Fourni Korseon i migawki z Evii, Samos i Ikarii, IX 2023

Ile Wy tych plaż odwiedziliście przez tych kilka dni Jestem pod wrażeniem.

AŁA
Plaże wspaniałe Ta z resztkami kolumn i bloków skalnych obłędna, ale reszta też super. Mają potencjał
Ale tak sobie myślę, że takie wakacje dla wnuków to jest skarb. To jest według mnie najwspanialsze

pozdrawiam, Michał

Na lewo od portu są jeszcze dwie plaże.

Na samym końcu Kalamos, do której trzeba zjechać po rozkopanym piachu.



















A wcześniej Psili Ammos Beach. Przy drodze stoi stary wiatrak i kapliczka.













































Obydwie lokalizacje oglądaliśmy tylko z góry, bo w referendum wygrała Kasidaki.

Jadąc na południe od portu natrafiamy na skupisko pięciu wiatraków. W jednym jest kawiarnia. Drugi na wzgórzu ktoś remontuje. Reszta to ruina.

Obok wiatraka z knajpką droga prowadzi do plaży Kampi. Są tu też kwatery do wynajęcia z niezłym widokiem. Tu ulokowali się Włosi, którzy byli oprócz nas jednym z dwóch aut na obcych rejestracjach obecnych na wyspie.



































































I to tyle o malutkiej Fourni Korseon.

Wyspę polecam amatorom kąpieli w pustych zatoczkach, bez tłumów i rzędem ustawionych parasolek. Niech Was nie przerażają mikroskopijne rozmiary wyspy. Byliśmy siedem dni i kąpaliśmy się w siedmiu różnych miejscach, a co najmniej następne siedem mogło by obstawić następny tydzień. We czworo poruszaliśmy się własnym autem, ale motorek też by wystarczył.

Prawdopodobnie w lipcu/sierpniu trzeba wcześniej zadbać o rezerwację, bo widzieliśmy w porcie tylko jedną wypożyczalnię.
Trzy linie promowe pływające na wyspę do podejrzenia na tej stronie
https://www.fourni-rentals.gr/ship-routs-fourni/

Chociaż ogólnie pobyt oceniamy bardzo pozytywnie, z kronikarskiej dokładności i ku przestrodze powiem jeszcze, że na siedem posiedzeń w knajpie trzy razy próbowano nas oszukać, trzeba sprawdzać rachunki. Najbardziej niesmaczny przykład to starsza pani w czerni, która w ciągu dnia razem z kilkoma innymi siedziała na ławeczce i miło nas pozdrawiała. Wieczorem podawała nam posiłek i przyniosła rachunek na 41 zamiast 21€. Nie była to pomyłka, bo na zwróconą uwagę pani bez słowa wyciągnęła z kieszeni ten właściwy. A pierwszy nie był z innego stolika, tylko wyprodukowano go celowo- zawierał kilkanaście powtarzających się pozycji o tej samej cenie.

piekara114 napisał(a):Ile Wy tych plaż odwiedziliście przez tych kilka dni Jestem pod wrażeniem.

majkik75 napisał(a): ... że takie wakacje dla wnuków to jest skarb ...

Właśnie taki był cel- wakacje dla ośmiolatka. Chcieliśmy mu pokazać, że może być fajnie bez basenu i aquaparku. I chyba nam się udało bo był gotów nie wracać z mamą samolotem, tylko jechać z nami do gorących źródeł na Evii
A po drugie, na tej wyspie to można zwiedzać tylko plaże

Spędzanie czasu na plażach jest przyjemne, ale mnie do pełni szczęścia potrzeba trochę więcej kamieni niż jeden sarkofag i stary kamieniołom.

Wymyśliłam jednodniową wyprawę na Samos.

Wycieczki zorganizowanej we wrześniu nie było. Cztery razy w tygodniu płynie mały prom Panagia Megalochari, który może zabrać kilka samochodów. Szczęśliwie udało nam się kupić bilet powrotny.

Bo problemem logistycznym, który mieliśmy do rozwiązania był właśnie transport na wyspie. Prom wypływa o 7.05 z Ikarii i dopływa do mniejszego z dwóch portów Samos- Karlovasi teoretycznie o 9.10. Praktycznie była to dziesiąta. Stąd jest prawie godzina krętą drogą do atrakcji, które mieliśmy zobaczyć. Powrót o 14.15. Czyli czasu niedużo. Auta na te kilka godzin wypożyczyć nie można, taksówka kosztowała by majątek. Więc stówka wydana na rejs nie wydała nam się zawrotną kwotą.


















To co rzuca się w oczy już ze statku to zalesione zbocza wyspy. Fourni i Ikaria to wystające z wody łyse skały. A tu jest zielono.




















Miejsce, na którym najbardziej mi zależało to Herajon.

To nie tylko starożytna świątynia Hery, ale stanowisko archeologiczne, które obejmuje także inne budowle- pozostałości Wielkiego Ołtarza i Świętej Drogi łączącej świątynię z miastem.

Za Wikipedią
„Świątynia została wzniesiona około 570–550 p.n.e.[3] przez Rojkosa i Teodorosa z Samos (na miejscu dwóch starszych herajonów z VIII i VII wieku p.n.e.). Jeszcze w tym samym stuleciu świątynia jednak spłonęła (zniszczona przez Persów) i została odbudowana w 525 roku p.n.e. za panowania Polikratesa. Miała wymiary 108 na 55 metrów, co czyniło ją czterokrotnie większą od Partenonu w Atenach. Stała na miejscu mitycznych narodzin bogini Hery i była jednym z najważniejszych miejsc jej kultu w starożytnej Grecji.”

Od 1992 roku Herajon znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Tłoku przy kasie nie było. Z naszej czwórki też zostałam sama, pozostałych zmogło bujanie na tratwie i zakręty po drodze. Porzygali się i pojechali wydobrzeć na plaży.

Teren jest rozległy, spacer zajął mi 1,5 godziny.

























































































Małe elementy są wystawione w wydzielonej części muzealnej.

W takich miejscach czuję się wzruszona i szczególnie wyróżniona. Za cenę piwa w kanajpie mogłam postawić stopę na Świętej Drodze, mogłam pogłaskać kamienie z VI wieku p.n.e., mogłam usiąść na takim kawału muru. A wszystko leży w tym miejscu już prawie 2700 lat.

Co prawda do naszych czasów zachowała się tylko jedna kolumna o połowie pierwotnej wysokości oraz kilka nie całkiem kompletnych posągów, ale i tak bardzo się cieszyłam, że miałam możliwość to zobaczyć.


























































































Drugi ważny zabytek na Samos, też z listy UNESCO, to Tunel Eupalinosa który ma 1036 m długości i w przeszłości służył jako akwedukt dla dzisiejszego miasta Pitagorion. Mimo, że był niedaleko, z powodu braku czasu musieliśmy z niego zrezygnować.

Bardziej nam zależało na odwiedzeniu miejsca urodzenia Pitagorasa, czyli Pitagorionu, do którego mieliśmy jeszcze 6 km. Już od wjazdu za płotem, po prawej stronie drogi widać liczne pozostałości starożytnych zabudowań, których niestety nie udostępniono do zwiedzania.















W centrum niełatwo o parking, za 5€ kobieta pozwoliła nam zostawić auto pod swoim sklepem.

Zrobiliśmy spacer po porcie, oczywiście celem był pomnik Pitagorasa.







































Dla dziadka był to dobry pretekst, żeby Bartek opanował twierdzenie Pitagorasa.
A dla wszystkich- atrakcją był zakup kubka sprawiedliwości wymyślonego przez Pitagorasa, którego używanie zmusza do picia z umiarem.









W sąsiedztwie portu do obejrzenia jest niebieska uliczka.



































A trochę dalej, przez dziedziniec kościoła prawosławnego Przemienienia Pańskiego, można przejść do twierdzy Lykourgosa.


































Lykourgos Logothetis to bohater wyspy, który wybudował 400 metrowy mur z wieżami i zamkiem w celu obrony przed Turkami.

Ma swój pomnik na placu przed świątynią.






Z dziedzińca zamku rozpościera się ładny widok na morze.



Z cmentarza za kościołem widać z góry park archeologiczny, do którego niestety nie ma dostępu.















Są tu też resztki murów bazyliki wczesnochrześcijańskiej.












Wszystko to obskoczyłam po japońsku, niestety musieliśmy wracać.

Po drodze prom zawija na Timenę, oddaloną o 10 minut od Fourni. Nasi sąsiedzi wybrali właśnie taką opcję i wracali razem z nami. Tyle, że tam oprócz plaż nie ma nic więcej do zobaczenia. Tak wyglądał porcik ze statku rano i po południu.

Na Ikarii mieliśmy zabukowane dwa noclegi, czyli jeden dzień na zobaczenie czegokolwiek. Z Bartkiem i tak by zwiedzania nie było, on miał jeden cel- najkrótszą drogą do wody.

Godzinę przed planowanym rejsem Blue Star przysłał sms-a o jednogodzinnym opóźnieniu promu. Z godziny zrobiło się ponad trzy i na wyspę dopłynęliśmy po zmroku. Niby wakacyjny luzik, ale bezsensowne siedzenie w porcie jest wkurzające. Mogliśmy zostać dłużej na plaży albo iść na normalny obiad, a nie kupować pity na drogę.




































Ciśnienie podniósł nam jeszcze problem z trafieniem na kwaterę- lokalizacja podana przez Booking była o 2 km oddalona od tej właściwej. Długo trwało zanim gospodarz znalazł kogoś kto potrafił nam wysłać pinezkę przez WhatsApp.
Jak już zaparkowaliśmy auto Pan rzekł żebyśmy poczekali, bo pokój (zarezerwowany dwa miesiące wcześniej) trzeba przygotować. Wtedy Mirek nie wytrzymał i poprosił o szklankę ouzo. Tego nie było, ale flaszkę tsipuro pan przyniósł i po szklaneczce nalał. Siga, siga

Panoramma Hause w Kampos Evdilou okazało się miejscem atrakcyjnym, z ładnym widokiem na plażę Kampos.

Następnego dnia młodzi zostali na plaży, a starzy ruszyli na rekonesans po wyspie.

Gialiskari.



































Nas.





























Klasztor Zwiastowania Mavrianou.










































Do latarni Papa nie doszliśmy. Wiało tak, ze nie mogłam utrzymać się na nogach.















Karkinagri.

Port Ewdilos.

















Tawerna Millidas, dobre miejsce na obiad.



























Plaża Kampos. Takie warunki utwierdziły nas w przekonaniu, że Fourni była doskonałym wyborem. Tu nawet bym nie weszła do wody.
Dziadek zgodził się na szaleństwa z falami, ale lekcja musiała się odbyć.





















Zdjęcia ze statku drugiego portu, Agios Kirikos, do którego wpływaliśmy w pierwszą stronę. Stoi tu pomnik mitycznego Ikara, który mnie pasuje bardziej do pomnika krewetki.






























Następnego dnia odpływaliśmy o 5.15 rano, jeszcze w ciemnościach.






Po drodze był czas na nadrobienie zaległości.






Tym razem zawijaliśmy do Ermupoli na Syros. Wiało tak bardzo, że trzeba było jedną ręką trzymać się barierki żeby drugą zrobić zdjęcie. A na tej wyspie jeszcze nie byliśmy.







































Nasze towarzystwo zostało w Atenach, bo na drugi dzień mieli rano lot do Wrocławia. My jeszcze na 3 dni pojechaliśmy do Loutra Edipsou na Evii pomoczyć się w gorącej wodzie i najeść fig na zapas






W drodze powrotnej był wyjątkowo duży ruch za Belgradem w stronę granicy w Roszke. Wizja wielogodzinnego czekania spowodowała, że postanowiliśmy wypróbować opcję numer 3, czyli Bajmok (druga to Tompa, gdzie już kiedyś się wystaliśmy). To niecałe 30 km dalej, tylko droga gorsza zanim dojedzie się do autostrady za Bają. Pogranicznicy tu się nudzą, przejście było puste.

I to chyba koniec lektury na weekend

W grudniu, insza Allach, umoczę piętę w Gangesie. Płynu do dezynfekcji po covidzie zostało sporo

Krótko, ale treściwie Co więcej, jak dla mnie, niezwykle inspirująco No musze pomyśleć intensywnie nad tymi miejscami, bardzo mi się podobają. Co prawda - moim zdaniem - to nie samochodem do GR, bo to jest za dużo czasu w podróży, ale wiem, że perspektywa dla kogoś innego, kto ma dużo czasu jest na pewno inna.

pozdrawiam, Michał

majkik75 napisał(a): ... Co prawda - moim zdaniem - to nie samochodem do GR, bo to jest za dużo czasu w podróży, ale wiem, że perspektywa dla kogoś innego, kto ma dużo czasu jest na pewno inna.

pozdrawiam, Michał

Wesoło mi się zrobiło, bo nadmiar czasu to moje jeszcze niezrealizowane marzenie. Na razie tak planuję wyjazdy, żeby wykorzystać nawet popołudnie i wieczór z ostatniego dnia pracy przed urlopem. Jestem ciągle pracującą emerytką, a jeżeli już będę miała czas, to stypendium z ZUSu raczej nie starczy na podróżnicze ekstrawagancje.

Szybki transfer samolotem jest OK jeżeli Twoja docelowa destynacja ma lotnisko. W przypadku Fourni, córka musiała w piątek po południu wylecieć z Wrocławia, że by razem z nami w niedzielę rano wsiąść na prom. Oczywiście ten czas można sobie ciekawie zagospodarować, ale poskładanie przelotów z rejsami greckich promów nie zawsze jest proste.

Na kilkadziesiąt wyjazdów do Grecji raz byliśmy samolotem i wypożyczaliśmy auto. Jesteśmy zdania, że wcale nie była to lepsza opcja. Urlop zaczyna się od wyjścia z domu, więc tak sobie organizujemy przejazd żeby zawsze coś nowego zobaczyć, albo przynajmniej przenocować w ciekawym miejscu. Mamy więcej luzu, możemy więcej zabrać ze sobą, coś przywieźć, wpaść do greckich znajomych itp. W tej chwili cała trasa to autostrada, więc nie jest źle.

Auto odpada wtedy jeżeli nie czujesz się za kółkiem na tyle pewnie żeby jechać dwa dni, jeżeli stresuje Cię sama myśl o takiej podróży. Bo nas chyba bardziej męczą ceremonie okołolotniskowe i loty. W przypadku Grecji ciągle wygrywa samochód. Ale nie z nadmiaru czasu

Samos mam wpisane już od pewnego czasu na listę miejsc do odwiedzenia przy jesiennym wypadzie. To co pokazałaś potwierdza tą decyzję.

Nocleg na Ikari - ależbym się wkurzyła, nie dość, że byliście kilka godzin po umówionym czasie to mieszkanie dalej nie gotowe... ale widoki z miejscówki świetne.

Jestem pod wrażeniem tak szybkiej realcji

margaret-ka napisał(a):Na kilkadziesiąt wyjazdów do Grecji raz byliśmy samolotem i wypożyczaliśmy auto. Jesteśmy zdania, że wcale nie była to lepsza opcja. Urlop zaczyna się od wyjścia z domu, więc tak sobie organizujemy przejazd żeby zawsze coś nowego zobaczyć, albo przynajmniej przenocować w ciekawym miejscu. Mamy więcej luzu, możemy więcej zabrać ze sobą, coś przywieźć, wpaść do greckich znajomych itp. W tej chwili cała trasa to autostrada, więc nie jest źle.

U mnie samochód:samolot to 50:50 i choć na krótkie wakacje poza sezonem samolot jest ekstra (dalsze wyspy, bo ciepło) to dużo wyżej cenię sobie wyjazdy samochodowe, właśnie za wolność od momentu wyjścia z domu. No i nie ma co ukrywać, takie rozwiązanie jest też dużo tańsze niż samolot + wynajem samochodu.

margaret-ka napisał(a):Bo nas chyba bardziej męczą ceremonie okołolotniskowe i loty. W przypadku Grecji ciągle wygrywa samochód. Ale nie z nadmiaru czasu

To tak jak u mnie. Lotnisko powoduje u mnie coś w rodzaju wściekłości, na nic nie mam wpływu, jest się totalnie uzależnionym od innych, a przepływ informacji w momencie jakiś przesunięć czasowych jest zerowy, nie mówiąc o tym, że może spowodować duże komplikacje w dalszej części urlopu.