Lato z Januszami

wiola2012 napisał(a):A jak tam wygląda sprawa z pająkami? Podczas takiego spaceru przez dżunglę jest ryzyko bliskiego spotkania ?

Pająków nie widzieliśmy żadnych. Tak samo jak węży, których trochę się obawiałam .

Kolejnego dnia popołudniu mamy zaplanowany lot do Kota Kinabalu.

Rano trzeba było coś z dzieciarnią robić – dzień był upalny a do tego bezchmurny i słoneczny. Na tej szerokości geograficznej to naprawdę spore wyzwanie. Dzieci wymiękają po 20 minutach na placu zabaw. Na basen nie bardzo możemy pójść bo do czasu wyjazdu na lotnisko kostiumy i ręczniki raczej nie wyschną.

Ostatecznie decydujemy się na wizytę w … Muzeum Kotów. Chcieliśmy jakiejś atrakcji z klimatyzacją ;-) .

Muzeum nie jest duże ale dzieciom się podoba. Mnóstwo kocich artefaktów i ciekawostek. Mam z tego miejsca jedno jedyne zdjęcie:



Po muzeum jedziemy na obiad a potem na lotnisko.

Wieczorem jesteśmy w Kota Kinabalu.

Kolejny dzień spędziliśmy w Taman Negara Tunku Abdul Park. To Park Narodowy złożony z kilku wysepek położony w pobliżu Kota Kinabalu. Można wykupić rejs na jedną lub kilka wysepek. My zdecydowaliśmy się na wycieczkę z zawinięciem na 3 wysypy. Na każdej 1-2 h i łódka na kolejną.

Odwiedziliśy wyspy Sapi, Manukan, Mamutik ale w jakiej kolejności to już nie pamiętam ☹ . Baliśmy się tłumów, szczególnie, że nasza wycieczka wypadła na sobotę ale te obawy na szczęście się nie potwierdziły. Trochę ludzi było ale na spokojnie znaleźliśmy na plaży wolną przestrzeń. Potaplaliśmy się w wodzie:
















Spotkaliśmy też warany:






A w wodzie rybki:






Na stały ląd wróciliśmy późnym popołudniem i zalegliśmy w naszym apartamencie. Mieliśmy ochotę wybrać się na zachód słońca ale jakoś się nie złożyło poza tym, że zrobiło się pochmurno więc też pewnie nie było zbyt spektakularnych widoków.

To był dzień przerwy w intensywniejszym eksplorowaniu Borneo. Zostawiliśmy sobie taki jednej dzień „na wszelki wypadek” gdyby wcześniej coś się nie zgrało ale jak dotychczas wszystko szło zgodnie z planem.

Myśleliśmy też żeby odwiedzić Brunei (najprawdopodobniej trzeba by było wtedy nieco mocniej zmodyfikować plan) ale to kompletnie nie wypaliło. Obostrzenia covidowe mieli tam takie, że wypad na 2-3 dni (bo na tyle max. mogliśmy sobie pozwolić) nie miało to najmniejszego sensu.

Tak więc na luzaku poeksplorowaliśmy Kota-Kinabalu. Odwiedziliśmy „meczet na wodzie”. Niestety do środka nie chcieli nas wpuścić (nawet panów). Dzieciaki uparły się na huśtawkę na trawniczku przed meczetem – żeby skorzystać z tej przyjemności trzeba było zapłacić parę ringitów. Ogólnie ten punkt dnia był słaby i nie ratował go nawet spotkany w pobliżu waran.











Potem pojechaliśmy do świątyni chińskiej. Tam było zdecydowanie przyjemniej i ciekawiej. Miły ogródek, trochę rzeźb, mnóstwo zaułków. Dzieciom się podobało.














Następny punkt programu obiad – kuchnia malajska nie zrobiła na nas specjalnego wrażenia. Sytuację ratują głównie knajpy chińskie albo hinduskie. Tego dnia zdecydowaliśmy się na koreańską miejscówkę (coś w rodzaju grilla) i to był strzał w 10.

Na koniec dnia pojechaliśmy na plażę na przedmieściach, która teoretycznie miała być najlepszym miejscem na zachód słońca. Niestety nie tym razem – chmury kompletnie popsuły nastrój. Pospacerowaliśmy po plaży, przeszliśmy się po straganach z jedzeniem, wypiliśmy wodę kokosową i wróciliśmy do naszego apartmana.

Tego dnia chcieliśmy dojechać do Sandakan ale po drodze jeszcze coś zobaczyć. Droga wiodła w okolicy najwyższego szczytu Borneo – Kinabalu. U podnóża góry rozciąga się park narodowy, można pospacerować po wiszących mostkach, zobaczyć kwitnącą raflezję (jeśli akurat mamy szczęście – my nie mieliśmy), wykąpać się w gorących źródłach.

Do przejechania mieliśmy ok 330-350 km. Droga nie najlepsza – mnóstwo zwężeń, robót drogowych, rozkopanych fragmentów. Zdarzało nam się jeździć gorszymi drogami (ale lepszym samochodem ;-) ) ale ta droga naprawdę mocno nas zmęczyła.
Po ok. 3,5 godziny dojechaliśmy do Pori Hot Springs. Zjedliśmy całkiem przyjemny obiad w parkowej restauracji i wybraliśmy się na spacer po parku. Naszym głównym celem były wiszące mostki (tzw. canopy walk).





























Atrakcja naprawdę przednia, podobało się zarówno dzieciom jak i dorosłym.

Zadowoleni wracamy do auta i jedziemy dalej.

Do Sandakan docieramy dość późno ale wystarcza nam jeszcze czasu na wymoczenie ciał w basenie i zabawę na placu zabaw.

Na ten dzień zaplanowaliśmy wizytę w Sepilok Organugtan Center na przedmieściach Sandakan – czyli centrum ratowania i rehabilitacji orangutanów. Jedno z miejsc gdzie można zobaczyć te wspaniałe małpy w półnaturalnych warunkach (w naturalnych jest naprawdę trudno).

Rano spadł dość intensywny deszcze więc wilgotność była gigantyczna. Aparat ledwo dawał radę.



Żeby zobaczyć orangutany trzeba przyjechać na poranne albo popołudniowe karmienie. Nie ma gwarancji że zobaczymy małpiszony (w porze mokrej gdy w dżungli jest dużo pożywienia małpy nie zawsze przychodzą na dokarmianie). Nam się udało – ku wielkiej radości dzieci przyszło kilka samic z maluszkami uwieszonymi na ramionach ale również dominujący samiec z ogromnymi talerzami policzkowymi. Pełnia szczęścia.




















Resztkami z orangutaniego stołu pożywiały się również miejscowe makaki.












Po karmieniu poszliśmy jeszcze do orangutaniego żłobka. To takie miejsce gdzie osierocone orangutany uczą się chodzić po lianach itp.

Po wizycie w Sepilok Organugtan Center jedziemy dalej – absolutne clue programu i must see podczas wizyty na Borneo – Kingabatan River.

W internetach można przeczytać jak skomplikowana jest organizacja takiej wycieczki, jak niezbędne jest skorzystanie z usług lokalnej agencji itp. Tere-fere – można wszystko zorganizować samemu – taniej i lepiej .

Trochę poszperałam po internetach, podróżniczych blogach itp. – napisałam do jednego z polecanych home stayów, wymiana kilku whats upów i mieliśmy załatwiony nocleg, wyżywienie i dwa rejsy po rzece dla 4 osób za cenę którą agencja zazwyczaj śpiewa z jednego dorosłego.

Droga do Sukau jest całkiem dobra, miejscami nawet dwupasmowa. 120 km pokonujemy w nieco ponad 2.5h (z jednym postojem). Po drodze mijamy połacie plantacji palmy olejowej – wygląda rajsko ale w istocie bardzo smutny to widok .

Trafiamy do malutkiego 2-pokojowego home stayu prowadzonego przez lokalną rodzinę. Jedną sypialnię zajmujemy my, drugą dzieci. Warunki bardzo skromne. Łóżko, moskitiera, wiatrak, łazienka dzielona z gospodarzami. Za to atmosfera wspaniała.







W tym domku bliżej rzeki mieszkał brat naszej gospodyni z rodziną. My mieszkaliśmy w tym "w głębi lądu".

Syn od razu zaprzyjaźnia się z dziećmi gospodarzy (#łączynaspiłka).



Córka zgłasza akces do funkcji kociej mamy.

Dostajemy pyszny obiad (ta malajska kuchnia nie jest jednak taka zła ;-) ).

Około 16 wyruszamy na pierwszy rejs. Zaletą załatwiania wszystkiego bez pośredników jest naprawdę kameralna atmosfera – rejs był zorganizowany specjalnie dla nas więc na łódce tylko sternik, przewodniczka (nasza gospodyni) i my. W porównaniu z wielkimi łódkami z kilkunastoma osobami na pokładzie, które wypływają z „wypasionych” lodge resorts mamy naprawdę luksusowe warunki.

Zatrzymujemy się gdzie chcemy i na jak długo chcemy.

Już na początku spotykamy małego krokodylka. Nie wiem czy dojrzycie go na zdjęciu bo maluch trochę się przestraszył i szybko czmychnął do wody.



Szybko skręcamy w węższą odnogę rzeki i od razu spotykamy stado makaków długoogonowych, które próbowały przeskoczyć z jednego brzegu rzeki na drugi:












Cierpliwie czekamy aż całe stadko bezpiecznie przeniesie się na drugą stronę.

Widzieliśmy też makaki, z krótszymi ogonkami:










Oczywiście mnóstwo nosaczy, które powoli układają się do snu:









A na koniec dzioborożce:



Niestety nie udało się spotkać ani orangutanów ani słoni karłowatych.

Ponieważ przed naszym rejsem trochę popadało orangutany najprawdopodobniej pochowały się w koronach drzew i nie miały ochoty się pokazywać. Z kolei słonie bardzo trudno spotkać – ostatniego widziano jakiś tydzień przed naszym przyjazdem. Liczyliśmy się z tym, dzieciom też wytłumaczyliśmy, że to nie zoo i pewnie wszystkiego nie zobaczymy ale i tak były zadowolone. Wracamy do naszego „domu”. Jemy pyszna kolację i idziemy spać – kolejnego dnia trzeba wstać przed świtem bo o 6 wyruszamy na kolejny rejs.

Chciałem coś mądrego napisać, ale nie wychodzi sZczeka opadnięta
Orangutany i inne dziwy
Ta piękna zieleń, domek z gospodarzami !!

To napiszę choć DOBREGO 2024
CO Najmniej tak podróżniczo urozmaiconego jak ten poprzedni

tony montana napisał(a):Chciałem coś mądrego napisać, ale nie wychodzi sZczeka opadnięta
Orangutany i inne dziwy
Ta piękna zieleń, domek z gospodarzami !!

Małpiszony rzeczywiście były świetne - moja córka do dziś uważa, że orangutany to jej ulubione zwierzęta .

tony montana napisał(a):To napiszę choć DOBREGO 2024
CO Najmniej tak podróżniczo urozmaiconego jak ten poprzedni

Dziękuję. Dla Ciebie również wszystkiego najlepszego :-) .

W nocy niestety dość mocno popadało więc poranek jest wyjątkowo mglisty. Początkowo gospodyni chciała nas zabrać na wschód słońca, który podobno najlepiej się ogląda płynąc w dół rzeki ale przy tej mgle nie ma to absolutnie sensu. Płyniemy w górę rzeki do jakiegoś jeziora.

Poranek to podobno najlepsza pora na spotkanie z krokodylem – wynurzają się z wody żeby w promieniach słońca ogrzać zziębinięte po nocy cielska. Tyle że w tej mgle to raczej się nie wygrzeją. Jednak się nie poddajemy i wypatrujemy na brzegu tych ogromnych gadów. Zwierząt rano jest zdecydowanie mniej niż popołudniu. Wstają i czmychają w głąb dżungli żeby coś przekąsić i schować się przed upałem. Spotykamy pojedyncze nosacze:





Trzeba przyznać, że poranek na rzece jest dość klimatyczny:





Ale, ale – tuż przy brzegu wypatrujemy charakterystyczną „kłodę” – jego wysokość krokodyl w prawie całej okazałości:





Leży sobie spokojnie i nic sobie z nas nie robi. Wyłączamy silnik i chwilę przypatrujemy się zwierzakowi. Dla dzieci to wielkie „WOW” i spełnienie jednego z ich wielkich marzeń – zobaczyć krokodyla w naturalnych warunkach to jest coś.


Niechcąc zbytnio przeszkadzać panu krokodylowi po chwili płyniemy dalej.

Atmosfera jest wspaniała chociaż brak zwierzaków trochę rozczarowuje dzieci.

Na jeziorze stajemy na śniadanie. Co zabawne do miejsca, w którym się zatrzymaliśmy co chwila podpływają inne łódki bo myślą, że coś tam wypatrzyliśmy.

A wypatrzyliśmy jedynie pięknego motyla,



Dzioborożca w locie



W drodze powrotnej warana na drzewie:





I czaplę.



Na sam koniec spod wody na chwilę wynurzył się wielki łeb kolejnego krokodyla ale to był zbyt krótko żeby cyknąć dobrą fotkę:



Chcieliśmy postać trochę dłużej i poczekać na kolejne zaczerpnięcie powietrza ale dzieciaki już bardzo jęczały o toaletę i wkrótce wróciliśmy na miejsce.

Po powrocie szybka toaleta, coś do przekąszenia, pakowanie samochodu i wracamy do Sandakan.

Powrotny samolot do KL mieliśmy mieć ok 18. Niestety prawie w ostatniej chwili Air Asia skasował ten lot i polecieliśmy dopiero po 20. To powodowało, że mieliśmy do zagospodarowania prawie cały dzień w Sandakan a nie jest to zbyt atrakcyjne miejsce.

Najpierw pojechaliśmy do Sun Bear Rehabilitation Center żeby pooglądać misie malajskie - jedne z najmniejszych niedźwiedzi, gatunek zagrożony wyginięciem.














Biegało tam jeszcze takie coś co wyglądało jak połączenie sarny z myszą. Niestety nie pamiętam jak się nazywało



Miejsce fajne ale za dużo czasu nie da się tam spędzić . Na szczęście przyszedł czas na obiad co też zagospodarowało trochę czasu.

Potem wycieczka do Starbucksa na kawę (właściwe jedyne miejsce w Malezji gdzie można trafić dobrą kawę). Trochę pokręciliśmy się jeszcze po mieście i pojechaliśmy na lotnisko.

Oddaliśmy auto, nadaliśmy bagaż, przeszliśmy odprawę (Borneo ma swoje własne przepisy imigracyjne i mimo że lecieliśmy tylko do Kuala Lumpur musieliśmy przejść coś w rodzaju kontroli paszportowej) i zasiedliśmy w mikroskopijnej hali odlotów z jednym barem i dwoma sklepami. A do odlotu ponad 2h… Dzieciarnia wychodziła z siebie ale jakoś daliśmy radę. Około północy zameldowaliśmy się w wynajętym w KL apartamencie.

Kolejny dzień zaczęliśmy bardzo leniwie od wizyty na basenie, który był w naszym apartamentowcu. Długo wybieraliśmy mieszkanie a podstawowym kryterium było czy będzie basen z widokiem na Petronas Towers .

Jak już wszyscy się wypluskali ruszyliśmy w miasto. Na pierwszy rzut China Town. Odwiedziliśmy kilka świątyń, zjedliśmy obiad (mój mąż zamówił na deser jakieś danie z duriana – poprosiłam żeby wyszedł z tym na zewnątrz - wszystko co mówią na temat zapachu tego czegoś jest absolutną prawdą .


















Po obiedzie pojechaliśmy do Bukit Nanas Forest – taka namiastka lasu deszczowego w centrum miasta tuż obok słynnej wieży telewizyjnej. Można pochodzić po mostkach. Niby fajne ale jak ktoś wraca z Borneo to dżungla w mieście nie robi na nim wielkiego wrażenia . Ten punkt programu spokojnie można było odpuścić.





Wracamy do apartmana i … idziemy na basen. Niestety około 17 zaczęła się prawdziwa tropikalna burza i ulewa więc wszystkich z basenu wygonili.

Wieczorem idziemy pod Petronaski. Naszym głównym celem jest pobliski plac zabaw ale wieże też sobie obejrzeliśmy.

Poranek to podobno najlepsza pora na spotkanie z krokodylem – wynurzają się z wody żeby w promieniach słońca ogrzać zziębinięte po nocy cielska.

Bardzo klimatyczny mieliście rejs i tylko można pozazdrościć, że byliście jedynymi pasażerami.
Ale żeby z premedytacją szukać spotkania z krokodylem ? Nie wiem czy to moja bajka, ale podziwiam .

Rano chyba znowu wskoczyliśmy do basenu ale już na krótko. Potem zamawiamy Graba i jedziemy do Batu Caves. To kompleks hinduskich świątyń na przedmieściach Kuala Lumpur. Wizyty w tym miejscu to ciekawe doświadczenie, konieczność ściągnięcia obuwia w niektórych miejscach spowodowała, że nie wszędzie weszliśmy. Generalnie po raz kolejny przekonałam się, że Indie są daleko poza moją strefą komfortu .





















Po kompleksie grasują stada małp, które nieco mniej rozważnym turystom kradną jedzenie i inne rzeczy z toreb i plecaków ale ogólnie są urocze .









Wracamy do centrum miasta. Idziemy na … hinduskie żarcie a potem wjeżdżamy na szczyt Petronas Tower. Wyceczka obejmuje wjazd na poziom mostka łączącego obie wieże i na samą górę jednej z nich. Widok z góry jest bardzo fajny i mimo że nie jest to tania zabawa myślę, że warto skorzystać. Niektórzy twierdzą, że widok z wieży telewizyjnej jest lepszy - nie wiem nie mamy porównania bo z tych dwóch opcji wybraliśmy Petronas.







(w tym budynku po drugiej stronie mostku był apartament, który wynajmowaliśmy na kilka dni pobytu w KL. Super miejscówka. Basen nie był na dachu ale i tak widok był świetny a przynajmniej nie wiało)




Wracamy i powtarzamy wczorajszy schemat – basen, ulewa, Petronaski ale tym razem w opcji z pokazem tańczących fontann .

wiola2012 napisał(a):
Ale żeby z premedytacją szukać spotkania z krokodylem ? Nie wiem czy to moja bajka, ale podziwiam .

Krokodyl był fajny. Raczej nie ma dużego ryzyka, że zaatakuje ludzi na łódce, którzy w żaden sposób nie wchodzą mu w drogę. Ataki na ludzi się zdarzają ale to raczej dotyczy rybaków, kobiet, które piorą w rzece itp. Jak nasza gospodyni opowiadała, że pozwalają kąpać się dzieciakom w rzece to minę miałam bo nawet jak dla mnie to już za dużo...

Niesamowite , i kierunek , i realizacja z dziećmi , szkoda że zamieszanie z wyjazdem nie pozwoliło mi śledzić od początku . A może to dobrze , bo mogłem za jednym razem przewędrować z Wami aż do ostatniego odcinka
Przez ostatnie dwa dni nie mogłem zalogować się na forum więc czytałem , czytałem , czytałem i już chyba we wszystkich relacjach jestem na bieżąco


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Niesamowite , i kierunek , i realizacja z dziećmi , szkoda że zamieszanie z wyjazdem nie pozwoliło mi śledzić od początku . A może to dobrze , bo mogłem za jednym razem przewędrować z Wami aż do ostatniego odcinka
Przez ostatnie dwa dni nie mogłem zalogować się na forum więc czytałem , czytałem , czytałem i już chyba we wszystkich relacjach jestem na bieżąco


Pozdrawiam
Piotr

Dziękuję za miłe słowa. Azja pd-wch to super kierunek na podróże z dziećmi. Logistyka tego wyjazdu była dużo łatwiejsza od tej afrykańskiej.

Czytanie całej relacji na raz też ma swoje zalety :-) .

Ja z ciekawością zaglądam do Twojego australijskiego wątku.