Od Alto Adige ... do Veneto (Dolomity-Garda-Wenecja)

mariusz-w napisał(a):Marzec ... grzbiet może być jeszcze pod śniegiem, nie mówiąc o szczytach.

Według mnie kwiecień lepszy zdecydowanie.

Obawiam się, że w kwietniu też jeszcze może być sporo białego. A ja za nim nie przepadam.
Wczoraj wprawdzie zrobiłem sobie górski spacer, ale to tylko po to, żeby nie zdziadzieć do reszty.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Obawiam się, że w kwietniu też jeszcze może być sporo białego. A ja za nim nie przepadam.
Wczoraj wprawdzie zrobiłem sobie górski spacer, ale to tylko po to, żeby nie zdziadzieć do reszty.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oj tak , oj tak ... i w maju czasami tam białe zalega!

Ja też śnieg ... jako letnią ciekawostkę tylko toleruję ... np. na lodowcu w Alpach albo Dolomitach.

Przy tym mrozie ... to nie mamy siły wychodzić na spacery, mimo że pogodnie.
Tylko tyle co "mus".

To nie nasze temperatury.

Pozdrawiam.

Lidia K napisał(a):Pora nie wydaje się zbyt późna skoro chętni wciąż przybywają kolejką więc mam cichą nadzieję na to, że to nie koniec wysokogórskiego spaceru

Odpowiadam !
... plus/ minus ... 11:00 !

Kierujemy się na wschód, ale nie podejmujemy się zdobywania szczytów Monte Baldo (parę szczytów zaliczyliśmy w Dolomitach - na jedne wakacje starczy), ale postanawiamy nie korzystać z usług "karuzelowej" kolejki tylko "per pedes apostolorum" pokonać zbocze w dół, przez wszystkie warstwy/pasy tego "botanicznego ogrodu Europy".

Decyzja zapadła dużo wcześniej ... bilet na kolejkę kupiony tylko w jedną stronę !



Wchodzimy na oznaczony szlak prowadzący w kierunku San Michele.
Przed nami według kierunkowskazu ok. 2 godzin drogi, ostro po zboczu opadającą ścieżką ... w sumie jakieś prawie dziesięć kilometrów biorąc pod uwagę zakosy, boczne penetracje terenu itp.

My poświęciliśmy na to prawie cztery godziny ... ... a to dlatego,że było pięknie i widokowo, a także dlatego, że zachłannie korzystaliśmy na szlaku z atrakcji ... przygotowanych przez naturę.

Te atrakcje to miejsca widokowe, górskie łąki, gęste buczyny i dębiny, stary świerkowy las, aż w końcu slalom między porozrzucanymi tutaj samotnymi ludzkimi osadami.

Teraz drobna uwaga ... jak pisałem szlak którym schodziliśmy praktycznie przez całą drogę jest stromy ... i to bardzo, bardzo stromy.

Wymaga to ciągłego "ostrego hamowania".

Co prawda nie powoduje "przegrzania klocków i tarcz hamulcowych", ale sprawia że nawet w wygodnych trekingowych lekkich butach , po dojściu do celu mieliśmy obolałe palce stóp i lekko nadwyrężone kolana.

Wydawało się nam, że po pobycie w Dolomitach i po spacerach w wąwozach i wzgórzach Tignale jesteśmy już "wytrenowani' w chodzeniu ... okazało się , że nie !

Drugi raz, raczej byśmy wchodzili niż schodzili ... tylko co z widokami ... cały czas się odwracać i nie patrzeć pod nogi ?

Hhmmm ... to też niekomfortowe ... a nawet niebezpieczne.


Idziemy ! ...

mariusz-w napisał(a):Teraz drobna uwaga ... jak pisałem szlak którym schodziliśmy praktycznie przez całą drogę jest stromy ... i to bardzo, bardzo stromy.

Wymaga to ciągłego "ostrego hamowania".

W takich zejściach nieocenione są kijki. Nasze kolana bardzo je lubią

longtom napisał(a):
W takich zejściach nieocenione są kijki. Nasze kolana bardzo je lubią

Mieliśmy ! ... w samochodzie, w bagażniku - na dole .

mariusz-w napisał(a):

longtom napisał(a):
W takich zejściach nieocenione są kijki. Nasze kolana bardzo je lubią

Mieliśmy ! ... w samochodzie, w bagażniku - na dole .

Aż się prosi to powiedzieć.
Człowiek uczy się na błędach.
Nie chciało się nosić to się trzeba pomęczyć
Ale widoki wynagrodziły wysiłek.

mariusz-w napisał(a): postanawiamy nie korzystać z usług "karuzelowej" kolejki tylko "per pedes apostolorum" pokonać zbocze w dół

W 1997 też kupiliśmy bilet w jedną stronę . Ale...
Na grzbiet wyruszliśmy jeszcze później, niż ci pokazani przez Was chętni na górską wycieczkę.
Drogowskazy przy górnej stacji kiedyś pokazywały tylko kilometry szlaku, bez orientacyjnego czasu przejścia (taki system jest nam znany jako dość popularny w Czachach), więc podeszliśmy do tematu trochę za bardzo optymistycznie . Zresztą, z Twojego opisu wynika, że czasy podane na drogowskazach i tak nie są dla tych, co nie wędrują tempem wyścigowym , więc pewnie i tak dalibyśmy się omamić...

Grzbietem wędrowało się przyjemnie i dość leniwie .







Roślinek co prawda nie obserwowaliśmy , ale widoki dalsze i bliższe też mocno spowalniały tempo. Trochę nas dziwiło, dlaczego Włosi gnają jak szaleni? Im bliżej Valdritty, tym szybciej. A my luzik.







Na jednym ze szczycików nawet pozwoliliśmy sobie na dłuższy popas .







Wskazówki na zegarku uświadomiły nam jednak, że szczyt Valdritty nie dla nas, chociaż pozornie jest tak blisko chyba trzeba pogodzić się z kolejką. Tyle, że powrót tym samym szlakiem jakoś nie bardzo nas rajcował. Podeszliśmy więc grzbietem jeszcze ciut dalej, na przełączkę z której odgałęzia się "odpuszczony" krótki i stromy szlak na Valdrittę, oraz trasa którą potem mieliśmy i tak pójść w dół...



Po karkołomnym stromym i mało przyjemnym zejściu piarżyskiem, dalej szlak wiódł już łagodnie aż do San Michele. Wstępnie optymistycznie zakładaliśmy, że pośrednią stację kolejki tylko miniemy , pieszo docierając aż do Malcesine...
Dopadł nas jednak znamy Wam "zejściowy" ból i już w połowie drogi do San Michele wiedzieliśmy, że piesze dotarcie na sam dół może nas tylko dobić. No więc jdnak kolejka ...
Tylko aby zdążyć na ostatni wagonik, końcówka trasy powinna być biegiem. Teraz wiadomo, skąd ten pośpiech mijających nas Włochów
No więc pobiegliśmy również i my, ale i tak zdążyła tylko najbardziej wytrzymała trójka, a reszta z ósemki ( w tym oczywiście ja ) zobaczyła tylko cień wagonika.
Na szczęście, bufet na pośredniej stacji działał dłużej , niż sama kolejka. Jakoś więc przetrwaliśmy czas oczekiwania na auta, którymi nasi dzielni kierowcy musieli się po nas wspiąć serpentyniastą bardzo stromą i wąską szosą, która na szczęście prowadziła na San Michele. Biedne były autka, technicznie zupełnie nieprzystosowane do takich dróg...

I to tyle moich wtrącków z Monte Baldo. Teraz schodzę z Wami

Fajna przygoda i uzupełnienie naszego spaceru w druga stronę grzbietu.
Kręta droga/szosa do San Michele jest w dalszym ciągu.
Pewnie też nowsza ... jak i kolejka ... w końcu to paręnaście lat.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

W cywilizowanych krajach napis Prai, a może Praia, czy jakoś tak ... nieważne oznacza plażę ...

Ale u ciebie to raczej nie bardzo ...


No i dobrze, bo gdzie wtedy byłaby Przygoda?

Idziemy ! ...

... i po chwili przysiadamy ... ... by raz jeszcze popatrzeć na "fruwająca" kolejkę.

Z tego miejsca świetnie wyglądała.

Znowu idziemy ... a właściwie, to się "zapieramy" by nie biec ....

... a tu kwiatek - tam kwiatek, tam widoczek - tu widoczek ... a to skałka, a to jeszcze coś innego ... i wszystko ciekawe.

... górny odcinek ...

... i niżej ... buczyna, dębina ... kraina trufli ...











...widok w górę, na przebyty już odcinek ...





... i kolejny punkt widokowy ...

Część grupy z zachwytem spoglądała na dalszą część trasy.



Ale byli i tacy, co siedli i powiedzieli:
- Nigdzie się stąd nie ruszę!





Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ale byli i tacy, co siedli i powiedzieli:
- Nigdzie się stąd nie ruszę!

Jak dla mnie, to go złapano w momencie, gdy chciał na skróty spylić