Czwarty raz w Chorwacji, czyli do trzech razy sztuka

Wypłynęliśmy z portu i zaczęliśmy się oddalać od Maslinicy.




Taraz Žižula płynęła w kierunku Błękitnej Laguny, gdzie mieliśmy zażywać kąpieli w błękitnej wodzie.
Po 20 minutach dopłynęliśmy do wyspy Drvenik Veli. Woda w tym miejscu miała rewelacyjny kolor, jednakże nie nacieszyliśmy się zbyt długo tym kolorem, bowiem po chwili zaszło słońce, co zabrało temu miejscu wiele uroku.





Dosyć mocno wiało, i nasza łódź miała problem z rzuceniem kotwicy, gdyż wiatr cały czas spychał ją na głębszą wodę. Ale wreszcie się udało i mogliśmy rozpocząć kąpiel.







Po półgodzinnej kąpieli opuściliśmy Błękitną Lagunę.




Trochę się rozczarowałam tym miejscem, bo spodziewałam się wielkiego WOW, a było zaledwie ładnie. Możliwe, że taki odbiór był spowodowany brakiem słońca. Gdybyśmy przypłynęli tutaj wcześniej, nie płynąc najpierw do Masllinicy, to zapewne słończe by nam świeciło i Błękitna Laguna byłaby dla nas piękniejsza.
A tak wyszło, jak wyszło .

Szkoda , gdyby zamiast wiatru było piękne słoneczko na czystym niebie , błękity wody byłyby wyraźniejsze , piękniejsze i Twój odbiór tego miejsca zapewne lepszy Może następnym razem się uda zanurzyć w błękitach . . .


Pozdrawiam
Piotr

Prawdę mówiąc nam też laguna niczego nie urwała. Byliśmy raz i jakoś nigdy więcej nie było chęci się zatrzymać

piotrf napisał(a):Szkoda , gdyby zamiast wiatru było piękne słoneczko na czystym niebie , błękity wody byłyby wyraźniejsze , piękniejsze i Twój odbiór tego miejsca zapewne lepszy Może następnym razem się uda zanurzyć w błękitach . . .

Może, chociaż nie wydaje mi się, abyśmy jeszcze raz tam popłynęli.

Kapitańska Baba napisał(a):Prawdę mówiąc nam też laguna niczego nie urwała. Byliśmy raz i jakoś nigdy więcej nie było chęci się zatrzymać

Też się zniechęciłam.

Gdy opuściliśmy Błękitną Lagunę niebo zaciągnęło się ciemnymi chmurami i zaczęło mocno wiać.
Nasza Žižula skakała na falach jak piłeczka. Niektórzy na pokładzie ze strachu zaczęli krzyczeć. No bo trzeba przyznać, że ciekawie to nie wyglądało.
Na szczęście po kilkunastu minutach fale się uspokoiły i łódką już nie rzucało. Ktoś w okolicy łodzi wypatrzył dryfującą bojkę, która chyba urwała się z jakiejś jednostki pływającej i załoga Žižuli przeprowadziła sprawną akcję ratunkową. Po chwili bojka znalazła się na pokładzie. Ciekawe, czy szukali jej właściciela ?.


Po niecałej godzinie dopłynęliśmy do wyspy Ciovo, gdzie po dwudziestominutowym czekaniu na miejsce przy pomoście, Žižula przybiła do pomostu przy plaży Barbara.
Tam w jakiejś tawernie, do której musieliśmy iść kilka minut, otrzymaliśmy obiad. Jak mi się przypomniało, że powinnam zrobić zdjęcia naszych dań, to już prawie skończyliśmy jeść.


Po obiedzie mieliśmy godzinę czasu wolnego na plażowanie. Chętnie z niego skorzystaliśmy, bo pogoda się bardzo poprawiła i mieliśmy tam sporo słoneczka.



Przy pomoście w oddali widać naszą Žižulę.




Świetnie nam się tam plażowało do momentu, kiedy robiąc zdjęcia upuściłam telefon na spore głazy i to ekranem do dołu. Na szczęście folia ochronna spełniła swoje zadanie i oprócz zadarcia się tej folii innych strat nie było. Po powrocie do Polski wymieniłam folię i telefon dalej działał bez zarzutu.
Czas szybko minął i o 16-tej opuściliśmy plażę Barbara i zaczęliśmy powrót do Trogiru.

W drodze powrotnej mieliśmy okazję oglądać od strony morza plażę Kava, na której byliśmy kilka dni wcześniej i oglądaliśmy z niej zachód słońca.



Płynęliśmy wzdłuż wybrzeża wyspy Ciovo.







Mieliśmy okazję zobaczyć z wody nasz apartament.






No i dopłynęliśmy do Trogiru a nasz rejs dobiegł końca.

Bardzo ciekawy rejs i urozmaicony , sam fakt oglądania Chorwacji z innej perspektywy już jest wartością samą w sobie


Pozdrawiam
Piotr

Nadrobiłam. Rejs fajny, pomimo tych turbulencji, a może nawet to dodatkowa atrakcja. Plaże na Ciovo są naprawdę ładne.

piotrf napisał(a):Bardzo ciekawy rejs i urozmaicony , sam fakt oglądania Chorwacji z innej perspektywy już jest wartością samą w sobie

Właśnie z powodu tych widoków na ląd od strony morza bardzo lubię rejsy i dlatego, jeżeli tylko jest okazja, to z niej korzystam.

pomorzanka zachodnia napisał(a):Nadrobiłam. Rejs fajny, pomimo tych turbulencji, a może nawet to dodatkowa atrakcja.

Zależy, co kto lubi. Mnie się te dodatkowe atrakcje podobały, ale niektórzy mieli strach w oczach..

pomorzanka zachodnia napisał(a):Plaże na Ciovo są naprawdę ładne.

Też tak myślę, chociaż byłam tylko na kilku z nich. A plaż na Ciovo jest sporo. Tylko w gminie Okrug jest ich 20, a może i więcej. Tutaj można o nich poczytać i pooglądać zdjęcia. Ale ta plaża, na której plażowaliśmy podczas naszego rejsu, nie znalazła się na tej stronie.

23 września 2023
Następnego dnia obudziłam się przed szóstą i jak zobaczyłam widok za oknem, to miałam nadzieję, że to mi się jeszcze śni.
Niestety była to rzeczywistość. Grzmiało, błyskało się i lało.


Jedyne co mi pozostało, to ponownie iść spać, co też zrobiłam.
Gdy wstałam ponownie po jakiejś godzinie, to było niewiele lepiej, tyle tylko, że było już widno.
Około 8 zrobiło się na tyle lepiej, że udało się zjeść śniadanie na tarasie.


Z jednej strony tarasu na wyciągnięcie ręki mieliśmy oliwki.


Z drugiej strony rosło drzewo figowe i jego owocami często się delektowaliśmy po prostu zrywając je.


Niedługo po śniadaniu zaczęło padać i padało przez cały dzień, więc zmuszeni byliśmy przesiedzieć ten dzień w apartamencie.
Czytaliśmy, oglądaliśmy filmy i graliśmy w karty, ale było nam żal tego dnia straconego na siedzenie w domu.



Jedną krótką przerwę w opadach wykorzystaliśmy na wypad do marketu w celu uzupełnienia zapasów spożywczych i alkoholowych.

24 września 2023
W nocy nas zalało.
Około drugiej w nocy obudziłam się, bo chciało mi się pić. Poszłam więc po cichutku do salonu i nagle poczułam, że moje stopy są mokre.
O rany, co jest ?.
Zapaliłam światło i nie wierzyłam własnym oczom. Cała podłoga była mokra.


No pięknie, to będziemy mieli przechlapane, bo Mamuśka na pewno nam tego nie daruje. No ale skąd ta woda. Pobudziłam towarzystwo i zaczęliśmy szukać przyczyny zalania. Zaglądaliśmy pod zlewozmywak, ale tam było sucho. A może to coś z lodówką, bo na przykład w nocy wyłączyli prąd i się rozmroziła. Nic z tych rzeczy. Może woda wlała się przez okno, ale nie, tam było sucho.
No i okazało się, że woda do naszego apartamentu wpłynęła przez drzwi wejściowe, następnie przez sporej wielkości ganek wlała się do przedpokoju, w którym znalazła sobie drogę do salonu tuż pod ścianą. Płynęła wąską, niewidoczną strużką i dlatego początkowo jej nie widzieliśmy.
Ale skąd się wzięło tyle wody na zewnątrz. Otóż podczas nocnego oberwania chmury woda z uliczki, znajdującej się kilka metrów nad naszym apartamentem, spływała po schodach i jak dotarła na wysokość naszego apartamentu, to zaatakowała nasze drzwi wejściowe. Dobrze że wreszcie przestało padać i ustał napływ wody, więc jak zaczęliśmy zbierać tą rozlaną wodę, to już ostatecznie. Zalany był również ganek przy drzwiach wejściowych.
I wreszcie nam się rozjaśniło w głowie, o co chodziło Mamuśce po naszym powrocie z rejsu dwa dni wcześniej. Otóż po naszym powrocie prawie że zrobiła nam awanturę, że zostawiliśmy otwarte okno i zalało ganek (bo podczas naszego rejsu tutaj padało), i ona musiała otworzyć drzwi swoim kluczem, żeby zamknąć okno i posprzątać, a przecież mówili nam, żeby zamykać okna. Nie wchodziliśmy z nią w dyskusję, bo nie mieliśmy pewności co do tego okna, które, jak tylko byliśmy na miejscu otwieraliśmy, bo w tym ganku śmierdziało stęchlizną. Ale jak wychodziliśmy, to zawsze to okno było przez nas zasuwane (bo to było okno przesuwne). I teraz przyszło nam do głowy, że może ganek został zalany w ten właśnie sposób, a Mamuśka chciała się na kimś wyżyć i padło na nas. Ale stwierdziliśmy, że nic jej nie będziemy mówić o tym nocnym zalaniu, żeby nie przyszło jej do głowy dogłębniej czegoś sprawdzać podczas zdawania apartamentu. Może by coś znalazła i nie oddała nam kaucji. Posprzątaliśmy po tym zalaniu bardzo dokładnie i poszliśmy spać dalej.
To była pracowita noc.

Rano pospaliśmy trochę dłużej, bo trzeba było odpocząć po nocnych pracach porządkowych.
Po wyjściu na taras ujrzeliśmy taką pogodę.




Źle nie było, ale mogłoby być lepiej.
Po sobocie spędzonej z musu w zamknięciu chcieliśmy dzisiaj nadrobić stracony dzień, chociaż było to niemożliwie. W sobotę chcieliśmy jechać na wodospady Krka, ale pogodna nam to uniemożliwiła, a niedziela była już ostatnim dniem naszego pobytu w Chorwacji i nie chcieliśmy oddalać się za daleko od apartamentu. Wylot mieliśmy z samego rana, więc spakować musieliśmy się wieczorem no i przejść inspekcję Mamuśki. Dlatego wybraliśmy się ponownie do Trogiru, którego było mi mało do tej pory.
Autko pozostawiliśmy na naszym stałym miejscu, co okazało się w tym dniu zupełnie niepotrzebnym zabiegiem, bo jak się później doczytałam na tablicach informacyjnych, w tym dniu parkingi były bezpłatne i mogliśmy zaparkować bliżej starego miasta.
To autko było jeszcze mniejsze od naszego fiacika 500. Takim to się wjedzie wszędzie.



Stare Miasto przywitało nas piękną grą dzwonów na wieży Katedry św. Wawrzyńca.



Po jej wysłuchaniu rozpoczęliśmy szwendanie się bez celu po uliczkach i placykach, i chłonęliśmy atmosferę tego miasta.








W katedrze trwała msza, więc nie pchaliśmy się do środka.

Połaziliśmy chwilę po placu przed Katedrą.





W kamienicy obok Katedry naszą uwagę przykuła taka piękna krata.


Naprzeciwko Katedry św. Wawrzyńca znajduje się Pałac Ćipiko.


Jego fasada ozdobiona jest pięknymi elementami dekoracyjnymi. Szczególną uwagę przyciągają triforia (trzyczęściowe okna z kamienną balustradą).





Brama wejściowa do Pałacu Ćipiko była otwarta, więc postanowiliśmy tam zajrzeć, ale dostępne tam były tylko pomieszczenia klatki schodowej.



Ta rzeźba drewnianego koguta pochodzi z tureckiego okrętu.





Z jednego z okien Pałacu można podejrzeć wnętrze znajdującej się w jego sąsiedztwie restauracji.

Weszliśmy w mniej uczęszczane i bardzo klimatyczne uliczki.
Od razu zrobiło się pusto.

Nadrobione po wyjeździe.
Niefajna przygoda z tym zalaniem