napisał(a) labusm » 18.09.2014 20:09
gusia-s napisał(a):Dostaliśmy wakacyjną fotkę od Straży Miejskiej w Kamienicy Polskiej

Romanów - przejazd jedynką.
Oto fragment pisma:
“Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2013 r. (Sygn. akt III KK 431/13) który uznał, że Straż Miejska (Gminna) na podstawie art. 129 b ust. 3 pkt. 7 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym co prawda jest uprawniona do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu udzielenia informacji, kto we wskazanym terminie użytkował pojazd jednakże nie posiada uprawnień oskarżyciela publicznego do występowania z wnioskiem o ukaranie za wykroczenie stypizowane w art. 96 par. 3 Kodeksu wykroczeń. Wyrok jest obowiązującą wykładnią Sądu Najwyższego, czemu nie przeczy postanowienie SN z dnia 2.04.2014 będące aktem niższego rzędu. Nie macie więc Państwo uprawnień do karania właściciela pojazdu z art. 96 par 3 kw, a grożenie karą jest groźbą bezprawną. Sąd Najwyższy zwrócił też uwagę, że zgodnie z art. 17 par. 1 Kodeksu postępowaniach w sprawach o wykroczenia oskarżycielem publicznym we wszystkich sprawach o wykroczenia jest Policja, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Wasz organ mandatowy nie ma więc prawa wymuszać zeznań strasząc mnie odpowiedzialnością za to wykroczenie i nie ma prawa karać właściciela czy posiadacza pojazdu. Ponadto nie pouczając mnie o prawach świadka w momencie żądania złożenia oświadczenia woli dotyczącego wskazania sprawcy wykroczenia ponosicie konsekwencje procesowe zawarte w art. 16 par. 1 kpk w związku z art. 8 kpw, wykluczające możliwość egzekwowania na mnie jakiejkolwiek kary. Zaznaczam, że wzywany nie jest sprawcą wykroczenia, a jako świadek uchyla się od udzielenia odpowiedzi na pytanie o osobę, której użyczono pojazd, albowiem nie mając takiej wiedzy naraziłby się na odpowiedzialność za przestępstwo fałszywego oskarżenia (art. 234 kk) z winy umyślnej w zamiarze ewentualnym, co uzasadnia skorzystanie z praw świadka zawartych w art. 183 par. 1 kpk w zw. z art 41 par. 1 kpw, co wyklucza zastosowanie przez organ art. 17 par. 3 kpw, a więc karanie wzywanego z art. 96 par 3 kw i występowanie w charakterze oskarżyciela publicznego, albowiem gdy świadek korzysta z literalnie wymienionych praw zawartych w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia nie ma mowy o wykroczeniu i jego ujawnieniu. Nie ulega też wątpliwości, że strona nie uznawana z osobę podejrzaną, może składać wiążące oświadczenie woli tylko w charakterze świadka. Natomiast jeśli strona jest uznawana za osobę podejrzaną, korzysta niniejszym z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień (art. 54 par. 6 kpw), także w sprawie wskazania innych osób i taka odmowa także nie jest wykroczeniem. Nie ma więc mowy o wykroczeniu z art. 96 par. 3 kw a więc i jego ujawnieniu, czyli zaistnieniu wspomnianej przesłanki z art. 17 par. 3 kpw rzekomo nadającej organowi uprawnienia oskarżyciela publicznego.”