Podróże RobaCRO - Lutalicy iz Novogardu

Odcinek VIII-Powrót i krótkie podsumowanie

Niestety, nasz tygodniowy pobyt na Teneryfie dobiegł końca. W sobotę wyjeżdżaliśmy. Pakownie poszło szybko. Kupiliśmy drobne prezenty dla najbliższych, które bez trudu zmieściły się w naszych torbach/ plecakach.
Z racji tego, że nasz wylot był po 15 postanowiliśmy jeszcze jakoś ten czas miło wykorzystać . Zdecydowaliśmy się pojechać do El Medano ok. 15 km od Los Cristianos w pobliżu lotniska. Główną atrakcją miasteczka jest Montana Roja czyli Czerwona Góra, która oddziela najdłuższe, naturalne plaże na Teneryfie – Medano i Tejita. Gdybyśmy mieli trochę więcej czasu, chętnie weszlibyśmy sobie na górę (wejście zajmuje ok. 45 – 60 minut), z której roztaczają się ciekawe widoki. Zwłaszcza piękne są te o wschodzie i zachodzie słońca. Wtedy też góra przybiera czerwony kolor, skąd wzięła się jej nazwa.

El Medano i Montana Roja:

















Rzut oka na Teide


Prawie jak w Albanii

Po raz ostatni wskoczyliśmy do wody i po raz ostatni poszliśmy na kanaryjski posiłek…żal było opuszczać wyspę. Po 13 byliśmy na lotnisku. Oddaliśmy auto – nawet nikt go nie oglądał, czy nie ma jakichś usterek/ zarysowań. Zapytali się jedynie o bak. Oddawaliśmy auto z jedną kreską mniej i nie stanowiło to żadnego problemu.
Na lotnisku poszło nam sprawnie. Mieliśmy tylko bagaż podręczny, odprawiliśmy się jeszcze w kraju. Nie pozostało nam nic innego jak czekać na nasz samolot. Ponownie, był on cały załadowany. W czasie lotu widzieliśmy rozświetlony Paryż – ten widok zrobił na nas wrażenie. Po 22 byliśmy w Berlinie.

Ekipa samochodowa miała trochę problemów z wyjazdem z parkingu. Na wjeździe niestety zamiast wrzucić do automatu kartę, na podstawie której rezerwowali parking, wydrukowali bilet. W efekcie po wielu kombinacjach z biletem i kartą musieliśmy pójść do obsługi. Niemiec nie był wielce zdziwiony. Coś tam sprawdził w kompie i wystukał nowy bilet. Widać takie sytuacje nie należą do rzadkości…Milka i ja zostaliśmy chwilę dłużej na lotnisku. Po północy mieliśmy busa do Szczecina, skąd Milka pojechała do Gdańska a ja do siebie. Akcja Teneryfa została zakończona .

Teneryfę możemy śmiało zaliczyć do naszych najbardziej udanych wypadów. Przed wyjazdem wcale nie oczekiwaliśmy, że tak bardzo może się nam spodobać. Raczej myśleliśmy o tym miejscu jako typowo turystycznym kombinacie dla snobistycznych turystów. Okazało się jednak, że wyspa ma swój charakter i każdy może znaleźć coś dla siebie. Dla miłośników plażowania – dziesiątki różnych plaż, dla górskich wędrowców – szlaki w Parku Teide, górach Anaga (na które zabrakło nam czasu) i wielu innych miejscach. Dla rodzin z dziećmi parki rozrywki (Loro czy Siam), o których nic nie było w naszych relacjach, bo takie atrakcje nas nie interesują.

Bardzo korzystnie wyglądają ceny. Spodziewaliśmy się, że skoro to Kanary, to musi być drogo. Okazało się, że można spędzić tam wakacje za przyzwoite pieniądze. Apartament 6-osobowy kosztował nas 50 euro/ noc, auto 80 euro za cały tydzień, benzyna ok. 1,15 – 1,20 euro/ 1l (cena niższa niż w Polsce ), piwo w knajpach od 0,95 euro czy obiad od ok. 8 euro. Z tego, co widzieliśmy, tanie są papierosy. Wyspy Kanaryjskie są w specjalnej strefie ekonomicznej (podatek typu VAT wynosi tam tylko 5%) i stąd ceny na niektóre dobra są niższe niż na kontynencie .

Mapa z trasami, które zrobiliśmy:

Kolor zielony – trasa do Pico del Teide
Kolor niebieski – trasa do Punta Teno (powrót przez Mascę)
Kolor granatowy – Tour de Tenerife
Kolor czerwony – trasa do Masca
Kolor czarny – trasa do Vilaflor
Kolor błękitny – trasa do El Medano

PS Mariusz, dzięki, że do nas zajrzałeś. Oj, tak, takie kanaryjskie ciepło by się nam teraz bardzo przydało. Nie da rady porównać barw – pomarańczowego z Kanarów z bielą naszej zimy . Pozdrawiamy Cię serdecznie.

PS To raczej nasza ostatnia relacja w tym roku (została jeszcze jedna, ale zabierzemy się za nią po Świętach), więc wszystkim naszym czytelnikom życzymy spokojnych, rodzinnych Świąt oraz wielu wspaniałych wypraw (mamy nadzieję, że o nich na forum napiszecie). WESOŁYCH ŚWIĄT

RobCRO napisał(a):PS To raczej nasza ostatnia relacja w tym roku (została jeszcze jedna, ale zabierzemy się za nią po Świętach), więc wszystkim naszym czytelnikom życzymy spokojnych, rodzinnych Świąt oraz wielu wspaniałych wypraw (mamy nadzieję, że o nich na forum napiszecie). WESOŁYCH ŚWIĄT

Dziękuję i Wam także najlepszego.
Spokojnych i zdrowych świąt oraz wielu ciekawych wypraw w nadchodzącym 2013 roku.

Pozdrawiam

I ja dołączam do świątecznych życzeń

A na marginesie dodaję, że Wasza teneryfiańska inspiracja będzie musiała na nas jednak zaczekać ale co się odwlecze...

pozdrawiam

Szkoda że to już koniec , ale z drugiej strony , rośnie zainteresowanie tym , co jeszcze przed nami odkryjecie.

Wesołych Świąt i wielu podróży w nadchodzącym Nowym Roku . Dla całej Waszej ekipy !

Pozdrawiam ciepło - Iwona

Foto suplement z Teneryfy

W nawiązaniu do wyprawy i ze względu na konkurs „Podróże Cromaniaków” fotki z 3 ciekawych miejsc na wyspie, które nie zamieściliśmy w relacji.

Jedna z najładniejszych plaż na Tenereyfie – Playa de la Teresitas (z tonami piasku przytarganymi z Sahary):












Skały Roques de Anaga:




















Wieczorne Pico del Teide (ten widok „dostaliśmy” w nagrodę, bo gdybyśmy się trzymali planu to jechalibyśmy w drugą stronę i na ten punkt widokowy trafilibyśmy za dnia ):




PS Jacek, Tymona i Iwona dziękujemy za życzenia świąteczne. Zapraszamy do śledzenia naszych tegorocznych wypraw . Pozdrawiamy Was serdecznie.

Październikowe Tatry 2012

Odcinek 1 - Rozgrzewka – Wrota Chałubińskiego

Po udanym urlopie na Teneryfie zaplanowaliśmy górski wypad w nasze górki. Od dłuższego czasu obserwowaliśmy prognozy pogody i chcieliśmy wybrać weekend z dobrą pogodą – wiadomo, w górach nigdy nie ma pewności co do aury, ale jak zapowiadają deszcz, to nie ma czego tam szukać.

Taki weekend trafił się 19-20 października. Wiola i ja załatwiliśmy sobie też wolne na piątek. Na wyjazd namówiliśmy Pawła, który miał do nas dołączyć w sobotę. Mieliśmy trochę obaw, czy uda się nam zaklepać nocleg w schronisku. Obawy były uzasadnione, bo po pierwsze zapowiadali ładną pogodę a po drugie, chcieliśmy zrobić rezerwację na kilka dni przed przyjazdem. W Morskim Oku nie było szans, wszystko zaklepane. Na szczęście, udało się znaleźć wolne miejsca w Roztoce. Trochę dalej od szlaków, po których planowaliśmy pochodzić…ale, lepszy rydz niż nic .

Wyjechałem w czwartek po pracy. W Katowicach dołączyła do mnie Wiola. W Krakowie mieliśmy szybką przesiadkę do Zakopca i dalej kolejnym busem podjazd do Palenicy. Połączenia nam świetnie podpasowały. Ok. 10 byliśmy już na szlaku do Moka. Pogoda była wymarzona i zgodna z zapowiedziami (ciepło i słonecznie). Za Wodogrzmotami Mickiewicza odbiliśmy i zeszliśmy do naszego schroniska. Zostawiliśmy trochę klamotów i dalej na szlak…

Na Morskie Oko „waliły” tłumy ludzi. Wyprzedzaliśmy prawie wszystkich, bo trochę gonił nas czas. Ale, już za Morskim było pusto – minęło nas tylko kilku pojedynczych turystów. Podziwialiśmy widoki – Morskie Oko, Tatry Bielskie, Rysy, Mięgusze, Mnich…Piknie . Natknęliśmy się na wolontariuszy TPN’u. Pani chciała odradzić nam wejście na Wrota ze względu na czas, ale przekonaliśmy ją, że spokojnie damy radę. Końcowe podejście jest strome i tu zalegało odrobinę śniegu…


Morskie, Czarny Staw i Rysy


Wrota Chałubińskiego


Morskie Oko


Czarny Staw pod Rysami

Stawy Staszica:








Na Wrotach Chałubińskiego (2022m) byliśmy sami. Wypiliśmy po tatrzańskim bronku. Porobiliśmy zdjęcia – widok w stronę Tatr Zachodnich niestety był pod słońce i zdjęcia wyszły średnio udane. Zdecydowanie lepiej prezentowały się Tatry Bielskie, Rysy, Mnich – piękne jesienne kolory.


Wiola na Wrotach


...i Rob


Widok na Tatry Zachodnie

Rysy:





„Śmigło” w akcji




Mnich

Tatry Bielskie:






W dół goniliśmy szybko. Chcieliśmy dojść do Moka przed zmrokiem. Od schroniska szliśmy po ciemku. Kilka innych osób też opóźniło swój powrót. Zasuwanie po asfalcie dłużyło się nam.


Ostatnia wieczerza

W schronisku było trochę wiary, w tym imprezowa grupa studentów z WAT’u. Opijali swoje wejście na Rysy. Poznaliśmy też Marka – naszego jedynego tej nocy współlokatora. Marek podsłuchał nasze plany i postanowił dołączyć do nas. Nie widzieliśmy przeciwwskazań…

Mimo hałasów imprezowiczów, szybko zasnęliśmy. Budziki nastawiliśmy na 5 rano. Na sobotę planowaliśmy Rysy .

Błagam , śmigajcie już na te Rysy , bo mam kilka dni luzu i mogę poczytać Od poniedziałku znów wpadam w wir pracy....

Odcinek II – Rysy

Rysy chodziły mi po głowie już od dawna i miałem duże „parcie” na górkę…ale, jak do tej pory jakoś nie miałem okazji, by postawić nogę na naszym najwyższym szczycie. Wiola była wcześniej, ale wchodziła od słowackiej strony. Jedynie Paweł był na Rysach od polskiej strony i to kilka razy, co zupełnie mu nie przeszkadzało iść na nie po raz kolejny.

Noc minęła bardzo szybko. Wyspaliśmy się. O 6 rano umówiliśmy się z Pawłem. Jakie było nasze zdziwienie, gdy zobaczyliśmy dwa światła czołówek. Albo, musiał być to ktoś inny, albo Paweł kogoś ze sobą zabrał, ew. spotkał na parkingu. Okazało się, że w naszym kierunku szli Paweł z Elą – tą, którą poznaliśmy na zimowym wypadzie w Tatry w 2010 roku. Jak miło było spotkać się z nią po takim czasie .

Wystartowaliśmy w 5-cioosobowym składzie. O 8 byliśmy przy Morskim Oku. Pusto, cicho i spokojnie…jakby nie to miejsce, które zazwyczaj oblegają tłumy turystów. Obeszliśmy Moko – ładnie prezentowały się Mięgusze i Mnich odbijające się w tafli jeziora. Musieliśmy trochę uważać na kamieniach, bo po mroźnej nocy niektóre były oblodzone.


Na Rysy jeszcze hen daleko i długo...


Majestatyczne „Mięgusze”


Morskie Oko



Morskie Oko i Miedziane


Mnich

...i jego odbicie


Wiola podchodzi pod Czarny Staw, w tle Morskie Oko

Chwilkę odpoczęliśmy przy Czarnym Stawie pod Rysami położonym na wysokości 1583m. Cienie rzucane przez górujące nad nim szczyty oraz występująca w wodzie sinica nadają ciemny, nieomal czarny kolor, co ma swoje odzwierciedlenie w jego nazwie. Chętni mogą pójść znad Stawu na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem (zdecydowanie rzadziej uczęszczany szlak w porównaniu z Rysami). My kontynuowaliśmy wędrówkę szlakiem czerwonym. Ela trochę od nas odstawała – Paweł dotrzymywał jej towarzystwa, choć zwykle dyktował tempo w naszej ekipie…


Na Rysy wciąż daleko


Czarny Staw pod Rysami



...i górujące nad nim Miedziane

Przed nami było trochę ludzi. Część z nich wycofała się w okolicy Buli pod Rysami (2054m). Stamtąd widać ładnie oba jeziora – Morskie Oko i Czarny Staw.

Morskie Oko i Czarny Staw pod Rysami:







Schronisko nad Morskim Okiem


Morskie Oko, Miedziane, Świnica, Orla Perć


Taternicy na Żabim Koniu


Tu też zaczynają się łańcuchy, które są na prawie całym odcinku do szczytu (w sumie ok. 360 metrów łańcuchów). Szlak na Rysy został niedawno wyremontowany, bo na początku lipca 2012r. kamienna lawina zniszczyła go. Przez pewien okres wejście na szczyt było z tego powodu zamknięte.

Na łańcuchach w paru miejscach trzeba było uważać ze względu na oblodzenie podłoża. Trochę też korkowało się. Mniej wprawni turyści spowalniali i były mijanki ze schodzącymi z Rysów. Ok. 12 byliśmy na szczycie (Wiola, Marek i ja). Paweł został z Elą z tyłu…


Wiola tuż pod szczytem

Rysy mają trzy wierzchołki, z których najwyższy jest środkowy, w całości na terytorium Słowacji (2503 m), zaś północny stanowi najwyżej położony punkt Polski (2499 m). Na tym naszym było sporo ludu – trudno było znaleźć miejsca dla siebie. Na Rysach byliśmy dobrą godzinę – Marek i ja pofatygowaliśmy się na słowacki wierzchołek. Chciałem mieć w „kolekcji” tatrzański szczyt powyżej 2500m . Na słowackim było mniej ludzi…i jeszcze jedna „komórkowa” ciekawostka. Na polskim miałem słowacki zasięg telefoniczny a na słowackim jaki? O dziwo polski . Wysłałem pozdrowienia dla cromaniackiej ekipy z Raczy…


„Oblężenie”



Wiola & Rob


Rob na Rysach


Jego już nie ma – okazał się samowolką budowlaną

Nazwa Rysy nie pochodzi, jak powszechnie się uważa, od ukośnego żlebu widocznego w masywie góry (tzw. Rysy), ale od pożłobionych zboczy całego kompleksu Niżnych Rysów, Żabiego Szczytu Wyżniego i Żabiego Mnicha. Rysy są najwyższym punktem w Tatrach, na który prowadzi szlak turystyczny. Szczyt zawdzięcza swoją popularność niezrównanej panoramie i na pewno temu, że jest najwyższy Polsce. Przy dobrej pogodzie można podziwiać widoki w promieniu do 100 km. Taką pogodę mieliśmy i pewnie na taką odległość mogliśmy widzieć. Z wierzchołka można rozróżnić 80 szczytów tatrzańskich i ok. 50 szczytów w innych grupach górskich, podziwiać 13 większych jezior tatrzańskich oraz dostrzec nawet odległy o ok. 90 km Kraków (aż tak go nie wypatrywaliśmy) . Widoki naprawdę zacne .

Tatrzańska panorama z Rysów:

Niżne Rysy i Podhale


Tatry Bielskie, Jagnięcy Szczyt, Kołowy Szczyt, Lodowy Szczyt, Pośrednia Grań


Tatry Bielskie – Hawrań i Płaczliwa Skała


Lodowy Szczyt, Pośrednia Grań, Staroleśny Szczyt, Sławkowski Szczyt


Staroleśny Szczyt, Sławkowski Szczyt, Gerlach


Staroleśny Szczyt, Sławkowski Szczyt


Gerlach


Wysoka


Grań Baszt, Grań Soliska, Krywań, Hruby Wierch, w dole Żabie Stawy Mięguszowieckie


Żabie Stawy Mięguszowieckie


Mięguszowieckie Szczyty


Krywań


...i w towarzystwie Hrubego Wiercha


W tle Tatry Zachodnie, Czerwone Wierchy i Świnica, na pierwszym planie Mięguszowieckie Szczyty


Tatry Zachodnie i na pierwszym planie Koprowy Wierch



Czerwone Wierchy


Świnica, Orla Perć, na pierwszym planie Miedziane


...z Babią Górą w tle


Świnica


Granaty

Gdy schodziliśmy, przy rysie spotkaliśmy Pawła – bez Eli. Elę spotkaliśmy nieco niżej. Była blisko szczytu, nie poddała się i wchodziła dalej…Nasze tempo było spokojne. Moglibyśmy schodzić szybciej, ale przed nami kilku osobom łańcuchy sprawiały problemy. Był też młody chłopak – pytał się, czy można zejść inną drogą, bo nie wyobrażał sobie zejścia tą samą trasą. Poradziliśmy mu, że może zejść na słowacką stronę, gdzie szlak jest łatwiejszy…

Przed 16 byliśmy w Moku – w 8 godzin obróciliśmy na Rysy i z powrotem, w tym godzina na szczycie. Marek zaprosił nas na piwko . Tłumy ludzi nie przeszkadzały cieszyć się nam ze zdobycia Rysów . Od Pawła przez telefon dowiedzieliśmy się, że Ela z powodu braku sił, zdecydowała się schodzić na słowacką stronę.

Zastanawialiśmy się, czy uda się jej trafić jakiś transport do Polski. Gdyby nie, to Paweł podjechałby po nią do Strbskiego Plesa. Ale, nie było takiej potrzeby. Ela spotkała rodaków, którzy podrzucili ją do Palenicy . Gdy dotarła do Roztoki, była prawie wykończona, ale i zadowolona. Cieszyliśmy się z nią, że mimo trudności udało się jej zdobyć Rysy. Ba, jako jedyna osoba z nas zrobiła jednego dnia dwa szlaki .

Posiedzieliśmy trochę przy piwku. Tym razem, to my byliśmy za głośno, bo zamiast być w świetlicy, zostaliśmy w pokoju. W sumie to nawet dobrze, że nas pogoniono, bo nie wiadomo, o której byśmy poszli spać a przecież na niedzielę też planowaliśmy górskie łażenie.

PS Iwona, zdążyliśmy . Odcinek pojawił się przed Twoim powrotem do pracy...Pozdrawiamy Cię serdecznie.

CUUUDNIEEEE......Wspaniałe zakończenie dnia , albo raczej początek kolejnego....

Pozdrawiam Was ciepło i dziękuję . Uwielbiam z Wami podróżować , jak tylko znajdę wolną chwilkę znów tutaj zaglądnę

Odcinek III - Wisienka na torcie – Szpiglas

Na niedzielę zaplanowaliśmy wejście na Szpiglasowy Wierch. Chcieliśmy zrobić coś lżejszego i w odpowiednich ramach czasowych, bo tego dnia wracaliśmy do domu. Ani Wiola ani ja nie byliśmy jeszcze na tym szczycie.
Rano nie było potrzeby zrywania się z wyrka tak, jak dzień wcześniej o 5. Trochę zastanawialiśmy się, z której strony wejść na Szpiglasa. Uznaliśmy, że najlepiej będzie podejść od „Piątki”. Poszliśmy zielonym szlakiem, na którym spotkaliśmy kilku ludzi. Z pełnymi plecakami podejście kosztowało nas trochę sił. Ela, Paweł i Marek zostali w tyle...

Zrobiliśmy krótki postój na zdjęcia przy Wielkiej Siklawie – tu kręciło się sporo turystów. Podobnie było w Dolinie 5 Stawów Polskich, gdzie zatrzymaliśmy się na dłużej czekając na resztę ekipy. Ku naszemu zaskoczeniu doszła do nas tylko Ela. Paweł i Marek wybrali zimowe obejście Siklawy – czarny szlak i doszli do schroniska w D5SP. Tam Ela zdecydowała się skrócić wycieczkę i przejść przez Świstówkę do Morskiego Oka. Paweł dołączył do niej – już kilka razy był na Szpiglasowym Wierchu a dawno nie szedł niebieskim szlakiem przez Świstówkę, więc wybrał ten sam szlak . Marek dogonił nas…

Zdjęcia Pawła ze szlaku do Moka przez Świstówkę:





Tatry Bielskie



Podejście pod Szpiglasowy od Piątki miało jeszcze jeden dodatkowy atut – było w cieniu, a to było o tyle istotne, że tamtego dnia słońce przygrzewało aż miło J. No i jest przepiękne widokowo – stopniowo odkrywał się widok na kolejne stawy tj. Wielki, Mały, Przedni, Czarny i najpóźniej na najwyżej położony z nich - Zadni i górujące nad nimi szczyty Świnicy i Orlej Perci w przepięknych, jesiennych barwach. Wszystko jak na pocztówkach…co chwila przystawaliśmy na robienie zdjęć.

W drodze na Szpiglasową Przełęcz:

Nad Wielkim Stawem Polskim




Krzyżne


Kozi Wierch


Świnica, Zawrat, Kozi Wierch


Wielki Staw Polski



Wielki i Przedni Staw Polski


Wielki Staw Polski



Wielki Staw Polski – widoczny także szlak na Świstówkę


Świnica i Czarny Staw Polski


Od Świnicy po Kozi Wierch


Trochę się przykorkowało przy łańcuchach. Trafiliśmy akurat na mało doświadczoną grupę starszych osób schodzących z góry. Poza nimi, na szlaku było niewielu turystów - więcej odpoczywało na Szpiglasowej Przełęczy (2110m) i na samym Szpiglasie. Obecna nazwa Szpiglasowej Przełęczy pochodzi od wydobywanego dawniej w okolicy minerału szpiglas (z niemieckiego) – antymonitu. Wcześniej przełęcz nazywano Przełęcz pod Miedzianem lub Przełęcz Miedziane.

Szpiglasowy Wierch (2172m) to szeroki masyw o kilku wierzchołkach. Dawniej był nazywany Grubym Wierchem. Widok z niego należy do najładniejszych w Tatrach. Ładnie widać Świnicę, Orlą Perć, Miedziane, Tatry Bielskie i Zachodnie, Rysy, Mnicha i można by tak wymieniać bez końca . Cieszyliśmy nasze oczy taką rozległą panoramą.

Widoki ze Szpiglasowego Wierchu:

Tatry Zachodnie


Świnica – Zawrat


Świnica i Zadni Staw Polski


Zadni Staw Polski


Orla Perć


Wołoszyny


Miedziane


Tatry Bielskie, Kołowy Szczyt


Tatry Wysokie z Lodowym, Rysami i Wysoką


Rysy i Wysoka


Wiola & Rob

W dół schodziliśmy przy upalnej pogodzie tzw. ceprostradą. W 1937 roku Polski Związek Narciarski stworzył nowy wariant szlaku na Szpiglasową Przełęcz w związku z budową kolei linowej na Kasprowy Wierch. Zbudowany został z wielkich głazów tworzących wygodny i szeroki chodnik. Dlatego też nazywa się go trochę pogardliwie ceprostradą – gdyż każdy ceper może go bez problemów przejść. Według pierwotnych założeń, miał prowadzić poprzez Szpiglasowy Wierch, Liptowskie Mury i Gładką Przełęcz, aż do Kasprowego Wierchu, jednak ze względu na protest ówczesnych władz czechosłowackich, ostatecznie powstał jedynie obecnie istniejący odcinek. Pewnie to i lepiej dla przyrody…


Rob na zejściu z przełęczy

To była bardzo dobra decyzja, że podchodziliśmy od „5” na Szpiglasowy, a schodziliśmy do Morskiego Oka. W drugą stronę pewnie słońce szybko pozbawiłoby nas sił.

W Morskim spotkaliśmy się w komplecie. Wypiliśmy po szybkim piwku i popędziliśmy do Palenicy po drodze żegnając się z Markiem (do zobaczenia kiedyś na szlaku) .

Cała pętla Roztoka – D5SP – Szpiglasowy Wierch – Morskie Oko – Roztoka jest bardzo atrakcyjna i urozmaicona. Możemy śmiało polecić ten szlak wszystkim, którzy chcą „folderowych” widoków. Oczywiście przy założeniu, że będzie odpowiednia pogoda.

Trochę baliśmy się, że ze względu na weekend z ładną pogodą, mogą być korki. I były…przed Makowem musieliśmy uciekać na Przysłop. Coś mi się wydawało, że tą drogą już kiedyś jechałem. Dopiero po jakimś czasie przypomniałem sobie, że tamtędy jechaliśmy z Mariuszem na zimową Babią . Ok. 22 byliśmy w Tychach.

Weekend w Tatrach zakończony . Jeden z bardziej udanych wypadów – pogodowo i widokowo. Wreszcie mogłem „odhaczyć” Rysy. A Szpiglasowy Wierch to była ta właśnie tytułowa „wisienka” na torcie .

PS Iwona, cieszymy się, że nasze tatrzańskie widoki spodobały się Tobie . Pozdrawiamy serdecznie i zapraszamy do lektury kolejnych naszych relacji.

Świetne fotki ... jak zwykle zresztą ... ale napisać musiałem !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Świetne fotki ...

Szczególnie te poranne, z cieniami, przy podejściu pod Rysy.

Przy okazji trochę starych kątów odwiedziłem.

pzdr

Zimowy Bałtyk – Świnoujście – Ahlbeck

Były ostatnio słoneczne klimaty, to dla odmiany trochę ochłody...

Świnoujście:



































Chorwacko – maltańsko – polska integracja

Ahlbeck:








Zmiana pogody:






PS Mariusz, Longtom, fajnie, że tu zaglądacie. Cieszymy się, że podobają się Wam Tatry obiektywem naszych aparatów . Pozdrawiamy serdecznie.

Grudniowy weekend w Niżnych Tatrach

Odcinek I – Đumbier

Ostatni weekend 2012 roku postanowiliśmy spędzić w górach . Pozostało nam tylko wybrać miejsce. Nasze Tatry? Nawet nie próbowaliśmy, bo w tym okresie noclegi pewnie zarezerwowane. Bieszczady? Za daleko jak na weekend...To wymyśliłem Niżne Tatry. Kiedyś wracając ze słowackich Tatr Wysokich zajechaliśmy do Jasnej. Wtedy „wylądowaliśmy” pod Chopokiem, skąd mieliśmy piękny widok na Tatry. To teraz pomyślałem, czemu nie zrobić tego szczytu zimą. Wiola i Paweł byli za .

Mimo pewnych obaw udało się nam z noclegiem w schronisku pod Chopokiem. Nie przypuszczaliśmy, że tak z marszu na dzień przed wyjazdem, będą wolne miejsca . U nas w takim okresie, to raczej nie ma na co liczyć...

Z Tychów wyjechaliśmy w sobotę 30 grudnia po 6 rano. Piękny, słoneczny, mroźny dzień . Pojechaliśmy przez Bielsko na Korbielów. Praktycznie bez ruchu na drodze. Ze względu na oblodzenia musieliśmy uważać i wolniej przejechać przez przełęcz Glinne i potem na Słowacji na drodze między Zubercem a Liptowskim Mikulaszem. Szczególnie na tej drugiej było ślisko.

Po 10 byliśmy przy Demianowskiej Jaskini w Jasnej. Liczyłem, że dojedziemy godzinę szybciej...Znaleźliśmy miejsce na jakimś pustym, przydomowym parkingu i ruszyliśmy na zielony szlak. Najpierw kawałek wzdłuż asfaltu, a potem odbiliśmy w boczną dróżkę – Szeroką Dolinę, gdzie na początku, gdyby nie pewni Słowacy, to byśmy pobłądzili.
Szliśmy dobrym tempem. Nie zapadaliśmy się w śniegu, co mogłoby nas spowolnić. Dogoniliśmy jedną parkę – na tym fragmencie szlaku byli jedynymi oprócz nas turystami. Później poszli czerwonym szlakiem na punkt widokowy w kierunku Lukovej.


Pierwsze widoki

Przed nami ktoś przetarł szlak, ale trochę za w/w rozstajem szlaków zamiast trawersu zdecydował się pójść stromo w górę na grań, gdzie przebiega żółty szlak Krakova Hol’a – Krupova Hol’a. Postanowiliśmy pójść po śladach. Podejście wyglądało na bezpieczne. Przy jego końcu trafiliśmy na duże stado kozic. Dały podejść do siebie na kilka metrów. Nie zwracały na nas prawie wcale uwagi (do zdjęć też nie pozowały szczególnie ochoczo ). Ich głód był większy niż strach przed nami. Bardziej baliśmy się my, bo gdyby im strzeliło ruszyć na nas, to ładnie polecielibyśmy w dół...Tak przy okazji, niżnotatrzańskie kozice zostały „importowane” z Tatr Wysokich. Dopiero po dłuższej chwili spłoszyły się, a my weszliśmy na grań z przepięknymi widokami na Tatry – mieliśmy je całe jak na dłoni od Siwego Wierchu po Sławkowski Szczyt. Bajka .

Kozice:














Na grani:



Tatry Zachodnie



Tatry Wysokie



Wiola i Tatry Zachodnie


Imponująca ściana Đumbiera

Trochę „przeraziła” nas wizja pójścia wytyczonym szlakiem – trawers pod Krupovą Hol’ą na Demianovską Przełęcz. To byłoby szaleństwo przypominające nam pierwsze wejście na Krywań, które mogłoby się źle skończyć. Zdecydowaliśmy się ubrać raki i podejść na Krupovą Przełęcz. Tak patrząc na różne mapy, to na jednej z nich żółty szlak graniowy jest do Krupovej Przełęczy, ale w terenie znak nakazywał iść na Demianovską Przełęcz. Może zimą ten fragment żółtego szlaku jest zamykany...

Podejście na Krupovą Przełęcz:

Wiola, w tle Tatry Zachodnie


Demianovska Przełęcz i Chopok


W stronę Chopoka

Na przełęczy spotkaliśmy trochę turystów. Jedni wracali z Đumbiera, inni dopiero szli w jego kierunku. Do szczytu mieliśmy jeszcze pół godziny. Była 15.30. Czasowo nie było najgorzej.


Đumbier już blisko...

Đumbier – 2043m – jest najwyższym szczytem Niżnych Tatr. Od strony południowej jego łagodne zbocza pokryte są polami głazów granitowych, a od północy 500-metrowe, strome ściany z filarami i żlebami spadającymi do kotłów lodowcowych w zamknięciach doliny. Spędziliśmy trochę czasu na szczycie podziwiając rozległe widoki.

Na Đumbierze:

Ekipa w komplecie – Wiola, Paweł i Rob




Tatry Zachodnie


Trochę Tatr Zachodnich i Wysokich



Impresja tatrzańska


Chopok


Kralova Hol’a


Wiola


Po odpoczynku musieliśmy iść dalej na Chopok - ponad 2 godziny spaceru. Wiedzieliśmy, że jego część przyjdzie nam pokonać już po zachodzie słońca. Nie obawialiśmy się tego, bo jak coś, to mieliśmy czołówki. Ale, nie było potrzeby ich użycia. Było „jasno” ze względu na śnieg i pogodę, a przemieszczanie się i orientację w terenie ułatwiały tyczki. Gorzej było z wiatrem i odczuwalną temperaturą. Trochę nas mroziło. Zachwycił nas zachód słońca. Intensywne kolory – kontrast czerwieni i niebieskiego.

Na szlaku z Đumbiera:

Đumbier


Chopok




Tatry




Wiola na szlaku ze szczytu


Đumbier

Zachód słońca:





Chopok



Tatry w zachodzącym słońcu









Ok. 18 byliśmy przy Kamiennej Chacie. I...wystraszyliśmy się, bo jakiś gość, który z niej wychodził na nasze pytanie o „ubytovanie” odpowiedział, że nie ma . Ale, gdy powiedzieliśmy, że mamy rezerwację, to powiedział, że ok. Ulżyło nam .

W schronisku, które chyba bardziej pełni rolę restauracji, było sporo ludzi. Ciężko było o miejsce przy stoliku. Towarzystwo słowackie. Większość wieczorem zjechała na dół...Ceny jak na Słowację wysokie. Piwo za 2,40 euro. Tyle samo za wodę 1,5 litra. Warto również wiedzieć, że w schronisku dla turystów nie ma dostępu do bieżącej wody. O prysznicu można zapomnieć...Wieczorem otwierane jest WC. W ciągu dnia trzeba potrzeby załatwiać w „sławojce”. Warunki dla „twardych” turystów .

Posiedzieliśmy trochę na sali. Wypiliśmy po piwku, na które zasłużyliśmy, mimo jego ceny .

Noclegownia znajduje się na piętrze. Kilka łóżek zostało wolnych...Szybko zasnęliśmy.

Powtórzę się...wiem...., ale to jedna z moich ulubionych ( również dlatego że wiem iż c.d.n ) relacji. Z niecierpliwością czekam na opis kolejnych przygód i pozdrawiam Was ciepło.