Alpejskie wędrówki i wspinaczki

mariusz-w napisał(a):Te chmurzaste mgły robią klimat ... ale trochę szkoda, że wam perspektywę, widoki przysłaniały.
Fotki natomiast wyszły przednie.

Już następny dzień zaoferuje ładniejszą pogodę.
A fotki... no cóż, kiedy je pstrykałem, robiłem to bardziej z obowiązku. W domu zobaczyłem, że nie są tak całkiem do kitu.

marko350 napisał(a):Szkoda, że te drogi wspinaczkowe tak daleko od naszej granicy

Fakt, na weekend raczej wyskoczyć się nie da. Trzeba przynajmniej na kilka dni.
Spotkałem kiedyś Słowaków z Povazskej Bistricy - w bliższym naszej granicy rejonie - którzy na weekend wyskoczyli.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dobrze, że masz poczucie obowiązku
Klimat zdjęć wspaniały - znów powtórzę za Mariuszem - iście prehistorycznostomatologiczny

I znów, jak tyle razy, mieliście góry tylko dla siebie ...
Ciepło pozazdrościć

plavac napisał(a):I znów, jak tyle razy, mieliście góry tylko dla siebie ...

No wiesz - w taką pogodę...

Pozdrawiam,
Wojtek

Kule... ale wysoko Surowe skały, mgła i dwóch śmiałków
Pięknie to wszystko wygląda, na pewno bardzo by mi się tam podobało.

Roxi napisał(a):Kule... ale wysoko Surowe skały, mgła i dwóch śmiałków

Niektórzy lubią wysoko, inni znowu głęboko...

Roxi napisał(a):Pięknie to wszystko wygląda, na pewno bardzo by mi się tam podobało.

Przyznaję, że wygląda to całkiem ciekawie, jednak wolę się wspinać czy włóczyć w lepszych warunkach pogodowych - co też zaraz nastąpi, jako że akurat kończą się Jedenastki.

Pozdrawiam,
Wojtek

Teren staje się coraz łatwiejszy. Powoli też spoza chmur zaczyna się czasami pokazywać niebo.









Pod koniec idę już bardzo wolno, a Bercik jeszcze wolniej. Ale teraz już się nam nigdzie spieszyć nie musi. Dolina coraz bliżej. Wkrótce docieramy do drogi i nią do samochodu. Ostatni punkt programu na dziś, to znalezienie noclegu.

Franz napisał(a):Ostatni punkt programu na dziś, to znalezienie noclegu.

Znaczy się , nic się nie zmieniło - prawdziwa wyrypa ( vide W stronę Pysznej )

Piękne te zielone fryzury na skalnych łepetynach
I siwe mgły w dolinach ...

plavac napisał(a):Znaczy się , nic się nie zmieniło - prawdziwa wyrypa ( vide W stronę Pysznej )

Piękne te zielone fryzury na skalnych łepetynach
I siwe mgły w dolinach ...

Było ciekawie. Jednak czekaliśmy na lepszą pogodę, niż ta na nasze powitanie.
Długo nie musieliśmy czekać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wysłuchana przed startem prognoza pogody nieco nas rozczarowuje. Wspaniały wyż, który miał już dziś ogarnąć ten rejon Alp - zwleka odrobinę. Ale podobno deszczu nie mamy już się spodziewać.

Wyruszamy dziś na drugą stronę doliny Stubai z Fulpmes, leżącego zaledwie kilka kilometrów od Neustift. Idziemy żwawo przez zielone łąki Bruggeralm i Schlickeralm. Widoki napawają optymizmem, a naszym dzisiejszym celem jest Schlickerklettersteig - bardziej wymagająca ferrata od wczorajszej - wiodąca na Große Ochsenwand, czyli na Wielką Wołową Ścianę.

Franz napisał(a):

Roxi napisał(a):Kule... ale wysoko Surowe skały, mgła i dwóch śmiałków

Niektórzy lubią wysoko, inni znowu głęboko...


:D Franz - Twoja wypowiedż jest niedwuznaczna. Przynajmniej ja ją tak odczytałem Trzyma się Ciebie poczucie humoru.

darek1 napisał(a): :D Franz - Twoja wypowiedż jest niedwuznaczna. Przynajmniej ja ją tak odczytałem Trzyma się Ciebie poczucie humoru.

No cóż... mało wypowiedzi jest absolutnie jednoznacznych.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rankiem po deszczu zawsze musi trochę podymić . Ale za to jakie dzięki temu pejzaże

Piękne ! Bez dwóch zdań

plavac napisał(a):Piękne te zielone fryzury na skalnych łepetynach
I siwe mgły w dolinach ...

... też mi się podoba

plavac napisał(a):Rankiem po deszczu zawsze musi trochę podymić . Ale za to jakie dzięki temu pejzaże

Niestety, potem ten dym zgęstnieje...

mariusz-w napisał(a):

plavac napisał(a):Piękne te zielone fryzury na skalnych łepetynach
I siwe mgły w dolinach ...

... też mi się podoba

Zielone, ale mokre.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kiedy docieramy pod ścianę, akurat jakaś dwójka rozpoczyna wspinaczkę. Śledzę wzrokiem ich ruchy - zdaje się, że początek ferraty nie jest zbyt łatwy.





Kulbaczymy się z Bercikiem i ruszamy. Ja pierwszy, Bercik robi mi zdjęcie i też wchodzi w skałę. Ja zaś kieruję obiektyw w tych dwóch ponad nami.





Nie widzę Bercika, więc nieco zwalniam wspinaczkę. Na wygodniejszej półce zatrzymuję się i próbuję dosięgnąć go wzrokiem. Co jest?! Idzie ktoś, ale to nie on. Dopiero po chwili dostrzegam biały kask o wiele niżej.





Po chwili biały kask jest już znacznie bliżej, ale reszta postaci nie należy do mojego kompana. To jakiś zespół wyprzedził go po drodze. Gdy mnie mijają, rzucają zdaniem:

- Twój kompan idzie zdecydowanie zbyt wolno. Nie zdążycie zrobić tej ściany.

Uspokajam ich, że dzień dopiero się zaczął, a nam się nie spieszy.



Czekam jednak dosyć długo, aż wreszcie pojawia się i Bercik.