficznym, kierując obiektyw na siebie tak, by mój GPS też się załapał. Pstryk!

Zanim zlezę z najwyższego punktu na tej trasie, ba! - z najwyższego punktu, na jaki się w życiu wdrapałem...

pochwalę się, jakie mam ładne oczy.

Fanz napisał(a):. . . pochwalę się, jakie mam ładne oczy.

Spora głębia . . .
Z tego co zauważyłem . . . odbierasz obraz . . . i jaki błysk

W takich okolicznościach przyrody chyba też by mi tak błyszczały


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Z tego co zauważyłem . . . odbierasz obraz . . . i jaki błysk

Odbicie duszy...


Pozdrawiam,
Wojtek