Dalmacja: jachtem (2007,2008, 2009)

wojan napisał(a):Zapowiada się ciekawie i nietypowo -bo relacji od strony morza chyba tu jeszcze nie było
Czekamy na cd.
Pozdrav.

wojan : Jeśli nie było, to pewnie dlatego, że wilki morskie umieszczają swoje wspomnienia z rejsów na stronach żeglarskich? A szkoda, po wielu z nich to na pewno cromaniacy i byłoby fajnie, żeby ich relacje pojawiały się też na tym forum.

madzia1981: Miło mi, że komuś podoba się moja relacja, zwłaszcza że pisana jest z punktu widzenia majtka okrętowego (o ile nie szczura lądowego ), a nie prawdziwego żeglarza.

realista2: Poznawanie Chorwacji od strony morza jest niewątpliwie interesującym przeżyciem. Mimo moich uprzedzeń do głębin morskich, po powrocie z rejsu trochę mi tęskno za łopotem żagli (bo były momenty, że silnik na szczęście nie był potrzebny!) i jeśli tylko będzie taka możliwość, to w przyszłym roku pewnie wybiorę ten sposób podróżowania.
Ale oglądanie Chorwacji od strony lądu nie uważam za stratę czasu! Moje dwa poprzednie wyjazdy były typowo lądowe (bo przecież przeprawa promowa z samochodem na Hvar czy Korculę to dalej wyprawa 'od strony lądu'), ale również wspominam je z sentymentem. Nie lubię tylko zalegania na plaży przez cały tydzień czy dwa - to jest oczywiście nudne. Chociaż jeśli ktoś preferuje taki sposób wypoczynku, to potrafię to uszanować.
Oprócz podziwiania przepięknych krajobrazów, równie ważne jest dla mnie poznawanie zabytków. Rejs daje możliwość połączenia obu tych fascynacji i poznania wysp i ich kultury. Można, oczywiście, dotrzeć na większość wysp promem, ale jeśli w ciągu jednych wakacji pragnie się zobaczyć więcej niż jedną wyspę, to jachtem jest chyba taniej .
Ale polecam obie formy zwiedzania, nie rezygnuję z wypraw lądowych!

Wyruszamy na zwiedzanie miasteczka.









Komiža to miejsce magiczne, odczuwa się tu jeszcze klimat wieloletniego zamknięcia wyspy przed turystami (przynajmniej zagranicznymi). W czasie II wojny światowej na Visie była baza partyzantki Josipa Broz-Tity (jego sztab generalny mieścił się w jaskini na zboczach Humu, górującego ponad Komižą). Po dojściu władzy, Tito umieścił na wyspie bazę militarną, wojsko stacjonowało to do 1989. Turyści zagraniczni mogą przybywać na Vis dopiero po wojnie o niepodległość. W Komižy jest dziś tylko jeden hotel, poza tym trochę pensjonatów, informacja turystyczna, bank, poczta i kilka restauracji. Mieszkańcy chyba jednak nadal trudnią się głównie rybołówstwem (w porcie było sporo łodzi rybackich).

Plaże niemalże puste, ale to pewnie dlatego, że to koniec sezonu i na dodatek godzina też dość późna. Ale ogólnie turystów nie ma zbyt wielu, chyba to głównie żeglarze, bo łódek w porcie sporo, wszystkie miejsca przy kei zajęte, trochę jachtów stoi w zatoce na kotwicy. Ciekawe, jak tu jest w pełni sezonu?

Spacerujemy nabrzeżem i urokliwymi wąskimi uliczkami.

I ja wreszcie dotarłem do portu to znaczy się do relacji
Czytam i oglądam z podwójną przyjemnością

Cieszę się Januszu , że Ci się podoba - tym bardziej że TWOJE relacje są dla mnie niedoścignionym wzorem..

Dziękuję
W tym roku relacjami obrodziło i każda jest ciekawa

Obrodziło, obrodziło... Można czytać całymi wieczorami, aż się rodzina buntuje , że więcej przy ekranie, niż z nią ...

Wpływajac do portu , od razu zwróciliśmy uwagę na wysoki kasztel Komuna (Kula Grimaldi), wznoszący się przy nabrzeżu portowym. Zbudowano go dla obrony przed piratami pod koniec XVI wieku ze składek miejscowych rybaków. Dawniej północne i zachodnie mury kasztelu stały w morzu i miały wielkie kamienne pierścienie do przywiązywania statków.









Obecnie w kasztelu mieści się tu Muzeum Rybackie z wystawami prezentującymi lokalne tradycje związane z połowami, historię stoczni i wytwórni konserw. Ciekawym obiektem muzeum jest replika drewnianej łodzi z ruchomymi pokładami - tzw. "komiška falkuša" - od 1989 na liście światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Łódź zaprojektowano w XVII wieku. Przez kolejnych 300 lat była najlepszą łodzią rybacką, ze względu na swoją wytrzymałość i szybkość. Na wyspie Vis używano jej powszechnie do 1950 roku, ostatnia zatonęła w czasie sztormu w 1986.

Fajna relacja i wspomnienia wracają. Kornaty "zaliczyłem" podczas pierwszego pobytu w HR w 98 roku (kiedy to było ).
Komiża aż taka senna nie jest, w pierwszej połowie września, przynajmniej gdy my byliśmy czynnych było kilka restauracji (na tej prostej od muzeum) turystów też sporo, w tym wielu Polaków. Jakieś biuro z Polski wysyłało turystów to tego hotelu na końcu miasteczka.
My byliśmy w Komiży na jednodniowej wycieczce z Hvaru. Modrą spilę na Bisevie odwiedziliście ?
No i pisz koniecznie dalej

To miałam szczęście, że rejs był pod koniec, a nie na początku września .
W grocie byliśmy - będzie o tym już wkrótce

Tuż za kasztelem, nieco w głębi , jest kościółek Gospa od Sedam Žalosti ( Nova Crkva) zbudowany w 1756 roku.





A na północnym krańcu miasteczka, w pobliżu miejskiej żwirowej plaży, znajduje się kościół Matki Boskiej od Piratów ( Gospa Gusarica). Według legendy, kiedy w XVI wieku hiszpańscy piraci napadli na Komižę, spalili nadmorską kaplicę i ukradli z niej obraz Matki Boskiej. Niedługo po tym zdarzeniu, wszyscy piraci zginęli w czasie sztormu, ich statek poszedł na dno. Ocalał jedynie skradziony obraz, który fale przyniosły na plażę na miejsce spalonej kaplicy. Komižanie odbudowali kościół i nadali mu obecną nazwę.
Kościół zbudowany został w 1515 roku , do renesansowej nawy dobudowano na przełomie XVII i XVIII wieku dwa dodatkowe budynki (nietypowo - bo kościółek jest szerszy, niż dłuższy) i wewnątrz połączono je łukami. W kościele można zobaczyć organy z 1670 (ponoć najstarsze na Dalmacji) i barokowe ołtarze.

Przed powrotem na jacht kupujemy u miejscowego dziadka (otwiera na dzwonek do drzwi ) coś z tego, co wystawił na murku.
Nie jest jeszcze ciemno, więc decydujemy się na kąpiel w morzu, chociaż temperatura wody (20 st. C) nie jest szczególnie zachęcająca do dłuższych igraszek. Wybieramy małą kamienistą plażę za falochronem po drugiej stronie portu.









A wieczorem znów rezygnujemy z własnych zapasów na jachcie i wyruszamy na kolacyjkę w kierunku jednej z miejscowych restauracji.





Zachęcająca jest konoba Jastožera, umiejscowiona na skale na drewnianych pomostach dawnego stawu na homary. Niestety, dwóch członków załogi jakoś nie może się przekonać do owoców morza, w związku z tym wybieramy konobę Bako, z bogatszą ofertą "lądowych" specjałów. Przy wyśmienitym winku podziwiamy z położonego nad wodą tarasu wieczorne widoczki na zatokę i oczekujemy na zamówione potrawy.















Po powrocie na jacht raczymy się jeszcze (tylko ciut, ciut ) kupioną u wcześniej u dziadka rakiją , a konkretnie jej miejscową odmianą: likierkiem zwanym rogačica, sporządzonym na strączkach uprawianej w tych rejonach rośliny szarańczyn (ceratonia). Te strączki nazywa się chlebem świętojańskim (podobno Jan Chrzciciel żywił się nimi na pustyni).

W błogim nastroju mija kolejny wieczór rejsu.

Poniedziałek 24.09.

Rano budzimy się około siódmej. Nie wiem dlaczego , ale jakoś nie mamy ochoty na dalsze wylegiwanie się, chociaż koje są wygodne . Poranne wyjście po świeże pieczywko i warzywa, w międzyczasie kawa w którejś z portowych restauracji - to już taki codzienny mały rytuał, w zasadzie bierze w nim udział większość naszej załogi.







Ostatnie chwile w Komižy poświęcamy na jeszcze jeden mały spacerek - w kierunku stojącego wśród winnic na skraju miasteczka klasztoru Muster z kościołem św. Mikołaja, dokąd wczoraj nie udało nam się dotrzeć. Klasztor w XIII wieku zbudowali benedyktyni, wypędzeni przez piratów z sąsiedniej wyspy Biševo, późniejsze przebudowy nadały mu charakter obronny.





W drodze powrotnej do portu podziwiamy jeszcze widok na Biševo, na które wkrótce popłyniemy.









Płacimy za postój w porcie i około 9:30 odpływamy.



Śniadanko jemy na pokładzie już w trasie, z pięknym widokiem na przybliżające się Biševo. Będziemy tam oglądać Błękitną Jaskinię (Modra Špilja), porównywaną w przewodnikach do lazurowych grot na Capri.

Siedzę jak na szpilkach aby zobaczyć choć na zdjęciach Modrą Špilję

Będzie jeszcze dziś!