DOLOMITY ... Les plus belles architectures du monde ...

mariusz-w napisał(a):

Zdjęcia z kaczuszkami są super ,
w ogóle te Wasze wędrówki są super (łażę tak za Wami już parę lat ),
stwierdziłam też, że jak nasza Zuzia przestanie jeździć z nami na wakacje (a ten dzień zbliża się dużymi krokami ),
to też sobie tak połazimy po takich pięknych górach .

weldon napisał(a):

Franz napisał(a):Kaczor.

Tylko bez polityki proszę

plavac napisał(a):Ja bym tam polityki w tym nie widział - ot, odwieczne prawa natury

No właśnie ... a w górach wysiłek spory, to i potrzeby większe.

mysza73 napisał(a):w ogóle te Wasze wędrówki są super (łażę tak za Wami już parę lat ),

... i vice versa !

mysza73 napisał(a):stwierdziłam też, że jak nasza Zuzia przestanie jeździć z nami na wakacje (a ten dzień zbliża się dużymi krokami ),
to też sobie tak połazimy po takich pięknych górach .

No tak ... nasze to już swoje ścieżki mają ... i już ze swoimi połówkami.
Nasze wakacje dla nich za "laitowe", bardziej ekstremalnych wrażeń szukają.
Poza tym, im to często karimata i podłoga w schronisku wystarczy, albo jakiś piasek na plaży ... a nam już niekoniecznie.
No ale każdy czas i wiek ma swoje prawa !
Podróże tylko we dwoje, pozwalają nam także w pewien sposób oderwać się od codziennej rzeczywistości.
Uważamy, że przynajmniej raz do roku to się nam należy.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

mysza73 napisał(a):stwierdziłam też, że jak nasza Zuzia przestanie jeździć z nami na wakacje (a ten dzień zbliża się dużymi krokami ),
to też sobie tak połazimy po takich pięknych górach .

No tak ... nasze to już swoje ścieżki mają ... i już ze swoimi.
Nasze wakacje dla nich za "laitowe", bardziej ekstremalnych wrażeń szukają.

Zuzia to raczej marudzi, że z nami nuda, bo my ciągle jakieś zabytki, czy jak to ona mówi "starym brukiem" się ekscytujemy ,
nie odziedziczyła po mnie ciekawości świata chyba ,
albo to taki glupi wiek , mam nadzieję, że wyrośnie .

Mam cały czas w uszach taką naszą rozmowę w aucie, jak wracaliśmy z zimowo-wiosennego wyjazdu.
Piękna, malownicza droga gdzieś we Włoszech,
mnie mało się głowa nie urwie od kręcenia i oczy prawie na wierzch wychodzą, bo widoki cudne,
w pewnym momencie Zuzia pyta:
-mama, co robisz?
odpowiadam:
-podziwiam widoki ,
a Zuzia:
-o maaaatko, ale ciebie łatwo byle widokami zainteresować, daleko jeszcze?

mariusz-w napisał(a):Podróże tylko we dwoje, pozwalają nam także w pewien sposób oderwać się od codziennej rzeczywistości.
Uważamy, że przynajmniej raz do roku to się nam należy.

Pozdrawiam.

A ja uważam, że raz do roku, to za mało .

mysza73 napisał(a):Mam cały czas w uszach taką naszą rozmowę w aucie

Ubawiliśmy się przednie !

... ale to Zuzi przejdzie, na pewno przejdzie ... a w przyszłości będzie swoje dzieci "starymi brukami" męczyła.
Tak to ten pokoleniowy świat się toczy !

Pozdrawiamy.

Jeziorko Lagusel położone jest na 2103 m n.p.m. - teraz wspinamy się w kierunku górującego tutaj szczytu Sas del Pief
i przełęczy położonej prawie kolejne sto metrów wyżej.
Jest ciepło i parno, a niebo niestety pokryło się chmurami.
Znając prognozę pogody na ten dzień, wierzę, że jest to zjawisko chwilowe i słońce jeszcze się nam pokaże.



No to w górę, w dalszym ciągu szlakiem 640.



Mijamy kolejną malgę i kolejny naturalny zbiornik.
Tym razem maleńki stawek, który po lecie wypełniony jest niewielką ilością wody.
Ale jeszcze jest … nie wysechł zupełnie.



Po jakimś czasie dochodzimy do szlaku 641, ale chwilowo na niego nie wchodzimy, lecz tylko jego trasę przecinamy, by następnie stromym trawiastym zboczem wdrapać się na przełęcz.

Piszę wdrapać, bo rezygnujemy z trawersującego szlaku i na grzbiet podchodzimy skrótem.
Aby tego dokonać ... często gęsto, musimy pomagać sobie rękoma. Krok po kroku dajemy jednak radę.
Stromizna jest bardzo znaczna, czego na wykonanych w czasie podejścia zdjęciach kompletnie nie widać.





… no może trochę na tym zdjęciu z „profilu”.




To mocno pochyłe trawiaste zbocze ma jednak dla nas jedną bardzo cenną zaletę.
Jaką ? … ano taką , że jest to jedno wielkie świstakowe osiedle.

Słysząc z daleka ich gwizdanie – świstanie, zachowujemy się bardzo cicho.
Ostrożnie i powolutku skradamy się w ich kierunku, by w końcu przykucnąć i przez dłuższą chwilę obserwować jak baraszkują blisko swoich norek.
Obserwowanie tych górskich wiewiórkowatych (Marmota marmota) to świetna zabawa.







W końcu jednak świstaki wyczuwają naszą obecność i chowają się w norkach, a my ruszamy dalej i po paru minutach osiągamy przełęcz ...



Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Aby tego dokonać ... często gęsto, musimy pomagać sobie rękoma. Krok po kroku dajemy jednak radę.
Stromizna jest bardzo znaczna, czego na wykonanych w czasie podejścia zdjęciach kompletnie nie widać.

Tiaaa... gdy się chodzi samemu, nie udaje się tego oddać. Wiem coś o tym.
Gdybyś szedł z Gosią... A! To już byłoby łatwiej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Gdybyś szedł z Gosią... A! To już byłoby łatwiej.

Taaa ...

... a poważnie ... to byliśmy/szliśmy za blisko siebie, nie byłby to więc żaden punkt odniesienia.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Stromizna jest bardzo znaczna, czego na wykonanych w czasie podejścia zdjęciach kompletnie nie widać.

Też uważam, że to niesprawiedliwe Tyle razy słyszałem od rodziny lub znajomych - cóż w tym wielkiego przespacerować się po płaskiej łące ...

Tak sobie wczoraj myślałem, że pójdziecie dalej tym szlakiem. Tak się nienachalnie narzucał na mapie . że nie wątpiłem, że Wam także się to przytrafiło

Pozdrawiam

P.S. Co do wniosków z dyskusji z Myszą73 - mamy tak samo, choć syn chce jeszcze ze mną coś tam zdobyć. Ale na "nudne" zwiedzanie bez żalu wysyła nas samych

mariusz-w napisał(a):

Pełna harmonia - plener natchnień......

Pozdrowionka.

plavac napisał(a):Tak sobie wczoraj myślałem, że pójdziecie dalej tym szlakiem. Tak się nienachalnie narzucał na mapie . że nie wątpiłem, że Wam także się to przytrafiło

Jeziorko osiągnięte w tempie przyzwoitym, a więc czasu mieliśmy "cały worek", przepraszam "plecak".
Mapa była ... więc zgodnie z zasadą, że jak się da ... to nie wracać tą samą drogą ... nie było innej opcji.

CROberto napisał(a):Pełna harmonia - plener natchnień......

Taaa... tam jakoś wszystko ma i jest na swoim miejscu.

Pozdrawiam.


---------------------------------------------------------------------

Spoglądamy na druga stronę ...



... i ruszamy dalej, by wspiąć się jeszcze wyżej.





Osiągamy punkt widokowy leżący u samych stóp szczytu Sas de Pief .
Za plecami, czyli w tym wypadku od wschodu mamy skałę, ale przed nami na pozostałe trzy strony świata rozciągają się rozlegle widoki.
Niekiedy tylko trochę zakłócone zachmurzonym niebem.

Po zachodniej stronie, widzimy dzisiaj kawałek doliny Val di Monzoni i wreszcie Catinaccio (nim. Rosengarten), a pod nim naszą Pozza di Fassa ...
Wszystko jeszcze w towarzystwie mgieł i chmur, ale jednak z dnia na dzień jest już lepiej.






... bardziej na północ, grzbiet Bufaure, z bliźniaczymi skałkami, a przed nimi Col de Larsk (1901 m)







... a północny wschód wyglądał tak ...



Nasze tempo wędrówki w czasie tej wycieczki, było faktycznie bardzo, bardzo spacerowe.
Ciągłe nas coś zatrzymywało, jak nie kwiatki ... to jezioro i kaczki, potem świstak, a teraz oprócz widoków ...



... krzewinki z owocami czarnej jagody.

No i jak tu odmówić sobie takiego czerwcowego, świeżego owocowego deseru ... we wrześniu !
Znów trochę czasu zeszło, no ale przecież to wakacje .... i nigdzie, ale to nigdzie i nic nas nie pogania !



Sas del Pief (2590 m n.p.m.)

Przyjemnie tu bardzo, no ale w końcu czas wracać.
Kierunek ... szlak 641.

Tym razem schodzimy nie po trawiastym zboczu, ale ścieżką trawersującą po piarżysku, u stóp szczytu Sas del Pief.



























Sas dal Pief i forcella za nami ...







... oraz Sas de Pecol (2416 m n.p.m.)





Docieramy w okolice stawku, gdzie ponownie wchodzimy na szlak, tym razem odbijając w prawo.







Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... krzewinki z owocami czarnej jagody.

No i jak tu odmówić sobie takiego czerwcowego, świeżego owocowego deseru ... we wrześniu !

Ja już - te kilka dni później - natknąłem się na przemarznięte.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale bym się już tak chciał powłóczyć
Pięknie tam jest do cudu - hej
Bardzo mi się podobają te bliźniacze skałki, szczególnie uchwycone w słońcu - i widok na Catinaccio, gdzie z sentymentem spoglądam na grań Masare i Roda di Vael ...
Ech ...
Bardzo lubię te "wilcze" ścieżki

Franz napisał(a):Ja już - te kilka dni później - natknąłem się na przemarznięte.

Znaczy się mrożone ! ... to za sprawą tej jednej nocy w naszym drugim tygodniu ... chłodnej, deszczowej, a wysoko śnieżnej.

plavac napisał(a):Ale bym się już tak chciał powłóczyć
Pięknie tam jest do cudu - hej

Ojjj ... kusisz Piotrze ...
Jedyna pociech to to, że dzisiaj wygląda tam tak :

plavac napisał(a):Bardzo mi się podobają te bliźniacze skałki, szczególnie uchwycone w słońcu - i widok na Catinaccio, gdzie z sentymentem spoglądam na grań Masare i Roda di Vael ...

... bo i te niewielkie skałki i wielkie Catinaccio ... mimo różnic w rozmiarze, równie efektowne są.

plavac napisał(a):Bardzo lubię te "wilcze" ścieżki

Cieszy niezmiernie.
Jednym słowem rozumiemy się dlaczego warto wakacyjny czas im poświęcić.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Słysząc z daleka ich gwizdanie – świstanie, zachowujemy się bardzo cicho.
Obserwowanie tych górskich wiewiórkowatych (Marmota marmota) to świetna zabawa.

Zawsze myślałam, że to małe zwierzątka jak wiewiórki ale z tych zdjęć wynika, że są tak wielkie jak dorodne koty. Musi ich sporo być skoro się można je spotkać. Nam się zdarzało w górach tylko słyszeć świsty. Mogły to być ptaki a nie świstaki.