Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

W kwestii cmentarzy to przypomniał mi się Cimoterio Monumentale w Milano. Wspaniały. To, co pokazujesz też

tony montana napisał(a):W kwestii cmentarzy to przypomniał mi się Cimoterio Monumentale w Milano.

Muszę sobie zapamiętać i wykorzystać info, jeśli kiedyś zawitam w Mediolanie.

Poniżej płaskorzeźba na grobie Ioannisa Vourosa z 1866 roku – lekarza i nauczyciela na Uniwersytecie Ateńskim.



Anioł śmierci na grobie rodziny Nikolaosa Koumelisa…



Figura z 1872 r. przedstawia anioła tak, jakby właśnie w tym momencie zstąpił z nieba, aby opłakiwać śmierć. To dzieło Ioannisa Vitsarisa uważane jest za jedno z najlepszych przedstawień prawdziwego bólu.

A to inny „duch żałoby” z tego cmentarza...

(fotka z netu: https://www.tripadvisor.com/Attraction_ ... egory=-160 )

Grób Sofii Chelmi ( 1884 r. ) …







Grobowiec rodziny Skalistiris z płaskorzeźbą „ducha żałoby”.



W prawej ręce trzyma on wieniec, a lewą stopę opiera na ściętym pniu drzewa, w postawie wyrażającej kontemplację i smutek. Inne symboliczne motywy pojawiające się po obu stronach anioła to lampa i sowa. Twórcą pomnika jest Iakovos Malakates z wyspy Tinos. Pomnik ufundowała w 1858 roku żona Michaela Skalistirisa (zm. 1856), prawnika i ministra sprawiedliwości.

Anioły opłakujące zmarłych są często spotykane na Pierwszym Cmentarzu. Ten symboliczny motyw nagrobny był powszechnie stosowany w europejskiej sztuce nagrobnej w epoce europejskiego klasycyzmu. Na ateńskiej nekropolii „duch żałoby” występuje w różnych wersjach. W klasycystycznej rzeźbie greckiej po raz pierwszy pojawił się w połowie XIX wieku w jako płaskorzeźba nagiego anioła trzymającego odwróconą pochodnię, symbol zgaszonego życia. Motyw taki nie występował ani w starożytnych greckich grobowcach, ani w tradycji wiary ortodoksyjnej - to ewidentny wpływ renesansu Zachodu. Ten oryginalny motyw został następnie urozmaicony i wzbogacony o inne symbole pogrzebowe, takie jak ziarna maku ( oznaka wiecznego snu ) czy motyl (symbol odchodzącej duszy). Najczęściej anioła śmierci przedstawia się siedzącego w zamyślonej pozie lub upadłego twarzą do przodu, trzymającego urnę z prochami.

Grobowiec zamożnej rodziny wywodzącej się z Zakynthos, postawiony pod koniec XIX wieku...





I jeszcze takie groby…

Na zakończenie spaceru po Pierwszym Cmentarzu miejsce, dla którego tu przyszłam (poza wspomnianą wcześniej „Śpiącą Panną” ) Mauzoleum Heinricha Schliemanna (1822-1890), odkrywcy Troi.



W 1864 roku, ze zdobytym przez lata majątkiem (handlował w Rosji m.in. barwnikiem indygo, a podczas gorączki złota w Ameryce przez 1,5 roku prowadził własny bank, kredytujący poszukiwaczy, zaopatrywał wojska carskie w broń i amunicję w trakcie wojny krymskiej, a potem armie amerykańskie podczas wojny secesyjnej), które przekraczało nawet jego własne ambicje, postanowił zrealizować swoje marzenia. Znał co najmniej 13 różnorodnych języków, miał wreszcie czas, aby kontynuować swoją fascynację Homerem i grecką prehistorią. Zainteresowanie Mykenami, Tyrynsem i Troją tkwiło w nim już od dzieciństwa. Już jako siedmiolatek postanowił kiedyś odnaleźć to miasto, a jako dziewięciolatek bawił się w wykopaliska archeologiczne… Do Grecji wyjechał po raz pierwszy w 1868 roku. Na badania archeologiczne, realizację dziecięcych marzeń, w znacznym stopniu poświęcił swoją fortunę, zdobytą na działalności kupieckiej w Rosji i Stanach Zjednoczonych.





Dwa lata przed śmiercią ( w spisanym testamencie) Schliemann wyznaczył miejsce swojego ostatniego spoczynku oraz jego kształt. Schliemann sam wszystko zaplanował. Był zbyt przesiąknięty starożytną wiedzą, by sądzić, że miejsce spoczynku wielkiego człowieka powinno być pozostawione przypadkowi. Mauzoleum zaprojektował zaprzyjaźniony z archeologiem architekt Ernst Ziller, szczątki Schliemanna przeniesiono tam w 1892 r. Ziller jest też autorem projektu domu „Iliou Melathron” (pałac trojański), w którym Schliemann mieszkał w Atenach w dzielnicy Kolonaki (dom ten pokazywał w swej relacji Kulka).

Rzeźbiarskie dzieła sztuki
Chyba nie muszę mówić, który pomnik skradł mi serducho

Pójdziemy gdzieś dalej? Tak nie cmentarnie?

Kapitańska Baba napisał(a):
Chyba nie muszę mówić, który pomnik skradł mi serducho

Mi skradła je śpiąca Sofija oraz "Anioł miłosierny", który na moim zdjęciu jest niestety zupełnie nieostry : (ale znalazłam go w internetach ).

A grobowiec Schliemanna będzie jeszcze w kolejnym odcinku . Dzieło sztuki, które obejrzałam z przyjemnością, ale nieco mnie przytłoczyło .

piekara114 napisał(a):Pójdziemy gdzieś dalej? Tak nie cmentarnie?

Jeszcze tylko skończę Schliemanna i wychodzimy z cmentarza

Grobowiec Schliemanna ma wysokość 8 metrów, wzorowany jest na kształcie greckich świątyń oraz na pomnikach wznoszonych dla antycznych bohaterów . Między kolumnami na fasadzie mauzoleum znajduje się popiersie archeologa.

Ziller spełnił życzenie archeologa, aby fryz przedstawiał sceny z Iliady oraz znaleziska archeologiczne Schliemanna .



Fryz wschodni…





Fryz południowy…







Fryz północny poświęcony jest samemu Schliemannowi, przedstawia sceny z historii jego wykopalisk. Schliemann z hełmem korkowym na głowie, z żoną u boku i trzymając Iliadę w jednej ręce, kieruje kopaniem, gdy robotnicy odkrywają Troję Homera i wyciągają wazy Priama.



Żona Schliemanna (druga żona Sofia, Greczynka młodsza od niego o 30 lat – pierwszą żoną była Rosjanka) tak opisała wybrane przez Schliemanna miejsce pochówku: „Wita go po śmierci Akropol z Partenonem, filary Zeusa Olimpu, błękitna Zatoka Sarońska, a za morzem pachnące pasma górskie Argolida, za którą leżą Mykeny i Tyryns”.

I to tyle z cmentarza… Zapewne warto byłoby odszukać groby jeszcze wielu innych sławnych ludzi (chociażby Demisa Roussosa, którego słuchałam jeszcze przed tym, jak zafascynowała mnie Grecja ), ale była już najwyższa pora na wypicie kawki .

Grób Schliemanna mega interesujący.

Już kiedyś polecałam tą książkę komuś na forum, ale tutaj jest wspaniała okazja, żeby o niej przypomnieć.
Irving Stone w powieści "Grecki skarb" przedstawia historię życia i odkryć Heinricha Schliemanna, opowiadaną ustami jego greckiej żony Sophii Engastromenos.