Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Franz napisał(a):

Jacek S napisał(a):Jakoś nie bardzo...przepraszam...

Nie ma za co. To mnie walnęła, więc ja pamiętam.

Pozdrawiam,
Wojtek

A faktycznie było...za dużo masełka...




Pozdrawiam

Dzień ósmy

Po noclegu na Lulluchapampa, gdzie mimo sporej ilości grup nasi tragarze znaleźli całkiem spokojne miejsce, wstajemy o szóstej rano, żeby zdążyć przed innymi grupami. Śniadanie serwowane jest jednak z małym poślizgiem i w efekcie startujemy dopiero około 7:30, w ślad za pierwszymi kilku ekipami. Najpierw ostro w górę, potem łagodniej, kawałek trawersu, by znów ruszyć w górę. Z dala dobiega nas dźwięk keny –andyjskiego fletu. Gra któryś z tragarzy – ciekawe, jak wielki ciężar taszczy na grzbiecie jednocześnie.

Trochę potu nas kosztuje ostatni fragment podejścia, ale nadchodzi ten moment, kiedy stajemy na Abra de Huarmihuanusca – Przełęczy Martwej Kobiety. Dopędzamy tutaj tych, co wyszli wcześniej, po chwili dochodzą następni – to tradycyjne miejsce odpoczynku i najwyższy punkt klasycznego Inca Trail, zatem maksimum wysokości dla wszystkich tutaj oprócz nas. Niczym strzały z indiańskiego łuku mijają nas tragarze w swoich sandałach. Spoglądam na swoje turystyczne buciory – trochę się różni ten ekwipunek. Może dlatego nie potrafiłbym zasuwać tak szybko jak oni?.. – śmieję się w duchu.

Na drugą stronę przełęczy opada łagodnie odrestaurowany wprawdzie, ale jednak liczący sobie kilka wieków, inkaski chodnik.

Wspaniale pod względem widokowym prowadzone są te peruwiańskie "ścieżki rekreacyjne" i jak widać na zamieszczonych zdjęciach - rewelacyjnie utrzymane


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Wspaniale pod względem widokowym prowadzone są te peruwiańskie "ścieżki rekreacyjne" i jak widać na zamieszczonych zdjęciach - rewelacyjnie utrzymane

W ostatnich czasach trochę pracy w nie włożono.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pięknie tam , ale może już pójdziemy dalej


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Pięknie tam , ale może już pójdziemy dalej

Masz rację. Skupiłem się na regularnej aktualizacji wątków typu Rumunia czy Czarnogóra, zamiast zająć tymi, w których widać zainteresowanie.
Zmienię to.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

piotrf napisał(a):Pięknie tam , ale może już pójdziemy dalej

Masz rację. Skupiłem się na regularnej aktualizacji wątków typu Rumunia czy Czarnogóra, zamiast zająć tymi, w których widać zainteresowanie.
Zmienię to.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wojtku ! Zainteresowanie wszystkimi Twoimi relacjami, a przede wszystkim wspaniałymi zdjęciami jest chyba równomierne . Jestem przekonana, że takich jak ja czytających/oglądających jest mnóstwo, tylko po prostu nie wiemy już co pisać ! Bo ileż razy można pisać te same słowa zachwytu ! Ja np. zawsze przeglądając Twoje wątki tracę ochotę na wstawianie swoich zdjęć .

Potter napisał(a): Jestem przekonana, że takich jak ja czytających/oglądających jest mnóstwo,

Też lubię te relacje i zdjęcia w wykonaniu Wojtka.
Pozdrawiam
Piotr

Potter napisał(a):Zainteresowanie wszystkimi Twoimi relacjami, a przede wszystkim wspaniałymi zdjęciami jest chyba równomierne

Piotrek Byrdziak napisał(a):Też lubię te relacje i zdjęcia w wykonaniu Wojtka.

Dobrze, postaram się aktualizować poszczególne tematy bardziej równomiernie.

Potter napisał(a):Ja np. zawsze przeglądając Twoje wątki tracę ochotę na wstawianie swoich zdjęć .

Musząc zanegować dosłowny sens Twojej wypowiedzi, doceniam jednak jej intencję.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szybko posuwają się nim tragarze, wołając „porter, porter”, aby nie tracić czasu na mijankach. Jeden nie pokrzykuje, gdyż gra na kenie. Wkrótce i my ruszamy w ślad za Indianami, których już nawet nie widać. Schodzimy w stronę Pacamayo – najpierw opadającym chodnikiem, później stromymi kamiennymi stopniami. Przed dziesiątą mijamy odbicie do kempingu, urządzonego w Pacamayo; duża, szesnastoosobowa grupa skręca do niego – to dobrze, będzie luźniej na szlaku. Przekraczamy mostek, za którym zaczyna się znowu podejście w górę. Wysoko, po lewej widać spadające kaskadami potoki, tworzące Rio Pacamayo. Stromy, ale niezbyt długi odcinek pozwala dosyć szybko osiągnąć leżącą na wysokości około 3800m n.p.m. Runkuraqay – leżącą poniżej przełęczy inkaską konstrukcję. Zapewne strażnica oraz świątynia; Agustin wyjaśnia, że owalne kształty zarezerwowane były dla budynków ceremonialnych.

Ciekawe jakich ceremonii były niemym świadkiem te ruiny

Może ruszymy dalej


Pozdrawiam
Piotr

Trzeba faktycznie zacząć poganiać Wojtka

Pozdrawiam

piotrf napisał(a):Może ruszymy dalej

ASIULA HK napisał(a)::wink: Trzeba faktycznie zacząć poganiać Wojtka

OK, pójdziemy dalej.
Zerknę wkrótce, co tam za zakrętem nas czeka.

Pozdrawiam,
Wojtek

No idźmy już .

Potter napisał(a):No idźmy już .

Ależ się nas sporo uzbierało!

Pozdrawiam,
Wojtek