Dolny Śląsk i nieco dalej... (Gochy)

Od parkingu znajdującego się pod zamkiem, do centrum Chęcin dotarłyśmy chodnikiem wzdłuż drogi jezdnej.

Na obiad było oczywiście za wcześnie, ale jakieś napitki były niezbędne . Nie chciałyśmy jednakże zasiadać ponownie w pizzerii na Rynku Górnym. Wygooglowałyśmy Karczmę przy narożniku ulicy Łokietka i Rynku Dolnego (Pl. Żeromskiego) z nadzieją, że może tam będzie OK ? Niestety, była nieczynna



Samo dojście do niej, uliczką Łokietka, było przyjemne.



Na szczęście, na Karczmie Chęciny się nie kończą, wkrótce dotarłyśmy do Restauracji Pod zamkiem mieszczącej się przy ul. Armii Krajowej, bardzo blisko parkingu, gdzie stały nasze auta. Cały zacieniony taras restauracji miałyśmy dla siebie (oczywiście nie licząc ptaszków gniazdujących w wianku na ścianie).





Napitki różne, w zależności pod chęci i możliwości (dwie obowiązkowo 0%), ja „wylosowałam” piwko.



Wypoczęte i pokrzepione, ruszyłyśmy do aut, aby dotrzeć do kolejnego punktu piątkowego programu

Miedzianka

Gdy wejście do Raju okazało się nierealne, pogrzebałam w internetach żeby znaleźć coś innego w pobliżu Chęcin. Trafiłam wówczas na czyjeś fotki zrobione na szczycie Miedzianki tuż przed zachodem słońca i od razu widziałam, że innego miejsca szukać nie należny . Co prawda, my aż do zachodu czekać nie mogłyśmy, ale i tak uznałam, że warto podejść, zwłaszcza że od parkingu (ok. 10 km NW od Chęcin) to zaledwie 10 (max 15) minut. „Czarownice” plan zaakceptowały w ciemno, a po fakcie mam powody przypuszczać, iż były zadowolone . W każdym bądź razie ilość fotek, które tam zrobiły, nie była mniejsza niż na zamku w Chęcinach.

Miedzianka, jak już sama nazwa sugeruje, to teren dawnego wydobycia rudy miedzi. Też tej zielonej, zwanej malachitem, o której wspomniałam przy okazji legendy o lochu ze skarbem królowej Bony.
Sztolnie istniały już w średniowieczu, pierwsza wzmianka o Miedziance pochodzi z XV w. Kolejne sztolnie i korytarze górnicze powstawały przez następne wieki, w rezultacie Miedzianka jest dziurawa jak szwajcarski ser. Za czasów Zygmunta III Wazy rozpoczęto wydobycie na szeroką skalę. W XVIII wieku w Miedziance drążyli również górnicy z Węgier i Niemiec. W następnym wieku próbowano jeszcze ocenić złoża, ale wszelkie działania przerwała kampania napoleońska. Również próby wznowienia eksploatacji w 1817 roku, zainicjowane przez Stanisława Staszica, spełzły na niczym. Dopiero na bogate złoża wysokoprocentowej rudy miedzi trafili w roku 1902 bracia Stanisław i Bolesław Łaszczyńscy. Po wybuchu I wojny światowej kopalnie przejęli Austriacy, którzy intensywną eksploatacją przyczynili się do prawie całkowitego wyczerpania złoża. Austriacy wykonali na Miedziance 4 km chodników. Wydobyto łącznie 1200 ton urobku o zawartości 8 procent miedzi. W najkorzystniejszym roku 1917 uzyskano 1042, 97 tony. W Salzburgu otrzymano około 66 ton miedzi i 90,7 kg srebra, co daje 85 gramów szlachetnego metalu na tonę kruszcu. Z raportów kopalni wiadomo, że kruszec o zawartości 40 procent miedzi miał 2300 gramów srebra na tonę. Górnicy w żargonie kopalnianym wyróżniali rudę "szarą", "czarną" i "zieloną". Według poprawnej nomenklatury był to sulfoarsenian miedzi zwany miedziankitem, siarczek miedzi- chalkozyn i dwuwęglan miedzi- malachit. Później prowadzono jeszcze próby wznowienia działalności kopalni, ale minimalne ilości rudy nie wystarczały na pokrycie kosztów eksploatacji. Ostatnie poszukiwania rud miedzi prowadzono tu jeszcze w latach 1949–1954, ale nie przyniosły one spodziewanych rezultatów.

Z historią Miedzianki zainteresowani mogą zapoznać się w Muzealnej Izbie Górnictwa Kruszcowego nieopodal wisoki (przy szosie jest drogowskaz), my jednakże ograniczyłyśmy się do „zdobycia” widokowego wzniesienia. W tym celu pojechałyśmy szosą nieco dalej i auta zaparkowałyśmy bezpłatnie TU.

Z parkingu można pójść od razu nieoznakowaną (ale wyraźną) leśną ścieżką w kierunku szczytu. Ścieżka ta wkrótce dociera do szlaku żółtego wiodącego na Miedziankę od strony Zajączkowa.



Można też oczywiście podejść szosą do miejsca, w którym szlak od niej odchodzi w las i podchodzić szlakiem. My tak właśnie zrobiłyśmy, tyle że wybrałyśmy znacznie krótsze dojście do szlaku od parkingu – czyli w kierunku wsi Miedzianka.



Odcinek leśny jest krótki (zresztą, całe podejście też )

Miedzianka ma dwa wapienne wzniesienia. My weszłyśmy tylko na to leżące przy żółtym szlaku, ale na wschodni (najwyższy) szczycik też jest blisko i od szlaku prowadzi tam wyraźna ścieżka. Tyle, że gdy podchodziłyśmy, na szczyciku tym znajdowała się jakaś parka (zapewne z jedynego auta, które oprócz naszych stało na parkingu), więc nie chciałyśmy mącić im prywatności. Zresztą, „nasz” szczycik również nam pasował , tym bardziej że zamierzałyśmy zejść żółtym szlakiem w drugą stronę. Z odpuszczonego wzniesienia byłyby co prawda widoczne „Pola Księżycowe”, ale przecież można je zobaczyć w internecie .

Niewielka Miedzianka to bardzo malownicza góra. Roztacza się z niej rozległa, widać oddalone o 40 kilometrów Łysogóry, a także Kielce oraz baszty chęcińskiego zamku. Ponoć w niektóre dni można również zobaczyć oddalone o prawie 200 kilometrów Tatry…

Od roku 1958 całe wzniesienie objęto ochroną prawną w ramach rezerwatu przyrody Góra Miedzianka. Dzięki temu chronione są nie tylko powierzchniowe formy skale, roślinność i zwierzęta, ale również ślady prac górniczych z dawnych wieków, oraz zjawiska krasowe. Wzniesienie kryje w sobie około 4 km korytarzy górniczych i 10 jaskiń.







Do parkingu zeszłyśmy najpierw szlakiem żółtym, pod koniec nieoznakowaną ścieżką.

Ciekoty

W drodze powrotnej zaglądnęłyśmy z wizytą do Stefana. Żeromski mieszkał w Ciekotach w latach 1871-1882. Jego rodzice, Wincenty Żeromski i Józefa z Katerlów, wydzierżawili Ciekoty w 1869 r.
Dwór Żeromskich nie zachował się do czasów współczesnych , spłonął około 1900 r. W jego miejscu w 2010 r. stanął ośrodek „Szklany Dom" , składający się z nowoczesnego budynku wykorzystywanego do celów edukacyjnych oraz drewnianego dworku stylizowanego na drobnoszlachecki dwór z drugiej połowy XIX wieku.

W drewnianym dworku znajduje się izba pamięci Stefana Żeromskiego z eksponatami upamiętniającymi życie i twórczość pisarza. Nie weszłyśmy do środka, bo godzina była późna. Uzupełnieniem był więc świetnie przygotowany spacer wirtualny …
„Na żywo” zobaczyłyśmy tylko rzeźbę przedstawiającą Stefana Żeromskiego jako ucznia, wraz z rodzicami.









Obok dworku znajduje się amfiteatr, a cały obiekt leży przy malowniczym zbiorniku retencyjnym. Pozostałości parku dworskiego zostały wpisane do rejestru zabytków nieruchomych.

Wilków

Ostatni przystanek na trasie piątkowej wycieczki wyszedł nam nieoczekiwanie. To znaczy, chciałyśmy zatrzymać się gdzieś na obiadokolację, ale niczego konkretnego na oku nie miałyśmy, gdy więc z auta rzucił nam się w oczy szyld „Moczykijek”, w podwórko skręciłyśmy pod wpływem impulsu. Bardzo dobrego impulsu , jak się okazało, gdyż obok działa pięknie położony „Bar Pstrąg” z naprawdę fantastycznie przyrządzoną rybką.















Zakończenie dnia, standardowo, w naszej agroturystyce. Na sobotę zaplanowałyśmy Łysą Górę (ale nie na miotłach ).

dangol napisał(a):Wilków

Bardzo ciekawe są te tabliczki widoczne na zdjęciach. "Można parkować na trawie", a trawa piękna i soczyście zielona z tabliczką "szanuj zieleń" przyczepioną do brzozy. I żadnego samochodu na tej trawie .To chyba nie na tej trawie można parkować , chociaż strzałki na tabliczce kierują jakby w jego stronę .

Bo to dwie różne części w tym miejscu. Piękna zieleń i alejka brzozowa jest w głębi, za stolikami z parasolami, skutecznie uniemożliwiającymi wjazd na te zieloności
Ale na trawę przy części parkingowej wjechać można było , tyle że akurat nie było takiej potrzeby, gdyż wolnych miejsc na właściwym parkingu nie brakowało.

Nowa Słupia, Święty Krzyż i Łysa Góra

Wycieczkę pieszą na Łysą Górę zaplanowałyśmy z Nowej Słupi.
Po dojechaniu na miejsce i zaparkowaniu samochodów, tradycyjnie już zaczęłyśmy spacer od... siedzenia . Tuż przed wejściem na teren ŚPN znajduje się bowiem „ Karczma Mnicha” z całkiem sporym wyborem napitków.

Cześć
Wędruję sobie z Wami i wspominam stare dzieje.
Nie wiem czy to wina mojego komputera, czy też coś po Twojej stronie,
aleee,
dużo zdjęć jest bardzo rozciągniętych. Szybki w oknach (prawdopodobnie kwadratowe) są mocno prostokątne (w poziomie).
O udach Twoich koleżanek aż wstydzę się pisać.

pzdr

Hmmm... Nie mam pojęcia, dlaczego tak widać u Ciebie. U mnie jest OK, zarówno na laptopie jak na smartfonie, tak jak było w naturze (być może niektóre uda też takie są ). Ciekawe, czy u innych też widać takie rozciągnięte???