Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

MarDomi napisał(a):Dobrze że nie wymyślono jeszcze przekazu, który może zastąpić bezpośrednie obcowanie z obserwowanym miejscem

Wymyślą. Wcześniej czy później, wymyślą...

Pozdrawiam,
Wojtek

Poniższy tekst w pierwszym fragmencie odnosi się do wcześniej zamieszczonych odcinków.

Piękne widoki roztaczają się z dzwonnicy - zarówno na kamienne domy wioski, wpasowane w luki pomiędzy skałami, jak i na pirenejskie szczyty ponad ludzkimi sadybami. Dzwon zawieszony jest w taki sposób, że wystarczy sięgnąć ręką, by zostać dzwonnikiem.

Schodzimy, wskakujemy do samochodu i zjeżdżamy do kolejnej wioski, tym razem już bezpośrednio nad rzeką Noguera de Tor, płynącą doliną Boi. To Erill la Vall, a tutejszy klejnot, to kościół Santa Eulalia. Co ciekawe - również i tutaj daje się wejść na dzwonnicę, niemałą, bo sześciokondygnacyjną.

Franz napisał(a):Poniższy tekst w pierwszym fragmencie odnosi się do wcześniej zamieszczonych odcinków.

Jestem pod wrażeniem pamięci miejsc i zdarzeń wśród tej mnogości prowadzonych przez Ciebie relacji.
(taka refleksja mnie naszła).

Serdecznie pozdrawiam

Vjetar napisał(a):Jestem pod wrażeniem pamięci miejsc i zdarzeń wśród tej mnogości prowadzonych przez Ciebie relacji.
(taka refleksja mnie naszła).

Akurat w tym szczególnym przypadku miałem pewne trudności wstrzelić się z powrotem w główny nurt.
Wiesz - dłuższa przerwa w narracji i teraz szukaj wiatru w polu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Spoglądając przez okna w formie biforiów z wysokiej na 23m dzwonnicy, reprezentującej styl romański w wersji lombardzkiej, mamy świetny wgląd w zachodzące na siebie łupkowe płyty dachówkowe kościoła. Czujemy się, jakbyśmy zostali na moment przeniesieni w XI wiek.

Franz napisał(a):Czujemy się, jakbyśmy zostali na moment przeniesieni w XI wiek.

Wygląda tak dobrze, że z powodzeniem mógłby służyć jako plan filmu historycznego.

Świetne miejsce

MarDomi napisał(a):Wygląda tak dobrze, że z powodzeniem mógłby służyć jako plan filmu historycznego.

Świetne miejsce

Żywy skansen.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzimy na dół i wsiadamy do samochodu. Jazdy nie mamy wiele - zatrzymujemy się w sąsiedniej wiosce. To Barruera, a tutejszy klejnot, to Sant Feliu.

Franz napisał(a):....

Klejnot zaiste wspaniały...

CROberto napisał(a):Klejnot zaiste wspaniały...

Mała dolina pełna klejnotów...

Pozdrawiam,
Wojtek

Tym razem mamy do czynienia z niezbyt wysoką dzwonnicą, natomiast budowla ma zupełnie nietypową strukturę. O ile nawa główna (bądź jedyna, bo tu można się spierać) ma po lewej stronie boczną kaplicę, to po prawej występuje coś pośredniego pomiędzy większą kaplicą, lub też znacznie skróconą... drugą nawą. Zakładając, że jest to jedynie kaplica, należy się pogodzić z faktem, że ma tę samą szerokość, co nawa, a to jest niezmiernie rzadkie zjawisko. Jeśli zaś potraktujemy ją jako drugą nawę, to nie bardzo daje się wytłumaczyć jej zadziwiająco skrócony wymiar podłużny.
Tak czy owak, zarówno ta w kaplico-nawa, jak i nawa właściwa zakończone są półokrągłymi absydami, z czego główna zdobiona jest typowo lombardzkimi łukami. A wracając do dzwonnicy, to jest ona przyklejona do nawy głównej z tej samej strony, co i problematyczny fragment kościoła, jednak z nim samym nie sąsiaduje.

Zostawiamy Sant Feliu i wyjeżdżamy z Barruery. Jednak nie kontynuujemy jazdy w dotychczasowym kierunku, tylko opuszczając dolinę Boi, wspinamy się po serpentynach do wioski Durro, gdyż kolejny klejnot ukrywa się w bocznej dolince.