Dziesięć Dni w Dolomitach

Miło, że się Wam podoba

Tomku, spójrz na to zdjęcie, które "zacytowałeś" - miloskim okiem - czy gdyby go obrócić o 180 stopni, nie byłoby morzem dotykającym kredowych skał Sarakinino ?

Pozdrawiam.

plavac napisał(a): W dole San Martino di Castrozza, "rysunki naskalne" trasy biegowej

Zawijaski tras biegowych są zazwyczaj niestety dość blisko siebie (tak samo było na Armentaroli), przez co widok na góry wciąż niemależe ten sam. Nawet jeśli prześliczny, to w końcu może się znudzić , jak się szura zbyt długo po tej samej okolicy. Rakietowe trasy są pod tym względem bardziej urozmaicone , zarówno ta ostatnia przez Ciebie pokazana, jak i te którymi kiedyś ozdobiłeś "moją" Alta Badię. Zwłaszcza w pogodne dni z dalekimi widokami, połączenie bieli pod nogami z bękitem nieba i wianuszkiem szczytów wokół, robi wrażenie ! I pozostaje w pamieci chyba już na zawsze.... Dlatego z rozrzewnieniem wracam czasami do wspomnień z pieszej co prawda, ale równie widokowej trasy na Pralongię . Następnym razem, co najmniej jedna wycieczka musi odbyć się po tej bieli "metodą Wędrowca"! Mam nadzieję, że może za rok lub dwa...

A na razie cieszę się na zbliżające się podglądanie realizacji Waszego przyjętego zaproszenia

Popołudnie drugiego dnia rakietowania.

Słońce minęło zenit już przeszło godzinę temu, gdy wyruszyły samochody z Ekipą Popołudniową.
Z Przedpołudniowej zostały dwie osoby, dołączyły cztery, w tym trzech rakietowych nowicjuszy.
Grupa od razu nazwała się Rekreacyjną ( że niby ta przedpołudniowa to była Sportowa ... ),
ale tak też w założeniu miał wyglądać spacer nad Passo Cereda. Czemu tam ?

Wędrowiec pokonał tą przełęcz latem, zdążając pod Tofany. Minął ją wtedy bardzo szybko, niemniej i tak zauważył jej łagodne piękno, tak odmienne od skalnego pustkowia Altipiano, który co dopiero opuścił. Tkaczyk w swoim przewodniku poświęca jej mało miejsca, zwracając tylko uwagę, że w wysokie góry z niej daleko. Ale jeżeli uczynić takie miejsce celem samym w sobie ? Brzydkie kaczątko przemienić w śnieżnego łabędzia?
A jeśli jeszcze przed wyjazdem serdeczny kolega zaproponuje wyjazd na Passo Cereda, bo są tam najlepsze w okolicy
San Martino trasy biegowe ?! Czy nie można nabrać wtedy przekonania, że pojawiło się w życiu kolejne genius loci ...

Cereda jest niską przełęczą, leży na wysokości 1369 m npm. Nazwa pochodzi od słowa Zarédo z dialektu okolic Fiera di Primiero. Co dokładnie oznacza, nie wiadomo. Oddziela od siebie Pale di San Martino (masyw Dalaibol) czyli wg Tkaczyka Dolomity "Właściwe" od przepięknej Grupy Cimonega, leżącej w Dolomitach Bellunesi.



Po raz drugi na tym wyjeździe trasa prowadzi w pobliżu terra incognita i choć spacer przebiegnie po stronie Dolomitów "Właściwych", to przecież te drugie będą przez większość trasy przykuwać wzrok!




Mimo niewielkiego wzrostu przełęcz także była nieprzejezdna, widać to na każdym zakręcie ...





Uroczo prezentują się ruiny Castelpietro ...



Uroczo prezentuje się droga przez las ...




Na parkingu przy stacji narciarstwa biegowego towarzystwo rozdziela się. Biegacze wrzucają po 3 EUR do skrzyneczki, która wypluwa dla każdego bilet wstępu - nikt go nie sprawdza, nikt nie kasuje. Klub, który utrzymuje trasę, liczy na uczciwość. Nad trasą dominuje piękny kościółek pod wezwaniem św.Antoniego Padewskiego. Święty pilnuje skutecznie, aby nikt nie zgubił tu swojej duszy ...

Syn Wędrowca ratuje honor rodziny i rusza z Przyjacielem na biegówki - radzi sobie już na nich całkiem dobrze. Wędrowiec z Żoną pomagają nowicjuszom dopasować rakiety do butów.



O 14.00 Grupa Rekreacyjnej wchodzi na szlak.
Korzystając z uprzejmości ratraka, "rakietowa gąsienica" szybko zdobywa wysokość.



Pierwsze kroki budzą u Nowicjuszy niekłamany zachwyt! Wędrowiec uśmiecha się pod wąsem - fajnie się idzie po równym...
A za chwilę czas zacząć torować ...



Ale - nie ma się czego obawiać. Cel spaceru to kapliczka pod wezwaniem św.Rity. Patronki spraw trudnych.
Nie ma się czego obawiać ...

C.d.n.

dangol napisał(a): Dlatego z rozrzewnieniem wracam czasami do wspomnień z pieszej co prawda, ale równie widokowej trasy na Pralongię .

A na razie cieszę się na zbliżające się podglądanie realizacji Waszego przyjętego zaproszenia

Danusiu- pamiętam bezkres Twojego spaceru na Pralongii
A co do zaproszenia przez Cima d'Asta - to jak tylko zostanie zrealizowane, opowiem
Ale to tak jak i u Ciebie - za rok, może dwa ...

Pozdrawiam!

plavac napisał(a):Nad trasą dominuje piękny kościółek pod wezwaniem św.Antoniego Padewskiego. Święty pilnuje skutecznie, aby nikt nie zgubił tu swojej duszy ...

... i żeby każdy za bilet zapłacił.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Nad trasą dominuje piękny kościółek pod wezwaniem św.Antoniego Padewskiego. Święty pilnuje skutecznie, aby nikt nie zgubił tu swojej duszy ...

... i żeby każdy za bilet zapłacił.

I rzeczywiście !
Torowania w głębokim śniegu było dokładnie tyle, ile trzeba, by poczuć istotę rakietowania a się nie zniechęcić.
Św. Rita od początku pokazywała swoją moc.



Nawet Najmłodszy Nowicjusz szybko porzucił obawy i śmiało kroczył świeżo założonym śladem, czując, że i pod nim podłoże nadal się "ugina".

Nie minęło dziesięć minut, gdy dotarli do rakietowego szlaku przygotowanego przez gminę Fiera di Primiero.
Ratraczek nieco ubił scieżkę - na tyle, by w butach nadal się zapadać a w rakietach - nie. I nie tracić sił na torowanie.
To była bardzo przyjemna niespodzianka dla Grupy Rekreacyjnej!



Nad Passo Cereda wznosi się wzgórze Col Molinai. Na jego północnym zboczu rozciągają się hale. Rozrzucone na nich nietypowe domki pasterskie przydają im uroku.







Tam właśnie eksplodowała radość spaceru. Słońca i śniegu było tak wiele, że roztapiały się nawet najbardziej poważne twarze
i ochoczo powracały w czas dzieciństwa! Rysowanie w śniegu oczyszczało metafizycznie i psychoterapeutycznie







Najmłodszy Nowicjusz z radości robił orła za orłem!




Nikt nie chciał zaprzestać zabawy i aż żal zrobiło się Wędrowcowi,że musiał ją przerwać. Byli jednak dopiero na początku drogi.
Zostawili za sobą Col Molinai ...



...i ruszyli w kierunku nieznanych szczytów!



C.d.n.

plavac napisał(a):To była bardzo przyjemna niespodzianka dla Grupy Rekreacyjnej!

Widać tę radość.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):To była bardzo przyjemna niespodzianka dla Grupy Rekreacyjnej!

Widać tę radość.

Oj tak ... oj tak ... ojjjj taaak !!!

pozdrawiam

plavac napisał(a):Tomku, spójrz na to zdjęcie, które "zacytowałeś" - miloskim okiem - czy gdyby go obrócić o 180 stopni, nie byłoby morzem dotykającym kredowych skał Sarakinino ?

Faktycznie .
Nie jestem tylko pewien, czy temperatury były podobne do miloskich.

pzdr

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Widać tę radość.

Oj tak ... oj tak ... ojjjj taaak !!!

Wierzę, że się udzieliła.

longtom napisał(a):Nie jestem tylko pewien, czy temperatury były podobne do miloskich.

Ja nie mam wątpliwości. Oczywiście, że ...

Pozdrawiam.

Wędrowiec rozczytywał się w dzieciństwie w książkach podróżniczych, a seria przygód Tomka Wilmowskiego do dziś stoi w jego biblioteczce. W jego czasach, niestety, wszystkie lądy i krainy były już odkryte - niemniej gdy zobaczył ten widok, serce zabiło mu mocniej!



Poczuł się odkrywcą! Nie wiedział, jakie szczyty wyrosły przed nimi i co zobaczą po drugiej stronie wzniesienia!
Po raz drugi na tej wyprawie poczuł się małym chłopcem ...



Było pięknie i cicho. Jedyny szczyt, który umiał nazwać korzystając z mapy, to Piz di Sagron w Gruppo del Cimonega. Pięknie prezentował w słońcu swoją północno-zachodnią ścianę. Tło dla grupowego zdjęcia narzucało się samo.



Wyratrakowana ścieżka prowadziła w dół i choć rozsądek podpowiadał, by podążać nią nadal ...



... jakiś rakietowy chochlik skierował ich kroki w bezkres snieżnych połaci u podnóża Dalaibol!



Czy to rakiety stęskniły się za torowaniem czy ich właściciele?



Dość powiedzieć, że zorientowawszy się, iż ta ścieżka nie zaprowadzi ich do św.Rity, zarządzono odwrót.
Ale nikt nie żałował - widoki wynagradzały dodatkowy wysiłek.





Żona Wędrowca była zachwycona!



Zachwycona podwójnie! Po pierwsze -widokami, a po drugie - tym, że jej Mąż nie umiał ich objaśnić!



C.d.n.

Sam bym tak powędrował.
Narobiłeś smaku...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Narobiłeś smaku...

Nie da się ukryć...
Co ja mam z tym forum... Najpierw się zaraziłem ferratami, a teraz czuję ogromną chęć przecierania szlaków, z rakietami na nogach. Eh, eh... Póki co nie pozostaje mi nic innego jak śledzenie dalszych poczynań Wędrowca. A kto wie, może przy okazji kolejnej zimy i mnie tam poniesie.
Piękna zima i naprawdę piekne zdjęcia

blackmore2k3 napisał(a):

Franz napisał(a):Narobiłeś smaku...

Nie da się ukryć...
Co ja mam z tym forum...

Przepraszam ... ....

Ale nie mam wątpliwości, że jest to specialite de la maison zimowej górskiej wędrówki

Pozdrawiam.