Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

Franz napisał(a):

Vjetar napisał(a):Plecy? Kolana? Słońce? Wątroba?

Trafiony, zatopiony.
Kolana...

U mnie kolana są takim wspaniałym wyznacznikiem przekroczenia pewnego poziomu folgowania sobie.
(nie muszę wtedy korzystać z wagi).


Ale jak patrzę na Twoje zdjęcia to nie widzę różnicy.
To pewnie ilość górskich kilometrów robi swoje.

Pzdr

Vjetar napisał(a):Ale jak patrzę na Twoje zdjęcia to nie widzę różnicy.
To pewnie ilość górskich kilometrów robi swoje.

Roztyłem się dopiero po zaprzestaniu górskich wędrówek...

Pozdrawiam,
Wojtek

Po chwili dojeżdżam do Jadranki obieram kurs na północny zachód. Jako, że po wędrówce zaczyna mnie odrobinę morzyć senność, zjeżdżam w którymś momencie na zakole starej drogi i rozstawiam bar kawowy. Akurat pasterz zagania owce po stoku, ale obserwacje szybko przerywa mi deszcz. Ewakuuję się do samochodu, jednak wewnątrz momentalnie zaczyna się robić duszno i gorąco, zatem gdy tylko deszcz ustaje, wyskakuję z wozu i drugą kawę już robię w plenerze. Ledwo zaczynam ją pić, a tu spadają już krople kolejnej fali deszczu.

Tym razem pada jednak krótko i niezbyt zdecydowanie, więc schnę w tym samym tempie, w jakim moknę. Chmurzy się jednak coraz mocniej i kiedy po kawie ruszam w dalszą drogę, raz po raz coś z nieba spada. Mijam Senj, w Novi Vinodolski tankuję do pełna za 450 kuna, po czym odbijam od wybrzeża w głąb lądu. Kolejne fale deszczu stawiają pod znakiem zapytania ostatni planowany dzień w Chorwacji. mam jednak wciąż nadzieję, na jakiś, krótki chociażby, spacer.

Rozglądam się po wszystkich odbiciach w bok, w efekcie jednak dojeżdżam do znanego skrzyżowania z odbiciem na Ogulin, po chwili skręcam zgodnie z drewnianymi tabliczkami na Begovo. Podjeżdżam pod Bijele Stene, potem pod Samarske Stijene - wracają wspomnienia wcześniejszych wypadów w te rejony - następnie zatrzymuję się przy domku myśliwskim, gdzie swego czasu suszyliśmy zlane w czasie burzy rzeczy.

Ten borsuk był spóźniony , czy raczej tak rozleniwiony

Szkoda


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ten borsuk był spóźniony , czy raczej tak rozleniwiony

Szkoda

Niewątpliwie znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze...

Pozdrawiam,
Wojtek

Miejsce jest zachęcające i zostałbym tu niewątpliwie, gdyż leży mnóstwo drewna na palenisko, ale na zewnątrz brak takowego miejsca. Wielki kominek znajduje się wewnątrz - cóż, skoro domek jest zamknięty. W tej sytuacji tylko wertuję mapy, rozważając cel na ostatnią wycieczkę tego wyjazdu. Odwiedziłem już swego czasu Samarske stijene, odwiedziłem Bile stijene, może zatem przyszedł czas na najwyższy szczyt tego pasma? Nie zostanę tu w takim razie na nocleg, tylko przejeżdżam bliżej miejsca startu. Parkuję praktycznie na skrzyżowaniu - chyba nikt nie będzie w nocy po lesie jeździł - i robię sobie kolację. Wtedy mija mnie jeden samochód, ale to już cały ruch, jaki zanotowałem, więc spokojnie przy kolejnych piwkach kończę ten piękny - mimo, iż pod koniec deszczowy - dzień.





Mapka przejazdu:

Dzień siódmy

Budzik wyrywa mnie ze snu o godzinie szóstej. Zwijam majdan, ścielę samochód, zarzucam plecak na grzbiet i ruszam w trasę. Wracam kawałek drogą, którą wieczorem jechałem, po czym skręcam ścieżką w las.

Franz napisał(a):Dzień siódmy

Dzień siódmy - zielony.



Pzdr

Vjetar napisał(a):Dzień siódmy - zielony.

Zieleń daje odpoczynek oczom. A dzień siódmy, to dzień odpoczynku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trochę podobnie jak u nas w Beskidzie Małym przy wejściu na Trzonkę z Czańca - buczyna i piękny zielony dywan. Aż już się chce wiosny - żeby tak z 15 stopni co najmniej...

Hercklekot napisał(a):Trochę podobnie jak u nas w Beskidzie Małym przy wejściu na Trzonkę z Czańca - buczyna i piękny zielony dywan.

Ostatnio zamieściłem Opodal dwie wędrówki przez Trzonkę - zimową i jesienną.

Pozdrawiam,
Wojtek

Już po chwili ogarnie mnie gęstniejąca stopniowo mgła. Widoczność spada chwilami do tego stopnia, że nie tracę czasu na robienie zdjęć, dzięki czemu szybko posuwam się do góry. Nawet nie wiem kiedy, a docieram do rozstajów, gdzie mógłbym skręcić do skloniste, wybieram jednak - pomimo, iż wielkich nadziei na ładne widoki brak - kurs w stronę wierzchołka. Zaczyna się bardzo stromy odcinek, a pnąca się zakosami ścieżka jest na tyle błotnista, że w pewnym momencie prawa stopa zjeżdża mi w dół. Szybko cofam lewą, żeby utrzymać równowagę i wtedy już obie ruszają zgodnym ślizgiem. Co jest?! To ja zjeżdżam, czy góra się ode mnie oddala?...

Udaje mi się zatrzymać, a ponowny atak przynosi oczekiwany sukces, niemniej idzie się teraz ślamazarnie. Spotykam sporo ślimaków na mojej trasie, co jest pocieszające, bo jednak jestem od nich szybszy. One zaś, wiedząc, że sporo czasu zajmie im ta trasa, targają na grzbiecie sprzęt biwakowy. Kiedy w pewnym momencie podnoszą wzrok wyżej, dostrzegam diametralną zmianę w atmosferze - mgła została w lesie, zaś tuż nade mną horyzont tworzy wyraźny, trawiasty grzbiet na tle bezchmurnego nieba...

Fajne uczucie , gdy wychodząc powyżej górnej granicy lasu wchodzimy do innego świata, bez mgieł , szarości . Dość często miałem tak w Bieszczadach - przypominają się wtedy bajki o zaczarowanym lesie

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Fajne uczucie , gdy wychodząc powyżej górnej granicy lasu wchodzimy do innego świata, bez mgieł , szarości . Dość często miałem tak w Bieszczadach - przypominają się wtedy bajki o zaczarowanym lesie

Dla mnie jeden z dwóch najbardziej zaczarowanych lasów to ten.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pokonuję ostatnie metry dzielące mnie od grzbietu, stając na szerokiej przełączce. Rozglądam się dookoła - przeźroczystość powietrza zostawia bardzo wiele do życzenia, radość ogarnia mnie jednak uzasadniona. Wydostałem się ponad zalegające w dolinach chmury.