Istria - bez kajaka i bez cykad ;)

beatabm napisał(a):

Marsallah napisał(a):

Katerina napisał(a): budowle takie jak Sagrada Familia, Westminster Abbey, czy nasz gdański Kościół Mariacki - największy gotycki na świecie, robią piorunujące wrażenie właśnie w środku.

Ja Sagrada Familia też sobie odpuściłem, zwłaszcza że przewodniczka nie zachęcała ("tak naprawdę, kościół najlepiej prezentuje się z zewnątrz, w środku trwają wciąż prace, wszędzie stoją rusztowania, od ludzi gęsto, nie warto czekać pół godziny w kolejce do wejścia"). Dodam też, że niezręcznie czuję się we wnętrzach budynków, które nie są:
- moim domem/kwaterą
- restauracją/barem
- klubem.

Rusztowań nie ma aż tak dużo i nie przeszkadzają w podziwianiu tak niesamowitego, pełnego genialnych detali i większych planów wnętrza. Gra świateł witraży, misterne rzeźby, muzyka organowa na żywo....fakt, niewiele ma to wspólnego z restauracją czy klubem więc słuszna była decyzja o pozostaniu na zewnątrz

Jestem świeżo po odwiedzeniu Sagrady Familii, więc wtrącę swoje 3 grodze - tam TRZEBA wejść do środka!
Jeśli przewodniczka do tego zniechęcała, to musiała mieć w tym jakiś swój interes - może jej się spieszyło. Dla samego wnętrza tej bazyliki warto przyjechać do Barcelony. Odwiedziłam wiele wnętrz różnych kościołów i innych budowli, ale to jest absolutnie wyjątkowe i niepowtarzalne. Każdy detal jest przemyślany, ma znaczenie lub funkcję, gra świateł wprost niesamowita, ta jasność, smukłość i lekkość ogromnego wnętrza, gdzie nawet nie przeszkadzają inni zwiedzający, bo patrzy się po prostu w górę - wyobraźnia Gaudiego pokonała wszelkie ograniczenia i stereotypy związane z architekturą sakralną i nie tylko, naprawdę udało mu się zaprojektować tam jakiś świetlisty, baśniowy las, działający na ludzkie zmysły. Gaudi był GENIALNY.
Długich kolejek nie zauważyłam, zresztą kupiłam wcześniej bilety on-line na konkretną godzinę - ale gdybym ich nie miała, to i tak warto byłoby stać w kolejce! Teraz niecierpliwie czekam jeszcze na profesjonalne zdjęcia Wojtka / Bubera z Sagrady w jego relacji z Barcelony.

Wracając do relacji Agnieszki - nadrobiłam zaległości i podzielam Twoje, Maslinko, zdanie co do Puli...

Potter napisał(a):Huk - był u mnie w planach ale jakoś się wysmyknął . Chętnie obejrzę go Twoimi oczami ...

Hum pojawi się już niedługo, chyba jutro Jest wyjątkowy!

Mikromir napisał(a):Wracając do relacji Agnieszki - nadrobiłam zaległości i podzielam Twoje, Maslinko, zdanie co do Puli...

Tak czytałam u Ciebie

3 maja (czwartek): Hum - część pierwsza

Jedziemy przez piękne:



i ciekawe :



tereny. Na szczęście wyszło słońce i od razu świat wygląda piękniej

Mam nadzieję, że ten koń tylko odpoczywa, chociaż zdrowe konie podobno się nie kładą



Nawigacja prowadzi nas wąską i krętą drogą pod autostradą:



Dzięki temu podziwiamy widoki:



Praca przy remoncie autostrady wre :



Przejeżdżamy pod remontowanym wiaduktem. Do Humu już niedaleko:




Chociaż krętymi dróżkami jedzie się dość długo. Podjeżdżamy na duży parking i płacimy panu w budce 10 kun, za które możemy tu stać nawet przez cały dzień. Tylko co tu robić tak długo

Hum jest uznawany za najmniejsze miasto świata i jako takie wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa



Jest to pewnego rodzaju chwyt marketingowy, ponieważ formalnie jest on gminą wiejską. Nie ma praw miejskich, chociaż co roku wybiera się tu spośród mieszkańców burmistrza. A tych mieszkańców jest, w zależności od źródła informacji, od 14 do 24

Po raz pierwszy miejscowość została wspomniana w 1102 roku pod nazwą Cholm. Obecnie najstarszym zabytkiem jest XVI-wieczna stanowiąca część murów miejskich:




Mijamy z daleka Humską Konobę, bo przecież już jedliśmy w Puli:



i przez bramę miejską wkraczamy do zupełnie innego świata:



Świata wąskich brukowanych uliczek i uroczych domów z kamienia I choć uliczki są w zasadzie dwie , można tu spędzić trochę czasu, zaglądając w każdy zaułek, co też zrobiliśmy Od razu powiem, że Hum skradł moje serce Zapraszam na spacer:



Pan przygrywający turystom i psu :



Sklepik, w którym można się zaopatrzyć w lokalne produkty:





Wchodzimy do kościoła Wniebowzięcia NMP z 1802 roku:



Wewnątrz - nic szczególnego:



chociaż ta ręka, widziana już przez nas w kilku dalmatyńskich kościołach, jest dla mnie trochę przerażająca



Z murów miejskich:



patrzymy na grupę turystów szykujących się do odjazdu:



Idealnie, zaraz zostaniemy w Humie sami



W średniowieczu miejscowość ta pełniła ważną rolę ośrodka piśmienniczego. Tutaj tworzono teksty pisane głagolicą – pierwszym słowiańskim alfabetem. W sklepiku po prawej:



zaopatrujemy się w pamiątki związane z początkami słowiańskiego piśmiennictwa. Mąż wybiera koszulkę z napisem Hum (oczywiście głagolicą), a ja w bransoletkę z całym alfabetem:



Może nie widać jej zbyt dokładnie, ale taki był cel zrobienia tego zdjęcia

Na koniec odcinka - zdjęcie jaszczurki, która pięknie mi zapozowała :



A w następnej odsłonie relacji zapraszam na ciąg dalszy spaceru po najmniejszym mieście świata

Też chcę koszulkę i bransoletkę z głagolicą

Podobna "karząca ręka" jak na Twoim zdjęciu wystąpiła w mojej obecnej relacji - moja była akurat w kościele parafialnym w Orebiću



Fajnie,że zostaliście sami - byłoby cudownie wypić sobie winko, czy piwko w pustym najmniejszym mieście świata

Tak sobie pomyślałam,że to w Humie powinna stać katedra z Ninu - najmniejsze miasto świata miałoby najmniejszą katedrę świata

Katerina napisał(a):Też chcę koszulkę i bransoletkę z głagolicą

To musisz jechać do Humu

Katerina napisał(a):Podobna "karząca ręka" jak na Twoim zdjęciu wystąpiła w mojej obecnej relacji - moja była akurat w kościele parafialnym w Orebiću

Właśnie nie potrafię sobie przypomnieć, w którym kościele ją widziałam, ale na pewno kilka razy. W crkvie w Orebiću nie byłam

Katerina napisał(a):Fajnie,że zostaliście sami - byłoby cudownie wypić sobie winko, czy piwko w pustym najmniejszym mieście świata

Nie do końca - byli jeszcze sprzedawcy w sklepikach, obsługa konoby, pan grający na gitarze i jaszczurki

Katerina napisał(a):Tak sobie pomyślałam,że to w Humie powinna stać katedra z Ninu - najmniejsze miasto świata miałoby najmniejszą katedrę świata

3 maja (czwartek): Hum - część druga

Spacerujemy dalej (dwoma ) uliczkami najmniejszego miasta świata:








Palma Tonowa :



Sklepiki z suwenirami i oczywiście - truflami:




Jest jakiś człowiek :



W Humie można znaleźć kwaterę, jest tu kilka apartmanów.




Ławeczka do podziwiania widoków:



Jeszcze raz sklepik, w którym kupiliśmy suweniry:



Nie pokazywałam jeszcze wspaniałej kołatki w bramie miejskiej, więc proszę:



Bo właśnie ponownie ją przekraczamy, kierując się na parking. Jeszcze jedno spojrzenie na Hum, który nas zachwycił:




i kierujemy się w stronę cmentarza:



na którym stoi kościół św. Hieronima:



I tak kończy się nasza wizyta w Humie - najmniejszym mieście świata, które nie jest miastem



Jedziemy dalej, podziwiając ciekawe formy skalne :




i mijając kilka kościółków:




Aż dojeżdżamy do :

Bajkowe te zaułki (bajeczne również ).

Agnieszko, czy wracając przejeżdżaliście ponownie obok tego konia? On mi za dobrze nie wyglądał...

Katerina napisał(a):Agnieszko, czy wracając przejeżdżaliście ponownie obok tego konia? On mi za dobrze nie wyglądał...

Nie, do Roča jechaliśmy inną drogą.

Też się martwiłam o tego konia, ale znalazłam informację, że źrebaki leżą bardzo chętnie, nawet przez dosyć długi czas, wyciągając się na całą długość, w słońcu, koło matki i jest to zupełnie normalne.:
https://konie.wortale.net/zdrowie-koni, ... ladzie,152

A ten koń wyglądał na bardzo młodego, więc mam nadzieję, że nic złego się nie działo.

3 maja (czwartek): Roč (Rozzo) i Aleja Głagolicy

O miejscowości Roč (po włosku: Rozzo) nie znalazłam niczego na forum (chyba że źle szukałam ), więc postaram się przybliżyć jej historię. Administracyjnie należy ona do miasta Buzet, które zwiedzimy w następnym odcinku

Nazwa Roč po raz pierwszy pojawia się w dokumentach w XI wieku jako Rus. Podobnie jak Hum, stał się on sławny dzięki głagolicy - przed wynalezieniem druku działały tu skryptoria, w których przepisywano księgi. Miasteczko jest malowniczo położone na wzgórzu i z pewnością dociera tu niewielu turystów.

Stari grad, otoczony murem, posiada jedną bramę:




wewnątrz której znajduje się lapidarium:



Ozdobna kolumna :



Kościół św. Rocha z XIV wieku:



Wewnątrz znajdują się freski przedstawiające męczeństwo św. Piotra. Niestety kościółek jest zamknięty...

Idziemy więc dalej i podziwiamy to klimatyczne miasteczko:




w którym można znaleźć kilka rzeźb instrumentów muzycznych:




A to Žakan Juri z Roča - istryjski duchowny, autor pierwszej drukowanej chorwackiej książki, a napisanej oczywiście głagolicą:



Tekst pt. Misal po zakonu rimskog dvora powstał w 1483 roku.

Kościół parafialny, którego dzwonnicę widać na zdjęciu, niestety jest zamknięty:



Podobnie jak crkva sv. Antuna Opata z XI wieku:



I tu wielka szkoda, bo wnętrze tego romańskiego kościoła skrywa ważny zabytek - Glagolski abecedarij z 1200 roku, czyli pierwszą literę głagolicy, główny symbol chrześcijaństwa – krzyż (błędnie zwany maltańskim).

Kręcimy się jeszcze trochę po wyludnionym Roču:





Nie ma tu żywego ducha, dzięki czemu jest bardzo klimatycznie...

Aż tu nagle w klimat średniowiecznego miasteczka wkrada się reklama... Małej Glagoljskiej Akademii:



A kawałek dalej pomnik Cyryla i Metodego:





Powoli opuszczamy uliczki Roča:



i przez bramę miejską kierujemy się w stronę samochodu:



odnotowując po drodze obecność armaty:



i oczywiście podziwiając widoki:



Roč niezwykle mi się podobał, pewnie głównie dlatego, że wcześniej nic o nim nie czytałam, nie oglądałam zdjęć w relacjach i w ogóle nie planowałam zwiedzania tego miasteczka. Takie niespodziewane perełki sprawiają najwięcej radości

A skoro już odwiedziliśmy ważny ośrodek najstarszego słowiańskiego pisma, warto też przejechać się się Aleją Głagolicy, która łączy Roč z Humem:



Została ona utworzona w 1977 roku, przy drodze zbudowano 11 pomników upamiętniających ludzi związanych z głagolicą oraz samo pismo.

Pierwszą ciekawostką na trasie jest stół Cyryla i Metodego:




Tuż przy tym pomniku, spod naszych stóp, wyskakuje zając Niestety, szybki był i udało mi się pstryknąć tylko takie zdjęcie:



Z tego miejsca podziwiamy również widok na pięknie położony Roč:




oraz na ciekawe formy skalne, które pokazywałam już w poprzednim odcinku:



Niestety, kolejny pomnik - krzesło Klimenta z Ochrydy, ucznia Cyryla i Metodego, jest słabo dostępny przez gęstą trawę:




Przydałoby się koszenie. Mam wizję kleszczy, które tam pewnie grasują, więc nawet nie podchodzę bliżej.
Generalnie, pomniki i kamienne tablice informacyjne obok nich są dość zaniedbane. Ten fakt sprawia, że rezygnujemy z dalszego zwiedzania Alei Głagolicy, tym bardziej, że w Humie już przecież byliśmy.

Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was głagolickim odcinkiem Dla mnie było to bardzo ciekawe, ale nie każdy musi się interesować historią piśmiennictwa

maslinka

pewnie głównie dlatego, że wcześniej nic o nim nie czytałam, nie oglądałam zdjęć w relacjach i w ogóle nie planowałam zwiedzania tego miasteczka. Takie niespodziewane perełki sprawiają najwięcej radości

Właśnie to lubię najbardziej

Głagolica wygląda dość tajemniczo - jak runy, czy coś takiego

A z tą żabą , to trochę przesadzili

Katerina napisał(a):A z tą żabą , to trochę przesadzili

Hehe, zgadza się Podobnie jak z miśkiem parę zdjęć wyżej. (Nie wiem dlaczego, nie mogę wkleić adresu zdjęcia.) Wymyślili sobie takie zwierzakowe kosze na śmieci, ale w takim historycznym miejscu to zupełnie nie pasuje...

Tą karzącą rękę w kościele widzę pierwszy raz, a w kościele w Orebiciu byłam i jak widać nie zwróciłam na nią uwagi... A od pierwszego zdjęcia skojarzyła mi się z nieszczęsnym krakowskim pomnikiem pewnego księdza...

piekara114 napisał(a):Tą karzącą rękę w kościele widzę pierwszy raz, a w kościele w Orebiciu byłam i jak widać nie zwróciłam na nią uwagi... A od pierwszego zdjęcia skojarzyła mi się z nieszczęsnym krakowskim pomnikiem pewnego księdza...

Szukam już prawie 2 godziny , w którym kościele w Cro widzieliśmy tę rękę i nie mogę znaleźć

Znalazłam Nie cierpię, jak mnie coś męczy....

To był Piran (więc jednak Słowenia) i klasztor franciszkanów:



Ale gdzieś w Dalmacji też musiałam widzieć "karzącą rękę"...

Aga, do upartych świat należy