Odrobina Dalmacji w lutym.

Nefer napisał(a):Ładny spektakl kolorów Wam się w Splicie trafił.

Oj tak , niedługo „pojedziemy” dalej.

Wiadomo, że zimą nawet na Adriatykiem powieje chłodem i zaleje deszczem.Jednak te błękity i spokojna woda, a nade wszystko słońce są na tyle często, że jest czego zazdrościć mieszkańcom .

helen napisał(a):Split - 3 lutego
Gdy docieramy do restauracji Vidilica przychodzi czas na kawę, wszak absolutnie nigdzie nam się nie spieszy. Polako

Miłe wspomnienie Vidilicy, to już 1,5 roku minęło. Dzięki Twoim zdjęciom wspomnienia odżyły

pomorzanka zachodnia napisał(a):Wiadomo, że zimą nawet na Adriatykiem powieje chłodem i zaleje deszczem.Jednak te błękity i spokojna woda, a nade wszystko słońce są na tyle często, że jest czego zazdrościć mieszkańcom .

Dokładnie, zazdrościć i tęsknić

Marzy mi się taka Dalmacja poza sezonem, dlatego będę zaglądać
A kolory nieba o zachodzie słońca bajkaaaa

crooopka napisał(a):Marzy mi się taka Dalmacja poza sezonem, dlatego będę zaglądać
A kolory nieba o zachodzie słońca bajkaaaa

Witaj, jeszcze kilka zachęcających do wyjazdu momentów się znajdzie

Droga do Dubrownika - 04.lutego

Planując pobyt w Dubrowniku jako drugi etap naszego pobytu w Dalmacji stanęłam przed wyborem drogi dojazdowej. Oczywiście najlepiej, najpiękniej i najciekawiej jest jechać Jadranką. Zerkam rano w prognozę pogody i widzę ostrzeżenia o wietrze powodującym "zagrożenie dla życia i mienia"... ups, idzie bura? Takie ostrzeżenia pojawiały się już poprzedniego dnia dla Splitu i fakt zrobiło się zimno i wiatr był odczuwalny... hmm, no zobaczymy, zbyt mocno chcę zobaczyć miasteczka na Rivierze Makarskiej, do których w sezonie nie zaglądamy. Mam nadzieję na ładne zdjęcia, może uda się gdzieś wypić kawę, czy zjeść obiad. Planujemy dojechać do Dubrownika około 17stej, żeby załapać się na zachód słońca, mamy więc prawie 7 godzin na dojazd ze "zwiedzaniem".



Na drodze ruch znikomy, jedzie się przyjemnie, krajobrazy cieszą, niebo błękitne. Szybko docieramy do Omiša.



Omiš w sobotnie, posezonowe przedpołudnie: ludzie robiący sobotnie zakupy, radosne rozmowy miejscowych na malutkim targowisku na chodniku, prace remontowe w budynkach i na uliczkach, roboty na plaży i puste stare miasto bez straganów i restauracyjnych stolików, nieczynna twierdza i ja z aparatem w ręce jakbym z innej bajki się urwała. Spacerujemy...












Ładny jest skubany, ten Omiš , ale ... zmarzliśmy , wieje, uciekamy do auta. Następny przystanek: Brela?

Na zdjęciach w ogóle nie widać, że było zimno, zwłaszcza, że nie ma w kadrze ciepło ubranych ludzi
Ciekawa jestem, jak poza sezonem pachnie w Chorwacji: w lecie czuję zawsze taki słodki zapach ziół i pinii, uwielbiam to.

Hmm, jak pachnie? Pierwszy fajny zapach poczuliśmy chyba dopiero w Orebić, takiej wiosny, pomyślałam wtedy, że jest tak jakby była Wielkanoc, musiało to być coś kwiatowego. W Splicie nie zwróciłam uwagi na zapachy, no może na Rivie , ale nie był to bynajmniej zapach przyjemny. Niestety po Splicie bura skutecznie mroziła nam nosy, ale czuliśmy zapach morza i sól w nosie . W Omišu zmarzliśmy, bo Split nas rozpieścił i myśleliśmy że tak już zostanie, a w ciągu dnia robiło się coraz zimniej. Za lekko byliśmy ubrani na ten spacer. Dubrownik ubrał nas już cieplej i na głowach nawet pojawiły się czapki.

Fajne ujęcie starówki ze skałami ponad, że też nie przyszło mi do głowy, tyle razy tam stojąc.
We wrześniu Omis bywa w niektórych godzinach pusty, a co dopiero w terminie lutowym.

te kiero napisał(a):Fajne ujęcie starówki ze skałami ponad, że też nie przyszło mi do głowy, tyle razy tam stojąc.
We wrześniu Omis bywa w niektórych godzinach pusty, a co dopiero w terminie lutowym.

No i masz, musisz ponownie tam stanąć. Pozdrawiam

Gdy opuszczaliśmy Omiš podmuchy wiatru były już mocno odczuwalne, wiatr zimny, kłujący wręcz. Zaczynałam się obawiać, czy nasze przystanki na Rivierze Makarskiej będą przyjemne , kulaliśmy się wzdłuż wybrzeża bujani wiatrem gdy pojawiło się to:



i kilkanaście minut później wjechaliśmy w ścianę deszczu, w silnym wietrze i akurat przed Brelą na wysokości plaży Vruja, na tym wielkim łuku wysoko nad wodą. Pod jego koniec auta przed nami gwałtownie hamują, hamujemy i my, do zera, na styk niemalże... chwila strachu i bicie serca . Na szczęście nic się nie stało... uff ufff ... Brelę mijamy w strugach deszczu, nie ma sensu wysiadać. Makarska chwilę później wita znienacka słońcem:



Spędzamy w Makarskiej sporo czasu. Jest sobota, tu również jest mało ludzi, ale widać życie, kawiarnie i restauracje otwarte, kelnerzy osuszają stoliki, rozstawiają krzesła.






Spacerując bez celu trafiliśmy do restauracji "Bura" (no jak już ma nam towarzyszyć ten wiatr niech tak będzie ) , w zasadzie zaprowadził nas tam widok mężczyzn wynoszących zapakowane dania na wynos. Podeszliśmy bliżej zerknąć przez okno i już wyskoczył do nas kelner wołając do środka. A w środku wcale nie było pusto. Przy zestawionych do siebie stołach jadła wielopokoleniowa grupa, inne stoliki też zajęte, ale jeden czekał na nas. Zjedliśmy dobry obiad w przyzwoitej cenie, otoczeni gwarem chorwackich rozmów.



Później spacer do parku Sv. Petar i można jechać dalej.






Zdjęcia tego nie oddają, ale bura nadal sobie dmucha, przygniata morze i unosi słoną mgiełkę do góry.
Zło czai się się za górami, jedziemy dalej zanim znowu się coś rozpęta.

Przepiękne i jakże adekwatne porównanie Chorwacji przed przejazdem tunelem do Narnii. Jakże jestem spragniona słońca i wiosny, ale przede wszystkim Chorwacji. W Twojej relacji to wszystko mam, a jeszcze bura w pakiecie Czekam na kolejne odsłony

Witaj, cieszę się, że się podoba. Spotkanie z burą było dla mnie zdecydowanie ciekawym zdarzeniem, znałam tylko wersję letnią z kiedyś tam, z Pagu. Niedługo pojedziemy dalej, ten tydzień mocno "zarobiony" .

Omiś jak zawsze piękny , do Makarskiej jakoś nie udało nam się przekonać , pomimo posezonowych odwiedzin , może trzeba tam pojechać zimą



Pozdrawiam
Piotr