Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

Zabawy z pieskiem?

Vjetar napisał(a):Zabawy z pieskiem?

Fajna taka kąpiel pod wodospadem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tutaj czeka nas kolejny wspaniały klejnot - kościół Narodzenia Matki Boskiej. Pięciokondygnacyjna kampanila - do tego już zdążyliśmy przywyknąć - ale przy tym sporej wielkości arkadowa galeria przyklejona do nawy głównej. Zaś wewnątrz oprócz ołtarza głównego, piękne w swoim prymitywizmie, polichromowane ołtarze boczne. Korzystamy również z możliwości wejścia na chór na piętrze, skąd mamy ciekawe spojrzenie na kościół.

Wracamy do Barruery, kierując się stąd dalej w dół doliny. Zatrzymujemy się zaledwie na moment przy zamkniętym - co podobno jest jego stałą cechą - kościele Santa Maria w Cardet, wyróżniającym się ścianą z dzwonami zamiast kampanili, po czym zajeżdżamy do Coll.

Tu znajduje się kościół Asumpcio de Santa Maria, czyli Wniebowzięcia NMP. Malutki kościółek, jednonawowy z dwupiętrową dzwonnicą. Niestety, zamknięty, a co więcej - zamknięta jest nawet furta w otaczającym go ogrodzeniu, na tyle wysokim, że utrudnia ogarnięcie bryły kościoła wzrokiem.

Ale i tak widać, że kościółek choć dobrze zachowany ma z 700 lat...

tony montana napisał(a):Ale i tak widać, że kościółek choć dobrze zachowany ma z 700 lat...

Zgadza się. Jest młodszy od poprzednio pokazanych. Tu już w styl romański miesza się gotyk.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

tony montana napisał(a):Ale i tak widać, że kościółek choć dobrze zachowany ma z 700 lat...

Tu już w styl romański miesza się gotyk.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale póki co jeszcze nieśmiało się miesza
Lubie te klimatyczne budowle gdzieś w mało turystycznych miejscach (choć niedaleko stąd przecież do bardzo popularnych prawda?)

tony montana napisał(a):Ale póki co jeszcze nieśmiało się miesza

Nieśmiało. Zaledwie na dzwonnicy.

tony montana napisał(a):Lubie te klimatyczne budowle gdzieś w mało turystycznych miejscach (choć niedaleko stąd przecież do bardzo popularnych prawda?)

Zgadza się. Bardzo blisko.

Pozdrawiam,
Wojtek

Obchodzimy dookoła - niestety, ogrodzony z każdej strony. Dla mnie takie przeszkody są bezsensowne i bez problemu bym je pokonał. Bea ma pewne obiekcje, jednak mój przykład działa budująco i po kolei forsujemy nie taki znowu trudny murek. Teraz wreszcie możemy się porządnie przyjrzeć i wyłapać ciekawe detale.

Nie ma ich zbyt wiele - archiwolta jest pozbawiona ozdób, ale kapitele wspierających ją półkolumn przyciągają wzrok, zaś spowodowane przez deszcze i wiatry uszczerbki w pierwotnej strukturze nadają im - przynajmniej w naszych oczach - dodatkowego uroku.





To już nasz ostatni kościół w dolinie Boi i odczuwamy coś na kształt smutku pożegnania, ale wszystko przecież ma gdzieś swój kres. Pokonujemy ponownie kościelne ogrodzenie, udając się jeszcze na krótki spacer po brukowanych uliczkach średniowiecznej wioski.

Z tej perspektywy fura wygląda jakby blokowała cała ulicę ;0

tony montana napisał(a):Z tej perspektywy fura wygląda jakby blokowała cała ulicę ;0

fakt.

To Mitsu Outlander - poprzedni wóz Wojtka. Wygląda na to, że Wojtek blokuje ulicę, żeby w spokoju zwiedzać kościół.
Są sposoby...

pozdrawiam,
Michał

Mikeee napisał(a):

tony montana napisał(a):Z tej perspektywy fura wygląda jakby blokowała cała ulicę ;0

Wygląda na to, że Wojtek blokuje ulicę, żeby w spokoju zwiedzać kościół.
Są sposoby...

Trafiony, zatopiony...

Pozdrawiam,
Wojtek

A wioska jest pełna uroku, aż żal się rozstawać. Tym bardziej, że to już ostatni punkt po hiszpańskiej stronie naszej eskapady. Z pewnym ociąganiem wsiadamy do samochodu, wykręcamy na wąskich, brukowanych uliczkach, opuszczając wspaniałą La Vall de Boi, jak mówią Katalończycy, lub Valle de de Bohi w języku hiszpańskim. Kierujemy się teraz na północną stronę Pirenejów.