Środziemnomorska 2.5

7.b Didyma - wyjazd

Rano wstaliśmy. Nie pamiętam o której, zresztą człowiek przyzwyczajony, ale Didyma to już tak średnio.

Pusty hol hotelu.


Słychać szemrzącą kaskadę


Pusta stołówka, cała dla nas


Pusty basen


Pusta plaża


Rzadko oglądany cień, przed hotelem, na plaży. No i, "nasze" palmy


Ruszamy. Wyludnione o tej wczesnej porze miasto.


Jedziemy. Opuszczamy Didymę. Może na zawsze, a może nie.

Po dziesięciu minutach, pierwszy postój. Nie, żadna guma. Sam jesteś guma.
Przecież mówiłem ci, największą tutejszą atrakcją jest ... Sam jesteś meduza!
Czy ja tu na tańce przyjechałem? Zresztą, glanów nie wziąłem, a wiesz, że ja to tylko pogo.
Świątynia! Świątynia Apollina. Jedna z największych. Długość: 110,0 m, szerokość:51,0 m
i wysokość : 24,0 m. Budowla hypedralna ... Co ja mówię, co ja mówię, no wiesz ... Jak to wiesz?
A, że ty po architekturze ... Na tych zajęciach byłeś? No, zgadza się, że bez dachu.
Tu też dachu ani widu, ani słychu. Zresztą, nawet jakby był, to i tak nie miałby się na czym trzymać.



Tylko to pokazuje, jak wysoka była. Ale reszta - palce lizać. Tu Anglicy sporo wywieźli do tego swojego
British Museum w Londynie, ale to co zostało - warto zobaczyć. Zresztą, co ja ci będę mówił. Popatrz.















Tak, znów to co misiaczki lubią najbardziej. Ta Didima to duża, no i gorąco, więc wcześniej to tylko,
pare razy, przejeżdżaliśmy koło tego, a teraz to już tak na całkiem poważnie sobie obejrzeliśmy.

Może jednak trzeba było wcześniej? Janek goni. Wyjeżdżamy.

Teraz, to już na prawdę.

Do domu ...

Didyma - Świątynia Apollina

8 Droga powrotna przystanek pierwszy

Pisa.

Albo Wissa do Biebrzy wpadająca.





że co, że od tematu odchodzę? Zaraz, zaraz, daleko nie odchodzę, a po za tym, w Daylan nie byłem,
ale, nawet tam nie podejrzewam, żeby taka zieleń była. Popatrz jeszcze:





A temat blisko trzymam, bo, te rzeczki wymienione to one ... meandrują czyli
kręcą się jak wąż, a meandrują bo ... bo od rzeki Meander nazwę taka posiadają,
a my, właśnie jej kierunku podążaliśmy.



To znaczy w jej kierunku, ale nie do niej. Trochę nam przewodzący niespodziankę zrobili,
bo tych odwiedzin w planie nie mieliśmy, ale ostro trochę pokręciwszy, do otoparku nas podwieźli,
w szczerym polu, obok koników



w cień palm i platanów



spoza których wyłonił się widok na wspaniałe, ogromne, majestatyczne ruiny amfiteatru.

.

Milet.



Jak zwykle, miasto niegdyś portowe, potęga morska, centrum handlowe, niszczone przez Persów,
Aleksandra Macedońskiego, odbudowywane, z chwilą ponownej świetności za czasów rzymskich,
upadło na skutek zamulenia portu. Obecnie jest to Turecka wieś Balat. Wykopaliska odsłoniły
niektóre ślady Miletu z okresu hellenistycznego oraz rzymskiego.
Wspomniany amfiteatr jest największą z budowli które można tu zobaczyć. W zasadzie, oprócz
łaźni Faustyny i zbudowanego przez Ilyas Beya w XV w. meczetu, pozostałe odkrycia nie robią juz takiego
wrażenia.


Meczet


Widok z góry - parking, amfiteatr, meczet

Przez morze odłamków, kamiennych fragmentów, kolumn



docieramy do wejścia na "scenę"

.

Olbrzymimi schodami wspinamy się wyżej i wyżej



aby, z samej góry, rozejrzeć się po okolicy



oraz po samym teatrze.



Droga w dół, stromymi schodami, jest równie interesująca



Dziewczyny, nagle, nikną mi gdzieś pomiędzy kamiennymi blokami



Zagłębiamy się w korytarze biegnące pod trybunami







O dawnej świetności świadczą ślady ozdób, nie odbiegających od tych, ze świątyni Apollina











Jak w wielu miejscach, nad całością kompleksu, dumnie powiewa flaga Turcji



Jeszcze chwila zadumy



przytłoczeni wielkością kamiennych murów



żegnamy się z kolejnym śladem historii



kolejnym, który odbije swoje piętno na naszych wspomnieniach

.

Jeszcze rzut oka na platany.



Odjazd.

Nie chichraj. Wiesz, że mnie łatwo rozczulić,
a co dopiero, jak się patrzysz na ślady sprzed czterech tysięcy lat.

Jak to mówił Napoleon? Czterdzieści wieków patrzy na nas?

Na nas też tyle patrzyło wtedy.

Milet

weldon napisał(a): Jeszcze rzut oka na platany.

A te Twoje platany to nie są eukaliptusy jakieś? Przewodzący mówił, że platany? Bo skórka im się łuszczy? Niektórym eukaliptusom też się łuszczy. Nie gadać głupot? Popatrz na liście i owoce. Nie byliście przecież w Australii? I żaden koala w gałęziach się nie kręcił? I że niby skąd się tam eukaliptus mógł wziąć? Nie wiem. Urósł. Naprawdę mi to eukaliptusem na kilometr pachnie. Nie znam się? No fakt. Nieomylna nie jestem. Ale możemy to sprawdzić.


Przy okazji dodam, że czytam Twoją niezwykłą relację z wielką przyjemnością. Poprzednią również.
Twoje zdrowie!

Pozdrawiam
Jola

Diabli wiedzą.

Dla mnie to zawsze platany były, tym bardziej, że w tym roku podobne ustrojstwo w Budapeszcie widziałem
i, wydaje mi się, że tak samo na to mówili.
Inaczej bym nie spamiętał. Prędzej zmyślił

Tu mam jeszcze jedno zdjątko, gdzie widać kawałek tego drzewa.



Pewny jednego jestem, a nie, to już dwóch rzeczy jestem pewny,
cholera, faktycznie, jeszcze skarbowy też, czyli trzech rzeczy pewny jestem:

to w tle, to na pewno nie jest koala , zawsze jaką erratę mogę spłodzić.

Fajnie, że ci się podoba, a jak tak, to ciągnijmy, bo niby droga powrotna,
ale, jak zwykle w moim przypadku, niby do celu, ale krętymi drogami, ciągle skoki w bok ...

... więc sporo mi tej drogi jeszcze zostało.

8b Droga powrotna przystanek drugi

Opuściwszy ciche, monumentalne miejsce dawniej Miletem, aktualnie wsią Balat będące,
zagłębiliśmy się w ciepłe, dosłownie, bo klima nie dawała rady, foteliki i oddaliśmy
w ręce Morfeusza, z racji wczesnej pory wstania, jak również późnej pory wczorajszego
pójścia spać. No cóż, głowy tez lekko bolały i pic się chciało, no ale, wiesz, klimat
suchy, gorąco, to i pić się chciało.

Z powyższych racji, a bo i pora wczesna jeszcze była, i droga niedaleka, jakieś trzysta kilometrów,
to i imieninek żadnych wyprawiać się nie opłacało.

Zresztą droga dość szybko zleciała. Mało stawaliśmy. Większość spała, lub, co najmniej drzemała,
a i droga spokojna. Minęliśmy Aydin, Nazilli. W pobliżu Denizli nastąpiło powolne wybudzenie wycieczki.
Na horyzoncie pojawił sie widok kolejnego celu.

Rezydentka nie była by sobą, gdyby, kolejny raz, nie zabrała nas na zakupy.

W szczerym polu stoi spory pawilon, a jakże, klimatyzowany, ale z zawartością kompletnie mi
nie podchodzącą. Pościel, szlafroki i ciuchy. No takie tam, konfekcja? Dużo różnistych rzeczy.
Kołdry, poduszki szlafroczki, ciuchy damskie, męskie. Nie, żebym narzekał, nawet kupiliśmy taki
bajer szlafroczek Bożenie. Frote, gruby, z kapturkiem. Kaśkę na czapeczkę namówiłem.
Jednak, to już przy wyjściu, odkryłem super poczekalnię. Taki fotelik z podnóżkiem.
Wrzucasz bracie dwa lira, jak butelkę wody, kładziesz się i cię masuję, kołysze, mruczy.
Relaks - full wypas. Spodobało mi się. Dobrze, że kilka takich fotelików stało, to się
w kilku chłopa zebraliśmy, ci co pili, to z piwkiem, ja z colą i się bujamy.
Przydało się. Trasa nie była długa, ale, pierwszy raz w życiu to miałem, z tego bezruchu
to mi nogi spuchły. Normalnie to chodzisz, ruszasz się, jakiego kielonka obalisz, a dziś,
prawie jednym rzutem, no i cały czas siedząc. Pewnie dlatego, mimo krótkiego odcinka,
tak nas wytelepało. No, a przecież to dopiero środek dnia. Najważniejsze jeszcze przed nami,
a ja nie mówię o kolacji.

Siedząc w fotelikach i sącząc zimne napoje obserwowaliśmy, jak w promieniach coraz wyżej
przemieszczającego się Słońca, błyszczy, umiejscowioną na zboczu góry Cökelez, Bawełnianą Twierdzę,
trawertynowe tarasy, których zdobycie miało zwieńczyć ten nasz pierwszy dzień podróży powrotnej.

Dopełniwszy obowiązkowego shoppingu, z powrotem usadziliśmy się w autokarze i ruszyliśmy
ostatni dziś etap. Pomiędzy sadami i gajami, coraz bardziej uwidaczniał się ogrom tej naturalnej
narośli



Tutaj dodać chciałbym, że o ile w Didymie było gorąco, to jednak tam było morze. Wiała bryza,
było się gdzie ochłodzić. Tutaj, w dolinie Cürüksu, wody było tez pod dostatkiem, ale jednak,
powietrze stanęło. Jeszcze pomiędzy budynkami, w cieniu, zwłaszcza jak zobaczyliśmy hotelowy basen



to się dało wytrzymać, zwłaszcza, że podniecała nas myśl o czekającej nas wycieczce.

Gorzej zrobiło się trochę później. Najpierw okazało się, że to, co widzieliśmy z okien autokaru



taka jakby rampa, to służy właśnie temu, żeby "bliżej" podejść pod górkę.
Drugi szok przeżyłem, jak okazało się, że te czarne punkciki, które z początku wziąłem za mrówki,
to ludzie. Cholernie daleko i cholernie wysoko, a my, chcąc nie chcąc, mamy do nich dołączyć.

Pewnie w innych warunkach bym nie narzekał, ale tu naprawdę był żar.Oczywiście padło kilka pomysłów typu,
wziąć taryfę



przejść na skróty, poprzez te jeziorka u podnóża góry



ale jednak wszystko skutecznie chronione było przez wysokie ogrodzenie



Nie ma siły, deptamy. Jeszcze trzeba kupić bilety. Na razie sucho i gorąco



wyżej będzie czekała na nas nagroda w postaci wypełnionych wodą tarasów.



Tu, mała dygresja. Jak już wspominałem, Turki raz się mojej małżonce narazili, więc, że kląć potrafi,
to ja wiedziałem, ale w tym przypadku znów się chamy uparły, żeby ją wkurzyć.
Co prawda, uzasadnienie swoje miała.
Leziemy najpierw po suchym i zakurzonym, więc jak tylko doszliśmy do pierwszej kałuży, sru po kolana w wodę.
A tu leci taki mundurowy i mordę na nas drze, jakby rękami pokazać nie mógł.
Okazało się, że oni tę wodę to potem kaczkom, czy do basenów leją i nie wolno w butach do niej wchodzić.
No to zdjęliśmy.



Znasz Chorwackie plaże. Wyobraź sobie, że bez butów po nich leziesz. No i woda jeszcze, jak mleko.
Nic nie widać. Bożena buty zdjęła, stanęła, i ... panienkę spod czerwonej latarni przywołała,
czemu też za bardzo się nie zdziwiłem, bo ja też zdjąłem.

Dobrze, że nie wszędzie tak było. Niby masaż fajny, ale pierwszy szok był. Nie powiem.
W sumie, wszędzie płynęła woda, chłodziła podeszwy. Jeszcze nie przyzwyczailiśmy się i nie wiedzieliśmy,
że możemy cali się schłodzić w takich sztucznych basenach





Jak tak już się przyzwyczailiśmy i zaczęliśmy omijać ten gruz i żwir, to okazało się, że ten wapień
to super jest do chodzenia



Nie ślizgasz się, taki ciepły i miły w dotyku. Żeby nie ten żar i blask odbijany od białej powierzchni



Mimo wszystko, na samym szczycie, w cieniu drzew



staraliśmy się wyłapać każdy powiew schładzającego nas wiatru.



Przed nami rozciągał się olbrzymi płaskowyż, a my szykowaliśmy się do odbycia kolejnego
etapu naszej wycieczki - Hierapolis

weldon napisał(a):Diabli wiedzą.

Miło mi.
Eukaliptus.

Pozdrawiam,

8c Droga powrotna - Na szczycie: Hierapolis



Po dotarciu na szczyt i ochłonięciu, bo jednakowoż droga pod górę zostawia niezapomniane wrażenia,
spoczęliśmy, jak wspomniałem w cieniu ... drzew . A, na pewno, na ... trawce...
Myślę, że mimo panującego żaru jest to dobry moment, aby historię tego miejsca przypomnieć,
ewentualnie przybliżyć, niektórym.

Ciepłe, bogate w wapń wody, spływając kaskadami z urwisk, ulegały ochłodzeniu, w wyniku czego
wytrącały się skały osadowe, z których powstawały naturalne półki, płytkie baseny i stalaktyty, tworzące
białą, przypominającą rosnącą na okolicznych polach bawełnę. Stąd też nazwa: Bawełniana Twierdza,
Bawełniany Zamek ("pamuk" to po turecku bawełna, "kale" - zamek).



W II w. p.n.e. ponad trawertynami Pamukkale Rzymianie wznieśli miejscowość, którą nazwali Hierapolis.
Miasto zostało założone ok. 190 r. p.n.e. przez króla Pergamonu Eumenesa II jako ośrodek leczniczy,
wykorzystujący zalety płynących tu wód termalnych (plus 37 stopni).

Warto zaznaczyć, że wody te mają nie tylko zalety lecznicze, ale także - upiększające.
Do tej pory miejscowi przewodnicy chętnie opowiadają o żyjącej wieki temu dziewczynie,
której daleki od ideału wygląd skutecznie uniemożliwiał zamążpójście. Zakompleksione dziewczę
postanowiło popełnić samobójstwo, rzucając się z wapiennych skał. Zgromadzona w tarasach woda złagodziła upadek
i w efekcie nieprzytomną niewiastę znalazł wracający z polowania książę. Długie godziny spędzone w wodzie
dały niezwykły efekt: brzydula zamieniła się w piękność, w której - jak się można tego było spodziewać
- książę zakochał się od pierwszego wejrzenia.

Odpowiedzialności nie biorę - radze tylko - nie skakać. Sa baseny - wystarczy się pomoczyć.

Miejscowość bardzo szybko zyskała w świecie starożytnym miano jednego z lepszych uzdrowiskowych,
a liczni kuracjusze, ciągnący tu ze wschodnich terenów basenu Morza Śródziemnego, przyjeżdżali tu tysiącami.
Dzięki temu Hierapolis rozrosło się w zaskakująco szybkim czasie w potężne miasto, które z powodzeniem
prosperował zarówno w czasach rzymskich jak i później, w okresie Bizancjum.



Na przestrzeni dziejów miasto było kilkakrotnie nawiedzane przez trzęsienia ziemi.
I właśnie ten kataklizm w 1334 r. dosłownie zmiótł Hierapolis z powierzchni ziemi.
Później miasto nigdy się już ni odrodziło.

Do niedawna wszystkie tarasy wypełniała woda, niestety, wszystko popsuli ludzie - zamiast zasilać tarasy,
woda ciekła głównie do basenów okolicznych hoteli. Na szczęście w porę zorientowano się w sytuacji
- wybudowane na szczycie wzgórza hotele w większości konsekwentnie wyburzono, wapienne skały zaś
oczyszczono z glonów, ponownie wypełniono wodą i dziś znowu stanowią tło do przepięknych zdjęć.

Warto wiedzieć, że w sąsiedniej Karahayit oglądamy podobne tarasy, z tym że skład wody jest całkiem inny
i mają one żółtawo-czerwony kolor. Temperatura źródła wynosi około 70 stopni i naprawdę trudno w nim
utrzymać dłużej rękę. Miejsce to jest punktem wieczornych spotkań miejscowej ludności, która moczy sobie nogi
i oblepia się brunatną glinką.

Wracając do Pamukkale, dawniej po wapiennych tarasach turyści mogli spacerować jak chcieli,
podchodząc blisko do rzeźbionych przez naturę już od ponad 14 tys. lat stalaktytów i stalagmitów.
Dozwolone były także kąpiele - muł pokrywający dno naturalnych basenów dobrze ponoć robi na choroby skóry,
woda zaś - na oczy, choroby krążenia, nerwice i inne dolegliwości. Potem, w ramach ochrony tego cudu natury,
pojawił się pomysł całkowitego zamknięcia tarasów - miała powstać kolejka linowa, z wagoników której
oglądałoby się okolicę.

Ostatecznie skończyło się na utworzeniu parku narodowego i wyznaczeniu szlaku spacerowego
- przed wejściem na niego należy zdjąć buty, o czym dowiedzieliśmy się w kiepskim dla nas momencie,
a dzięki czujnym strażnikom o żadnym zboczeniu poza ścieżkę nie ma mowy.



Jeśli jednak zależy nam na kąpieli - nic straconego. Możemy to zrobić w pobliskim Świętym Basenie
- albo jak kto woli - Basenie Kleopatry znajdującym się w jedynym hotelu, jaki się ostał,
tuż przy parkingach (dokładnie: Motel Pamukkale). Prawo wstępu ma tu każdy, a choć przyjemność kąpieli
kosztuje kilka dolarów, to dobrze jest skorzystać, bo podobno ma to wpływ odmładzający.
Wejść i popatrzeć także warto, jako że otoczony krzewami oleandrów basen wygląda bardzo urokliwie,
a co najważniejsze - zatopiono w nim doskonale widoczne w czystej wodzie autentyczne starożytne kolumny.



Niegdyś Hierapolis było potężną metropolią, czego dowodzi m.in. okazały antyczny teatr na 20 tys. miejsc.
Swoistą ciekawostką jest Plutonium - jak dawnej wierzono - miejsce związane z bogiem śmierci
i świata podziemnego - Plutonem. Z głębokiej dziury w ziemi od wieków wydobywały się trujące gazy.
Zaganiano tu ofiarne zwierzęta. Wszystko jedno, czy były to byki, czy ptaki - szybko padały martwe.
Jedynie kapłani strzegący tego miejsca byli rzekomo odporni na śmiercionośne opary (w rzeczywistości
- umiejętnie oddychali). Gaz nadal się wydobywa, lepiej więc nie nachylać się nad przykrytą kratą dziurą
i nie sprawdzać, czy mamy predyspozycje do bycia pogańskim kapłanem.



To, co jednak najbardziej wyróżnia ruiny Hierapolis od wielu innych pozostałości antycznych
(w Turcji tego typu miejsc jest wyjątkowo dużo), to najlepiej zachowana i największa w całej Anatolii nekropolia.
Jak na razie odsłonięto tylko część grobowców. W sumie jest ich ok. 1200, a ciągną się wzdłuż głównej szosy
na przestrzeni około 2 km.
Po rodzaju grobowca możemy domyślać się, kiedy go wybudowano i kto został w nim pochowany.
Znajdziemy tu i okrągłe kurhany, i imponujące mauzolea, najwięcej jednak jest typowych sarkofagów.
Dla chrześcijan szczególnie ważny (choć trudno dostępny ze względu na odległość od głównej drogi
i konieczność wspinania się pod górę) jest grób świętego Filipa - apostoła, ukamienowanego tu w I wieku n.e.

Oktagonalny budynek będący symbolicznym grobowcem wystawiono w miejscu, gdzie do tego doszło, dopiero w V wieku.



No, ale pogadaliśmy, popiliśmy, czas w drogę. Jeden amfiteatr juz dziś zaliczyliśmy, basen mamy w hotelu,
znaczy się - deptamy na cmentarz. "Pożeracze ciał", jak starożytni nazywali grobowce robią wrażenie.







ale moje zainteresowanie bardziej wzbudza facet podlewający krzaczki.
"Lej" rozłożyłem ręce. Polał. Po chwili wszyscy się rzucili w naszą stronę. "Lej"!
Bracie, konkurs mokrego podkoszulka zrobiłem. Dziadek się ucieszył. Dobrze, że nie zszedł.
Może ta woda faktycznie lecznicza, bo, momentami, to było na co popatrzeć. Jak wracaliśmy tą samą drogą
to, widzę, spodobało się. Facet stał nie w krzaczorach, ale przy drodze i, zamiast po rabatkach,
lał po wsiech. A śmiechu przy tym było ...



Kawał drogi przeszliśmy. Miasto musiało byc ogromne kiedyś, bo i teraz nam kość dało.



Wracamy.



Tym razem zahaczamy o drugą stronę zbocza. Tutaj jest całkiem sucho.



podobno, w ramach oszczędności, czy jak, tę wodę to puszczają raz jedną, raz druga stroną.
Czas na powrót. Nie śpieszymy się. Na szczęście mamy kostiumy kąpielowe i kąpielówki,
więc zanurzamy się w kolejnych, sztucznych, betonowych basenach.





Przytulamy do skał, po których płynie orzeźwiająca woda. Co jakiś czas powiew wiatru (?)
powoduje, że z góry leje się na nas wodny prysznic. Jest bosko. Zapominamy o zmęczeniu, o upale.
W zasadzie - nie chce nam się schodzić.





No, ale, niestety, Czas goni. Znów strasznie intensywny dzień, a przed nami,
chyba najtrudniejszy etap. Jeszcze jakieś zakupy w sklepikach u podnóża góry, kolacja na tarasie,
na dachu hotelu. Widok na Twierdzę jest bajeczny. Po kolacji jeszcze zostało sił na kąpiel w basenie
i czymś w rodzaju basenu z hydromasażem i spać.

Jutro musimy przejechać prawie siedemset kilometrów.

Na celowniku - Stambuł

Pamukkale

Franz napisał(a): Miło mi

Franz napisał(a):Eukaliptus

I tak nic nie zmienię

Platan bardziej swojsko brzmi.

Sam nie wiem dlaczego dopiero teraz tu trafiłem

Siedzę, czytam, oglądam i coraz bardziej mi się rozdziawia gęba
I bynajmniej nie jest to ziewanie

Piękne miejsce na pokazujesz

Antyczny teatr Hierapolis . . .
. . . kto by pomyślał , że trzeba było trzęsienia ziemi , żeby ludziska znów tłumnie zaczęli odwiedzać to miejsce . . .

Pozdrawiam i czekam na więcej
Piotr

weldon napisał(a):Platan bardziej swojsko brzmi.

I zdecydowanie bardziej romantycznie. :lol::lol:

Częstuj się. Nie lubisz eukaliptusowych cukierków? Miętusa chcesz?
Miętusa to Kruczek chciał dać Kojonkoskiemu, ale ten nie chciał.

Ciekawa ta Wasza droga powrotna.

Jolanta M napisał(a):Nie lubisz eukaliptusowych cukierków? Miętusa chcesz?

Nie jadam słodyczy. A mięta, to mi się z koloniami kojarzy.

Wiem, to dawno było, ale wyjaśniam: nie z koloniami od kolonizacji, (nie aż TAK dawno)
tylko z koloniami dla dzieci - takie spędy robili kiedyś, wywozili dzieciaki gdzieś w Polskę,
zabraniali wszystkiego i poili miętą, i to słodzoną!

No, ale nic, fajnie, że ktoś tu zagląda.
Jak tak, to nie wypada mi nie ruszyć ***** i nie pomknąć drogą na Stambuł.

Zapraszam.

8d Droga powrotna - na Stambuł!

Jak wspomniałem, kolacyjka na wolnym powietrzu, kąpiel w basenie,
jacuzzi z wód termalnych i takie tam zakończyły pierwszy z dni powrotnych.

Przed nami kawał drogi, więc też wcześnie wstajemy, śniadanko z widokiem - spożyte,
Janek podjechał, zapakowani, jedziemy.

To znaczy - pojechalibyśmy, gdyby nie pojawiła się Pani z jakąś firanką



na który to widok, Bożena wesoło zakrzyknęła "Obraz" czy jakoś tak i depnęła, zanim udało mi się ją
zatrzymać, z autokaru.

- Mamy przesrane - wyjęczałem. Już w Atenach mieliśmy próbkę. Za tymi szmatami do piekła pójdzie.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiły się następne



i następne



Obległy moja małżonkę jak kury, ale, na szczęście, nieszkodliwie, sądząc po pełni szczęścia
jaka zakwitła na jej twarzy. Ponieważ nikt więcej jakoś nie kwapił się wyjść na zewnątrz,
natomiast autobus niebezpiecznie zaczął się przechylać na jedną stronę, gdyż kto mógł,
rzucił się do szyby, Panie, widząc nasze rozpłaszczone gęby, zaczęły rewię mody



W końcu my się usadziliśmy, Bożena, z naręczem obrusów (o! właśnie! o b r u s - trudny wyraz,
będę musiał go zapamiętać), wsiadła do autokaru. Ruszyliśmy.
Gwoli sprawiedliwości, po jakimś czasie, zwłaszcza ci najbardziej narzekający na spóźnienie
wywołane zakupami, zaczęli (-ły, zwłaszcza) oglądać towar, pochlipywać, jęczeć, jaki on tani,
jaki ładny na prezenty - koniec końców, połowa poszła.
W sumie to dobrze, bo, nie dość, że, w zasadzie, ja to wszystko dymałem po piętrach, to jeszcze
czekał nas powrót z Bielska do domu, a, przecież, w tę stronę było ciężko z miejscem.

W każdym razie - pajechali.



Jak jechaliśmy, to mogę się tylko domyślać. Pewnie tak, jak na tej, powyższej mapce.
Banaz, Kütahya, Bozüyük, Kuplu, Bilecik ...

...?

Nie "bilecik kumplu", tylko najpierw przez Kuplu, a potem przez Bilecik. Takie miasta.
Skąd taka nazwa? Diabli wiedzą. Może tam urząd celny był i bileciki sprzedawali?
Sprawdzę w guglu, to ci powiem. Adapazari.
Ankare to mocno z boku zostawiliśmy. Oj, bardzo z boku. Na pewno. Zresztą, mówię ci,
kompletnie nie wiem, tak spekuluję, gdzie mogliśmy jechać.
Trochę pstrykałem po drodze. Nie, tablic z nazwami to nie, ale takie tam różne:

















Góry, solanki, zdaje się, bo zbiorniki z wodą to oni jakoś tak bardziej na wschodzie trzymają.
Meczety, takie małe meczeciki, pare perszingów ... No, minaretów, ale te perszingi łatwiej zapamiętać.
Rent-a-car



policaje, a właściwie żandarmi



I tak, wesoło, upływała ta, przerywana z lekka obchodzeniem kolejnych imienin, podróż.

8e Droga powrotna - Stambuł!

To czym jechaliśmy, to to autostrada nie była. Licz, średnią, tak bliżej sześćdziesiątki na godzinę. Rzadko stawaliśmy,
więc i humor miałem byle jaki. Jakbyś palił falka co trzy godziny tez byś się wq...denerwował.

W każdym razie, gdzieś po dziewięciu, dziesięciu godzinach, krajobraz, zwłaszcza architektoniczny,
zaczął sie zmieniać.







Zabudowa zgęstniała, zaczęła wznosić się ku górze. W większości nowe domy. Zdaje się,
że to kilka lat temu mieli to straszne trzęsienie ziemi, po którym zawaliła sie spora ilość budynków.
Wypominali jakieś błędy w budowaniu, złe materiały, morski piasek ...
W każdym razie teraz sporo tych nowych osiedli, rozłożonych na wzgórzach, co potęgowało jeszcze
wrażenia monumentalności, się pojawiało.
Mówiłem ci już, że oni to tak byle jak budują. Podobno specjalnych zezwoleń nie potrzebują,
jakieś tam zgłoszenie, że będą budować. Potem stawiają taka konstrukcje żelbetową i, zdaje się,
jak ktoś kupi mieszkanie, to mu szybko domurowują ściany i chałupa - jest.
W każdym razie widziałem takie budynki, gdzie, jak ule na drzewie, takie mieszkanka w rożnych punktach
bloku wisiały, o obok puste przestrzenie, dechami z letka zagrodzone, wiatrem powiewały.



No, ale do rzeczy. Na dzień dobry, to pojawiły się takie magazyny, jak Prologisa przy drodze
na Błonie. Niby podobne, ale, jednak, jakby ... jebniejsze. Na przykład Avon



albo DHL





Potem pojawił się Bosfor



i takie pałacyki nad wodą.



Bajerek, z własnym basenikiem. Jakiś radża sobie pewnie na letniki przyjeżdża.
W końcu też i Europa nam się pokazała





Łatwo to było obserwować, bo, cały dzień w ruchu, niezbyt szybko, ale stale, a tu - stanęliśmy.



O tyle to śmieszne, że tu jechaliśmy jakby autostrada przez środek miasta, tylko, jak się okazało,
Turcy się przeliczyli i wybudowali za małą. W sumie, to trudno, żeby się nie przeliczyli.
Tu z pół miliona ludzi rocznie przybywa. Jak byliśmy to w samym Stambule mieszkało prawie
trzynaście milionów, a gdzie przyjezdni, a gdzie ci ludzie z metropolii?
Niby cały czas budują ale wiesz, jak to jest budować na żywca. W każdym razie, przez most trochę nam zajęło.







W końcu, udało się. Suniemy dalej.











Dodatkowo, żeby nie było tak łatwo, jakby juz nie było przechlapane, zgubiliśmy się.
To znaczy, giepees swoje, rezydentka swoje, a drogowskazy nakazują co innego. tu, okazało się, te służby
budujące drogę okazały się wielce przydatne. Co i rusz stawaliśmy i pytaliśmy się o drogę.
Tez nas trochę zwodzili, trochę pokrążyliśmy, ale, w końcu, udało się z tej autostrady zjechać
i znaleźliśmy się na czymś, co już bardziej Stare Miasto zaczęło przypominać.









Ale, żeby nie było łatwo, jak stare miasto to stare. Wąsko się zrobiło. Nie dość, że wąsko, to jeszcze zastawione.
Zamilkliśmy wszyscy, żeby Jankowi nie przeszkadzać. Chłopina na milimetry się przeciskał, ale i on, pod koniec,
wymiękł. Jakieś sto metrów (to później się dowiedzieliśmy), trzeba było skręcić w lewo. A tu, jak u nas,
Turek wystawił dupę samochodu tak, że się nie złamiemy. Próbujemy raz, drugi, do przodu, cofamy. Korek się zrobił.
Nagle, stary, patrzymy, leci kilku Turków, mordy uśmiechnięte, machają łapami i dup - złapali tego trupa
i go na bok przestawili. Trochę biedak protestował, zaczął migać i wyć, ale, wierz mi, w tym hałasie
to taka duperela umknęła. Przeszliśmy.

Hotel okazał się bajerancki. Mijaliśmy po drodze takie stylowe kamienice, zupełnie jak w Gdańsku, na starówce.
Wąskie, wysokie. Pomiędzy tymi kamienicami wklepane takie bardziej nowoczesne plomby. Na niektórych "Otel"
napisane. Baliśmy tych budyneczków, bo to takie klaustrofobiczne, ale widok naszej kwatery
rozwiał nasze obawy. Narożny. Szeroki. Duży. No i - stylowy. Skóra, mahoń, kafelki.



Winda działała. Pokój okazał się bardzo przyjemny, stylowy.



Kolacje jedliśmy w jakichś straszliwych luksusach





Kaśce udało się, w końcu, uruchomić kartę telefoniczna, kupiona jakieś dziesięć dni temu.
Okazało się, że rozmowy na kartę sa bardziej opłacalne, niż przez komórkę.



Szybko zdzwoniła się z kumpelą, która właśnie tez przebywała w Stambule. Ale, to tak, jakbyś powiedział,
że tez przebywała w Czechach. Nawet, za bardzo, obie, i my zresztą też, nie potrafiliśmy sobie
wytłumaczyć gdzie jesteśmy.

Po kolacji spróbowaliśmy się przejść. Jeszcze tylko jakiś pijany Turek próbował nas zaczepić,
jeszcze spotkaliśmy dużą grupę policjantów, do tej pory takich nie widzieliśmy - motory, czarne skóry
- bojowo wyglądali, popatrzyliśmy na koszmarny tłum przewalający się jakąś taką główniejszą ulicą i,
oślepieni ilością świateł, hurgotem, duchotą (tu nie było tak ciepło, jak w Didim czy Pamukkale,
ale za to, duszno) dodając do tego nieznajomość miasta, zmęczenie podróżą, perspektywę jutrzejszego zwiedzania,
taki przeskok cywilizacyjny, prosto ze świata antycznego we współczesność, szybko zagnał nas do łóżek.

Jutro znów mamy przeżyć kolejny szok.

Istanbul

9 Stambuł!

Dość tej powrotnej. Wylądowaliśmy w Stambule, "mieście, które nigdy nie śpi",
o czym mogliśmy sie naocznie przekonać. Po ciszy Didimy (wszak okna mieliśmy na puste gaje oliwne),
relaksie w Pamukkale, próbowaliśmy przeżyć noc w Stambule. Najpierw walczyliśmy z klima.
Ustawienie tego cholerstwa przerastało nasze możliwości. Albo dymało zimnem, tak, że zamarzaliśmy,
albo ... nie dymało. No to, olewaliśmy klimę i otwieraliśmy okno. To się nie dało. Po ulicy,
kilka pięter pod nami, kierowcy urządzali sobie wyścigi, a, przed każdą wątpliwą sytuacja, trąbili.



Oprócz tego szum i zgiełk miasta, duchota wpadająca przez okno, wilgoć, no i, w końcu Bożena wypatrzyła,
dlaczego tak chętnie siedzę na parapecie z kolejnym papierosem, te studentki w Hostelu naprzeciwko.
Chyba na jakąś imprezę się szykowały, przebierały, przymierzały ...
No, w każdym razie dostałem zakaz pod... wyglądania i, jakoś, minęła ta noc.



Rano wyjaśniły się niektóre, z nierozpoznanych dotychczas dźwięków





Tuż pod naszymi oknami Turcy ... w sumie to nie wiem? Burzyli, budowali, prowadzili wykopaliska?
Później dowiedziałem się, że oni to mają przechlapane. Fakt, że Warszawa jest budowana na gruzach,
ale to się można do piwnic, fundamentów dokopać, a tutaj? Tutaj, to oni maja kilka miast w dół.
Najpierw fundamenty współczesnych domów, potem ulisa ze średniowiecza, potem piwnice, a na końcu
kolejna ulica i fundamenty, starsze o kolejne kilka setek lat. Ser szwajcarski.
No i to wszystko, pod warunkiem, że na przykład w port nie trafią. No bo jak tu kiedyś był port,
to mogą się do jakiej łódki, albp nabrzeża dokopać. Przesrane. Ale to, faktycznie, zmartwienie
inwestora. Na razie - śniadanie.



W przeciwieństwie do kolacji śniadanie jemy na ostatnim pietrze budynku. Mamy stad doskonały widok
zarówno na miasto, a przynajmniej tę część, która widzimy



jak i na redę



na której stoi kilkadziesiąt, może kilkaset statków



Jest tego tyle, że ruchem to, chyba, za pomocą tego śmigłowca kierują



Szykujemy się do wyjścia.





Można kupić pamiątki, ale, mówiłem ci już, hotel exlusive, więc i pamiątki ex ...



Wychodzimy. Śpieszymy się, bo rezydentka umówiła nas z przewodniczką, ale, jednocześnie, ruch spory,
sporo rzeczy do obejrzenia, niby zwykła ulica, ale jednak, inaczej











Meczety, targowiska uliczne, taksówki, ruch. Rozciągnęło nas, w zasadzie to, prawie, biegniemy.
Mimo wszystko staram się uchwycić trochę życia tego miasta









Gdzie jesteśmy? Nie wiem. Mijamy kolejne pałace, zabytki (?) O ile dobrze pamiętam, to ważne







Sek w tym, że tego jest strasznie dużo, a my, w planach mamy teraz pierwsza z dużych atrakcji
- Wielki Bazar, Grand Bazar, Kapali Çarşi



Mamy wolną rękę. Godzina dla nas. Możemy zagłębić się w to tajemnicze miasto w mieście ...