Dolomity - skalne twierdze

mahadarbi napisał(a):I piękne dwa panoramiczne okna!

Mnie się z oczami sowy nasunęło skojarzenie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mocno pijanej sowy, bo jedno oczko bardziej

mahadarbi napisał(a):Mocno pijanej sowy, bo jedno oczko bardziej

No, może nieco zakrapiana sowa.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale widok ma znakomity!

mahadarbi napisał(a):Ale widok ma znakomity!

Jednym oczkiem łypie na druty kolejki, którą Mariusz zjeżdża.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):To jeszcze mały off (chociaż może nie taki off) - dwie wyrywkowe fotki z Lagazuoi.

Odnośnie tego deskowania w ścianie...

Chcieli być jak Indianie w pueblo???

Fatamorgana napisał(a):Odnośnie tego deskowania w ścianie...

Chcieli być jak Indianie w pueblo???

Nieźle to wygląda.
Lepiej niż klasztory zawieszone pod skałami.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po krótkiej dygresji wracam do głównego nurtu, czyli do Sassolungo. Pora wyruszyć na Oscar Schuster Steig.

Po dwóch godzinach opuszczam gościnny dach, żegnam biesiadujący przed schroniskiem tłum i wkraczam w spokojny, pusty świat cyrku Sasso Piatto. Pusty?.. No, nie tak do końca - widzę daleko przede mną jedną postać, a i za mną wkrótce poruszają się cztery sylwetki.

Wygodna z początku ścieżka, w końcowej fazie zmienia się w męczące piarżyste podejście, ale skały są tuż, tuż.

Ufff, doszedłem wraz z Tobą do tych skał. I pójdę dalej, zwłaszcza, że wypatrywałem tam spod masywu gdzież to ta trasa prowadzi kiedyś- a mam ochotę wrócić i ją przejść tym razem nogami a nie oczami.
Niby taka mała grupa, ale sporo tam dzikich wież i turni.

Chwilę się zastanawiałam, czemu te Dolomity inne są u Mariusza niż u Ciebie, i odwrotnie Nie sprawdziłam, o jakiej porze roku byłeś Ty, ani Mariusz. Ale zakładam, że on jakoś bliżej lata albo tuż po. Ty natomiast (zgaduję, bo już się gubię w tych relacjach wszelakich ) jakąś wczesną wiosną, albo tuż przed jej nadejściem.
Do czego zmierzam. U Ciebie jest zderzenie ze skałą, mówiąc wprost, co wypływa z Twojej pasji zdobywania najwyższych szczytów, przekraczania granic. Jest surowość góry w swej prostocie, reszta jest milczeniem

U Mariusza jest szersza perspektywa, co zapewne wynika z tego, że nie wchodzili tam, gdzie Ty, nie porywali się na to, co zawsze robisz Ty a pochłaniali cały obraz kolorowy jak w kaledoskopie, ze szczytami w tle. Z zoomem większym bądź mniejszym. I przez to te same Dolomity są tak różne. I tak samo powalające...
A się nagadałam w cały świat...


Pozdrawiam,
Anka

Fatamorgana napisał(a):Ufff, doszedłem wraz z Tobą do tych skał. I pójdę dalej, zwłaszcza, że wypatrywałem tam spod masywu gdzież to ta trasa prowadzi kiedyś- a mam ochotę wrócić i ją przejść tym razem nogami a nie oczami.

Też wypatrywałem z ciekawością, zataczając łuk na podejściu pod ścianę. Na zamieszczonych fotkach akurat nie widać ferraty. Dorzucę później może parę fotek, które na razie odsiałem - w nich znajdzie się i taka, na której da się wskazać początek ferraty.

Fatamorgana napisał(a):Niby taka mała grupa, ale sporo tam dzikich wież i turni.

Dla wspinaczy jest tam pole do popisu. Ferrata jest tylko ta jedna.

Pozdrawiam,
Wojtek

mahadarbi napisał(a):Chwilę się zastanawiałam, czemu te Dolomity inne są u Mariusza niż u Ciebie, i odwrotnie Nie sprawdziłam, o jakiej porze roku byłeś Ty, ani Mariusz. Ale zakładam, że on jakoś bliżej lata albo tuż po. Ty natomiast (zgaduję, bo już się gubię w tych relacjach wszelakich ) jakąś wczesną wiosną, albo tuż przed jej nadejściem.

U Mariusza jest wrzesień. U mnie zwykle też jest wrzesień, ale wyjątkowo ten wyjazd miał miejsce w sierpniu.

mahadarbi napisał(a):Do czego zmierzam. U Ciebie jest zderzenie ze skałą, mówiąc wprost, co wypływa z Twojej pasji zdobywania najwyższych szczytów, przekraczania granic. Jest surowość góry w swej prostocie, reszta jest milczeniem

U Mariusza jest szersza perspektywa, co zapewne wynika z tego, że nie wchodzili tam, gdzie Ty, nie porywali się na to, co zawsze robisz Ty a pochłaniali cały obraz kolorowy jak w kaledoskopie, ze szczytami w tle. Z zoomem większym bądź mniejszym. I przez to te same Dolomity są tak różne. I tak samo powalające...

Nie mam takiego sprzętu jak Mariusz. Mimo jego olbrzymiej przewagi, dla mnie w wielu przypadkach byłby taki sprzęt bezużyteczny. Bardzo często mogę poświęcić na fotografowanie tylko jedną rękę, czasem muszę to robić lewą, gdyż nie mam jak uwolnić prawej. Czasem pomagam sobie zębami - autentycznie. Doceniam zalety i możliwości porządnego aparatu, ale cóż - muszę sobie radzić miniaturką.

Również rewelacyjny zoom u Mariusza świetnie przybliża ściany. Ale fakt - u mnie wyczuwa się jej bliskość na wyciągnięcie ręki. Tyle, że... mało komu to akurat sprawia frajdę. Tiaaa... takich pięknych pocztówek jak Mariusz ja nie zrobię...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):
Nie mam takiego sprzętu jak Mariusz.

Sprzęt sprzętem, tu bardziej chodziło mi o to metaforyczne (i nie tylko) muśnięcie ręką skały

Franz napisał(a): Ale fakt - u mnie wyczuwa się jej bliskość na wyciągnięcie ręki. Tyle, że... mało komu to akurat sprawia frajdę

No właśnie o to, o to

Franz napisał(a): Tiaaa... takich pięknych pocztówek jak Mariusz ja nie zrobię...

Nie kokietuj Wiesz dobrze, że nie to miałam na myśli. To chodzi o inną ulotność: u Ciebie dotyk skały, u Mariusza otwartą przestrzeń. Inne opcje. Inna optyka. I dwa miejsca pierwsze

Pozdrawiam,
Anka

No i jest jeszcze coś.
Mariuszowi ptaki w obiektyw tańczą i śpiewają...