Kreta po kretyńsku

Zachęcony/sprowokowany pięknymi zdjęciami dojrzewam do powrotu na wyspę.
Zmroziły mnie nieco ceny wynajmu aut. Najtańszy Suzuki Jimny (na dwa tygodnie, krócej nie ma sensu) jaki znalazłem to 700 EUR.
Taniej wychodzi jechać swoim z Polski korzystając z promu w Pireusie.
Drobny problem jest taki, że nie mam Suzuki Jimny. Ani żadnego innego terenowca.

Na jednej z wystaw ujrzałam figurki plażowiczek, które bardzo mi się spodobały, ale nie na tyle, żebym je kupowała. Tyle że obfociłam je bardzo dokładnie.

Laleczki plażowiczki są świetne. I jak często w realu, te zgrabne, prawie wychudzone laleczki są mniej sympatyczne niż te puszyste . Podobno dlatego, że odmawiają sobie wiele słodkich przyjemności.
Ps. Oczywiście nie chcę nikogo urazić .

dangol napisał(a):

marze_na napisał(a):
My byliśmy 14 dni, a i tak w wiele miejsc nie dotarliśmy. Myślę, że jeszcze jedno 14 i miałabym Kretę z grubsza odhaczoną .

Bardzo z grubsza
My byliśmy 2 razy po 14 dni, a nawet część zachodnią tylko z grubsza poznaliśmy. Najdalej na wschód , podjechaliśmy wtedy do Fajstos i Matali, czyli na południowy-środek. Ta część i wschód "właściwy" wciąż przed nami... Cały czas chodzi to za mną, ale póki co wygrywają inne greckie kierunki.

Podczas pierwszego wyjazdu, gdy mieszkaliśmy koło Heraklionu udało nam się zobaczyć zarówno Elafonissi, jak i plaże Vai na wschodzie, oraz Matale na południu.
Natomiast gdybym był tylko tydzień a nie dwa, w życiu nie spędziłbym tyle czasu w aucie - trochę wtedy przegielismy

Wyspa jest bardzo duża i oprócz tej New National Road ma bardzo, bardzo kiepskie drogi
Gorsze są tyłko na Korfu

Mam porównanie, bo parę miejsc w Europie zjeździłem

piekara114 napisał(a):

megidh napisał(a):My jak na razie na Krecie byliśmy 7 dni, więc jeszcze nas tam ciągnie. Ta wyspa jest tak duża, że jeszcze starczy na kilka wyjazdów.

Mam identyczne zdanie. Też tylko 7 dni spędziliśmy tam robiąc 600 km, a i tak małą część widzieliśmy. Teraz ponownie było blisko wypadu w okolice Heraklionu, ale Rodos wygrał Ale na Kretę na pewno powrócę.

marze_na napisał(a):My byliśmy 14 dni, a i tak w wiele miejsc nie dotarliśmy. Myślę, że jeszcze jedno 14 i miałabym Kretę z grubsza odhaczoną .

dangol napisał(a):My byliśmy 2 razy po 14 dni, a nawet część zachodnią tylko z grubsza poznaliśmy. Najdalej na wschód , podjechaliśmy wtedy do Fajstos i Matali, czyli na południowy-środek. Ta część i wschód "właściwy" wciąż przed nami... Cały czas chodzi to za mną, ale póki co wygrywają inne greckie kierunki.

Kiepura napisał(a):Zachęcony/sprowokowany pięknymi zdjęciami dojrzewam do powrotu na wyspę.

Wychodzi na to, że uzbierałaby się spora grupa tych, którzy są chętni wrócić na Kretę .
Może założymy jakiś klub .

tony montana napisał(a):Podczas pierwszego wyjazdu, gdy mieszkaliśmy koło Heraklionu udało nam się zobaczyć zarówno Elafonissi, jak i plaże Vai na wschodzie, oraz Matale na południu.
Natomiast gdybym był tylko tydzień a nie dwa, w życiu nie spędziłbym tyle czasu w aucie - trochę wtedy przegielismy

Wyspa jest bardzo duża i oprócz tej New National Road ma bardzo, bardzo kiepskie drogi
Gorsze są tyłko na Korfu

Mam porównanie, bo parę miejsc w Europie zjeździłem

No faktycznie przegięliście. My też byliśmy w najdalszych na zachód zakątkach Krety, ale jeździliśmy z Rethymno. Z Heraklionu bym się tam nie wybierała.
Co do dróg na Krecie, to tragedii nie było. Nawet jechaliśmy takimi drogami, które były świeżo wyasfaltowane.
Ciekawe co byś powiedział o tej drodze. Adrenalina na najwyższym poziomie. Dobrze że nie wiedziałam o niej, jak byłam na Krecie, bo pomimo tego, że bym się bardzo bała, to zapewne byśmy się nią przejechali.

wiola2012 napisał(a):

Na jednej z wystaw ujrzałam figurki plażowiczek, które bardzo mi się spodobały, ale nie na tyle, żebym je kupowała. Tyle że obfociłam je bardzo dokładnie.

Laleczki plażowiczki są świetne. I jak często w realu, te zgrabne, prawie wychudzone laleczki są mniej sympatyczne niż te puszyste . Podobno dlatego, że odmawiają sobie wiele słodkich przyjemności.
Ps. Oczywiście nie chcę nikogo urazić .

Też o tym samym pomyślałam, gdy je tylko zobaczyłam. Mnie się te pulchne laleczki bardziej podobały, niż te bardzo chude. Może dlatego, że sama zaliczam się do grupy tych puszystych. Ciekawe, dlaczego nie było takich pośrednich figurek?.

marze_na napisał(a):O powodzi w okolicach Heraklionu sprzed paru dni pewnie słyszałaś .

piekara114 napisał(a):Oczywiście, że słyszałam, wiele filmów już widziałam.....

Też oglądałam relacje z tej powodzi.
Żywioły są nieobliczalne i niestety były dwie ofiary tej powodzi (o tylu wyczytałam).
Bardzo to jest smutne.

piekara114 napisał(a): ... ale Rodos wygrał ...

Czy będzie relacja z Rodos

Wędrując uliczkami Rethymno dotarliśmy do Kościoła św. Franciszka, w którym obecnie mieszczą się zbiory Muzeum Archeologicznego.
Muzeum to na przestrzeni lat mieściło się w różnych miejscach. Pierwsza siedziba (otwarcie miało miejsce w 1954 roku) mieściła się w budynku weneckiej logii.
W 1990 roku muzeum zostało przeniesione do pięciokątnego fortu przed wejściem do twierdzy Fortezza. Od 2015 roku muzeum mieści się w kościele św. Franciszka, w samym centrum miasta.



Ponieważ bardzo interesowały nas eksponaty z cmentarza minojskiego w Armeni, na którym byliśmy dzień wcześniej, postanowiliśmy zajrzeć do muzeum.
Kupiliśmy bilety w cenie 4 euro od osoby


i wchodzimy do środka.


Na wnętrze muzeum składa się jedna wielka sala, która posiada bardzo ładny, kasetonowy sufit.


No ale pora zacząć oglądać zbiory tego muzeum. W zbiorach znajdują się znaleziska z jaskiń, osad i cmentarzysk z epoki minojskiej, a także obiekty z epoki geometrycznej, archaicznej, klasycznej, hellenistycznej i rzymskiej, wydobyte na światło dzienne przez archeologów podczas wykopalisk w starożytnych miastach. Najważniejsze eksponaty to: hełm pokryty zębami dzika, relikwiarze z cmentarza Armeni, posąg Afrodyty z Argiroupoli, pieczęcie i kolekcje złotej biżuterii i monet.
W środku można robić zdjęcia, ale nie wszystkim eksponatom. Przy gablotach, w których znajdują się te eksponaty, których nie można fotografować, są tabliczki ze znakiem przekreślonego aparatu fotograficznego. Ale znaczek ten jest tak malutki, że w razie czego można się tłumaczyć, że się go nie zauważyło.











Doszliśmy do najbardziej interesujących nas eksponatów z cmentarza w Armeni, czyli glinianych larnaxów, które zostały zabrane z grobowców cmentarza.
I tym eksponatom nie można robić zdjęć. Ale jak robiłam te zdjęcia, to jeszcze o tym nie wiedziałam


Na tym zdjęciu można dostrzec znak zakazu robienia zdjęć pod napisem informującym, co znajduje się w gablocie.











Zbiory tego muzeum nie są zbyt duże, więc ich oglądanie nie zajęło nam nie więcej niż pół godziny.
Po wyjściu z muzeum poszliśmy w kierunku bramy po lewej, za którą zaciekawiło nas boisko do koszykówki.


Po drugiej stronie tej bramy znajduje się znak kierujący w stronę muzeum.


Wejście do muzeum z tej strony też jest zachęcające.

Takie trochę dziecinne te figurki

Na tym zdjęciu można dostrzec znak zakazu robienia zdjęć pod napisem informującym, co znajduje się w gablocie.

Na 100% bym tego znaku nie zauważyła. Nawet nie chciałabym go zauważyć .

Przyjrzałam się kolekcji i po raz kolejny dochodzę do wniosku, że rzeźba jest tą dziedziną sztuki, która przemawia do mnie najbardziej .

Te figurki z epoki minojskiej od razu skojarzyły mi się z muzeum w Mykenach


Takie przedstawianie postaci (pozycja statyczna), pierwiastek żeński z rękami w górze, figurki z gliny lub ceramiki jest charakterystyczny dla epoki minojskiej. Wśród eksponatów w różnych muzeach zawsze się wyróżniają prostą, ale charakterystyczną formą. Osobiście bardzo mi się one podobają.

wiola2012 napisał(a):Takie trochę dziecinne te figurki

piekara114 napisał(a):Takie przedstawianie postaci (pozycja statyczna), pierwiastek żeński z rękami w górze, figurki z gliny lub ceramiki jest charakterystyczny dla epoki minojskiej. Wśród eksponatów w różnych muzeach zawsze się wyróżniają prostą, ale charakterystyczną formą. Osobiście bardzo mi się one podobają.

Ja się na sztuce zupełnie nie znam, więc się na jej temat nie wypowiadam. A gdy oglądam eksponaty w muzeach, to albo mi się podobają, albo nie. Te figurki też mi się spodobały.

piekara114 napisał(a):Te figurki z epoki minojskiej od razu skojarzyły mi się z muzeum w Mykenach

Muzeum w Mykenach chyba jest większe i zapewne ma więcej eksponatów.

Weszliśmy na plac z boiskiem do koszykówki i okazało się, że jest to Plac Azji Mniejszej, na którym już byliśmy kilka dni temu.
Przy tym placu stoi Meczet Nerandzes



oraz budynek szkoły tureckiej, będący najstarszym budynkiem szkolnym w Rethymno. Mieściła się w nim pierwsza Szkoła Podstawowa w Rethymno nazywana „turecką”, założona w 1795 roku przez Edechema Beya dla dziewcząt, w której uczono języka tureckiego, greckiego i koptyjskiego oraz szycia i sztuki gospodarstwa domowego.


Na placu ujrzeliśmy ciekawy pomnik, którego projektantem jest Dyrektor Centrum Sztuki Pan Manolis Koundourakis.


Pomnik został tutaj umieszczony w październiku 2014 roku, po wielu latach starań Stowarzyszenia Azji Mniejszej.
Przedstawia on katastrofę Azji Mniejszej. Pomnik ma pięć metrów długości i cztery metry wysokości,
Decyzja, aby pomnik ustawić na Placu Azji Mniejszej nie była przypadkowa, bowiem po katastrofie w Azji Mniejszej na jego terenie mieszkało wielu uchodźców.
Rzeźbiarz Charalambos Neonakis, który tak opisał ten pomnik.
„Część rzeźbiarska składa się z trzech części. Centralną postacią jest postać kobieca, która nie odnosi się do kobiety tamtych czasów, ani do Azji Mniejszej, to po prostu postać emanująca melancholią, smutkiem, nostalgią, pokazująca dokładnie uczucia, jakie mają wszystkie pokolenia uchodźców.
Po lewej stronie trzy kobiety płaczą i jest to przedstawienie fotografii, na której postacie kobiece opłakują leżące zwłoki zamordowanych uchodźców. Jest ktoś, kto ciągnie te postacie do przodu, ksiądz ze złożonymi rękoma, symbolizujący wiarę, a trochę dalej rodzina. Rodzina składa się z matki trzymającej dziecko, małej dziewczynki trzymającej w ręce obrazek i ojca z przodu pokazującego horyzont.
Prawa część to trzeci odcinek, gdzie mamy marsz uchodźców. Ta ścieżka jest uwieczniona na wielu fotografiach i stąd pomysł, ciąg uchodźców, który posuwa się naprzód i znika na horyzoncie. Katastrofa została uchwycona fotograficznie i właśnie to chcieliśmy przedstawić za pomocą pomnika, katastrofę Azji Mniejszej, którą wszyscy znamy”.
Podczas odsłonięcia tego pomnika Prezes Stowarzyszenia Rethymnon Azja Mniejsza „Ionia” Michalis Kazilas powiedział m.in.: „Jest to pomnik ludobójstwa Greków Azji Mniejszej przez państwo tureckie, które eksterminowało setki tysięcy, okrucieństwa popełnionego przez Młodych Turków, którego kulminacją było spalenie Smyrny w 1922 roku. Jest to pomnik pamięci naszych dziadków, babć i ojców, którzy swoim uczciwym potem zdołali stanąć na nogi w nowej ojczyźnie i przyczynić się do jej rozwoju. To pomnik modlitwy, pielgrzymki, a przede wszystkim samokrytyki. Nigdy więcej podziału. Wieczna pamięć ofiar”.

megidh napisał(a):Ja się na sztuce zupełnie nie znam, więc się na jej temat nie wypowiadam. A gdy oglądam eksponaty w muzeach, to albo mi się podobają, albo nie. Te figurki też mi się spodobały.

Ja też się nie znam W Mykenach, jak byłam, w muzeum była polska grupa z przewodniczką, która fajnie opowiadała, nie daty, suche fakty tylko pokazywała konkretne rzeczy z gablot i zwracała uwagę na charakterystyczne cechy tych przedmiotów. No i mi się zapamiętało co nie co

Wędrujemy dalej uliczkami Rethymno i niespodziewanie trafiamy na piekarnio-cukiernię Γαιας γευσεις.



Wchodzimy do niej, bo bardzo nam się zachciało w tym momencie czegoś słodkiego. Oczywiście wypatrujemy portokalopity, bo od chwili, gdy z polecenia Beaty (piekara114) zaczęłam ją na wyjazdach kupować (a raz nawet sama upiekłam), jest to nasze ulubione greckie ciasto.
I jest . Będziemy mieć coś do kawki.


Kupujemy dwa spore kawałki, które zostają zapakowane do pudełek. Te pudełka są konieczne, bo syrop pomarańczowy się ulewa z tego ciasta.


Ślinka nam leci, więc wracamy do hotelu na kawę i portokalopitę.
Po drodze oczywiście jeszcze oglądamy różne różności .



Nigdy wcześniej nie widziałam tak sprzedawanych bananów.


Te spodnie to chyba na mój tyłek .


Bardzo nam się spodobała ta księgarnia.



Dyndające meduzy też fajnie wyglądają.



Ale wystawa bombek choinkowych rozłożyła nas na łopatki . Przecież to dopiero czerwiec.



Przechodząc obok kościoła Rzymskokatolickiego pw. św. Antoniego Padewskiego, który wcześniej zawsze był zamknięty, zobaczyliśmy, że teraz jest otwarty. Więc pomimo wielkiej ochoty na kawę i ciasto weszliśmy do niego.
Kościół jest malutki i bardzo surowy, ale bardzo nam się tam spodobał sufit, który sprawia wrażenie, jakby został zawieszony na łukach okiennych. Przez te okna bardzo fajnie wpada światło do wnętrza kościoła.



W ostatniej ławce siedziała para turystów, którzy zupełnie nie interesowali się wnętrzem, w którym się znaleźli. Ich uwagę zaprzątały komórki, w których robili przegląd zdjęć.



No i wreszcie dotarliśmy do hotelu.
Portokalopita była rewelacyjna i aż rozpływała się w ustach. Kawałki były spore, więc jedliśmy ją na raty. Oprócz kawy
uraczyliśmy się piwem i retsiną. Ależ to była uczta i to z ładnym widokiem na Rethymno i kawałek Krety.

Po tej słodkiej wyżerce poszliśmy znowu w miasto, bo przyszedł mi do głowy zwariowany pomysł, aby zabrać portokalopitę do Polski. Po przylocie bowiem planowałam spotkanie w niewielkim gronie znajomych i byłoby jak znalazł.
Ale nie pamiętaliśmy dokładnie, gdzie znajduje się ta piekarnio-cukiernia, więc trochę nam zeszło, zanim do niej dotarliśmy. Portokalopita jeszcze była, więc zakupiliśmy 6 porcji (po 2,50 euro za porcję). Przewiozłam ją w bagażu podręcznym dobrze zapakowaną i dotarła w całości.
A po dokonanym zakupie spokojnie wracaliśmy do hotelu, odkrywając nieznane nam jeszcze zakątki miasta.
Trafiamy do miejsca, gdzie pośród palm i innych drzewek stoi meczet Kara Musa Pasha. Pasza Kara Musa był dowódcą floty biorącej udział w zdobyciu Rethymnonu przez otomańskich Turków.
Kiedyś w tym miejscu znajdował się klasztor Św. Barbary, ale Turcy go przerobili na meczet. Dobudowali minaret, z którego do dziś pozostały jedynie fragmenty z podstawy a także przebudowali dach, aby miał on kształt kopuły.
Meczet ten, choć bardzo mały, jest urokliwy.










Niestety meczet jest zamknięty na cztery spusty i nie można wejść do jego wnętrza.
Pooglądaliśmy go więc jedynie z za ogrodzenia i poszliśmy dalej, kierując się w stronę alei palmowej, bowiem chcieliśmy ją jeszcze raz zobaczyć przed zakończeniem pobyty w Rethymno.





Potem dotarliśmy do fontanny Rimondi, bo w Rethymno wszystkie drogi tam prowadzą .



I znów weszliśmy w urokliwe uliczki.






A popołudnie spędziliśmy przy basenie hotelowym, łapiąc jeszcze trochę słońca przed wyjazdem.
Kawa zamówiona w lobby hotelowym była pierwszorzędna.

Po odpoczynku zaczęliśmy pakowanie, bo nad ranem jechaliśmy na lotnisko.
A potem poszliśmy na ostatni spacer, podczas którego podziwialiśmy piękny zachód słońca.

























Potem jeszcze spacerowaliśmy po nocnym Rethymno. Ponieważ była sobota wszystkie lokale były wypełnione ludźmi w 100 procentach, więc nawet nie próbowaliśmy się do nich wbijać. W niektórych grana była muzyka na żywo, więc chwilę jej słuchaliśmy stojąc na zewnątrz.
Nie mam zdjęć z tego nocnego spaceru, bo kręciłam filmik telefonem, ale nie wyszedł. Tak tylko dla zobrazowania wstawiam dwie stopklatki z filmiku.



Muzyka była fajne, ale musieliśmy wracać do hotelu, aby się chociaż trochę przespać przed podróżą.

Piękny spacer pożegnalny i tylko szkoda , że gdzieś z tyłu głowy gnieździ się świadomość końca urlopu . . .


Pozdrawiam
Piotr

Te spodnie to chyba na mój tyłek .

Gosiu, nie bądź w stosunku do siebie taka krytyczna. Nawet jakbyś zjadła sama wszystkie 6 porcji portokalopity też by były za duże .
A tak poważnie to spore te porcje i tak apetyczne, że ślinka cieknie.