Cypr - po obu stronach zielonej linii

Ja jestem bardzo ciekawy tej tureckiej strony...

tony montana napisał(a):Ja jestem bardzo ciekawy tej tureckiej strony...

Mogę zdradzić, że bardzo nam przypadła do gustu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

tony montana napisał(a):Ja jestem bardzo ciekawy tej tureckiej strony...

Mogę zdradzić, że bardzo nam przypadła do gustu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jestem wielce zaintrygowany dalszą opowieścią, bo mnie, nie było dane przejść na tamtą stronę.

Pozdrav

Krzysiek

arko2007 napisał(a):Jestem wielce zaintrygowany dalszą opowieścią, bo mnie, nie było dane przejść na tamtą stronę.

My zieloną linię przekraczaliśmy kilka razy.

Pozdrawiam,
Wojtek

W prześwitach ulic migają nam czasami minarety największej świątyni stolicy Cypru, ale wiemy, że to już po drugiej stronie zielonej linii, zatem kierujemy się trochę chaotycznie w kierunku przejścia granicznego. Trafiamy na dosyć posępne wrażenie wywierającą dzielnicę - chyba niezamieszkałe rudery, powalone fragmenty ścian, wyraźne ślady toczonej wojny. Rozpięte druty kolczaste, zapory, strażnice z uzbrojonymi żołnierzami - nawet nie próbuję robić zdjęć. Dopiero przy przerobionym z kościoła w stylu bizantyjsko-gotyckim, meczecie arabskim (Arablar Djami), uwieczniam jego ciekawą bryłę, chociaż najbardziej intrygująco wygląda rosnące przy nim drzewo - niczym człowiek wyciągający rozpaczliwie w górę ręce...

W prześwitach ulic migają nam czasami minarety największej świątyni stolicy Cypru, ale wiemy, że to już po drugiej stronie zielonej linii, zatem kierujemy się trochę chaotycznie w kierunku przejścia granicznego. Trafiamy na dosyć posępne wrażenie wywierającą dzielnicę - chyba niezamieszkałe rudery, powalone fragmenty ścian, wyraźne ślady toczonej wojny. Rozpięte druty kolczaste, zapory, strażnice z uzbrojonymi żołnierzami - nawet nie próbuję robić zdjęć. Dopiero przy przerobionym z kościoła w stylu bizantyjsko-gotyckim, meczecie arabskim (Arablar Djami), uwieczniam jego ciekawą bryłę, chociaż najbardziej intrygująco wygląda rosnące przy nim drzewo - niczym człowiek wyciągający rozpaczliwie w górę ręce.../ Napisał Franz/

Pamiętam doskonale, właśnie taką atmosferę i ponury widok w okolicy tych Checpoitów.
Nikt by tego trafniej nie określił.

Pozdrawiam
Krzysiek

arko2007 napisał(a):Pamiętam doskonale, właśnie taką atmosferę i ponury widok w okolicy tych Checpoitów.

Później jeszcze inna okoliczność wywołała u mnie dreszcze...

Pozdrawiam,
Wojtek

Nieco dalej mijamy kościół Faneromeni z drugiej połowy XIX wieku. Całkiem ładny z zewnątrz, ale nawet nie sprawdzamy, czy można wejść do środka - nie spodziewamy się niczego ekscytującego wewnątrz, a czas nas już pogania.

Franz napisał(a): czas nas już pogania.

Pogania!

korbaczik napisał(a):Pogania!

OK, potraktuję to jako bodziec...

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze spojrzenie na powiewającą nad kościołem grecką flagę i już kierujemy się ulicą Ledra w kierunku słynnego - do niedawna jedynego - przejścia pomiędzy obiema częściami Cypru. Tu ruch w obie strony rozdzielony - wypełniamy wnioski wizowe, podając jedynie nazwiska, imiona, narodowość i numer dowodu tożsamości. Dostajemy zwykłe małe karteczki, upoważniające do przekroczenia zielonej linii i wkraczamy w zupełnie odmienny świat tego samego przecież miasta.

Franz » 07.07.2016 01:49

Jeszcze spojrzenie na powiewającą nad kościołem grecką flagę i już kierujemy się ulicą Ledra w kierunku słynnego - do niedawna jedynego - przejścia pomiędzy obiema częściami Cypru. Tu ruch w obie strony rozdzielony - wypełniamy wnioski wizowe, podając jedynie nazwiska, imiona, narodowość i numer dowodu tożsamości. Dostajemy zwykłe małe karteczki, upoważniające do przekroczenia zielonej linii i wkraczamy w zupełnie odmienny świat tego samego przecież miasta.

Zapowiada się ciekawie po Tureckiej stronie...

Pozdrawiam
Krzysiek

arko2007 napisał(a):Zapowiada się ciekawie po Tureckiej stronie...

Będzie ciekawie, a w kolejnych dniach coraz ciekawiej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Witają nas wszechobecne stragany, wystawy sklepowe sięgające środka ulicy - jeden wielki bazar. Od razu czujemy się jak w Turcji.
W wielu miejscach zamieszczono plany miasta, ułatwiające poruszanie się i chociaż w kolejnych prześwitach ulic raz po raz miga nam para wysokich minaretów, najpierw kierujemy się w inne z dwóch najciekawszych miejsc tureckiej części Nikozji.

To się nazywa budowanie napięcia...
Jestem tu nadal Wojtku i czekam na więcej

Pozdrawiam
Krzysiek