2007: Bielsko-Biała - Drašnice/Hvar

shtriga napisał(a):Pozdravki z drugiego końca BB I oczywiście CDN szybko mam nadzieję

Dzięki! Coś późnym wieczorem się skleci . Teraz praca... praca...
Pozdraviam.

Widocznie w Bielsku już po zimie i autor relacji obudził się z zimowego snu.

Ps. A może trzeba zrobić nowy temat: poskramianie wszystkiego co pływa, fruwa i chodzi (nawet na dwóch nogach )

Interseal , miło że jesteś back, bo już nadzieja umierała .

Buber napisał(a):Interseal , miło że jesteś back, bo już nadzieja umierała .

Kurcze... jestem onieśmielony tymi powitaniami . Mnie również jest miło Buberku.

Dołączam się do tych, którzy cieszą się z Twojego powrotu. Mam nadzieję, że w miarę szybko znajdziesz trochę czasu na dalszą część wspomnień.

Janusz Bajcer napisał(a):Widocznie w Bielsku już po zimie i autor relacji obudził się z zimowego snu.

Ps. A może trzeba zrobić nowy temat: poskramianie wszystkiego co pływa, fruwa i chodzi (nawet na dwóch nogach )

Januszku! Pół Bielska i cały Szczyrk (gdzie pracuję i gdzie postawiliśny coś co bez śniegu jest nic nie warte) modli o śnieg, nawet nie mów, że zima się skończyła!!!!

...a wspominanki się tworzą, tylę że wiesz sam najlepiej jak to jest z naszymi żonami jak za długo nad cro.plą wisimy...

dangol napisał(a):Dołączam się do tych, którzy cieszą się z Twojego powrotu. Mam nadzieję, że w miarę szybko znajdziesz trochę czasu na dalszą część wspomnień.

I ja się też dołączam do grona ucieszonych.
Pozdravki.

Interseal fajnie że znowu jesteś i po swojemu klimatycznie piszesz

I znów czytamy

C.D.


Dzień wcześniej, gdy spacerowałem sobie rano w okolicach szkoły w Drašnicach, pewna staruszka krzyczała coś po chorwacku za młodym chłopakiem w sportowym ubraniu i z plecakiem na ramionach. Kiedy się zbliżyłem, prosiła mnie, bym zatrzymał jej wnuka, gdyż samotnie idzie w góry, a przy takim wietrze i po opadach deszczu kamienie odrywają się od skał, a on uparł się by koniecznie iść sam... Wzruszyłem ramionami, cóż mogę? Chłopak raczej pełnoletni, więc mu nie zabronię... Góry też nie są jakieś ekstremalnie wysokie i niebezpieczne... z drugiej strony staruszka mieszka tu już pewnie od lat i wie, czego się bać, a czego nie. Młody poszedł.


Ostatnimi czasy mój ulubiony widok. Pelješac widziany przez Hvar.

Teraz będąc na tym szlaku przed oczyma miałem tę starszą panią. Stałem pod prawie pionowymi ciosami skał wapiennych, z bliska nie wydają się już tak wysokie jak z poziomu Adriatyku. Jednak co jakiś czas słyszałem głuche uderzenia i echo kamieni spadających i odbijających się od skał. Trzeba uważać. Grozy dodają też żółte plamy na szarych zlanych deszczem skałach. Są to miejsca gdzie kamienie dopiero co się oberwały, a słońce nie zdążyło jeszcze wypalić wapna.
Niby takie niepozorne, małe góry w zasadzie nadbrzeżne urwisko, a jednak człowiek będąc sam na ścieżce czuje jakiś respekt. Konieczność albo zawrócenia, albo pójścia wyżej, gdyż w każdej chwili może coś polecieć. Idę wiec wyżej.


Ten sam ulubiony widok ale z dodatkowym udziałem Korčuli.

Ścieżka zaczyna już przypominać typowo górski szlak, stąpam spokojnie z kamienia na kamień. Im wyżej tym słabszy wiatr. Pstrykam kilka fotek i idę dalej. Szlak poprowadzono teraz na zbudowanej z kamieni ściance opartej na wystających skałkach. Jeszcze kilka kroków i jestem na górze.


szlak kilkadziesiąt metrów od "szczytu"

Widok na Adriatyk wtedy jeszcze wydawał mi się nieziemski. Piszę "wtedy jeszcze", gdyż ta relacja nie jest chronologicznie ustawiona, a o widokach ze Sv. Jure, które przebiły wszystko - już pisałem.


Brač

Czas wracać. Do miasteczka sporo drogi. Na szczęście wypogodziło się i kamienie wyschły. W pewnej odległości pojawiły się nad skałami cztery jastrzębie. Zbliżyły się trochę i by krążyć sobie na tle pionowej ściany - pierwszorzędny widok. (Niestety zdjęcia nie udało mi się zrobić)

Schodzę ze skał na osuwający się piarg. Ostrożnie ale stanowczo poruszam się szlakiem do opuszczonego kamiennego miasteczka. Teraz dobrze widać, iż prawie wszystkie domy nie mają dachów. Są zawalone. Jeden domek ma ścianę przebitą na wylot przez głaz. Zresztą wszędzie między domami pełno stoczonych kamieni i głazów. Jak Ci ludzie tutaj niegdyś mieszkali? Jak żyli? Nie wiem. Na domach są konsole a pomiędzy budynkami resztki sieci elektrycznej. Widać więc, że nie jest to bardzo stare budownictwo, a przynajmniej nie tak bardzo dawno ludzie to miejsce opuścili.


Miasteczko cieni

Gubiąc się znowuż w gmatwaninie ścieżek, trafiam na jeden dom, w którym ktoś założył nowe okiennice, wstawił drzwi, poobcinał wijące się po ścianach bluszcze. Nikogo jednak nie było, może to domek na weekend? Kieruję się bardziej w lewo by dojść w rejon kościoła. Ruiny niektórych domów, są dość posępne. Ciemne piwnice, porozwieszane jakieś szmaty, stare beczki, nawet zastawy kuchenne. Czasem aż nieprzyjemnie jest przechodzić.
Wypycham jeszcze kieszenie kurtki migdałami i granatami (udało mi się znaleźć takie duże jak na straganach) i wychodzę z zarośli tuż obok kościoła. Ten kościół ma odnowioną dzwonnicę, nowy dach, tymczasem drzwi są zabite i zamknięte na zardzewiałą kłódkę. Taki ładny kościół i nie używany...



Stąd do wioski mam jeszcze jakieś 500 metrów. Przebiegam przez Magistralę i jeszcze kilka zakrętów wąskim chodnikiem i jestem przy szkole w Drašnicach... Uff taka niewinna wycieczka a jestem taki zmachany...
Mały odpoczynek, obiad i we czwórkę jedziemy do Opuzen...



Miasto Opuzen. Małe, białe, puste. Wiatr tylko hulał nad Neretvą.

Następnego bodajże dnia, na Jadrance w przejeżdżającego Golfem Słowaka uderzył kamień.

Do opuszczonego miasteczka jeszcze wróciliśmy we czwórkę. Fotorelacja następnym razem.

Pozdraviam.

Rzeczona fotorelacja z wycieczki po ruinach.
Kolejny dzień prawie bez słońca.


Początek wycieczki.


Ciekawy - jakby nietutejszej architektury dom. To za nim czają się wspomniane psy.


Maslina.


Wszystko w całości wykonane z wapienia.


W domach zostawiono przedmioty codziennego użytku. Garnki, wiadra, zastawy stołowe, sztućce.


Bardzo urokliwa uliczka i bardzo stroma, czego fotografia nie oddaje.


Uliczki wychodzą ponad zabudowę, przeradzają się w wąskie ścieźki, które gubią się na ruchomych, obsuwających się, kamiennych skarpach.




Wszedzie granaty. Te małe dzikie i odmiany "szczepione" duże i soczyste. Brak w Drasnicach natomiast winorośli.


Zejście nad Jadranską Magistralę i powrót do apartamentu z nadzieją wyjścia nad morze...

... a Adriatyk od kilku dni wyglądał tak:


Pozdraviam

Fotorelacja - rewelacja!!!

Miejsce, w którym czas się zatrzymał.
Tylko drzewa jak owocowały, tak owocują.
Cudne!!!


Pasuje do serii "miasta duchów".

Pozdrav
Jola

Interseal napisał(a):Któregoś kolejnego, niepewnego pogody dnia postanowiłem wyjść sobie wyżej po skałach i zobaczyć Drasnice z góry. Na planie są szlaki, w terenie także, z tą różnicą, że w terenie w okolicy kościoła gdzieś się gubią, a jedna ścieżka jeszcze niby oznakowana idzie wprost przez zagrodę jakiegoś gospodarza.

Interseal napisał(a):Ścieżka zaczyna już przypominać typowo górski szlak, stąpam spokojnie z kamienia na kamień. Im wyżej tym słabszy wiatr. Pstrykam kilka fotek i idę dalej. Szlak poprowadzono teraz na zbudowanej z kamieni ściance opartej na wystających skałkach. Jeszcze kilka kroków i jestem na górze.

Do tej pory wydawało mi się po dotychczasowych doświadczeniach, że w Chorwacji szlaki są oznakowane świetnie i nie sposób ich nie zauważyć, a dzikich mało uczęszczanych miejsc się nie spotyka. A jednak.
Jak wysoko wspiąłeś się, żeby podziwiać wyspy i morze ze skał?
Czy ma jakąś nazwę?

Dobrze, że wróciłeś i możesz i chcesz nam o swoim pobycie popisać i go pokazać.
Pozdrawiam
Lidia

Lidia K napisał(a):
Do tej pory wydawało mi się po dotychczasowych doświadczeniach, że w Chorwacji szlaki są oznakowane świetnie i nie sposób ich nie zauważyć, a dzikich mało uczęszczanych miejsc się nie spotyka. A jednak.
Jak wysoko wspiąłeś się, żeby podziwiać wyspy i morze ze skał?
Czy ma jakąś nazwę?

Dobrze, że wróciłeś i możesz i chcesz nam o swoim pobycie popisać i go pokazać.
Pozdrawiam
Lidia

Witam!
Szlaki w Chorwacji są nieźle oznakowane (Rok 2006 w Omiskiej Dinarze - schodziłem dużo i bez problemów), z tym że akurat w tym miejscu, które wspominam w relacji, coś jest namieszane i jedno odgałezienie prowadzi do nikąd, a drugie przez plac z jakimiś wściekłymi psami .
Góra na którą wchodzi szlak nazywa się Kline i ma 570 m.n.p.m szlak prowadzi gdzieś dalej wgłab lądu - pewnie do drogi Makarska - Vrgorac. natomiast najwyższą górką okolicy Drasnic jest Kljen 808 m.n.p.m. i nie prowadzi nań żaden oficjalny szlak.
Po wyprawie "na skróty" w 2002 roku na górę Viter w Zaostrogu, staram się trzymać jakichś jeżeli nie oznakowanych, to przynajmniej wydeptanych ścieżek (szczególnie w pasie roślinności). Tamtego lata, dzikość o której wspominasz mało mnie nie zabiła , a nogi miałem poprzecinane jak żyletkami.
Pozdraviam.