Orebic i nie tylko, czyli moja inicjacja :)

Pierwsza myśl o spędzeniu urlopu w Chorwacji pojawiła się w 2003r. Z różnych powodów do realizacji pomysłu doszło dopiero w tym roku, chociaż pisząc o "inicjacji" trochę skłamałem - była to już druga podróż do tego kraju. Dwa lata temu wracając z Bułgarii, dysponując odrobiną wolnego czasu i resztką kasy przeznaczonej na wypoczynek zwiedziliśmy Plitvickie Jeziora, a następnego dnia zrobiliśmy krótką, całodniową objazdówkę (najpierw na południe Chorwacji, a potem powrót wybrzeżem). Mając wówczas dość plażowania, skupiliśmy się na podziwianiu krajobrazów i architektury (niestety - głównie z perspektywy jadącego samochodu). Wtedy też postanowiliśmy, że jeszcze tam wrócimy

No i w końcu... nadszedł rok AD 2010

Trzy dni do wyjazdu

Z uwagi na brak pewności co do terminu urlopu, wcześniejsza rezerwacja nie wchodziła w rachubę. Pozostawały dwie opcje: albo "last minute" albo jazda w ciemno Nie mieliśmy także sprecyzowanego celu. Wreszcie znając termin mogliśmy wybrać ostateczną koncepcję podróży... zwyciężył rozsądek i po zawężeniu kryteriów (osiem noclegów, południowa Dalmacja, najlepiej w rozsądnej odległości od Dubrownika, wykluczenie wysp) nastąpiły długie poszukiwania w necie. W końcu, na trzy dni przed wyjazdem udało się znaleźć wolny apartament w Orebicu. Teraz pozostało jedynie spakować manatki...

Dwa dni do wyjazdu

Ostatnie dni i chwile mijają na wstępnym ustaleniu harmonogramu... a w zasadzie listy miejsc, które warto byłoby odwiedzić. W tym momencie nieocenionym źródłem informacji staje się forum Divna, Ston, ręcznie drążony tunel... Korcula, no i obowiązkowo Dubrownik. Pojawia się koncepcja zahaczenia o Medjugorie, może Mostar... Już wiem, że trzeba będzie wydłużyć pobyt... O tym jednak pomyślimy po przyjechaniu na miejsce

Dzień do wyjazdu

Przygotowywanie bagaży nie jest moją mocną stroną, więc pozostawiłem to małżonce. Miało to też inną dobrą stronę: w razie jeśli coś zostanie pominięte, będę miał na kogo zwalić winę Zresztą ja wystąpię w roli tragarza, więc zadania zostały podzielone sprawiedliwie

Niestety, w czasie pakowania co jakiś czas musiałem odpowiadać na trudne pytanie: "czy zapakować (tu pada nazwa konkretnego przedmiotu)?", lub "czy bierzemy (i znów nazwa czegoś tam)?". Po jakimś czasie zacząłem podejrzewać, że jest to zwykła asekuracja - pytania były bardzo podchwytliwe i jeśli potem wytknę brak czegoś o co nie zostałem zapytany, to jednocześnie będę mógł zostać oskarżony o to, że zdecydowałem się wziąć rzeczy, które okazały się zbędnym balastem. Kobiety są cwane...

Godzina "0" a w zasadzie 7:12
Wyjazd... przed nami blisko 1900 km. Nie planujemy postoju na nocleg - będziemy się zmieniać za kierownicą. Jedyny dłuższy postój planujemy w naszej stolicy - chcę kupić aparat, którym będę mógł robić zdjęcia w wodzie bez obawy o to, że coś mu się stanie. Pomysł dojrzewał dość długo, nawet wybrałem konkretny model, ale decyzja zapadła w ostatniej chwili - późnym wieczorem poprzedniego dnia, więc nie było czasu na jej realizację. Zdążyłem jedynie znaleźć w internecie dystrybutora, który proponował taki aparat w rozsądnej cenie. I tak z zapisanym nr telefonu czekałem na moment, gdy godzina będzie na tyle przyzwoita, by zadzwonić w celu poznania lokalizacji punków sprzedaży...

Wreszcie nadeszła odpowiednia pora... zadzwoniłem, dowiedziałem się... ustawiłem nawigację... i godzinę później rozmawiałem już ze sprzedawcą, który ze stoickim spokojem stwierdził, że cena która jest podana w necie dotyczy aparatów zamiawianych przez internet... a w sklepie jest drożej... (o ok. 10%). Nie zamierzałem kłocić się i walczyć... bo rozumiem, że handel przez internet kieruje się własnymi prawami, ale jednocześnie chcąc wyjaśnić swoje wątpliwości - zwróciłem uwagę, że w ofercie była opcja odbioru zamówionego towaru w jednym z puntków dystrybucji. Uzyskałem potwierdzenie, że rzeczywiście taka możliwość istnieje, ale też usłyszałem "przecież Pan tego aparatu nie zamówił przez internet". W tym momencie poczułem się jak bohater jakiejś komendii reżyserowanej przez Bereję. Zapytałem więc, czy mają w sklepie dostęp do internetu (były tam sprzedawane również komputery) i czy mógłbym z niego skorzystać w celu złożenia zamówienia. Widok sprzedawcy był bezcenny... Po krótkiej konsultacji telefonicznej z działem zamówień sprzedawca poinformował, że możemy w ten sposób zrobić. Summa summarum zakupy mające trwać kilkanaście minut trwały 2h, ale przynajmniej zakończyły się pomyślnie.
Teraz już tylko pozostało bezpiecznie dojechać do celu...


cdn.... chyba

Co to znaczy chyba cdn

CD ma być, bo bardzo lubię inicjacje

Janusz Bajcer napisał(a):Co to znaczy chyba cdn

CD ma być, bo bardzo lubię inicjacje

I pewnie będzie... skoro powiedziało się "a", trzeba być konsekwentnym
Już teraz mogę jednak zdradzić, że Chorwacja zachwyciła mnie... i mam świadomość, że takie stwierdzenie nie jest ani odkrywcze, ani wyjątkowe

a zdjęcia????

kkra napisał(a):a zdjęcia????

Na razie są w tym miejscu

No to....
zajmuję wygodne miejsce
i czekam na c.d.n

podobają mi się, czekam na cd:)

A zatem ruszyliśmy... zanim jednak usłyszymy komunikat: "Dojechałeś do celu - prowadził Cię Krzysztof Hołowczyc" musimy przynajmniej dwa razy zatankować. Pierwsze tankowanie było zaplanowane tuż przed czeską granicą... i tu skucha... O ile do tej pory mogłem podejrzewać, że moja intuicja nie do końca pogrywa ze mną fair, to od tego momentu zacząłem nabierać pewności. Mając do granicy kilkadziesiąt kilometrów i mijając co jakiś czas stacje benzynowe nie słuchałem rad żony, żeby zatrzymać się i uzupełnić paliwo. Nie słuchałem, bo byłem przekonany, że będą kolejne okazje do zatankowania .... i byłem tego tak pewny, że nawet nie korzystałem z dobrodziejstwa jakim jest nawigacja, aby zweryfikować to, co podpowiadało mi przeczucie.

I w ten oto sposób, tuż przed godziną 20. przekroczyliśmy granicę i zatrzymaliśmy się w Czechach na stacji Shella nieopodal Antosovic k/Bohumina No nic. Wyprostowaliśmy kości i z pełnym bakiem oraz winietą na szybie ruszyliśmy dalej.

3 godziny później przekroczyliśmy granicę Austriacką, a po kolejnych 3 wjechaliśmy (przez Mureck) na terytorium Słowenii.

Dzień 1

Pierwotny plan zakładał, że w Austrii zjedziemy z autostrady i skierujemy się na Mureck, a następnie Lenart, Ptuj i Zagrzeb (żeby uniknąć opłat za przejazd przez Słowenię).



Cały czas zastanawiałem się jednak nad słusznością tego wyboru. Wątpliwości okazały się zbyteczne, a dodatkowym bonusem (z którego istnienia zdaliśmy sobie sprawę po półtoragodzinnej jeździe) był brak jakichkolwiek korków. Brak korków potraktowaliśmy jako wartość dodaną w momencie, gdy dojechaliśmy dojechaliśmy do wylotu autostrady A4 i ujrzeliśmy to, co się na niej działo... jeden wielki zator. Po chwili staliśmy się jego cząstką.

Teraz już wiem, że można było wybrać jeszcze inny wariant przejazdu, ale cóż... Do chorwackiej granicy pozostało 15km. Noc ciepła, było przyjemnie, a my mieliśmy czas Momentami coś się działo, czasami "sznureczek" nawet przyśpieszył wzbudzając nadzieję... a potem znów postój... I tak minęły dwie godziny.

W sumie przez Słowenię "przedzieraliśmy się" ok. 3,5h z czego większość to postój w korku.

Po przekroczeniu granicy do celu pozostało "zaledwie" 670 km. Wydawało się, że pogrzejemy ośkę, ale tylko wydawało się, bo już po chwili było tłoczno Tuż za chorwacką stolicą zatrzymaliśmy się na stacji OMV żeby zatankować. Punkt kulminacyjny nastąpił za Karlovacem, gdzie musieliśmy zwalniać do kilkunastu kilometrów na godzinę i dopiero od rozjazdu na A6 sytuacja unormowała się. Tuż po 11. dotarliśmy do końca autostrady - co oznaczało też koniec "nudy"


W Ploce sztuczna inteligencja "podkładowego" nawigatora wpadła na pomysł skierowania nas na przeprawę promową... wybiłem mu to z głowy, chociaż przyznaję, że była to kusząca propozycja.

I tak bez większych przygód dotarliśmy w końcu do granicy z Bośnią i Hercegowiną. Długi na kilometr sznureczek samochodów nie wzbudził żadnych emocji, tym bardziej że odprawa szła sprawnie. Po dziesięciu minutach "udało się" przekroczyć kolejną granicę Na zegarku była godzina 12:41. Kolejne 20 minut i przejeżdżamy przez most, którego zdjęcie robimy przy okazji zwiedzania murów obronnych w Stonie:


Tuż przed wjazdem na półwysep zdecydowałem się na uzupełnienie paliwa. Tak na wszelki wypadek Zatrzymaliśmy się więc na stacji INA. Podszedłem od dystrybutora, wziąłem pistolet i chciałem włożyć go do do otworu wlewowego w samochodzie. Upsss... coś nie tak... nie pasuje. Spojrzałem na dystrybutor: DIESEL!!!!. Nie wiem jak to się stało - pierwszy raz w życiu "chciałem" eksperymentować wlewając ropę zamiast bezołowiowej. Szok. Zmieniając dystrybutor w duchu dziękowałem konstruktorom, którzy przewidzieli, że ludzie czasami robią dziwne rzeczy.

O godzinie 14:26 wreszcie dojechaliśmy na miejsce. Podróż trwała ponad 31 godzin. Po przywitaniu z gospodarzem i jego mamą odebraliśmy klucze do naszej kwatery. Po głowie krążyła jedna myśl - prysznic W międzyczasie mama gospodarza poczęstowała nas mocną kawą, a dzieci dostały lemoniadę. Dowiedzieliśmy się także, że właściciel dysponuje łodzią wiosłową z silnikiem motorowym, którą możemy wypożyczyć. Cena wydała się bardzo atrakcyjna: seventeen euro. Chciałem się upewnić, czy dobrze zrozumiałem, więc zapytałem czy jest to cena od osoby, czy też za łódkę - właściciel jako potwierdzenie powiedział coś w tym stylu: "seventeen euro per day for all person" dodając "this is the total cost for a boat". Zapowiadało się nieźle Uzgodniliśmy także, że przedłużymy pobyt - na razie o jeden dzień, bo gospodarz miał już dokonane jakieś wstępne rezerwacje.

Do morza mieliśmy kilkadziesiąt metrów. Po rozpakowaniu i ogarnięciu się resztę dnia spędziliśmy właśnie tam. Nie wiedziałem wówczas, że będzie to moja pierwsza i ostatnia kąpiel na tej plaży.
Wieczorem, po kolacji, gdy tylko przyłożyłem głowę do poduszki natychmiast wpadłem w objęcia Morfeusza.

cdn.

PS. W kolejnych odcinkach będzie już mniej opisu a więcej zdjęć

Dzień 2
Liczyłem się z tym, że niedziela rozpocznie się leniwie. W końcu po tak długiej podróży można było spodziewać się, że organizm zechce odreagować i "zażąda" trochę więcej snu niż zwykle. Nic z tych rzeczy
Tuż przed godziną dziesiątą rozpoczęliśmy akcję pod krypotnimem "plaża".

Jadąc podziwialiśmy widoki i przyrodę



a po po niecałej pół godzinie, naszym oczom ukazał się taki oto widok...



potem już było tylko piękniej





To oznaczało, że akcja została zakończona sukcesem. Pozostawało wybrać miejsce postoju: na poboczu wzdłuż drogi, lub jeden z parkingów (zacieniony za 10 kun ewentualnie na otwartej przestrzeni za 5 kun). Wybór padł na parking zacieniony.

Wyszliśmy na plażę i szczęka opadła z wrażenia





Do późnego popołudnia oddawaliśmy się błogiemu lenistwu. Potem pojechaliśmy w stronę Duby Plejskiej, żeby zerknąć na kolejną plażę. Niestety pobocze było zastawione. Znalazłem kawałem miejsca, ale blokując inne pojazdy nie oddalałem się zbytnio od samochodu - na rekonesans poszły dzieciaki z żoną, a ja musiałem zadowolić się obserwacją plaży z perspektywy drogi. Po kilkunastu minutach, wszystko było jasne - plaża ładna, ale wiedzieliśmy, że naszym faworytem będzie Divna

Dzień 3
Dzień ten upłynął na plaży w Divnie. Gdy rodzina byczyła się na plaży, ja z aparatem w dłoni postanowiłem przejść się po okolicy i pstryknąć kilka fotek:







Był też czas na "próbę wodną":

Dzień 4

Nadszedł w końcu czas, żeby zafundować skórze troszeczkę odpoczynku od słońca a jednocześnie powalczyć z lenistwem. Pojechaliśmy do Stonu połazić po murach obronnych - najdłuższym systemie fortyfikacyjnym w Europie



Wykupiliśmy bilety i ruszyliśmy w drogę.
















Po stosunkowo krótkiej, ale kosztującej trochę potu wycieczce, dotarliśmy do miejsca z którego ujrzeliśmy Mały Ston:









Po zejściu do Małego Stonu, spojrzeliśmy za siebie:


Przy okazji mała ciekawostka... wydaje się, że bilety są sprzedawane tylko dla tych, którzy rozpoczynają zwiedzanie w kierunku Ston - Mały Ston. Ci którzy zdecydowali się rozpocząć wycieczkę w przeciwnym kierunku, mogli zrobić to za free.

Na jednym z drzew "wytropiliśmy" cykadę:



Kierując się w stronę Stonu, gdzie zostawiliśmy samochód, minęliśmy cmentarz:



Wracając do Orebica, zboczyliśmy w kierunku Brijesty



A potem w kierunku ręcznie drążonego tunelu nieopodal miejscowości Potomje. Po przejechaniu przez tunel zjechaliśmy krętą, wąską serpentyną aż do wybrzeża... w zasadzie tylko po to by przekonać się, że dalej droga jest nieprzejezdna i trzeba zawrócić.



Dzień zakończyliśmy kąpielą na plaży w Divnie i spacerem po Orebicu.

dalej droga jest nieprzejezdna i trzeba zawrócić.

Trzeba było za tunelem skręcić w lewo... A jeśli tak zrobiłeś to trzeba było jechać nie na sam dół, do Borka , tylko dalej do Trstenica...

Bocian napisał(a):

dalej droga jest nieprzejezdna i trzeba zawrócić.

Trzeba było za tunelem skręcić w lewo... A jeśli tak zrobiłeś to trzeba było jechać nie na sam dół, do Borka , tylko dalej do Trstenica...

Skręciłem w prawo
Jeśli dobrze pamiętam, to nie miałem wielkiego wyboru, bo skręt w lewo był zabroniony (stał tam tymczasowy znak zakazu ruchu).

Bo był remont drogi, ale tylko w wyznaczonych godzinach... Sądzę , że dałoby się przejechać...

To znaczy, że za tunelem skręcając w prawo, nie dojedzie się do morza ???

A my mieliśmy plan tam pojechać licząc na to, że będzie tak fajnie jak do Borka