Dolomity - skalne twierdze

plavac napisał(a):

Próbowałeś w tym pogo tańczyć?

plavac napisał(a):Wkleję,Wojtku, widoki z perspektywy właśnie schroniska Alimonte, gdzie przyszło nam przeczekiwać załamanie pogody
i nocować przed Bocchette Centrale. Ciekawostką jest dzwon - ponoć ufunduwany na pamiątkę matki właściciela.

Im więcej wkleisz i opowiesz, tym bogatszy i ciekawszy materiał się w tym wątku zgromadzi.

A z dzwonem spotkałem się również i w tym roku. Na szczycie Hohe Warte na granicy austriacko-włoskiej jest ustawiony. Każdy wchodzący zostaje dzwonnikiem.
Poszukam, czy mam go na jakiejś fotce.

plavac napisał(a):Pokazuję też ferratowy "sprzęt bojowy" typowy dla Brenty - w innych partiach Dolomitów ( z wyjątkiem Marmolady ) raczej nie przydatny.

Mnie akurat się nie przydał.
Na wyjeździe miałem i użyłem go już kolejnego dnia. Ale przed wyjściem w Brentę zasięgnąłem języka na parkingu w Madonna di Campiglio i raki z czekanem zostały w aucie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oto ten dzwon na Hohe Warte (Monte Coglians).
Tego dnia dzwonił często...

weldon napisał(a):Próbowałeś w tym pogo tańczyć?

Przecież widać, że kroki są z walca angielskiego

Tak się zastanawiam, czy tak częste dźwięki dzwonu nie stawiają w gotowości bojowej ratowników. No, chyba że przyzwyczajeni

plavac napisał(a):

weldon napisał(a):Próbowałeś w tym pogo tańczyć?

Przecież widać, że kroki są z walca angielskiego

Tak się zastanawiam, czy tak częste dźwięki dzwonu nie stawiają w gotowości bojowej ratowników. No, chyba że przyzwyczajeni

Dokładnie to samo sobie pomyślałam, może nie stawia na nogi ratowników bo dobrze znają dźwięk tego dzwonu ale przegania świstaki i kozice.

Franz, cichutko sobie siedzę i łapię oddech. Uwielbiam górskie widoki. Uwielbiam przepaście, wąziutkie przejścia po półkach skalnych i takie bardzo ciasne szczyty ale tego przepinania, karabinków się bardzo boję. Pozostanę na razie w wygodnym fotelu.

Obydwa zdjęcia kolegów rewelacyjne - taneczne kroczki i zdobywcy na szczycie z dzwonem.

plavac napisał(a):Tak się zastanawiam, czy tak częste dźwięki dzwonu nie stawiają w gotowości bojowej ratowników. No, chyba że przyzwyczajeni

Lidia K napisał(a):Dokładnie to samo sobie pomyślałam, może nie stawia na nogi ratowników bo dobrze znają dźwięk tego dzwonu ale przegania świstaki i kozice.

Świstaki i kozice na pewno zdążyły sie przyzwyczaić i jestem przekonany, ze je to nie rusza. Co i nnego mnie - słyszałem dźwięk tego dzwonu już z odległosci około 2km i z każdym krokiem coraz głośniej. A nie przepadam za hałasem. Sam też uległem tradycji i zameldowałem się na szczycie. Był to niewątpliwie jeden z najdelikatniejszych dźwięków, jakie ten dzwon wydał.

Co do ratowników - to na dole dzwonu juz raczej nie słychać. Poza tym, oni na takie dźwięki nie zareagują, juz choćby z tego powodu, że nie jest to ustalony sygnał wzywania pomocy. I dobrze - wyobraźcie sobie, że trzeba by targać ze sobą na trasę takie zabezpieczenie.

Lidia K napisał(a):Franz, cichutko sobie siedzę i łapię oddech.

Nikt tutaj nie wpłynął tak bardzo na sposób przedstawiania moich wspomnień, jak Ty.
Uczuliłaś mnie na nadmiar błękitu, skłoniłaś do zwiększenia zawartości tekstowych opisów (oczywiście, dotyczy to nowych relacji, spisywanych z poczynionych notatek).

Tym bardziej się cieszę, kiedy nie siedzisz już tak cichutko.

Lidia K napisał(a):Uwielbiam górskie widoki. Uwielbiam przepaście, wąziutkie przejścia po półkach skalnych i takie bardzo ciasne szczyty ale tego przepinania, karabinków się bardzo boję. Pozostanę na razie w wygodnym fotelu.

Akurat manipulacja sprzętem jest trywialna. A czasem można się bez niej w ogóle obejść.
Ale owszem, wybór tras jest olbrzymi i każdy znajdzie sobie taki sposób wędrowania, jaki mu najbardziej odpowiada.

Was podziwiam za dokonania i z ogromną frajdą śledzę Wasze relacje. Nawet w tej chwili rozważam możliwość włączenia jednego z Waszych przejść w moją trasę, która być może jednak będzie miała wkrótce miejsce. Mimo malejącego prawdopodobieństwa wyjazdu.
Jeszcze się nie poddałem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Bardzo się cieszę, że moja krytyka okazała się moim twórczym niewielkim wkładem w Twoja relację. Dla nas czytelników to sama przyjemność.

Tak sobie tu wszyscy chodzimy swoimi przez kogoś innego wskazanymi szlakami. Życzę Ci szybkiego zrealizowania tych najbliższych planów. A bardzo rozległy silny wyż z tego co wiem sięga aż po Stambuł obejmując teraz swym wpływem całe Bałkany.

Brak słów...
Jak opisać te wspaniałe, jedyne w swoim rodzaju czarne wieże?!

Wojtku i Plavacu- po prostu bajeczne rzeczy tam widzieliście.
Trudno byłoby mi się oderwać od takich widoków.

Dzięki Wam w końcu mogę zobaczyć jak wygląda Brenta wewnątrz. To chyba pierwsza tak bogata relacja ilustrowana z tego rejonu jaką czytam.
Zwłaszcza, ze przecież Brenta jest tak mało znana u nas i niezbyt opisana.
Pogratulować!

Fatamorgana napisał(a):Trudno byłoby mi się oderwać od takich widoków.

Fatamorgano - masz rację. Kiedy tylko mam "doła", otwieram folder ze zdjęciami z Brenty. To magiczne miejsce. Dziś też mam "doła".
Może przestrzeń tego wiecznie istniejącego (przynajmniej w odniesieniu do naszego życia) piękna - pocieszy po utracie "prijatjela" ...
Pozdrawiam.

Fatamorgana napisał(a):Brak słów...
Jak opisać te wspaniałe, jedyne w swoim rodzaju czarne wieże?!

Mnie się Brenta podobała, chociaż wcale nie bardziej, niż szereg innych grup Dolomitów, czy nawet innych rejonów Alp.

Fatamorgana napisał(a):Wojtku i Plavacu- po prostu bajeczne rzeczy tam widzieliście.
Trudno byłoby mi się oderwać od takich widoków.

Na przedstawionym fragmencie akurat Piotrek miał więcej szczęścia do widoków, niż ja. Dzięki temu tak wspaniale mógł rozszerzyć nasze horyzonty.
Na północnym odcinku już i u mnie będzie co nieco widać...

Pozdrawiam,
Wojtek

Lidia K napisał(a):Życzę Ci szybkiego zrealizowania tych najbliższych planów. A bardzo rozległy silny wyż z tego co wiem sięga aż po Stambuł obejmując teraz swym wpływem całe Bałkany.

Na mapach pogody, które ja stale obserwuję, wygląda to zupełnie inaczej. Wyż środkowoeuropejski cały czas spycha niże na północ i na południe.
Wyglądało na to, że wreszcie się tam nieco rozchmurzy, ale już po herbacie. Znowu wszystko się tam kotłuje. Niestety, muszę się pogodzić z nieudanym październikiem...

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie obniżając się zanadto w kierunku schroniska, trawersuję górne partie lodowczyka, kierując się w stronę żlebu spadającego z rejonu Cima di Molveno.



Widzę za sobą ludzi wkracających na lodowczyk - najwidoczniej ruszyli ze schroniska Alimonte na Bocchette Centrale. Pstrykam im fotkę, zanim znikną w chmurach i ruszam w górę. Pierwsza drabina pozwala ominąć bardzo kruchy, dolny fragment żlebu.



Tymczasem niebo zaczyna się stopniowo przecierać. Ciągła do tej pory warstwa chmur zaczyna się zbijać w gęstsze obłoki, a w powstałych dziurach przeziera... błękit nieba! A już zdążyłem stracić nadzieję.



Pokazała się Torre di Brenta.



Wstępuje we mnie ponownie nadzieja - może jednak będą mi dane jakieś ciekawsze widoki tego dnia?..



Tymczasem zaczyna się naprawdę interesujący fragment trasy. Tu nawet wydobywająca się z głębi mgła pozwala na lepsze rozróżnienie skalnych kłów.



Zbliżam się do wąskiej, ostro wciętej szczerbiny. To zapewne Bocca Bassa (Niżna Przełęcz) dei Massodi.



Obniżam się w jej kierunku. Po przeciwnej stronie dostrzegam system drabin.

Spojrzenie za siebie.



Zaglądam za kant filara.



Jeszcze trochę i jestem w szczerbinie. Jak dobrze, że chmury rozstąpiły się na tyle, bym mógł to zobaczyć!



Teraz kolejnymi drabinami w górę. Pomiędzy nimi krótkie, łatwe trawersy, ale... co to?
Nie widzę kolejnej drabiny, a skalna półeczka... dziwnie się zwęża...



Tu już grzecznie się asekuruję. Czuję tę ekspozycję, zwłaszcza gdy zostaje miejsce już tylko na pół stopy.
Jaka szkoda, że nie ma tu nikogo ze mną. Wtedy byłoby świetne ujęcie. A tak, cóż - pozostaje mi skierowanie obiektywu aparatu w dół...



Skała nieco wypycha nad urwisko. Ten odcinek zyskuje moje pełne uznanie.



Później już znowu jest łatwiej i mogę więcej uwagi poświęcić nieco oddalonym planom.



A robi się stopniowo coraz ładniej.



Tylko... czy na dłużej? Bo znowu coś się kłębi...



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Ajajaj ! Ajajaj !
Ale nas ominęło

Ale w deszczu nie było czego tam szukać .

Ja tam jeszcze wrócę !

Wojtku - zdjęcie z butami - rewelacyjne - a czy buty - to Scarpa ?
Pozdrawiam

plavac napisał(a):Ajajaj ! Ajajaj !
Ale nas ominęło

Zawsze coś musi zostać na zaś. By było po co wracać...

plavac napisał(a):Wojtku - zdjęcie z butami - rewelacyjne - a czy buty - to Scarpa ?

Nie pamiętam, jakie wtedy buty nosiłem, ale na pewno nie były to Scarpy.
Wiesz.. jak nie ma niczego innego, co mogłoby choć odrobinę oddawać ekspozycję, to się pstryka własne obuwie.
Mnie się to od czasu do czasu zdarza.

Pozdrawiam,
Wojtek