Wileńskie Kaziuki 2019

Dzień dobry. Na forum sennie, może przyda się nowa relacja


Po listopadowej Jordanii miało być tylko praca i spokojne oczekiwanie na Poważny Czerwcowy Urlop, American Dreams p.III. Wszak wszystkie rezerwacje czekają. Ale jak ktoś ma robaki, to pół roku nie da się wytrzymać w domu. Najpierw wymyśliłam Wielkanoc nad Dunajem, ale to też jeszcze szmat czasu. Wertując internet, dokąd to by można tak szybciej, przypomniałam sobie o Wilnie, które od dawna stoi w poczekalni. I tak się składa, że słynne wileńskie Kaziuki to zawsze na początku marca. Co prawda wolimy podróżować w cieplejszych warunkach, ale po sprawdzeniu prognoz okazało się, że na Litwie regularna zima jeszcze, a więc deszcz nie pokrzyżuje nam planów.

Teraz szybka decyzja- jak tam się dostać; bagatelka, z Wrocławia ponad 800km. Żeby swojemu kierowcy podarować odrobinę luksusu pomyślałam o autokarowej wycieczce zorganizowanej. Niestety, z powodu braku zainteresowania nie ma wyjazdów z Wro. A jechać na 4 rano do Warszawy żeby tam wsiąść do autobusu, nie ma sensu.
Samolot też z przesiadką w Warszawie, drogo i długo. Pozostało zatankować własne auto. Zaplanowanie szczegółów zwiedzania i rezerwacja hoteli to już czysta przyjemność.

28 lutego, czwartek


Pracuję szybko i wydajnie, udaje się wyjechać koło 14.30. Większa część trasy to dwupasmówka, a czwartek to nie piątek, na nocleg w Augustowie docieramy o 21.30.

Zatrzymujemy się w pensjonacie Stary Dom (rezerwacje przez Booking) , do którego zjeżdżamy 300m z głównej trasy. Warunki przyzwoite, czysto, rano śniadanie do pokoju, o każdej porze można zrobić sobie herbatę lub kawę, nie było problemu z późnym zameldowaniem. Ale dom rzeczywiście jest stary, czuć zapaszek stęchlizny, a po wykładzinie biegają rybiki.

1 marca, piątek

Plan wycieczki nie przewiduje zwiedzania okolicy, zresztą już tu kiedyś byliśmy. Po śniadaniu zamówionym na 7.30 startujemy w stronę przejścia w Ogrodnikach. Autostrady w tym kierunku to jeszcze pewno długo nie będzie, ale ruch jest tak mały, że jedzie się całkiem dobrze.








Jedyna większa miejscowość po drodze to Alytus.








Dalej tylko wioski i przysiółki z drewnianą zabudową. Biednie to wygląda, a o tej porze roku jeszcze szaro-buro.





















Po drodze do Wilna nad jeziorem Galve leżą Troki, nasz pierwszy przystanek. Nawet przy przejmującym zimnie (było do -6 i wiatr) i śnieżycy, wyglądają malowniczo. Żeby ocenić odległości przejeżdżamy wzdłuż jeziora na koniec miejscowości.


















Z daleka widzimy największą atrakcję, zamek na jeziorze.












Wracamy do centrum i parkujemy pod bazyliką. Stąd pieszo do zamku będzie kilometr, a po drodze mamy obiekty, które chcemy zobaczyć.











Kościołowi pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Trokach 3 września 2017 roku przyznano status bazyliki.

Czekam na Kaziuki.

Chętnie popatrzę, bo może kiedyś znajomi dadzą radę mnie namówić na tamte rejony A może sama szybciej zmienię zdanie.

Na Kaziuki popatrzę u Ciebie, ale Wilno własnym okiem powinnam zobaczyć w czerwcu. Tyle, że w ramach wycieczki autokarowej, więc to niezupełnie tak, jak lubię.

Z przyjemnością popatrzę, bo lubię Twoje relacje, no i na kiedyś Wilno w planach jest....

margaret-ka napisał(a):... przypomniałam sobie o Wilnie, które od dawna stoi w poczekalni.

To podobnie jak u nas, dlatego dołączę i popatrzę.

Witam
Taką wycieczkę miałem odbyć w maju
ale co innego wypadło i Wilno musi poczekać

Witam wszystkich zainteresowanych kierunkiem.


cd.Troki

U zbiegu ulic Vytauto i Karaimų, na pasie rozdzielającym jezdnie wzniesiono kolumnę z kapliczką św. Jana Nepomucena, patrona rybaków oraz miast otoczonych wodą.








Tu zaczyna się zabytkowa ulica Karaimų.

Po prawej stronie drogi między budynkami widać zachowane fragmenty murów Starego Zamku na półwyspie.

Karaimi to mniejszość narodowa pochodzenia tureckiego, która zamieszkuje Litwę. Witold Wielki, przez Karaimów nazywany „Vatat Bij”, czyli „król gromiący wrogów”, po zwycięskiej bitwie na Krymie w XIV wieku przesiedlił do Trok około 300 rodzin tej narodowości.









Pod numerem 5 mieści się budynek starej poczty. Został wzniesiony w 1810 r. przez dominikanów. W 1864 r. po zamknięciu klasztoru budynek ten przeszedł do Zarządu Policji Powiatu Trockiego, a w 1887 r. tutaj został otwarty urząd pocztowy i telegraf oraz zamieszkali pracownicy poczty. Obecnie tutaj mieści się Dyrekcja Narodowego Parku Historycznego w Trokach.












Wzdłuż ulicy Karaimskiej stoją kolorowe drewniane domy, ustawione do niej szczytami. Mają spadziste dachy i okna w białych ramach. Wg legendy wyposażone są w trzy okna: jedno dla Boga, drugie dla księcia Witolda w podzięce za sprowadzenie na te tereny, trzecie dla gospodarza.
















































Drewniany budynek straży ogniowej.






Wśród malowniczych zabudowań mieści się Muzeum Etnograficzne.









Przy ulicy Karaimų 30 znajduje się Kienesa. To karaimski dom modlitwy. Wejście do niej zdobi pamiątkowa tablica informująca, że budowla powstała w XVIII wieku. Brama zamknięta na siedem spustów.

Dochodzimy d Centrum Informacji Turystycznej, gdzie dostaniemy mapki miejscowości.









W tym miejscu zaczyna się deptak prowadzący wzdłuż brzegu jeziora. Na straganach można zaopatrzyć się w magnesiki i inne zbędne przedmioty. Latem spacer po promenadzie albo rejs stateczkiem mogą być fajną atrakcją. Nam trafiło się jezioro skute lodem i zadymka śnieżna. Na końcu promenady, gdzie nie doszliśmy, stoi stary statek handlowy – wicina.














































Moi towarzysze uciekli do knajpy. Zgrabiałymi z zimna palcami wypadało jeszcze zrobić parę zdjęć zamku. Wiedzie do niego drewniany most przerzucony przez jezioro Galvus. Od 1962 roku w odnowionym zamku urządzono Muzeum Historyczne w Trokach.





















Prace budowlane rozpoczęto za panowania wielkiego księcia litewskiego Kiejstuta, a dokończył je jego syn Witold modyfikując oryginalny projekt. W ten sposób powstał nowy gotycki zamek murowany, który łączył funkcje obronne i reprezentacyjne. Witold Wielki w 1409 roku przeniósł tu stolicę kraju; w tym miejscu przechowywano Metrykę Litewską oraz skarb państwa. Na tym zamku urzędowali wszyscy książęta Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dopiero Zygmunt August zerwał z tradycją i przeniósł się do zamku w Wilnie.













Większość z obecnych domów Karaimów to restauracje, w których można skosztować lokalnych potraw. Tak wygląda od strony jeziora i od ulicy lokal, w którym zjedliśmy obiad.


















Kibiny to smaczne drożdżowe pierogi z różnym nadzieniem; spróbowaliśmy z baraniną, drobiem oraz ze szpinakiem i serem. Do tego dobre ichnie piwo. Jak na biedną Litwę ceny dla turystów dość wysokie, piwo czy jeden pierożek to około 2,5 €.















W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się jeszcze przy ulicy Vytauto 32 gdzie stoi Cerkiew Narodzenia Najświętszej Matki Bożej wzniesiona ją w XIX wieku.












Po drugiej stronie jeziora, na Zatroczu stoi odrestaurowany pałac Tyszkiewiczów. Zdjęcie z internetu.

Ale aura
I jeziorko zamarznięte , szkoda, bo można po nim popływać stateczkiem... przynajmniej tak było gdy ja tam byłem
Ale przynajmniej pustki w Trokach

To Wasza pierwsza podróż w tamtym kierunku?

kulka53 napisał(a):To Wasza pierwsza podróż w tamtym kierunku?

Tak, za wschodnią granicą byliśmy jeszcze tylko we Lwowie.

WILNO







Jarmark św. Kazimierza czyli popularne Kaziuki był to początkowo odpust, a następnie połączony z odpustem jarmark, który odbywa się nieprzerwanie od ponad 400 lat w dzień patrona Litwy - zmarłego 4 marca 1484 r. św. Kazimierza Jagiellończyka, syna Władysława Jagiełły. W tym roku święto obchodzono w pierwszy weekend marca. Kramy z wyrobami regionalnymi i ludowym rękodziełem rozstawiano już w piątek 1 marca. Targowisko jest naprawdę duże, stragany zajmują całą Starówkę. Zdecydowanie mało tu chińskiego badziewia, a wybór rzeczy zbędnych i nikomu niepotrzebnych zbieraczy kurzu - ogromny. Spotkaliśmy też wystawców z Polski.

Jarmark to przede wszystkim handel; nie udało nam się trafić na żaden pokaz zespołu folklorystycznego z prawdziwego zdarzenia. Przejmujące zimno uniemożliwiało wyczekiwanie pod sceną ustawioną pod Ratuszem. Uznałam, że zdrowiej i ciekawiej będzie jeżeli ograniczony czas jaki mamy do dyspozycji wykorzystamy po prostu na zwiedzanie. Tym bardziej, że konkurencją dla Kaziuków były skoki narciarskie, których Mirek nie mógł odpuścić. Ominęła nas też atrakcja w postaci podziwiania kukły Kazimierza, którą niesiono ulicą Zamkową. W piątek po zmroku grał jakiś zespół rokowy, w sobotę młodzież na placu pod Katedrą prezentowała tańce ludowe.



Ale po kolei. Do Wilna dojechaliśmy w piątek po południu. Nawigacja w telefonie Nokii Here Drive+ bezbłędnie doprowadziła nas do Comfort Hotel Lt Rock’n’Roll Vilnius przy ulicy Kauno. Hotel polecam. Czysto, nowoczesny wystrój, dobre śniadanie, podziemny parking dodatkowo płatny, zlokalizowany dokładnie jeden kilometr od Ostrej Bramy. Dobry stosunek jakości do ceny. Po przeciwnej stronie ulicy duży supermarket IKI.










































A więc w piątkowe popołudnie Mirek oglądał skoki ( a warto było ze względu na spektakularny sukces Kubackiego ), a ja zrobiłam pierwszą rundę po mieście.









W drodze na Starówkę mijam zabytkowy budynek Hali Targowej; czynna praktycznie tylko do 16.00, w środku stoiska z żywnością i bar.






Dworzec autobusowy.






Jednym ze środków komunikacji miejskiej są trolejbusy.













Do Ostrej Bramy podchodzę od tyłu i pierwsze wrażenie to raczej uczucie rozczarowania- brudnobura, odrapana ściana i mało atrakcyjne przejście. To gotycka brama miejska wzniesiona w latach 1503–1514. Stanowi ona pozostałość dawnych fortyfikacji. Bardziej atrakcyjny jest widok z bramy w kierunku centrum. Ładniejsza pogoda na pewno by poprawiła odbiór, ale jest jak jest- szaro, zimno i pada śnieg.















Ale przypominam sobie fragment z inwokacji Mickiewicza „I w Ostrej Świecisz bramie” , który w tym miejscu miałam zweryfikować. Rzeczywiście, podświetlony obraz „świeci” w oknie, na które patrzę od strony ulicy Ostrobramskiej.








Odnajduję wejście na górę. Niewątpliwą zaletą psiej pogody jest fakt, że nie ma turystów i mogę spokojnie zrobić zdjęcie.











Wilno to miasto kościołów i cerkwi. Zaraz za rogiem kościół św. Teresy.






Dalej po prawej, po wejściu przez bramę na dziedziniec mamy klasztor i ortodoksyjną cerkiew św. Ducha.


















Teraz spoglądam do tyłu i po prawej mam piękną Bramę Bazyliańską i to co można zobaczyć za nią.

Na skwerze imienia Jana Basanowicza stoi jego pomnik; był lekarzem i działaczem, który na przełomie XIX/XX wieku walczył o niepodległość Litwy.















Budynek Filharmonii Narodowej.








Kolejna świątynia.











Na placu przed ratuszem scena i gęsto od straganów.


















Skręcam w prawo w wąską uliczkę Stikiliu, która prowadzi na teren byłego getta żydowskiego. Teraz jest tu mnóstwo klimatycznych knajpek. Społeczność żydowska przed wojną stanowiła 28% ludności Wilna i po Polakach była najbardziej liczna. W mieście istniało ponad 100 synagog i domów modlitwy. Mówiono nawet, że do Łodzi jedzie się po pieniądze, a do Wilna po mądrość.










































Uliczką Gaongo dochodzę do Skweru Konstantyna i skręcam w św. Jana; po prawej zostaje Apteka Uniwersytecka. Po lewej stronie za zamkniętą bramą rozległy teren Uniwersytetu.












Uniwersytet Wileński to miejsce, w którym widać ślady polskości. Założony w 1579 roku przez króla Stefana Batorego należy do najstarszych uczelni w Europie Środkowo-Wschodniej. Pierwszym rektorem był kaznodzieja Piotr Skarga, a wśród znanych studentów byli Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i Czesław Miłosz.

Po prawej w Pałacu Paców mieści się polski konsulat. Na końcu ulicy kościół św. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty.

















Posuwam się ulicą Zamkową w stronę placu Katedralnego, który jest sercem miasta.

Stoi tu Bazylika Archikatedralna św. Stanisława Biskupa i św. Władysława , a obok dzwonnica - dawna baszta przebudowana w 1530 roku, będąca w przeszłości elementem murów obronnych Wilna. W środku znajduje się ekspozycja dzwonów, stary miejski zegar; jest to jedno z miejsc, skąd można podziwiać panoramę miasta. Z boku Katedry postawiono pomnik Wielkiego Księcia Giedymina.
Zaczyna się robić szaro, ale białe budynki katedry i baszty jeszcze dobrze kontrastują z ciemnym niebem.



























Trochę porozglądałam się po straganach i trzeba było wracać.





























Tą samą trasą koło ratusza i przez świecącą Ostrą Bramę, przemarznięta na sopel wróciłam do hotelu, gdzie mój mąż z bratem i bratową świętowali zwycięstwo Kubackiego i Stocha