DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

Albo domyśliły się, że pomiędzy końmi pełzną wojownicy przebrani za świstaki i jak się nie pospieszą, skończą jako pemikan

W oryginale czerwone twarze były przebrane za kojoty ale takowych Mariusz do tej pory nie pokazał

Najbardziej niezwykłe jest to, że cywilizacja jest stamtąd tak blisko ...
Pięknie

Franz napisał(a):- Widziałaś tego blondyna? Ale ogier z niego!..

weldon napisał(a):A ja myślę, że one sobie na squaw patrzyły

... ... z poniższego zdjęcia wynika, że obydwa spostrzeżenia trafne !

plavac napisał(a):Najbardziej niezwykłe jest to, że cywilizacja jest stamtąd tak blisko ...
Pięknie

... i to, że te "ucywilizowane" zwierzęta biegają sobie tam wolne i szczęśliwe w tak pięknym otoczeniu.
Mimo, że cywilizacja blisko to jednak "dzikości" nie zakłóca.
Wszystko ma swoje miejsce i pięknie ze sobą współgra.

pozdrawiam.

Sporo końskich grup wolno biegało?
W czarnogórskim Durmitorze czy w bułgarskich pasmach górskich Rile i Pirinie to bardzo często spotykany widok. Ale mówi się, że każdy Bułgar ma konia więc nic dziwnego, że piękne konie spotyka się tam wszędzie. W Dolomitach taki widok wydaje się to dziwny, świstaki i krowy tak ale konie

Lidia K napisał(a):Sporo końskich grup wolno biegało?

W Dolomitach konie lubią ... jest ich tam faktycznie sporo.
Takie "półdzikie" hasające na zielonych przełęczach i halach (często powyżej 2000 metrów) spotykaliśmy często.
W tym roku, a także w latach poprzednich np. na pokazywanym wcześniej (2011) Passo Giau.
Popularna jest tam również turystyka w siodle. Szczególnie w dolinach Val di Fiemme, Val di Fassa, ale także i w innych rejonach.
Istnieją szkółki jeździeckie, wypożyczalnie, wyznaczone trasy ... organizowane są także wycieczki w siodle i to nawet dla początkujących.

pozdrawiam.

plavac napisał(a):A to - jak wyrzeźbione przez wielkie ręce Stwórcy - widać miejsca, gdzie mocniej przesuwał palcami ...

mariusz-w napisał(a):

I chyba wiadomo, gdzie Munk namalował swój "Krzyk".

Bo przecież wypisz, wymaluj.......

weldon napisał(a):Koledzy z aparatowego się upominają, że ich zaniedbujesz

Miałem przekazać

Ok ... zrozumiałem !

kaszubskiexpress napisał(a):I chyba wiadomo, gdzie Munk namalował swój "Krzyk".
...................
Bo przecież wypisz, wymaluj.......

Ty to wypatrzysz !

pozdrawiam.

Ruszamy dalej tym razem wspinając się na ostatni grzbiet przed Passo S.Nicolo, a mianowicie "I Varosc" (2420m).

Tak przed nami ...





... tak za nami ...





... tak po lewej stronie.











Po osiągnięciu grzbietu napotykamy pozostałości stanowisk i umocnień z okresu wojny 1914-1918 ...













pozdrawiam.

Jakoś nostalgiczne to piękno - czy to dlatego, że sentiero Lino Pederiva ma się ku końcowi ?

Ale widoki nadal zapierają dech ...
Tam jest przepięknie

A na 9 zdjęciu mały punkcik na wzniesieniu po prawej świadczy, że znowu się zapamiętałeś przy robieniu zdjęć

pozdrawiam

plavac napisał(a):Jakoś nostalgiczne to piękno - czy to dlatego, że sentiero Lino Pederiva ma się ku końcowi ?

Ale widoki nadal zapierają dech ...
Tam jest przepięknie

No tak powolutku zbliżamy się do Passo S.Nicolo ...
Masz rację ... na koniec dnia też stwierdziliśmy, że to była jedna z bardziej widokowych naszych tras.
Jeśli w ogóle da się taką klasyfikację w Dolomitach zastosować.
Widoki przednie ... nazwy widocznych grup i szczytów mówią same za siebie ... Grupo Marmolada, Grupo Sella, Sasso Piatto, Sassolungo, Latemar, Catinaccio, Costabella, Padon, Passo Selle, Col Ombert, etc etc ...
Dodatkowo szlak przyjemny do wędrówki, nie trudny ... a jednocześnie urozmaicony mogący zadowolić praktycznie każdego. Ścieżki góra-dół, trochę trawy, trochę skałek, czasami jakiś drut ... a jak komuś za łatwy to przecież na końcu tego ok. 10 kilometrowego grzbietu jest Col Ombert z całkiem (jak Wojtek stwierdził) krótką ale "porządną" ferratą.

pozdrawiam.

Ta ferrata na koniec takiego nie małego bądź co bądź "spaceru" to raczej dla twardzieli
Znalazłem opis ( nie w Tkaczyku - ale wiedziałem, że gdzieś go czytałem ... ) , który nie pozostawia wątpliwości co do "obiektu pożądania"

ferrata Kaiserjager (Col Ombert 2670m)
(grupa Marmolada)

Kolejna ekstremalna ferrata z książki "Extreme Klettersteige in den Ostalpen" - pozycja 66. Nie ma jej co szukać w polskich przewodnikach, chociaż okoliczne ferraty w nich występują. Piękna droga urwistą ścianą Col Ombert. Kluczowe miejsce decydujące o całościowym stopniu trudności znajduje się na początku drogi - jest to przewieszka bez sztucznych stopni, tylko lina. Jak my to przechodziliśmy to wisiała tam wspomagająca pętla z taśmy... ułatwia przejście tego siłowego miejsca. Dalej jest łatwiej ale nadal bardzo trudno. Sama ferrata nie jest długa.

Chyba, żeby potem zanocować w którymś ze schronisk, bo przecież ile sił potrzebne jest jeszcze na powrót w doliny, wiecie najlepiej ...

Pozdrawiam

Nadal przepięknie

Widoki przednie ... nazwy widocznych grup i szczytów mówią same za siebie ... Grupo Marmolada, Grupo Sella, Sasso Piatto, Sassolungo, Latemar, Catinaccio, Costabella, Padon, Passo Selle, Col Ombert, etc etc ...

. . . dlatego co chwilkę powtarzam sobie : - no i co się dziwisz



Pozdrawiam
Piotr

kaszubskiexpress napisał(a):Bo przecież wypisz, wymaluj.......

Tylko tej balustradki brakuje.

pzdr

mariusz-w napisał(a):

Tą ścieżką wracałem z Colaca.

plavac napisał(a):Chyba, żeby potem zanocować w którymś ze schronisk, bo przecież ile sił potrzebne jest jeszcze na powrót w doliny, wiecie najlepiej ...

Powrót jest bardzo ładny.

Pozdrawiam,
Wojtek

plavac napisał(a):Znalazłem opis ( nie w Tkaczyku - ale wiedziałem, że gdzieś go czytałem ... ) , który nie pozostawia wątpliwości co do "obiektu pożądania"

[i]ferrata Kaiserjager (Col Ombert 2670m)
(grupa Marmolada)

... to prawda my też z Wojtkiem dziwiliśmy się, że Tkaczyk o niej nie wspomina.
Za chwilę w okolice Col Ombert dojdziemy.

piotrf napisał(a):Nadal przepięknie

... taaa ... tam naprawdę nie umiem znaleźć nic innego !

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Chyba, żeby potem zanocować w którymś ze schronisk, bo przecież ile sił potrzebne jest jeszcze na powrót w doliny, wiecie najlepiej ...

Powrót jest bardzo ładny.

Prawda ... prawda, że przyjemny i nie za ciężki.
Choć w naszym wypadku był on dość długi i wyniósł coś około 65 % wycieczki.

pozdrawiam
................................................





















W końcu przekraczamy grzbiet i ścieżką biegnącą nad Pra di Contrin z jednej strony, a nad La Roisch da Giaf z drugiej ... powolutku zbliżamy się do schroniska S.Nicolo i Col Ombert.





























pozdrawiam.