Wspomnienia z Londynu i okolic (Oxford, Brighton, St.Albans)

tony montana napisał(a):Ja to z kolei wiem tylko z tych filmów na Planete, World from Above
Sam nigdy nie byłem dalej na wschód niż Tower Bridge

Też lubię takie filmy i oglądam.
No może tylko wtedy, gdy czas pozwala

aga_stella napisał(a):Całkiem ładny bocian Ci wyszedł na południku
Trza było jeszcze jaskółkę strzelić

Jaskółka też była, tylko Waldek się spóźnił z fotką.

piotrf napisał(a):Dalej na wschód jest jeszcze piękny , dość wysoki most Królowej Elżbiety II ( na orbitalu M 25 ) , przejeżdżałem nim z północy na południe , w przeciwnym kierunku przejeżdża się tunelem

Ale on już na pewno jest poza Londynem.

piotrf napisał(a):Na południku byłem , ale zdjęć nie posiadam

Ani jednego ?

Napisałam wcześniej, że nie wchodziliśmy do wnętrz, bo nie miałam z nich żadnych zdjęć, a jak nie ma zdjęć to pamięć zawodzi. Ale filmik, który kręcił kolega przypomniał mi, że byliśmy jeszcze w budynku Flamsteed House i znajdującym się w nim ośmiokątnym pokoju (Octagon Room) zaprojektowanym przez Sir Christophera Wrena.





Stojąc na szczycie wzgórza Greenwich można zobaczyć wiele miejsc, zaznaczonych na tej tablicy informacyjnej.


Nas najbardziej zainteresowała Elektrownia Greenwich i widniejące za nią w oddali słynne O2, na którego dach spadł James Bond z balonu we wspomnianym już przeze mnie filmie "The World is Nos Enough".







Wysokościowce w Canary Wharf też robiły wrażenie.


Po wyjściu z terenu Obserwatorium wracaliśmy do przystani obok Domu Królowej i Narodowego Muzeum Morskiego. Nawet tam zajrzeliśmy na moment, ale do wnętrz nie weszliśmy, bo była spora kolejka a my musieliśmy zdążyć na statek, którym wracaliśmy do centrum Londynu.







Podczas rejsu powrotnego siedzieliśmy już wewnątrz statku, bowiem było chłodno i kropiło. Zdjęć nie robiliśmy, bo przez szybę to już nie ma uroku a ponadto przecież tą trasą już płynęliśmy, więc nic innego nie mogliśmy zobaczyć ponad to, co widzieliśmy płynąc do Greenwich.
Wycieczka była bardzo fajna, tylko szkoda, że akurat w tym dniu zepsuła się pogoda.
Obserwatorium w Greenwich warto jest obejrzeć a już postanowienie stopy na południku zerowym jest pozostawia niezapomniane wrażenia.

Nie byłem w Greenwich (Małżonka była ze dwa razy), Canary Wharf - jeżdżąc metrem na linii Jubilee - wyraźnie na tej stacji przeluźniało się o setki panów i pań w garniakach

megidh napisał(a):Po wyjściu z terenu Obserwatorium wracaliśmy do przystani obok Domu Królowej i Narodowego Muzeum Morskiego. Nawet tam zajrzeliśmy na moment, ale do wnętrz nie weszliśmy, bo była spora kolejka a my musieliśmy zdążyć na statek, którym wracaliśmy do centrum Londynu.

Muzeum Morskie bardzo pozytywnie zaskoczyło zarówno mnie jak i moje dzieci. Po lekkim rozczarowaniu w Natural History Museum i nawet Science Museum, nie spodziewałam się wiele po Maritime Museum, wpadliśmy tam na krótko - okazało się, że zdecydowanie na zbyt krótko, bo te fragmenty ekspozycji na piętrze, które zdążyliśmy obejrzeć, robiły bardzo dobre wrażenie. Starannie przygotowane, w sporej części interaktywne (ze stanowiskami także dla dzieci), ciekawe i naprawdę wciągające, a na dodatek z bardzo pomocnym i miłym personelem. Żałowałam, że weszliśmy na ok. godzinę przed zamknięciem. Jest to miejsce, gdzie cała nasza trójka chciałaby kiedyś wrócić.

Widok na Canary Wharf z Greenwich, a zwłaszcza przejazd wśród wieżowców - bezcenne.

tony montana napisał(a):Nie byłem w Greenwich (Małżonka była ze dwa razy), Canary Wharf - jeżdżąc metrem na linii Jubilee - wyraźnie na tej stacji przeluźniało się o setki panów i pań w garniakach

W Wikipedii napisali, że Canary Wharf "rywalizuje z City of London o miano centrum biznesowego miasta", więc nic w tym dziwnego, że tam wysiadali.

Mikromir napisał(a):Muzeum Morskie bardzo pozytywnie zaskoczyło zarówno mnie jak i moje dzieci.
... bo te fragmenty ekspozycji na piętrze, które zdążyliśmy obejrzeć, robiły bardzo dobre wrażenie. Starannie przygotowane, w sporej części interaktywne (ze stanowiskami także dla dzieci), ciekawe i naprawdę wciągające, a na dodatek z bardzo pomocnym i miłym personelem. Żałowałam, że weszliśmy na ok. godzinę przed zamknięciem. Jest to miejsce, gdzie cała nasza trójka chciałaby kiedyś wrócić.

Szkoda, że o tym wcześniej nie wiedziałam, chociaż może 10 lat temu nie było tam tak fajnie.
Ale w takim razie miejsce kwalifikuje się do poprawki.

Mikromir napisał(a):Widok na Canary Wharf z Greenwich, a zwłaszcza przejazd wśród wieżowców - bezcenne.

Widok potwierdzam, przejażdżki niestety nie zaliczyłam.

megidh napisał(a):

tony montana napisał(a):Nie byłem w Greenwich (Małżonka była ze dwa razy), Canary Wharf - jeżdżąc metrem na linii Jubilee - wyraźnie na tej stacji przeluźniało się o setki panów i pań w garniakach

megidh napisał(a):W Wikipedii napisali, że Canary Wharf "rywalizuje z City of London o miano centrum biznesowego miasta", więc nic w tym dziwnego, że tam wysiadali.

I świata Póki co jeszcze tak, ale jak wyjdą do końca to już nie wiadomo, czy nie tylko New York i Frankfurt zostaną + azjatyckie tygrysy

Dalszą część dnia spędziliśmy w Chinatown, które stanowi centrum kulturalne i finansowe chińskiej mniejszości mieszkającej w Londynie.
Wejścia na teren Chinatown strzegą ozdobne bramy z charakterystycznymi chińskimi smokami.
To na co zwróciliśmy uwagę zaraz po wejściu do Chinatown, to dwujęzyczne tabliczki z nazwami ulic.








Ponoć w Chinatown można skosztować najlepszej azjatyckiej kuchni.
Przez okna wystawowe widać wiszące grillowane kaczki oraz inne jedzenie.






Na każdym kroku widać tutaj restauracje, w których można się posilić.
Nas bardzo interesowały te knajpki, w których można korzystać z bufetu. Na szybach tych lokali wywieszone są informacje o kwocie, jaką trzeba zapłacić, aby jeść do syta. Szukaliśmy takiej, w której jedli Azjaci. To sprawdzony sposób na znalezienie dobrego jedzenia w obcym mieście, gdzie nie zna się lokali.
Znaleźliśmy taki lokal, w którym za 5 funtów od łebka najedliśmy się do syta. Wybór dań był olbrzymi. Jedliśmy różne warzywa, makarony, ryż, krewetki, mięsa w różnych sosach, pierożki wonton.
Po zjedzeniu nałożonych porcji można było dobierać jedzenie z bufetu, bez dodatkowej opłaty.

















To chyba jakieś popularne miejsce spotkań.


Waldek dorwał chińską gazetę.



Opuściliśmy Chinatown i zastanawiamy się nad różnicami pomiędzy tymi sąsiadującymi ze sobą dzielnicami.
Jakbyśmy wyszli z innego świata.

Potwierdzam. My na Chinatown też coś przekąsiliśmy - za 6 albo 6.50 funta - musiałbym zerknąć do mojej relacji.

A podaż knajpek jest tam OGROMNA!

Wybraliśmy się któregoś dnia z krótką wizytą do St. Albans.
To bardzo urocze i bardzo stare miasteczko położone jest jedynie 32 km od Londynu w kierunku północno-zachodnim.
Prawie dwa tysiące lat temu w miejscu dzisiejszego St. Albans znajdowało się jedno z największych rzymskich miast w Brytanii, które nazywało się Verulamium.

Samochód zostawiliśmy na parkingu i przeszliśmy uliczkami dzielnicy handlowej w kierunku najbardziej znanego miejsca w St.Albans.








Ale zanim tam doszliśmy, to na naszej drodze znalazła się wieża zegarowa.
Clock Tower znajduje się w centrum miasta.
Zbudowana została w XV wieku. Jest to jedyna średniowieczna dzwonnica miejska w Anglii.
Funkcję dzwonnicy pełni do dziś a znajdujący się w niej dzwon pochodzi z 1335 roku. Zegar na wieży od początku był mechaniczny, co w tamtych czasach było wielką rzadkością.

St Albans zapowiada się fajnie, klasyczne, zwarte na Old Town brytyjskie miasteczko

St. Albans jest miejscem, w którym rozpoczęła się historia wiary chrześcijańskiej w Wielkiej Brytanii i to stąd pochodzi pierwszy święty tego kraju – święty Alban.
Jak do tego doszło ?
Rzymski żołnierz Alban pewnego dnia udzielił schronienia nieznajomemu uciekającemu przed prześladowaniami, który był chrześcijańskim kapłanem, znanym teraz jako Amphibalus (Amfibal) Alban wiele dowiedział się od niego o chrześcijaństwie.
Władze rzymskie znalazły jednak Amfibala, lecz Alban, zainspirowany nową wiarą, zamienił się z nim ubraniami i to on został pojmany a kapłan zdołał uciec. Po aresztowaniu Alban odmówił wyrzeczenia się swojej nowej wiary i sędzia wymierzył mu karę przeznaczoną dla Amfibala – śmierć. Po wyroku Alban został wyprowadzony z Verulamium na wzgórze, gdzie został ścięty.
W ten sposób rzymski żołnierz stał się pierwszym brytyjskim męczennikiem.
W VIII wieku król Offa założył tu opactwo dedykowane Albanowi wokół którego wyrosło miasto.

A my właśnie obraliśmy kierunek do Katedry Św. Albana.
A po drodze mijaliśmy takie zabudowania w St.Albans.





Po dotarciu na miejsce ujrzeliśmy Katedrę w całej okazałości.
Monumentalna romańsko-gotycka katedra św. Albana (St Albans Cathedra) usytuowana jest na wzgórzu zwanym Holmhurst Hill w miejscu, gdzie wcześniej istniał klasztor benedyktynów ufundowany przez Offę, króla Mercji.
Jej budowa rozpoczęta została w drugiej połowie XI wieku i ciągnęła się przez kilka kolejnych stuleci.
Świątynia została wzniesiona z wielkim rozmachem. Ma ona przeszło 167 metrów długości i 58 metrów szerokości.
Obeszliśmy ją wokoło i tą wielkość zobaczyliśmy na własne oczy.

Potem weszliśmy do środka Katedry. Najstarsze zachowane fragmenty katedry pochodzą z XI wieku.

Nawa główna Katedry należy do najdłuższych w Anglii, ma bowiem aż 85 metrów długości.




Tu można podziwiać jedne z najstarszych średniowiecznych malowideł ściennych, powstałych od końca XII wieku do XVI wieku.




Inne malowidła też tam wiszą.


Wspaniała kolorowa rozeta wypełniona szkłem Alana Youngera. Szkło to zostało dodane do rozety w 1989 roku w miejsce białego szkła. Odsłonięcia dokonała księżna Walii Diana.



Przechadzamy się po wnętrzu Katedry.

megidh napisał(a):Waldek dorwał chińską gazetę.

No i co wyczytał ? Pewnie jakieś ciekawostki były, a tu pominięte milczeniem

megidh napisał(a):Monumentalna romańsko-gotycka katedra św. Albana

Faktycznie monumentalna. Że też chciało Wam się oblatywać to dookoła.
Choć sama często też tak robię.
Lubię architekturę, a gotyk jakoś bardzo mi pasuje, więc podoba mi się.

Katedra "Dr Albana" przepięknie angielsko fantastyczna!
Kawał budowli, rozmiarami chyba podobna do tej z Yorku