Milos u schyłku sezonu 2014

dangol napisał(a): (kadr z filmu)

Jak zobaczyłem...deszcz to zaraz przypomniał mi się tegoroczny powrót z wakacji...
Katakumby fajna sprawa...
Pozdrawiam

Śliczne dziecko. Uznanie dla Rodziców.

W ramach odstępstwa, kawka będzie nie Adamasie, lecz w Pollonii . Jak to na Milosie, daleko nie jest ... Jedziemy asfaltem, więc docieramy błyskawicznie .



W rozmowach mieszkańcy wyspy używają głównie nazwy Pollonia (Πολλώνια) , ale jeśli trafimy na Apollonia (Απολλώνια) to jest to ta sama miejscowość. Byle nie Polonija, bo tak brzmi nazwa naszego kraju.
Nazwa Apollonia jest o tyle właściwsza, że wywodzi się od świątyni Apollina, jaka kiedyś stała na cyplu Pelekouda. Teraz znajduje się w tym miejscu kościółek św. Mikołaja, którzy oczywiście zobaczymy z bliska. Ale nieco później…

Tymczasem wciąż pada i wieje, trzeba usiąść w jakimś zacisznym miejscu. Tu ludzi nie widać, więc z pewnością nie jest to miejsce kawkowe.



Najwięcej stolików (zarówno w środku, jak i pod daszkiem na zewnątrz) jest zajętych tutaj – w „Rifaki”.



Dołączymy wobec tego , zwłaszcza że miejsce jest osłonięte od wiatru. Przy kawce (dziś wyjątkowo na ciepło ) i książkach, czas nam jakoś zleci!



A może dziś przenieść się na Kimolos? Tam jest trochę plaż, dla których północny wiatr niestraszny… Niepokoi nas jednak to, że siedząc przy kawce, nie widzieliśmy promu, jaki w międzyczasie powinien płynąć między wyspami. Idziemy do molo portowego, ale tam jest tylko kartka o kursach (budki biletowej nie ma, bo te kupuje się bezpośrednio na promie), nie ma nic, że coś dziś jest nie tak… A więc, powinno być OK . Skoro i tak mamy zamiar spędzić trochę czasu w Polonii, poczekamy do godziny 15-tej, kiedy ma być kolejny kurs.



Jesteśmy nastawieni pozytywnie, bo chociaż temperatura powietrza wciąż nie taka, jakbyśmy sobie tego życzyli, ale przynajmniej już nie pada . Od czasu do czasu przez chmury na moment nawet przeziera słoneczko .

Kościół Agia Paraskevi znajduje się na małym cypelku tuż ponad portem. Przed II wojną światową w tym miejscu znajdowała się kaplica, zniszczona przez Niemców. Kilka lat po wojnie zbudowano obecną świątynię.

Główna plaża nawet sympatyczna, ale jakoś nie mamy ochoty na kąpiel. Nieco później z plaży skorzystamy, ale z innych powodów, których się zapewne domyślacie . Tymczasem idziemy do północnej części Polloni, w której skupiły się pensjonaty i hoteliki.



Na skalistym cypelku Pelekouda ( Πελεκούδα) znajduje się kościółek Agios Nikolaos. To miejsce polecał Tomek jako dogodne na ewentualny nocleg . W istocie byłoby tutaj nieźle, gdyby nie wiało...









Niestety, nie było odpowiedniego dnia , żeby z tej miejscówki skorzystać. A szkoda, bo miejsce sympatyczne, widoki stąd ładne, a do tawern blisko .

„Noclegownia” Pollonii jest nieźle położona, ale nie wszystkie domy mają widok na morze.
Spacerujemy chwilkę nad wodą, ładnie widać stąd Kimolos, Kalogeros, a w oddali Glaronissi – Wyspę Mew (z bliska pokazywał ją tiwa, relacjonując rejs wokół Milosa).

dangol napisał(a):

Na suficie bez zmian.



Solidnie przedeptaliście tą Pollonię.
Jestem ciekaw czy w cd będzie kolorowa kopalnia.

pzdr

longtom napisał(a): Solidnie przedeptaliście tą Pollonię

Do 15-tej mieliśmy dużo czasu, a ile można siedzieć przy jednej kawce, jak się nie ma greckiego charakteru?
Zaraz jednak usiądziemy , tyle że nie przy kawie.

Do kolorowej kopalni nie pojechaliśmy... Jakoś nie mieliśmy ochoty na takie zakurzenie "łóżka", jak na zachodnim Milosie. Chociaż pewnie po deszczu pyłu byłoby sporo mniej... Ale za to ślisko! Deszcz i wiatr nam wystarczył, dodatkowe atrakcje nie były nam potrzebne.

Po powrocie na portową część miejscowości, szukamy dogodnego miejsca na rozstawienie krzesełek , tak aby jak najmniej wiało. Musimy bowiem zaprawić zakupione rano kalmarki. Obróbka cieplna nastąpi później – wciąż jeszcze wierzymy w to, że na Kimolosie. Zaczęło bowiem wychodzić słoneczko, optymizm wraca.





Kalmarki będą uduszone w winie, z czosnkiem i zieleniną. Zjemy je w wersji sałatkowej.

Do 15-tej została prawie godzina, zajmujemy się więc lekturą oraz obserwacją otoczenia plaży.















Coraz bardziej niepokoi nas widok w tę stronę, z której powinien pojawić się prom. Fale przy brzegach Kimolosa są tam straszliwe, właśnie jakaś duża żaglówka pomyka w kierunku portowej zatoki. Łódką huśta tak, jakby to była skorupka orzecha. Hmm… Nawet jeśli prom przypłynie, to jak zjechać z niego w mocno rozkołysanym porcie?

Ale… prom nie przypłynął !
Podjechaliśmy kontrolnie do portowego molo, żeby zobaczyć, czy pojawiła się jakaś informacja… Niczego „na piśmie” nie było, ale spotkaliśmy dwóję turystów, która już zasięgnęła języka. Teraz z nadzieją oczekiwali na kogoś, kto dołoży się do wynajęcia prywatnej motorówki, która dowiozłaby ich na Kimolos. No bo przypłynęli sobie poprzedniego dnia na Milos, żeby tu co nieco pozwiedzać przez 1,5 dnia, wszystkie bagaże mają jednak w apartamencie wynajętym na Kimolosie. A dziś kończą wakacje i mają już kupiony bilet na samolot, którym powinni odfrunąć z Milosa ! Gdyby przewidzieli, że będzie problem z komunikacją między wyspami, bagaże zabraliby ze sobą już wczoraj!
Nie wiem, czy znaleźli wspólników do przeprawy na Kimolos, czy też musieli sami zapłacić za transport w te i nazad, czy też może odpuścili sobie wykupiony lot? Dla nas motorówka nie była odpowiednim pływadłem, bo przecież naszej „sypialni” nie mogła zabrać. Zresztą, prognozy na kolejne dni były w kwestii wichury równie nieciekawe, więc zgodnie uznaliśmy, że na tych wakacjach Kimolosa nie zobaczymy. Na Milosie jest jeszcze tyle do oglądnięcia …

Pojawiło się jednak pytanie gdzie wobec tego przenocujemy dzisiaj? Że po stronie południowej, to wiadomo. Ale konkretnie???

dangol napisał(a): Fale przy brzegach Kimolosa są tam straszliwe,...

Fale, uparciuchy, jakoś zawsze słabo na zdjęciach wychodzą.
Ale jak prom nie pływał, to musiały być spore.

pzdr

longtom napisał(a): Fale, uparciuchy, jakoś zawsze słabo na zdjęciach wychodzą.

Cóż... Gdyby nie tern prom, to niewidoczne fale można byłoby uznać za wytwór chorej wyobraźni

Przypomniał nam się widok spod kościółka Agios Sostis w kierunku Provatas… Gdy jechaliśmy na święto do monastyru, mijaliśmy drogowskaz do Provatas (Προβατάς) i tamtejszego hotelu „Golden Milos Beach”. Hotel wprawdzie nas nie interesuje, ale „złota plaża” brzmi zachęcająco , taka nazwa bez powodu nie mogła się przecież pojawić. Popatrzymy, ocenimy… Jak okolica nam się nie spodoba, będzie jeszcze czas na zmianę przed nastaniem zmroku.

kulka53 napisał(a): Tak sobie tu jest , zwłaszcza nie podoba się nam nieduży hotel prawie przy samej plaży.

Hotel nam też się nie podoba, ale... jest w nim pusto , sezon się skończył! Parasole i leżaki schowane… Z poziomu piasku na plaży zabudowania hotelowe nie są zbyt mocno widoczne, a z miejsca które nam przypadło do gustu, nie widać ich wcale . Jak hotel nieczynny, to Provatas wydaje się totalną dziurą .







Na plaży jednak całkiem pusto nie jest, ale to przecież oczywiste, że nie tylko my chowamy się przed północnym wiatrem! Skoro hotel nieczynny, a zabudowań w Provatas ogólnie niewiele, po 18-tej będzie lepiej . Tak czy owak, na klifie nad Fyriplaką też wieje, w Paleochori o wiele ludniej… Dużego wyboru nie mamy. A więc zostajemy. Tyle tylko, że póki plażowanie trwa, auta jeszcze nie ustawimy tam, gdzie byśmy chcieli. Na razie musi zostać na ogólnym parkingu.

Piasek na plaży i leżące nad brzegiem kamyki, faktycznie kojarzą się ze złotą plażą. Fyriplaka wprawdzie o wiele ładniejsza, ale warunki pogodowe sprawiły, że Provatas jest teraz dla nas bardziej przyjazny.

kulka53 napisał(a): To miejsce nie spodobało się nam, na tyle by chcieć jeszcze tu wrócić, zresztą, nie było dla nas odpowiednie...

Zazwyczaj zgadzam się z Kulkami w kwestii wyboru miejsca noclegowego, w tym przypadku jednak jest inaczej. Wszystko zależy od okoliczności … Przy tej pogodzie, dla nas do miejsce okazało się jak najbardziej odpowiednie , co zresztą potwierdzi dalsza część mojej relacji.

kulka53 napisał(a): Przy okazji rozglądamy się po okolicy, stwierdzając przy tym, że na takiej, wyglądającej na popularną plaży nie ma wcale pryszniców ze słodką wodą

Prysznic jednak na plaży był , zresztą jedyny, na jaki nad miloskim morzem trafiliśmy.



Fakt, woda jednak całkiem słodka nie była, bo pochodziła z odsalania. Do zaparzenia herbaty nie nadawała się absolutnie, ale do mycia była wystarczająco mało słona. Z plażowego prysznica leciała bez ograniczeń, w jednym z kraników można było nałapać wody do baniaczka…
Inny (być może z wodą całkiem słodką ), był jednak zamknięty na kluczyk.
Wodę "spożywczą" mieliśmy jednak zabezpieczoną z innego ujęcia, więc ta "prysznicowa" była tylko luksusowym dodatkiem.

„Zadomowiliśmy” się przy jednym z plażowych domków (z prywatnego prysznica oczywiście NIE korzystaliśmy).









Tu przyrządziliśmy nasze kalmarki .







Cały czas towarzyszył nam stały mieszkaniec – kotek Provatas (nie tylko tiwa ma na Milosie zaprzyjaźnionego zwierzaka ).



Kotek wyczuł, że się z nim podzielimy (może nie po równo , ale jednak), więc póki co nie interesował się suchą karmą, jaką mu przed chwilą wsypała niemiecka turystka (ta sama, co uważała że we Wrocławiu wciąż się mówi po niemiecku ). „Kocia mama” podczas urlopu na Milosie dokarmiała w miarę regularnie dwa koty. Do kotka Provatas miała kawałek drogi, bo wynajmowała apartament w Place.
Tym razem nie miała zamiaru adoptować żadnego zwierzaka, ale rok wcześniej wyrobiła kocie paszporty dwóm sierściuchom z Paros i zabrała je do swego kraju.

Po jedzeniu był czas na zawiązanie sadełka, a potem czas na krótki spacer .











Najpierw asfalcikiem w górę, wkrótce za hotelem w lewo na szuter prowadzący do restauracji „Maistrali” ( tego wieczora zamkniętej, ale czy już zakończyli sezon, pewna nie jestem - bo stoliki i krzesełka jeszcze stały).



Od „Maistrali” bliziutko do restauracji „Tarantella”, ale autem się nie przejedzie, trzeba przejść na skróty przez tawerniane przyległości. My jednak idziemy najpierw nad wodę, prowadzi tam całkiem przyzwoita dróżka .