W drodze do Battambang

Teren parku pomyślany został też jako miejsce do rekreacji i odpoczynku. Są sklepiki i restauracje zlokalizowane nad wodą.





















































Łódki ładne mieli.

Większość zabytków do oglądania to obiekty sakralne, ale są też domy mieszkalne, a nawet cała wioska. Nie wiem według jakiego klucza dobierane są te eksponaty. Przygotowywałam się trochę do wycieczki, a tu nie znalazłam żadnego sztandarowego miejsca polecanego w przewodnikach. Ładnie tu, ale nie ma świątyń z folderów turystycznych tylko raczej te nieznane.






































Na terenie parku mieszkają pracownicy.



























































Wracamy do bazy. Trzeba zrobić porządek w walizkach i przepakować się na następną wycieczkę

Targ na torach i targ na wodzie


Do zagospodarowania pozostał nam czwartek i piątek. Z wielu ciekawostek, których nie udało nam się jeszcze zaliczyć wybrałam podróż lokalnym pociągiem do stacji Mae Klong aby zobaczyć targ na torach, a potem dalej do Amphawy, gdzie targ odbywa się na łodziach pływających po kanałach. Problem w tym, że ten ostatni dzieje się w weekendy, czyli nie zobaczymy wszystkich atrakcji. A zostać chociażby w piątek do wieczora nie możemy, nie zdążylibyśmy wrócić.

Wychodzimy o siódmej rano i piechotą idziemy 1,5 km do stacji Asok-Sukhumvit, gdzie mamy wsiąść do kolejki BTS.














Potrzebujemy dojechać do Wongwian Yai więc na Siam trzeba przesiąść się do następnej linii. Oznakowanie i system sprzedaży biletów jest bardzo czytelny, ceny za odcinek są umieszczone na mapce, wystarczy kupić bilet za określoną kwotę ( w metrze plastikowy żeton). Automat przyjmuje tylko monety 10 BTH, jest punkt wymiany bo nie wszędzie są maszyny obsługujące banknoty.

Po opuszczeniu BTS trzeba przejść kawałek do stacji kolejowej o tej samej nazwie. Miałam wydrukowaną dokładną mapkę nakazującą skręcić w prawo tuż przed rzeką. Ale jak zobaczyłam taką oto rzekę





to zwątpiłam i musiałam zapytać te dziewczyny czy aby dobrze idziemy





























Po przejściu kładką nad ulicą powinna być już stacja. Znowu oczy w słup, bo czy patrząc na taki obrazek widzi ktoś dworzec kolejowy Lepiej zamaskować się nie da.





Nie sprawdzałam wcześniej rozkładu, ale pociąg właśnie się wtoczył i miał odjechać o 8.35. Mieliśmy wiec trochę czasu żeby się porozglądać kupić wodę i bilety. Do przejechania były dwa odcinki po 40 km. Na razie bilet dostaliśmy na pierwszą część, kosztował złotówkę i 10 groszy za osobę





Zanim ruszyliśmy pan zamiótł i umył podłogę oraz uruchomił klimę.
Oczywiście wszystkie okna były otwarte. Tłoku nie było.



































Ruszamy. Z ogromnym zainteresowaniem chłoniemy to co za oknem. Miejscami wagony prawie ocierają się o ściany domów, a po oczach można dostać liściem bananowca.

Koniec odcinka to Macha Chai. W sąsiedztwie dworca jest ogromne targowisko. Takiej ilości suszonych ryb i świeżych owoców morza jeszcze nigdzie nie widzieliśmy. Zastanawiamy się co się z tym dzieje, bo nie wydaje nam się żeby kręcący się tu ludzie dysponowali taką siłą nabywczą, która opróżni stoiska do wieczora.
















































































Nasiona lotosu- orzeszki ukryte w zielonym owocu są jadalne, zarówno na surowo jak i po obróbce termicznej.








Powodem, dla którego musieliśmy tu wysiąść jest brak mostu kolejowego na rzece Tha Chin. Maszerujemy więc do promu, który przerzuci nas i mnóstwo motorków na drugą stronę. Bilecik kosztował chyba 40 groszy

Teraz mamy odszukać stację Ban Laem. Nie jest to trudne, mamy drogowskaz i chętnych żeby podprowadzić. Tajowie są bardzo uczynni. Nie tylko podpowiedzą i wskażą kierunek, ale doprowadzą na miejsce mimo, że o to nie prosimy i nie ma takiej potrzeby. 















































Fajna ta stacja, jak z bajki. Za parę minut wjeżdża kolorowy pociąg.




































I znowu wyglądamy przez otwarte okna.
W licznych basenach odzyskuje się sól.

Dojeżdżamy do Mae Klong. Pociąg ogromnie głośno trąbi i toczy się bardzo wolno. W donośne sygnały dźwiękowe wyposażone są też szlabany na ulicy. A wszystko dlatego, że na torach funkcjonuje duże targowisko, które na czas przetaczania wagonów musi błyskawicznie się złożyć. Wprost pod koła wchodzi gromada turystów dowożonych na ten spektakl autokarami. Każdy musi zrobić zdjęcie na torach. My oglądamy to szaleństwo patrząc w dół z okien pociągu. Nasze zdjęcia nie będą takie jak Cejrowskiego, ale byliśmy i widzieliśmy. Pierwszy raz właśnie teraz, a potem jeszcze w drodze powrotnej.





















































































Rozglądamy się po miasteczku i szukamy tuk tuka, który zawiezie nas do hotelu w Amphawie, czyli jakieś 7 km.

Wysiadamy na zakurzonym placu. Momentalnie znajduje się kobieta na rowerze, która z wielką radością podprowadza nas kilkadziesiąt metrów do drzwi naszego lokum. Do wszystkich mieszkań wchodzi się tu od tyłu, front jest od strony kanału, który stanowi główny szlak komunikacyjny.




















Na przywitanie dostajemy po butelce fanty. Na tę jedną noc mamy zamieszkać w typowym tajskim drewnianym domu. Jeszcze w czymś takim nie mieszkaliśmy. Nasz pokój to drewniana skrzynka, bez okien, może służyć tylko do spania. Relaksować można się na tarasie z widokiem na kanał.






































Idziemy w miasto . Po wyjściu z hotelu kierujemy się na prawo. Przez plac, na którym wysiedliśmy i mostek na kanale dochodzimy do świątyń. Jest też coś w rodzaju domu pogrzebowego. Wszędzie pusto i bardzo gorąco.

Wracamy do zabudowań, tu przynajmniej jest cień. Robimy sobie spacer wzdłuż kanału. Atrakcją są tłuściutkie warany. Są płochliwe i nie dają się karmić, jak się zbliżamy to szybko wieją do wody.

Dzisiaj jest tu bardzo spokojnie, większość biznesów pozamykanych. Szaleństwo zacznie się w piątek po południu, jak nas już tu nie będzie.