Biesy&Czady;)

Słup na Wielkiej Rawce to najważniejszy punkt triangulacyjny polskiej części Bieszczadów , jeden z głównych punktów pomiarowych kraju , wybudowany przez urzędników miłościwie nam panującego Cesarza Austro-Węgier Franciszka Józefa .
A to , że nie stoi na na szczycie głównym - to wina ( wg opowieści bajarzy ) dzielnego wojaka Szwejka , który dyskutował z cesarskim geodetą tuż przed wyznaczeniem miejsca budowy przy kufelku ( niejednym ) piwa


Pozdrawiam
Piotr

Szlak do Ustrzyk jest dość ciężki na początku i strasznie monotonny na końcu...i...wcale nie kończy się w Ustrzykach tylko 5km przed na szczęście w Bieszczadach autostop funkcjonuje doskonale...tak czy siak poczekam i zobaczę czy dotarliście do Wetliny drugą opcją

słoma79 napisał(a): zostaje więcej czasu na siedzenie w Bazie Ludzi z Mgły albo w Chacie

Bazę Ludzi z Mgły odwiedziliśmy, Chatę też. Jednak najlepszy klimat panuje obecnie w barze PTTK-u Ale o tym to napiszę w późniejszych odcinkach

słoma79 napisał(a):Szlak do Ustrzyk jest dość ciężki na początku i strasznie monotonny na końcu...i...wcale nie kończy się w Ustrzykach tylko 5km przed na szczęście w Bieszczadach autostop funkcjonuje doskonale...tak czy siak poczekam i zobaczę czy dotarliście do Wetliny drugą opcją

No szlak to się jednak kończy w Ustrzykach A że ostatnie 5 km. szlaku jest po asfalcie......

piotrf napisał(a):A to , że nie stoi na na szczycie głównym - to wina ( wg opowieści bajarzy ) dzielnego wojaka Szwejka , który dyskutował z cesarskim geodetą tuż przed wyznaczeniem miejsca budowy przy kufelku ( niejednym ) piwa

Dziękuję Piotrze, wiedziałam, że na pewno coś ciekawego na ten temat wiesz

Dzień III 20.08.2016-cd.

Wetlina-Dział-Mała Rawka-Wielka Rawka-Krzemieniec-Czerteż-Rabia Skała-Jawornik-Wetlina(Stare Sioło)

Czas się w końcu ruszyć z tego Krzemieńca, bo pozostało nam jeszcze bardzo dużo do przejścia. Ten długi odcinek trasy będzie najmniej widokowy. Szlak graniczny jakim się poruszamy jest praktycznie cały zalesiony.





Szlak posiada pewną niewątpliwą zaletę- jest bardzo mało uczęszczany, nawet w sezonie. Spotkaliśmy zaledwie kilka osób, głównie Słowaków. Droga nie jest jakoś szczególnie męcząca, idzie się raz lekko pod górkę, raz lekko z górki, a w cieniu licznych drzew można odpocząć od słońca. Tyle, że ja na tym odcinku leśno-bezludnym znów weszłam w tryb niedźwiedziofobia i każde trzepotanie skrzydeł ptaków czy trzaskanie łamanych gałęzi przyprawiało mnie o palpitacje serca

Jedynym bardziej męczącym miejscem było podejście pod szczyt Czoło. Było naprawdę bardzo stromo, musiałam co 10 kroków zatrzymywać się i zjadać żelka, by nie paść. A jak już się na szczyt wgramoliliśmy, to się oczywiście spodziewałam, że teraz nastąpi przejście długim, łagodnym grzbietem. Ale tak dobrze to nie ma- z Czoła trzeba od razu zleźć, tak samo stromą drogą No i po cholerę było z takim mozołem zdobywać wysokość, jak teraz wszystko pójdzie na marne

Dobrze, że przynajmniej mamy jakiś widok:



Parę kroków za polanką jest altanka, w której robimy sobie kolejny już dłuższy odpoczynek. A potem znów parę kroków i dochodzimy do Rabiej Skały. Tutaj Słowacy zamontowali vyhlidkę, czyli taras widokowy. Na tarasie zbyt dużo miejsca nie ma, a jest okupowany przez grupkę 6 Słowaków, których od czasu do czasu mijaliśmy na trasie- musimy trochę zaczekać, żeby zrobić zdjęcia i nacieszyć się widokiem.









Za Rabią Skałą pozostaje już tylko żmudne zejście do Wetliny- jeszcze około 3 godzin marszu, może przeżyjemy

Na zejściu od czasu do czasu trafia się widokowa polanka:



Dochodzimy do Jawornika, który jest szczytem zalesionym i nie ma z niego widoków:



To, że odmówiłam pozowania pod słupem mogło oznaczać tylko jedno- byłam już bardzo, bardzo zmęczona. Ale z Jawornika to już tylko ostatnia prosta. Tutaj mamy dwie drogi do wyboru- szlak zielony- krótszy, ale kończący się daleko od "domu", oraz żółty dłuższy, za to wychodzący tuż przy PTTK-u. No to idziemy żółtym. Trochę jest stromo i niewygodnie, a na samym dole błotniście:



Równo o 19.15 meldujemy się pod słupem-pętla została ukończona Tyle, że tu odmawiam już nawet zdjęcia samego słupa

Byliśmy bardzo szczęśliwi, że udało nam się przejść koronkę i to w nie najgorszym czasie. Zasłużyliśmy na nagrodę w postaci dnia konsumpcyjno-plazowego , który odbierzemy jutro.

Garść informacji praktycznych na koniec:

Trasa zajęła nam 12 godzin, spokojnym tempem, z wieloma odpoczynkami po drodze
Na całej trasie nie ma schroniska, ale gdzieś mniej więcej w połowie szlaku granicznego jest miejsce gdzie mozna uzupełnić zapasy wody
Miałam się odnosić do trudności. No to biorąc pod uwagę długość i co za tym siłą rzeczy idzie- sumę podejść/zejść, można uznać, że to trudna trasa. Choć tak naprawdę to nic trudnego tam nie ma
Nie polecam na wycieczkę z dziećmi- zmęczą się i znudzą(tzn. nie polecam naszego wariantu, bo same Rawki to już tak)
Facet kasujący bilety za wejście do parku pojawia się o 7.30
Musicie koniecznie przejść się Działem w porze jagodowej

cdn.

Zaległości nadrobione, ale z braku czasu pewnie znowu powstaną
Obiecuję.......że z przyjemnością znowu nadrobię

malina1959 napisał(a):Zaległości nadrobione, ale z braku czasu pewnie znowu powstaną

To tak jak u mnie. Ale każdą wolną chwilę pomiędzy pracą, a wybieraniem fug, kranów itp. wykorzystuję by coś tu wrzucić

Dzień IV 21.08.2016

Odcinek z życia schroniskowego

Ponieważ dzień po przejściu Koronki zrobiliśmy sobie odpoczynek od gór, to odpoczniemy od nich także w relacji;) Za to pokażę Wam nasze dość specyficzne miejsce kwaterunku, czyli Ośrodek Wypoczynkowy PTTK Wetlina. Przyznam szczerze, że jechaliśmy tam z duszą na ramieniu, bo jeszcze pół roku wcześniej można było o tym miejscu przeczytać same, bardzo negatywne opinie. Ale wiosną tego roku zmienił się właściciel i chyba dotknął ośrodek czarodziejską różdżką- po za kilkoma mankamentami(tak naprawdę to jednym) było miło, przyjemnie i klimatycznie.

PTTK jest bardzo fajnie zlokalizowany- 5 minut od sklepu ABC, który stanowi centrum życia wioski , bliziutko dwóch najbardziej stylowych knajp w Wetlinie, czyli Starego Sioła i Chaty Wędrowca, blisko przystanku i informacji turystycznej, która mimo szczytu sezonu zawsze była nieczynna





Ośrodek jest położony nad rzeczką, zadbano o zagospodarowanie tego przyjemnego terenu- jest mała plażyczka, miejsce do gry w siatkówkę, huśtawka, miejsce na ognisko, tarzan do zabaw wodnych, stoliki i ławeczki





Dla nas największym plusem pobytu tutaj była schroniskowa kuchnia. Jedzenie naprawdę pyszne, porcje spore, a ceny niższe niż w pobliskich restauracjach. Jedliśmy więc zawsze tutaj, z jednym małym wyjątkiem- trzeba było przecież spróbować naleśnika giganta - polecam, zwłaszcza, że można go popić Kofolą , tudzież czeskim lub słowackim piwkiem.



Tu spożywaliśmy w brzydszą pogodę:



A tu w ładniejszą:





Dla mieszkańców była lana Perła po 4 zł., więc korzystalismy

W barze panowała bardzo luźna atmosfera, można było przyjść ze swoją herbatą, zalaną darmowym wrzątkiem, obsługa zawsze była przyjaźnie nastawiona do wszystkich. Śmialiśmy się trochę, że jest jak w komunie hipisów, ale nam to akurat bardzo odpowiadało

Turystyczny moloch składa się z 3 części: pola namiotowego, domków i baraku z pokojami. Ten ostatni jest najdroższy i najbardziej luksusowy I to właśnie w nim zamieszkiwaliśmy. Na razie jednak kilka fotek z zewnątrz, bo wnętrza i warunki mieszkaniowe, to własnie były te mankamenty, o których pisałam na początku:

Odcinek z życia schroniskowego-cd.

No to przejdźmy do tej mniej przyjemnej części, bo mnie jeszcze o reklamę posądzą Korytarz w naszym baraku zawsze był mroczny:



Pokój też miał kilka wad, przede wszystkim było w nim bardzo zimno. Ale dzięki temu nasze konserwy turystyczne przeżyły tydzień bez lodówki. Brak lodówki, brak umywalki w pokoju(o toalecie to nawet nie ma co marzyć), wspólny czajnik, to były chyba takie największe niedogodności. W walce z zimnem pomagał sklep ABC, zawsze wyposażony w odpowiednio rozgrzewające trunki







S. na co dzień przejawia patologiczną wręcz skłonność do pedantyzmu, ale co to Bieszczady robią z człowiekiem W pokoju, mimo wszystko dało się jakoś żyć, i tak chodziliśmy tam tylko spać, a wolny czas spędzaliśmy w schroniskowym barze

Natomiast największym minusem okazały się sanitariaty, no nie za fajnie było, zwłaszcza, że trzeba tam było chodzić myc naczynia po śniadaniu Każde wieczorne wyjście pod prysznic dla mnie było lekką traumą(4 prysznice na 200 miejsc to trochę mało), nawet chodziły mi po głowie straszne myśli w stylu A może by dziś tylko mokrymi chusteczkami się powycierać Jednak chęć bycia czystym, zawsze jakoś zwyciężyła. A wyglądało to tak:









Reasumując- miejsce bardzo polecam na zjedzenie obiadu, wypicie piwka, wieczorny chill out nad rzeczką, bo atmosfera jest naprawdę niesamowita, ale na mieszkanie to już niekoniecznie. Tydzień przy dobrej pogodzie(tak jak my) można jakoś przeżyć, ale czy więcej to nie jestem pewna.

No i wyszła, ze mnie marudna i wybredna baba

Obiecuję następnym razem wrócić do widoczków. Choć będą trochę zamglone

Za to widoki Bieszczad piękne.

Ural napisał(a):Za to widoki Bieszczad piękne.

Musi być jakaś równowaga

ruzica napisał(a): Każde wieczorne wyjście pod prysznic dla mnie było lekką traumą(4 prysznice na 200 miejsc to trochę mało), nawet chodziły mi po głowie straszne myśli w stylu A może by dziś tylko mokrymi chusteczkami się powycierać Jednak chęć bycia czystym, zawsze jakoś zwyciężyła.

U mnie jak nie tak dawno wyłączyli na dwa tygodnie ciepłą wodę - remont rur , to też czasem miałam takie myśli ...


możemy iść dalej ...

w ośrodku PTTK chcieliśmy ze znajomymi spać w listopadzie, ale nas obsługa od razu ostrzegła, iż jest w środku zimno. Latem zimno, zimą zimno - to znaczy, że coś jest nie tak. To niestety dość częsta przypadłość niektórych miejsc spod szyldu PTTK, że im to zwisa, bo ludzie i tak się zjawią. Za to w barze podawano tam bardzo smaczną tarninówkę, specjalność zakładu

ruzica napisał(a):Turystyczny moloch składa się z 3 części: pola namiotowego, domków i baraku z pokojami.

W domkach PTTK spędziłam swoje pierwsze bieszczadzkie wakacje . We wczesnych latach 90tych ubiegłego stulecia .

mysza73 napisał(a):możemy iść dalej ...

No pójdziemy... jutro może. Lub pojutrze

Pudelek napisał(a): Latem zimno, zimą zimno - to znaczy, że coś jest nie tak.

Ja to w ogóle miałam wrażenie, że Wetlina to taki biegun zimna. W Ustrzykach i Solinie jakoś cieplej było A może to od tej górskiej lodowatej rzeczki

Co do zimy, to Jak jest zima to musi być zimno , a teraz latem- mimo względnego ciepła w dzień, ranki i wieczory bywały bardzo zimne, np. w dzień +24, wcześnie rano +8

Pudelek napisał(a): Za to w barze podawano tam bardzo smaczną tarninówkę, specjalność zakładu

My tarninówki nie uświadczyliśmy. Cokolwiek to jest

marze_na napisał(a):

ruzica napisał(a):Turystyczny moloch składa się z 3 części: pola namiotowego, domków i baraku z pokojami.

W domkach PTTK spędziłam swoje pierwsze bieszczadzkie wakacje . We wczesnych latach 90tych ubiegłego stulecia .

Podejrzewam, że od ubiegłego stulecia niewiele się w tych domkach zmieniło

ruzica napisał(a):
My tarninówki nie uświadczyliśmy. Cokolwiek to jest

nalewka z tarniny W menu chyba tego nie mają, ostatnio kumpel wiedział, że coś takiego robią swojskiego i sobie kosztowaliśmy

Pudelek napisał(a):
nalewka z tarniny W menu chyba tego nie mają, ostatnio kumpel wiedział, że coś takiego robią swojskiego i sobie kosztowaliśmy

W menu to mieli tylko piwo, a jak zapytaliśmy o coś mocniejszego to powiedzieli, że mają piwo 7-procentowe